Συνδυάζοντας με τον μοναδικό τρόπο που αυτός ο νεανικός «θεσμός» επιτυγχάνει, τη διεκδίκηση, τη διαδήλωση, τη γνωριμία με την Ιστορία του νεολαιίστικου κινήματος και ειδικότερα με την θρυλική ΟΚΝΕ, τη γνήσια ψυχαγωγία, ένωσε για μια ακόμα χρονιά μέλη και φίλους της Οργάνωσης από όλη τη χώρα.

Το Διήμερο φιλοξενήθηκε στο πάρκο Πυρσινέλλα, που με την εθελοντική και σχεδιασμένη δουλειά της Οργάνωσης Ηπείρου του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, έγινε κυριολεκτικά αγνώριστο - μιας και τα τελευταία 10 χρόνια έμενε αναξιοποίητο - μετατράπηκε σε έναν χώρο συλλογικότητας και δημιουργικότητας. Στο χώρο λειτούργησαν όλες οι αναγκαίες υποδομές για τη φιλοξενία των χιλιάδων κατασκηνωτών: Πολυχώρος για συζητήσεις και προβολές ταινιών, κεντρική σκηνή για συναυλίες και λαϊκά γλέντια, κατασκήνωση για τις μικρότερες ηλικίες νεολαίας, βιβλιοπωλείο, έκθεση για την ΟΚΝΕ, μαθητικό στέκι, χώροι αναψυχής και ιατρείο.

Κεντρικό σύνθημα του Διημέρου ήταν «Από την ΟΚΝΕ στην ΚΝΕ, πρωτοπόρα Νεολαία του ΚΚΕ στην πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων». Μέσα από τις εκδηλώσεις, τις δραστηριότητες, τις επισκέψεις που ήταν προγραμματισμένο να ξεδιπλωθούν όλο το Διήμερο, τη μεγάλη συγκέντρωση που αναμενόταν το Σάββατο στην πόλη των Ιωαννίνων με ομιλητή τον Δημήτρη Κουτσούμπα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ προβληματίζονται για τις σύγχρονες εξελίξεις και μαθαίνουν για την Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, τη Νεολαία του ΚΚΕ, από το 1922 - 1943.

Η ίδρυση της ΟΚΝΕ, από την πρώτη στιγμή, έδωσε πολιτικό προσανατολισμό και ώθηση στην ανάπτυξη του νεολαιίστικου κινήματος με τις δικές της διεκδικήσεις, πάντα στο πλάι του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Η ΟΚΝΕ υπήρξε μαχητικό λενινιστικό σχολείο διαπαιδαγώγησης μελών και στελεχών του ΚΚΕ, όπως ο Χρήστος Μαλτέζος, ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Αρης Βελουχιώτης, ο Ναπολέοντας Σουκατζίδης, η Ηλέκτρα Αποστόλου κ.ά.

Βαδίζοντας στα 100 χρόνια του Κόμματος και τα 50 χρόνια της Οργάνωσης, οι νέοι κομμουνιστές τιμώντας τη δράση της ΟΚΝΕ, στο πλαίσιο του Διημέρου, επισκέφτηκαν το χωριό Καλπάκι όπου βρισκόταν ο ουλαμός που στέλνονταν κομμουνιστές φαντάροι την περίοδο του μεσοπολέμου. Στο Καλπάκι γράφτηκε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες αντοχής, ηρωισμού και πίστης στα ιδανικά του κομμουνισμού.

Η ΟΚΝΕ παρενέβαινε σε όλα τα τμήματα της νεολαίας των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων και σε όλα τα μέτωπα πάλης που αφορούσαν τους νέους. Μεταξύ άλλων, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη στρατευμένη νεολαία, καλλιεργώντας στους φαντάρους τη στάση εναντίωσης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, για την ειρήνη, αντιπαλεύοντας τον εθνικισμό και τη φιλοπόλεμη προπαγάνδα των αστικών στρατιωτικών επιτελείων.

Το αστικό κράτος θέλοντας να απομονώσει τα μέλη και τα στελέχη της ΟΚΝΕ και παράλληλα να τους κάνει να «μετανοήσουν» για τη στράτευσή τους στην υπόθεση του κομμουνισμού, έθεσε σε λειτουργία το 1924 τον «Πειθαρχικό Ουλαμό Καλπακίου». Το Καλπάκι ήταν το χειρότερο στρατιωτικό κάτεργο της εποχής, ο «τάφος των ζωντανών», όπως τον ονόμασαν οι ίδιοι οι φαντάροι, ένα πραγματικό, μ' όλη τη σημασία της λέξης, στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί έστελναν τα μέλη της ΟΚΝΕ, με σκοπό να τους τσακίσουν σωματικά και ηθικά, να τους εξαναγκάσουν να απαρνηθούν τις ιδέες τους και τα ιδανικά τους, το ΚΚΕ και την ΟΚΝΕ. Η στάση των εκατοντάδων μελών του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ που πέρασαν αλύγιστοι από το Καλπάκι υπήρξε πραγματικά ηρωική. Μεταξύ άλλων, ο Θανάσης Κλάρας (Α. Βελουχιώτης), ο Κώστας Καραγιώργης, ο Δημήτρης Βλαντάς κ.ά.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα εκείνη την περίοδο, τα συνδικάτα και οι άλλες οργανώσεις του λαού, έβαζαν μπροστά σταθερά το αίτημα για να κλείσει το κάτεργο στο Καλπάκι, εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους στους κομμουνιστές φαντάρους με κάθε τρόπο. Η δίκη των εφτά κομμουνιστών φαντάρων του Πειθαρχικού Ουλαμού Καλπακίου, που ξεκίνησε στις 28 Νοέμβρη 1930 και κατέληξε με την καταδίκη σε θάνατο των στελεχών της ΟΚΝΕ, Μαρκοβίτη και Πανούση, αποτέλεσε ορόσημο για την ντόπια και διεθνή κατακραυγή της αστικής τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Μεταξύ αυτών που ύψωσαν φωνή διαμαρτυρίας ήταν οι Παλαμάς, Ξενόπουλος, Γληνός, Καζαντζάκης, Βάρναλης, Κορδάτος κ.ά. Ανάμεσα στις διεθνείς προσωπικότητες που συνυπέγραψαν τη διαμαρτυρία ήταν και ο Α. Αϊνστάιν. Υπό το βάρος των κινητοποιήσεων, οι θανατικές καταδίκες τελικά ανακλήθηκαν. Το στρατόπεδο του Καλπακίου έκλεισε τελικά το 1934 χωρίς βέβαια να πάψουν οι διώξεις, τα βασανιστήρια για τα μέλη του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ.

Παράλληλα, μέσα από τις συζητήσεις και τις εκδηλώσεις στο επίκεντρο του προβληματισμού του Διημέρου βρέθηκαν οι συνολικές εξελίξεις στην περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων, μια περιοχή που είναι ακόμα νωπές οι πληγές της ιμπεριαλιστικής επέμβασης τη δεκαετία του '90 και που και σήμερα, παρατηρούνται έντονες διεργασίες στην περιοχή, αφού το τελευταίο διάστημα είναι εμφανής η σύγκρουση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων που υπάρχουν εκεί, ανάμεσα στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στη Ρωσία και την Τουρκία.