Το έκανε πάλι το «θαύμα» του ο Αλέξης Σολομός. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης αφ' ότου αποσύρθηκε από την ενεργό θεατρική δράση, αφοσιώθηκε σε ένα άλλο παλιό μεράκι του -μεράκι ερευνητικό και ιστοριογραφικό γύρω από μορφές και είδη «συγγενή» με το θέατρο, καθώς και στο άλλο μεγάλο, γνωστό ταλέντο του. Το γράψιμο, το οποίο πρωτοεκδηλώθηκε με τα διαχρονικής (θεατρολογικής και λογοτεχνικής) αξίας βιβλία του για τον Αριστοφάνη. Δεν υπάρχει βιβλίο (είτε μελετητικό είτε λογοτεχνικό) του Αλέξη Σολομού που να μην είναι ενδιαφέρον και ελκυστικό. Μετά από το παγκόσμιο «Θεατρικό Λεξικό» του (τολμούμε να πούμε ότι το παγκόσμιο εύρος των λημμάτων του θα τη ζήλευε το διεθνούς φήμης «Θεατρικό Λεξικό» της Οξφόρδης, που από άγνοια ή από αγγλοσαξονική έπαρση αγνοεί τη θεατρική ιστορία πλήθους χωρών, ακόμα και της αρχαίας Ελλάδας), ο Αλ. Σολομός καταθέτει χρησιμότατη για το ευρύ κοινό, κινηματογραφικού περιεχομένου, εικονογραφημένη με φωτογραφίες έρευνά του. Τίτλος της «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ 1900-2000 (Χίλιες ταινίες και οι δημιουργοί τους)» (εκδόσεις «Κέδρος»). Η διάρθρωση του βιβλίου του δεν είναι λεξικογραφική, αλλά χρονολογική. Με ένα συντομότατο πρόλογο εισάγει τον απλό αναγνώστη - φίλο του κινηματογράφου στα προστάδια, την προϊστορία κατά το 19ο αιώνα, της αποκαλούμενης 7ης Τέχνης. Ονοματίζει τους εφευρέτες της κινούμενης φωτογραφίας (Θωμά Αλβα Εντισον, Λουδοβίκο και Αύγουστο Λυμιέρ), τον πρωτοπόρο Ζορζ Μελιές, τις πρώτες εταιρίες (τις αμερικανικές «Biograph», «Vitagraph» και τις γαλλικές «Pathe», «Gaumont»), όλους τους σκηνοθέτες (διάσημους ή μη) και ηθοποιούς (μόνον τους διάσημους). Οπως προσδιορίζει στον τίτλο του βιβλίου του, ο Αλ. Σολομός καταγράφει συνολικά χίλιες ξένες ταινίες, επιλέγοντας «τις δέκα πιο αντιπροσωπευτικές -κατά γενική αξιολόγηση- δημιουργίες της κάθε χρονιάς». Ελληνικές ταινίες δεν περιέλαβε, επισημαίνοντας ότι υπάρχουν «λεπτομερέστατα συγγράμματα».

Ο συγγραφέας παρακολουθώντας τα εξελικτικά στάδια του κινηματογράφου (αισθητικά, μορφολογικά, τεχνολογικά) χωρίζει το υλικό του σε δέκα ενότητες - περιόδους, στις οποίες προτάσσει ολιγόλογους, αλλά πολύ κατατοπιστικούς προλόγους, όσον αφορά στα βασικά χαρακτηριστικά κάθε εξελικτικού σταδίου. Η πρώτη ενότητα αναφέρεται στα χρόνια 1900-1909 και προλογικά δίνονται σημαντικές πληροφορίες. Λ.χ ότι μετά τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, στην κινηματογραφία εισέρχονται οι Ιταλία, Γερμανία και Αγγλία. Οτι η πρώτη διάσημη θεατρίνα που εμφανίστηκε στην οθόνη ήταν η Σάρα Μπερνάρ, το Ευαγγέλιο και ο Σαίξπηρ ήταν τα αγαπητά θέματα στις αρχές του αιώνα, ο σημαντικότερος σκηνοθέτης ο Γκρίφιθ, τα πρώτα κινούμενα σχέδια του Στιούαρτ Μπλάκτον.