«Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά/

Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα./

Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί./

Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη./

Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη./

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,/

"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα"./

Αυτό θέλουμε κι εμείς./

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο./

Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο./(...)

Ηταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ... δύσκολος δρόμος./

Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς/

όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό του/

πάνου σε σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες./

Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι. Σίγουρος δρόμος»

*

(«Καπνισμένο τσουκάλι»)