«Συστάσεις» προς την Ιταλία κάνει στην ετήσια έκθεσή του το ΔΝΤ, στο φόντο προβλέψεων για αναιμική ανάκαμψη (1,3% το 2017 και 1% από το 2018 έως το 2020). Για την αύξηση της παραγωγικότητας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, προτείνει νέα επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, μεγαλύτερη ευελιξία, προτεραιότητα στις επιχειρησιακές συμβάσεις έναντι των κλαδικών, διαφοροποιημένο κατώτατο μισθό ανά περιοχή, παραπέρα «απελευθέρωση» τομέων της αγοράς, όπως τα δίκτυα και οι τοπικές υπηρεσίες. Ταυτόχρονα, για το κεφάλαιο και ειδικά το χρηματοπιστωτικό, εκφράζεται ανησυχία για τα «κόκκινα» δάνεια, κυρίως τα επιχειρηματικά και προτείνονται μέτρα αναθεώρησης για τις πτωχεύσεις. Ανεξάρτητα από το «πού θα κάτσει η μπίλια» στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού στην Ιταλία, όλα τα παραπάνω προμηνύουν έναν νέο γύρο επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα στην τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης, που δεν έχει μνημόνια και χρηματοδοτείται από τις καπιταλιστικές αγορές του χρήματος, όπως επιδιώκει να κάνει και η ελληνική κυβέρνηση. Αν κάτι επιβεβαιώνεται, επομένως, είναι ο ενιαίος χαρακτήρας της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης σε όλη την ΕΕ, ανεξάρτητα από μνημόνια, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, που συνθλίβει τα λαϊκά δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες.