Ολοι θα θυμάστε καλά, τα βιβλία λένε πως το καλοκαίρι τελειώνει με τα πρωτοβρόχια. Ο Ελύτης, μάλιστα, γράφει, «με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι»! Οι ακρογιαλιές ερημώνουν, οι δημόσιες υπηρεσίες αποκτούν το ρυθμό τους και το «διακοπέν» ελληνικό κράτος γυρίζει το ηλιοκαμένο του πρόσωπο προς τους πολίτες. Τα «super markets» διαφημίζουν τις τσάντες που προφέρονται ως δώρο, αν αγοράσει κανείς μαζί μ' αυτές και μια τηλεόραση. Οι μικροί μαθητές κοιτάνε με θλίψη τα τριμμένα αθλητικά τους παπούτσια φυλλομετρώντας αφηρημένοι τα περσινά τους τετράδια. Το φως, αχ αυτό το φθινοπωρινό φως, γλυκαίνει. Γίνεται άσπρο και το απόγεμα ανακατεύεται, θυμίζει μέλι και σάπιο ροδάκινο. Και όποιοι ανεβαίνουν το Βέρμιο προς την Καστανιά για να βγουν στο οροπέδιο της Κοζάνης, στην Πράσινη Λίμνη, όπου πριν από 7 χιλιάδες χρόνια άνθισαν σημαντικοί προϊστορικοί πολιτισμοί και που τώρα τους καταστρέφει σιγά σιγά η Εγνατία Οδός, περνάει ανάμεσα στα μικρά υπαίθρια μαγαζάκια, όπου τα «σύκα ΑΑΑ» χαμογελάνε γλυκά δίπλα από τα λευκόσαρκα ροδάκινα, τους γιαρμάδες, τα κρυστάλλια, τα δαμάσκηνα και τις παιχνιδιάρες σουλτανίνες.

Ετσι κανονικά τελειώνει το καλοκαίρι ανάμεσα στη μουντάδα της ανθρώπινης θλίψης και την απαστράπτουσα χαρά των φθινοπωρινών φρούτων. Και η δική μου ψυχή νοσταλγεί. Νοσταλγεί τα πάντα, γιατί τα πάντα έχουν περάσει, χωρίς γυρισμό. Εχουν περάσει, χωρίς γυρισμό τα τριμμένα αθλητικά παπούτσια, τα περσινά τετράδια, οι επαναστατικές σχολικές τσάντες. Εχουν περάσει τα απογέματα, ανάμεσα στο μέλι και το σάπιο ροδάκινο. Τα γλυκά εκείνα απογέματα που ξαναγύριζαν τα κορίτσια της επαρχίας, οι φίλοι από τα νησιά. Ξαναγύριζε και ο Γιάννης από το Δρέπανο Ναυπλίου να μας διηγιέται στην ταβέρνα του Σιαπέρα, κάπου εκεί, ανάμεσα στην Καμάρα και στο Σιντριβάνι, τις νέες του ερωτικές περιπέτειες με θαλασσινά κορίτσια και βαρκάδες μέσα σε θάλασσες νυχτερινές. Γλυκά ψέματα, που εμείς τα ακούγαμε με κομμένη την ανάσα, φοιτητές τότε, έτοιμοι να κατασπαράξουμε τη ζωή με δυο σειρές άσπρα δόντια, καρχαρίες δεινοί και ανύποπτοι. Παγιδευμένοι μέσα σε μια βαρβαρότητα που ίσως δεν την είχαμε ακόμα υποπτευτεί, γιατί τότε οι φοιτητές παίρναμε αλλιώς το όνειρο και αλλιώς το θαύμα της ζωής. Το πρωί πανεπιστήμιο, το απόγεμα αναγνωστήριο, για να βρούμε τις κρυμμένες αλήθειες της επιστήμης, το βράδυ ολίγα κεφτεδάκια και πολύ κρασί και το απόγεμα της Κυριακής στο γήπεδο. Τότε, βλέπεις, ο ΠΑΟΚ πετούσε. Η φαρμακερή του τριπλέτα Γιατζής, Κουιρουκίδης, Παπαδάκης έσκιζε και το μεγάλο πανό στις κερκίδες έγραφε «Να φοβάσαι την επίθεση των Γερμανών, την οπισθοχώρηση των Ρώσων και το δεύτερο ημιχρόνιο του ΠΑΟΚ»! Πού να περάσει από το άγουρο μυαλό μας τότε πως εμείς και τα παιδιά μας και τα γλυκά μας εγγόνια δε θα είχαμε «δεύτερο ημιχρόνιο», έτσι το ματς θα τελείωνε με ήττα.

Ετσι τέλειωνε τότε το καλοκαίρι και άρχιζε το φθινόπωρο. Ετσι μαζευόμασταν ξανά και κλείναμε τις θερινές εισπράξεις του «σκοτωμένου» καλοκαιριού. Και για μας που κατοικούσαμε στη Θεσσαλονίκη, τους προδομένους συμπρωτευουσιάνους τη χαριστική βολή στο πτώμα του καλοκαιριού την έδινε και η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης, που τώρα στα νεοελληνικά λέγεται ΕΛΕΞΠΟΔΕΘ. Ανοιγε τις πύλες της. Επεφταν και πυροτεχνήματα. Ερεε η μαύρη μπίρα και γυάλιζαν τα ροξ του Φλόκα. Ερχονταν και οι πολιτικοί και περιδιάβαιναν τα περίπτερα θαυμάζοντας τα επιτεύγματα της ελληνικής οικονομίας. Ψέματα, δε θαύμαζαν τίποτε. Ο θαυμασμός τους ήτανε σαν τις ερωτικές ιστορίες του Γιάννη από το Δρέπανο Ναυπλίου. Ωστόσο έκαναν δηλώσεις. Τις δηλώσεις τις έγραφαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες. Και ο καιρός περνούσε.

Ωσπου ένα πρωί μπήκε ο καινούριος αιώνας. Η Ελλάδα των φοιτητικών μας χρόνων δεν ήτανε πια η ίδια. Το καλοκαίρι δε ζούσε ποτέ. Ερχόταν και έφευγε πάντα «σκοτωμένο». Κανείς δε φοβόταν πια το δεύτερο ημιχρόνιο του ΠΑΟΚ και την ταβέρνα του Σιαπέρα την γκρέμισαν και την έκαναν πολυκατοικία. Τα κορίτσια της επαρχίας χάθηκαν όλα και ο Γιάννης δεν επιστρέφει πια. Και φέτος τη θέση του θα την πάρει ο πρωθυπουργός Σημίτης, για να μας πει όμορφες ερωτικές ιστορίες. Ολες ψέματα!