Οι διευθετήσεις που δρομολογούνται σε ό,τι αφορά την ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, αποτελούν κομμάτι ευρύτερων ευρωατλαντικών σχεδιασμών για την περιοχή, στους οποίους η κυβέρνηση διεκδικεί ρόλο «σημαιοφόρου», με την πλήρη «στήριξη» των ΗΠΑ, οι οποίες, όπως έχει σημειώσει ο Αμερικανός πρέσβης, «βλέπουν την Ελλάδα (...) ως πυλώνα της στρατηγικής τους στην περιοχή».

Θυμίζουμε πως στο ΝΑΤΟ δεν έχουν ενταχθεί ακόμα η Βοσνία - Ερζεγοβίνη, η ΠΓΔΜ και η Σερβία, και στην ΕΕ η Αλβανία, η ΠΓΔΜ, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία - Ερζεγοβίνη και η Σερβία. Οι διεργασίες ένταξης αυτών των κρατών σε ΕΕ και ΝΑΤΟ υπηρετούν μεταξύ άλλων και τα σχέδια ενεργειακής διασύνδεσης των Βαλκανίων με την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, με δηλωμένο στόχο τη «διαφοροποίηση των πηγών Ενέργειας» και την «ενεργειακή απεξάρτηση» της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο. Εντάσσονται, δηλαδή, στον γενικότερο ανταγωνισμό με τη Ρωσία, με επίκεντρο την Ενέργεια.

Πρόκειται για στόχο που προωθούν με ιδιαίτερη ένταση οι ΗΠΑ και στον οποίο «κουμπώνει» το «όραμα» της ελληνικής αστικής τάξης για μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, συνολικά για «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της χώρας.

Οι ιεραρχήσεις αυτές αποτυπώνονται και σε μια σειρά έργων που «τρέχουν» ή σχεδιάζονται, όπως ο αγωγός φυσικού αερίου ΤΑP (μεταφέρει αέριο από τα κοιτάσματα του Αζερμπαϊτζάν στην Κασπία), ο διασυνδετήριος ελληνοβουλγαρικός αγωγός φυσικού αερίου IGB, η κατασκευή πλωτού σταθμού Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (ΥΦΑ) στη θαλάσσια περιοχή έξω από την Αλεξανδρούπολη κ.ά. Γι' αυτό το τελευταίο έργο, δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι ΗΠΑ, που διαθέτουν ποσότητες σχιστολιθικού φυσικού αερίου προς εξαγωγή.

Αντίστοιχα, στις Μεταφορές, σχεδιάζονται η κατασκευή μεγάλου εμπορευματικού σταθμού στην Αλεξανδρούπολη και η σιδηροδρομική σύνδεση με τη Βουλγαρία (ως κομμάτι του συνολικότερου σχεδίου της λεγόμενης «σιδηροδρομικής Εγνατίας», που θα συνδέει την Αδριατική με τη Μαύρη Θάλασσα και το Δούναβη), η παραπέρα ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, όπου επίσης εκφράζεται έντονο αμερικανικό «ενδιαφέρον».

Σε στρατιωτικό επίπεδο, το ΝΑΤΟ επιδιώκει να διευρύνει συνολικά την επιρροή του στην περιοχή, με νέες βάσεις, όπως αυτή για τα αμερικανικά ελικόπτερα που σχεδιάζεται στην Αλεξανδρούπολη, με απανωτές ασκήσεις «ταχείας ανάπτυξης» δυνάμεων και συνεκπαιδεύσεις, συμφωνίες για «κοινή αστυνόμευση» του εναέριου χώρου κρατών της περιοχής, με το βλέμμα στραμμένο στη Ρωσία κ.ο.κ.

Την ενεργότερη παρουσία των μονοπωλίων της στην περιοχή επιδιώκει να εδραιώσει και η Γερμανία μέσα από σχήματα όπως η «Σύνοδος της Τεργέστης», τα σχέδια για κοινή αγορά των βαλκανικών χωρών, τα χρηματοδοτικά «εργαλεία», π.χ. το «Berlin Plus», το λεγόμενο και «ειδικό σχέδιο Μάρσαλ» για τα Δ. Βαλκάνια κ.ά.

Πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι τα συμφέροντα των καπιταλιστικών κρατών που συγκροτούν την ΕΕ δεν είναι ενιαία, γεγονός που περιπλέκει περαιτέρω τους ανταγωνισμούς. Για παράδειγμα, η Γερμανία εμφανίζεται να συμφωνεί με τη λεγόμενη «ενεργειακή απεξάρτηση» της ΕΕ από τη Ρωσία, προχωράει όμως στην κατασκευή του αγωγού «Nord Stream 2», ο οποίος θα μεταφέρει ρωσικό αέριο στη χώρα μέσω Βαλτικής. Αντίστοιχα, η Ιταλία δεν έχει εγκαταλείψει τα σχέδια για συμμετοχή στην προέκταση του λεγόμενου «Turkish Stream», για τη μεταφορά ρωσικού αερίου μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη.

Συνολικά, οι σχεδιασμοί αυτοί δεν ξεδιπλώνονται σε «κενό αέρος», αλλά παράλληλα και σε μεγάλο βαθμό ανταγωνιστικά προς τους σχεδιασμούς και τους στόχους των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών κέντρων και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Για παράδειγμα, είναι δεδομένο ότι η Ρωσία, που έχει ισχυρά συμφέροντα και ερείσματα στην περιοχή, αντιδρά στα σχέδια για διεύρυνση του ΝΑΤΟ και στην προσπάθεια που γίνεται να περιοριστεί η επιρροή της σε παραδοσιακούς της συμμάχους στα Βαλκάνια.

Το ίδιο περιπλέκουν τα πράγματα η ανάπτυξη των σχέσεων Τουρκίας - Ρωσίας και ταυτόχρονα η κρίση στις σχέσεις της πρώτης με το ΝΑΤΟ, όπως και η προσπάθεια της γείτονος να αναπτύξει συνολικά τα ερείσματά της στην περιοχή, αξιοποιώντας και το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο εκεί, για να διεισδύει με οικονομικά και άλλα μέσα.

Τέλος, ρόλο στις εξελίξεις παίζει και η στρατηγική της Κίνας για τη λεγόμενη αναβίωση του «Δρόμου του Μεταξιού», που αντιμετωπίζει την περιοχή ως προθάλαμο για την αγορά της Ευρώπης και γι' αυτό έχει ιδιαίτερες βλέψεις στον τομέα των υποδομών μεταφορών εμπορευμάτων (λιμάνια, σιδηρόδρομους, οδικούς άξονες, logistics), σχέδια που περιλαμβάνουν άλλωστε και την Ελλάδα.