Associated Press

Αφίσα του FBI με καταζητούμενους τρομοκράτες

Ο μακαρθισμός και τα μαύρα χρόνια της δεκαετίας του '50, που βύθισαν στο σκοτάδι τη χώρα στραγγαλίζοντας οποιαδήποτε φωνή που ψέλλιζε οτιδήποτε φαινόταν «επικίνδυνο» για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, αναβιώνει και πάλι στις ΗΠΑ. Οι χιλιάδες αθώοι που σφαγιάστηκαν ειδεχθώς και ακόμη κείτονται κάτω από τα ερείπια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου έγιναν η αφορμή για να αρχίσει ο αποκλεισμός.

Εν αρχή ήταν το «μπλακ άουτ» στην πληροφόρηση, που εφάρμοσε σχεδόν από τις πρώτες ώρες μετά την επίθεση η αμερικανική κυβέρνηση.

Ηδη μέσα στις σελίδες της «έγκριτης» αμερικανικής εφημερίδας Washington Post, οι πρώτες γκρίνιες αρχίζουν να κάνουν δειλά δειλά την εμφάνισή τους. «Καθώς η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ετοιμάζεται γι' αυτό που ο Πρόεδρος Μπους περιέγραψε ως νέο είδος πολέμου, πολλοί δημοσιογράφοι αρχίζουν να ανησυχούν ότι θα έχουν λίγες πληροφορίες και ακόμη μικρότερη πρόσβαση στα στρατιωτικά τεκταινόμενα απ' ό,τι πριν. Ακόμη και η χρήση εσκεμμένης παραπληροφόρησης δεν μπορεί να εξαιρεθεί», θα τονίσει ο αρθρογράφος της W.P., στο χτεσινό της φύλλο, Χάουαρντ Κουρτζ, και προσθέτει ως παράδειγμα τη συνέντευξη Τύπου του εκπροσώπου του Λευκού Οίκου, Αρι Φλέισερ, την περασμένη Παρασκευή, όπου, ερωτώμενος για τις αποδείξεις που έχει συγκεντρώσει η αμερικανική κυβέρνηση όσον αφορά στην ενοχή του Οσάμα μπιν Λάντεν, είπε: «Εχετε το δικαίωμα να κάνετε τέτοιου είδους ερωτήσεις και εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη να μην απαντήσω»!

Και αναρωτιέται ο Κουρτζ, εάν ενδεχόμενες πληροφορίες για στρατιωτικές επιχειρήσεις «θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή των Αμερικανών στρατιωτών», όπως δικαιολογήθηκε ο υπουργός Αμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ, γιατί άραγε συμβαίνει το ίδιο και με τις συλλήψεις που συνεχίζονται με εντατικούς ρυθμούς και κανείς πια δεν ξέρει τίποτα... Ισως γιατί, όπως τονίζει, ο ειδικός ανταποκριτής επί θεμάτων εθνικής ασφαλείας του CBS, Ντέιβιντ Μάρτιν, είναι «ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι τώρα». Ενα παιχνίδι που γυρνά τη χώρα περίπου 50 χρόνια πίσω, όταν ξεκίνησε και αυτό το ανελέητο «κυνήγι μαγισσών». Για άλλη μία φορά, στη μάχη ελέγχου των συνειδήσεων.

...κάτι στιχάκια σαλεμένων ποιητών», όπως λέει και ένα ελληνικό τραγουδάκι. Πιθανά εάν το άσμα ήταν αμερικανικό θα απαγορευόταν. Μια και η λογοκρισία και το «κυνήγι μαγισσών» το άρχισε δύο μέρες μετά την επίθεση το Clear Channel, ένα από τα μεγαλύτερα ραδιοφωνικά δίκτυα στον κόσμο, όταν εξέδωσε λίστα με τραγούδια που δεν πρέπει να παίζονται λόγω της τρομοκρατικής επίθεσης στις ΗΠΑ...

Η έμμεση απαγόρευση γίνεται, σύμφωνα με τους εγκεφάλους που τη σκέφτηκαν, λόγω των στίχων των τραγουδιών. Τώρα, τι κακό ακούν στους στίχους του Imagine του Lennon ή του Stairway To Heaven των Led Zeppelin και ακόμα περισσότερο στο αριστουργηματικό What A Wonderful World του Louis Armstrong... Και μη χειρότερα... Οσο για τα τραγούδια των Rage Against The Machine; Απαγορεύονται όλα! Σύμφωνα με αυτή την περίφημη λίστα, που μοναδικό ουσιαστικό της κριτήριο ήταν το «ανατρεπτικό» τους περιεχόμενο, η «απαγόρευση» αφορά κυρίως σε τραγούδια που εμπεριέχουν επικίνδυνες λέξεις, όπως Φωτιά, Κόλαση, Νέα Υόρκη και... Ειρήνη!

«Μητέρα, νομίζεις ότι πρέπει να κατηγορήσω την κυβέρνηση», λέει σε κάποιον στίχο το τραγούδι Mother, των Pink Floyd. Κατευθείαν στο πυρ το εξώτερον. Οπως και το Peace Train του Cat Stevens που ασπάστηκε το Ισλάμ, το Give peace a chance και πάλι του John Lennon ακόμη και το Sunday Bloody Sunday, των εξαιρετικά δημοφιλών στις ΗΠΑ αλλά και σε όλο τον κόσμο U2, που πρώτοι όλων έσπευσαν να πάρουν μέρος στον τηλεμαραθώνιο «Τιμή στους ήρωες»...

Ισως δεν πειράχτηκαν ιδιαίτερα οι Ιρλανδοί U2, καθώς προ πολλού έχουν ξεχάσει να συμπεριλάβουν τα μηνύματα αμφισβήτησης, κοινωνικής κριτικής και αποδοκιμασίας, όπως έκαναν στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους, και ήταν αυτά που τους έκαναν δημοφιλείς.

Τώρα τα μηνύματα αποκτούν μία ιδιαίτερη επικινδυνότητα για την καθεστηκυία τάξη... «Οι τρομερές σκηνές που είδαμε στην τηλεόραση αυτή τη βδομάδα δεν είναι παρά συνηθισμένα περιστατικά σε άλλα μέρη του κόσμου. Πολύ συχνά η βία αυτού του είδους έχει έρθει και από την ίδια μας τη χώρα»... Τάδε έφη Τομ Μορέλο, κιθαρίστας των Rage Against the Machine, στην ανακοίνωση για την ιστοσελίδα τους, που και αυτή δεν υπάρχει πια. Οπως και άλλες ιστοσελίδες προοδευτικών και αριστερών οργανώσεων...