Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια... Αυτό ήταν τελικά το συμπέρασμα που βγήκε καθώς για άλλη μια φορά, η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και έφυγε νωρίς από την Τουρκία. Πίσω της άφησε 8 ομάδες, που μπορούμε να πούμε ότι μερικές από αυτές δεν παρουσίασαν το τόσο καλό πρόσωπο που άξιζε την πρόκριση. Πάντως, ό,τι και να πούμε δε θα αντικατοπτρίζει την αλήθεια, καθώς η ήττα και ο αποκλεισμός δεν ήρθε από τον αντίπαλο, όποια φανέλα και να φορούσε, αλλά από τους ίδιους τους διεθνείς μας, που παράτησαν τα όπλα στα πιο καθοριστικά σημεία της πορείας. Τα λόγια του Γιώργου Σιγάλα, πάντως, κατά την αναχώρηση, σίγουρα δεν επαληθεύτηκαν, αλλά το θέμα είναι πως πρέπει να βρεθεί λύση έτσι ώστε να ισχύσουν σε μια άλλη διοργάνωση, ύστερα από μερικά χρόνια. «Το σίγουρο είναι ότι οι Ελληνες φίλαθλοι θα ευχαριστηθούν την ελληνική ομάδα. Αυτό φάνηκε από το "Ακρόπολις" και το πώς μας αγκάλιασε ο κόσμος. Θέλουμε να είναι περήφανος για μας και το επιστέγασμα θα είναι να του χαρίσουμε και μια επιτυχία».

Οι Ελληνες παίκτες έδειξαν από την αρχή ότι είχαν ως στόχο αυτό που ήθελαν όλοι, την υψηλότερη θέση στο βάθρο. Η μόνη διαφορά από τους υπόλοιπους 8 πλέον «μονομάχους», που πέρασαν στα ημιτελικά, ακριβώς εκεί που δεν έφτασε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, ήταν ότι οι διεθνείς μας δεν προσπάθησαν καθόλου να αποδείξουν ότι δεν έχουν μείνει στα λόγια. Οι απογοητευτικές εμφανίσεις τόσο στα φιλικά όσο και στο τουρνουά «Ακρόπολις», που έγινε λίγες μέρες πριν την επίσημη πρώτη της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας, ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό, όπως έλεγαν αυτοί που ξέρουν καλύτερα από εμάς. Οι υποσχέσεις για την επιτυχία, πως τα παθήματα έγιναν μαθήματα και όλα τα υπόλοιπα, έκλειναν τα στόματα όλων όσοι ήθελαν να αντικρούσουν αυτές τις απόψεις, με αποτέλεσμα το ...κατόρθωμα. Διότι περί κατορθώματος πρόκειται, στην Αττάλεια, όπου αν και οι παίκτες που φόραγαν την Εθνική φανέλα έδειχναν ότι οι άσχημες μέρες πέρασαν, έφεραν τα πάνω κάτω και χάρισαν τη νίκη στους Γερμανούς, που ίσως να μην ήθελαν να πάρουν την πρόκριση.

Και ως συνήθως, μετά την καταστροφή αρχίζει ο καταλογισμός των ευθυνών από ειδικούς και μη. Οσοι φυσικά καταλαβαίνουν ότι ήρθε το τέλος εγκαταλείπουν το καράβι, με λίγα λόγια και καλά, σε αντίθεση με την αρχή όπου έλεγαν πολλά λόγια που έρχονταν σε αντίθεση με τα γεγονότα. Ο ομοσπονδιακός προπονητής, Κώστας Πετρόπουλος, μετά το τέλος του αγώνα αυτοκτονίας με τη Γερμανία, έσπευσε να παραιτηθεί από τη θέση του, ανοίγοντας το δρόμο για τον επόμενο, που σύμφωνα με πληροφορίες αναμένεται να είναι ο Γιάννης Ιωαννίδης. Πιο συγκεκριμένα, δήλωσε: «Στις νίκες και τις ήττες είμαστε όλοι μαζί. Κανείς δε φταίει προσωπικά. Αποχαιρέτησα τα παιδιά και αποχωρώ, κάνοντας μια ευχή για το ελληνικό μπάσκετ. Εδωσα τα πάντα σωματικά και ψυχολογικά. Η στάση των παικτών και οι σχέσεις μας ήταν κάποιες φορές σε "τεντωμένο σκοινί", αλλά όλα αυτά όμως ξεχνιούνται», είπε ο τέως ομοσπονδιακός προπονητής και συμπλήρωσε: «Αισθάνθηκα πολύ καλά, όταν κατάφερα να νιώσω το συναίσθημα που ένιωθαν τα παιδιά. Κουράστηκα πολύ αυτά τα χρόνια, έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα. Είμαι από 13 χρονών στην Εθνική ομάδα και τα πράγματα έρχονται έτσι κι αλλιώς. Μερικά πράγματα δεν εξηγούνται. Αλλιώς τα περιμένεις κι αλλιώς έρχονται. Ο αθλητισμός είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό».

