Συνεχίστηκαν και αυτή τη βδομάδα οι εξορμήσεις και οι περιοδείες Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ σε μεγάλους χώρους δουλειάς, εργοστάσια, λιμάνια, αεροδρόμια, μεγάλα εμπορικά καταστήματα κ.α. Η πλούσια αυτή δράση δίνει την ευκαιρία να αναπτυχθεί ζωντανή συζήτηση, να απαντηθούν ερωτήματα σε σχέση με την πολιτική πρόταση του Κόμματος, να μάθουν οι εργαζόμενοι από πρώτο χέρι «τι λέει το ΚΚΕ».

Στην Αττική, περιοδείες πραγματοποιήθηκαν μεταξύ άλλων σε Ναυπηγεία της Ζώνης στο Πέραμα και στη Σαλαμίνα, παραμονές της χτεσινής απεργιακής μάχης που έδωσαν οι εργάτες με αιχμή την υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, που θα περιλαμβάνει ανάκτηση των απωλειών τους κατά τα χρόνια της κρίσης και θα προβλέπει ικανοποιητικά μεροκάματα που να καλύπτουν τις ανάγκες τους.

Παράλληλα, πρόγραμμα περιοδειών βρίσκεται σε εξέλιξη σε φαρμακοβιομηχανίες και φαρμακαποθήκες της Αττικής, διακινώντας σχετική ανακοίνωση που κυκλοφόρησε η ΚΟ Φαρμάκου της ΤΟ Βιομηχανίας. Συνεργεία του Κόμματος έχουν επισκεφθεί την «Elpen», τη «Unipharma», τον ΣΥΝΦΑ, τον ΠΡΟΣΥΦΑΠΕ, την «Apivita» κ.λπ.

«Πώς θα πάρουν οι εργαζόμενοι την εξουσία; Το κράτος και οι μηχανισμοί του είναι πολύ καλά οργανωμένοι...» ήταν μία από τις «ενστάσεις» εργαζόμενου στο εργοστάσιο της φαρμακευτικής «Boehringer Ingelheim» στο Κορωπί, κατά τη διάρκεια περιοδείας που πραγματοποίησε η Γιώτα Ταβουλάρη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Το στέλεχος του Κόμματος υπογράμμισε ότι προφανώς το ΚΚΕ έχει επίγνωση της δύναμης που έχει ο αντίπαλος, όμως οι εργαζόμενοι πρέπει να αποκτήσουν μέσα στη δράση εμπιστοσύνη στη δική τους δύναμη, στη δύναμη της οργάνωσης μέσα από τα συνδικάτα, που πρέπει να δυναμώνουν σε κάθε τόπο δουλειάς. Οτι όσο ισχυρός και να φαντάζει ο αντίπαλος, πάντα το καθοριστικό στοιχείο είναι η δύναμη της εργατικής τάξης. Αναφέρθηκε επίσης στην πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που μπορεί πραγματικά να πολλαπλασιάσει τη δύναμη του λαϊκού παράγοντα και, στο βαθμό που δυναμώνει η Συμμαχία, να αντιπαρατεθεί με εκείνους που έχουν τα μέσα παραγωγής, την εξουσία στα χέρια τους.

«Και δεν θα απομονωθούμε σαν χώρα αν επιλέξουμε το δρόμο που προτείνει το ΚΚΕ;» ήταν άλλη μια ερώτηση που έθεσαν εργαζόμενοι στο κλιμάκιο του Κόμματος. Μέσα από τη συζήτηση αναδείχθηκε και με ιστορικά παραδείγματα, όπως αυτό της σοσιαλιστικής επανάστασης τον Οκτώβρη του 1917 στη Ρωσία, ότι κανένας λαός που αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του δεν μένει μόνος. Οτι κάθε τέτοια μεγάλη επαναστατική διαδικασία λειτουργεί σαν αφορμή για να επιλέξουν τον ίδιο δρόμο κι άλλοι λαοί. Συζητώντας επίσης για το αν μπορεί να γίνουν πράξη όσα λέει το ΚΚΕ, αναδείχθηκε ότι ο σημερινός «ρεαλισμός», στον καπιταλισμό, επιβάλλει να εργάζονται εκατοντάδες εργάτες π.χ. σε φαρμακοβιομηχανίες, να παρασκευάζουν χιλιάδες σκευάσματα, όπως γίνεται στο συγκεκριμένο χώρο, και όταν αρρωσταίνουν να πρέπει να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, να μην έχουν πρόσβαση σε αυτό που παράγουν. Την ίδια στιγμή, όλος αυτός ο πλούτος προϊόντων δεν μπορεί να παραχθεί χωρίς τους εργαζόμενους, όμως ανήκει στους καπιταλιστές που η παραγωγή αντικειμενικά δεν τους έχει καμιά ανάγκη.

Η Γ. Ταβουλάρη κάλεσε τους εργαζόμενους να κάνουν κριτήριο τις δικές τους ανάγκες κι έτσι να τοποθετηθούν στις εξελίξεις, επιλέγοντας το δρόμο της διεκδίκησης για την ικανοποίησή τους. Τόνισε ακόμη ότι κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να εφησυχάζει ούτε από το κλίμα κάλπικης αισιοδοξίας που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση, ότι δήθεν τα δύσκολα πέρασαν μετά το κλείσιμο της «αξιολόγησης», ούτε απ' το γεγονός ότι υπάρχουν επιχειρήσεις όπου οι εργαζόμενοι αμείβονται σχετικά καλύτερα και νιώθουν μεγαλύτερη σιγουριά. Τόνισε ότι και σε αυτή την περίπτωση οι εργαζόμενοι πάλι θίγονται από την κυβερνητική πολιτική, από την υψηλή φορολογία, τις περικοπές σε Υγεία και Πρόνοια, για την εξασφάλιση πόρων που πάνε στο μεγάλο κεφάλαιο χρηματοδοτώντας τις επενδύσεις του. «Να έχουμε επίσης στο μυαλό μας ότι το γενικότερο ξήλωμα των δικαιωμάτων στις εργασιακές σχέσεις, ξεκινώντας από τις ΣΣΕ, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, την αγωνιστική διεκδίκηση κ.λπ., δεν πρέπει να αφήνουν κανένα εργαζόμενο κανενός κλάδου εφησυχασμένο. Οταν διαμορφώνεται τέτοιο πλαίσιο, δεν μπορεί να εξασφαλιστούν σε ένα χώρο δουλειάς ή ακόμα και σε έναν κλάδο τα κατακτημένα δικαιώματα. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι όταν διατηρείται μια Σύμβαση ή ένας μισθός, έστω και σε ατομικό επίπεδο, όταν όλα τα άλλα γύρω κατεδαφίζονται», ανέφερε χαρακτηριστικά.