Αυτό, όμως, που κάνει τα πράγματα πολύπλοκα είναι ότι ο Ιωαννίδης δε βρέθηκε τόσο κοντά στην Εθνική ομάδα όσο έπρεπε, καθώς η θέση του τεχνικού συμβούλου ενός αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος δεν είναι στην εξέδρα ή μακριά από το γήπεδο όπου αγωνίζεται η ομάδα. Η μόνη θέση που αξίζει να βρίσκεται είναι στον πάγκο και ιδιαίτερα, ένας καταξιωμένος προπονητής όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης, έπρεπε να δώσει τις συμβουλές του βοηθώντας ακόμα παραπάνω τον Πετρόπουλο στο δύσκολο έργο του.

Το πιο σημαντικό λάθος όμως ήταν η ανέτοιμη άμυνα που παρουσίασε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Μπορεί επιθετικά να στηρίχτηκε σε τρεις παίκτες, όμως στην άμυνα φάνηκε ότι χάθηκε η πρόκριση. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας από τους καλύτερους παίκτες, σύμφωνα με την απόδοσή τους στο Ευρωμπάσκετ, ο Γιώργος Σιγάλας είχε τονίσει: «Ο Κώστας Πετρόπουλος έχει αλλάξει πολύ το αγωνιστικό στιλ της ομάδας. Εχει περάσει τη δική του φιλοσοφία. Η Εθνική τόσα χρόνια βασιζόταν στην άμυνα, τώρα όμως ρίξαμε αρκετό "βάρος" και στην επίθεση και κυρίως στον αιφνιδιασμό. Είμαι ικανοποιημένος για το βαθμό ετοιμότητας στον οποίο βρισκόμαστε. Υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες, πάνω στις οποίες δουλεύουμε στις τελευταίες προπονήσεις».

Οι διεθνείς ξεπέρασαν το άγχος τους, ευτυχώς νωρίς στο πρώτο παιχνίδι με τους Ιταλούς και έδειξαν πως μπορούσαν να χτυπήσουν το παιχνίδι στα ίσια. Ο αγώνας κυλούσε και οι δύο ομάδες βρίσκονταν κοντά στο σκορ (τα δεκάλεπτα: 24-25, 42-42, 65-62, 83-82), αλλά από ελληνικής πλευράς το δρόμο για το καλάθι έβρισκαν μόνο οι Ρεντζιάς (22 πόντους) και Σιγάλας (16 πόντους). Στο τελευταίο δεκάλεπτο, πάντως, όπου κρίθηκε και όλο το παιχνίδι, οι Ελληνες παίκτες προσπάθησαν παραπάνω από τις δυνάμεις τους και αν και βρέθηκαν και 8 πόντους πίσω από τους Ιταλούς (72-80) κατάφεραν να ισοφαρίσουν σε 80-80 στο τελευταίο λεπτό. Εκεί και ενώ οι αντίπαλοί μας βρέθηκαν πίσω με 2 πόντους (80-82) στα 6'' που έμεναν, η Εθνική έκανε την επίθεση, η μπάλα έφτασε στον Αλβέρτη, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε να επιδείξει κάτι σπουδαίο (μόλις 8 πόντους), έκανε το σουτ έξω από τα 6, 25μ. και ευστοχώντας έριξε τους Ιταλούς στο κανναβάτσο, δίνοντας παράλληλα τη νίκη στην ελληνική ομάδα με 83-82.

Η συνέχεια έφερνε τους Ρώσους απέναντί μας. Εκείνο ήταν και το παιχνίδι που ...ετοίμαζε τα εισιτήρια της επιστροφής. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα απέδειξε ότι ο αγώνας που έγινε την προηγούμενη μέρα ήταν μια αναλαμπή, όπως αυτή που έχουν οι ετοιμοθάνατοι. Οι Ρώσοι από την άλλη, ήταν πανέτοιμοι για τον αγώνα και από τα πρώτα λεπτά φανέρωσαν τον νικητή της αναμέτρησης, που ήταν ίσως η πιο σημαντική για τους παίκτες του Κώστα Πετρόπουλου. Οι αντίπαλοι δεν άργησαν να πάρουν τη διαφορά, αργά αλλά σταθερά φτάνοντάς την από τους 6 πόντους που ήταν στο 1ο δεκάλεπτο (31-26) στους 15π. στο ημίχρονο (56-41) (τα υπόλοιπα δεκάλεπτα: 83-64, 106-81). Εκεί ο Φραγκίσκος Αλβέρτης προσπάθησε, όπως και ο Σιγάλας (12π.), αλλά τα πολλά χαμένα ριμπάουντ τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση έδιναν ολοένα και περισσότερο την ευκαιρία στους Ρώσους να αυξήσουν τη διαφορά και να πάρουν την πρώτη θέση. Ετσι, αν και οι Ελληνες παίκτες προσπάθησαν να μειώσουν την τεράστια διαφορά, τα τρίποντα του Τσικάλικιν δεν άφησαν περιθώρια για κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα να αποχαιρετήσουμε την πρώτη θέση.

Στον τρίτο αγώνα της Αττάλειας, απέναντι στη Βοσνία αυτή τη φορά, ήταν άλλο ένα δείγμα της αστάθειας που είχαν οι διεθνείς μας. Οι αντίπαλοί μας ήταν κοντά στο σκορ μέχρι το τέλος του α' δεκαλέπτου (21-21), ενώ στη συνέχεια με ένα σερί 6-0 πέρασαν μπροστά στο σκορ και φόρτωσαν με άγχος τους παίκτες της Εθνικής μας κάτι που στοίχισε καθώς η διαφορά αυξήθηκε στους 9 πόντους 42-33, ενώ το ημίχρονο τελείωσε με 44-39. Από το σημείο εκείνο και έπειτα, οι παίκτες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος πήραν... μπροστά και πέρασαν στην αντεπίθεση, παίρνοντας έτσι και το προβάδισμα (50-49), που κράτησαν χωρίς να δυσκολευτούν δείχνοντας έτσι τα δόντια τους, καθώς το τέλος ήταν πιο εντυπωσιακό από τις συνηθισμένες μέτριες εμφανίσεις (101-77). Πάντως, προς το τέλος, δεν έλειψαν και τα παρατράγουδα, καθώς υπήρξαν συμπλοκές μεταξύ των αγωνιζομένων, αναγκάζοντας τους Βόσνιους να τελειώσουν το παιχνίδι με 2 παίκτες.

Φτάνοντας στο τελευταίο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας στην Τουρκία, οι δηλώσεις και οι υποσχέσεις ήταν όπως πάντα στο πρώτο πλάνο. Ομως η εμφάνιση των Ελλήνων στο παιχνίδι αυτό, για τα πρώτα 20' ήταν ικανοποιητική, δίνοντας έτσι την ελπίδα ότι τα λόγια θα βρουν αντίκρισμα. Το γρήγορο σερί 15-0 που έκαναν οι διεθνείς μας τους έδωσε και το δικαίωμα να είναι με το ένα πόδι στους 8 της διοργάνωσης και γιατί όχι να επαναλάβουν το θρίαμβο του 1987. Στο δεύτερο δεκάλεπτο η διαφορά έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις φτάνοντας και τους 22 πόντους (32-10) αλλά στη συνέχεια, ο Νοβότσκι πήρε την ομάδα στα χέρια του, φόρτωσε τους παίκτες μας με φάουλ και κατέληξε να οδηγεί την Εθνική του σε ένα μεγάλο θρίαμβο, μια μεγάλη ανατροπή, δίνοντας την πρόκριση στους συμπατριώτες του ύστερα από τη νίκη με 80-75. Χαρακτηριστικό ήταν ότι το άγχος που βάρυνε τα χέρια των παικτών μας ήταν αρκετά μεγάλο, καθώς ο Παπαλουκάς κλήθηκε να εκτελέσει 6 βολές από τις οποίες ευστόχησε μόνο σε μία.

Μετά το τέλος του αγώνα, τα λόγια ήταν περιττά. Ομως ο Γιώργος Σιγάλας τόνισε: «Είχα βάλει ένα στοίχημα το οποίο έχασε κι εγώ και η ομάδα. Για πρώτη φορά νιώθω ότι έχει αλλάξει κάτι. Εχει αλλάξει και η νοοτροπία και η φιλοσοφία. Τώρα η Εθνική μπορεί να κάνει κάτι στο μέλλον. Οι ταλαντούχοι νεαροί που ήρθαν, που έρχονται και που θα έρθουν θα πρέπει να καταλάβουν ότι η Εθνική είναι μια πρόκληση και χρειάζεται πολλή δουλιά για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος. Η Εθνική απέτυχε», είπε και συμπλήρωσε ρίχνοντας ένα μερίδιο ευθύνης σε εξωτερικούς παράγοντες.«Ημασταν και άτυχοι. Αν το πρόγραμμα ήταν διαφορετικό ίσως καταφέρναμε κάτι καλύτερο. Πρέπει όλοι όσοι αγαπούν το μπάσκετ να βοηθήσουν να ορθοποδήσει όχι μόνο η Εθνική ομάδα, αλλά και το ελληνικό μπάσκετ. Θέλω να ευχαριστήσω τον κόουτς που πρόσφερε πολλά».