Μιλώντας προχτές στη Βουλή ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος, έκανε την εξής ανάλυση για τα φάρμακα: «Μέχρι το 2000, ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται για τη διεύρυνση των αγορών. Η εξουθένωση των καταναλωτών σημαίνει λιγότερα έσοδα για την αγορά. Περίπου τότε, φαίνεται ότι έχουν αντιληφθεί πολλές ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες (...) ότι μπορούν να έχουν περισσότερα έσοδα, απευθυνόμενοι με ακριβά προϊόντα σε λιγότερους πλούσιους, παρά με το να διευρύνουν τις αγορές τους και να πηγαίνουν στην Αφρική και στη Νότιο Αμερική, χωρίς την αγοραστική δύναμη. Δεν χρειάζονται πολλά φάρμακα για τον κίτρινο πυρετό να τα μοιράζουν στα εκατομμύρια των ανθρώπων που είναι άρρωστοι, γιατί δεν έχουν αγοραστική δύναμη. Προχωρούμε με ακριβά φάρμακα, που δίνουμε σε λίγους με υπερτιμολογήσεις και επίσης πολλές φορές με παρασκευή φαρμάκων, τα οποία δεν είναι απαραίτητα». Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς τα περιγράφει, τι ομολογεί ο πρώην υπουργός; Οτι η παραγωγή με κριτήριο το κέρδος συνθλίβει τις σύγχρονες ανάγκες. Κι ότι στον καπιταλισμό, όπου το φάρμακο είναι κερδοφόρο εμπόρευμα, δεν μπορεί να διασφαλιστεί η καθολική πρόσβαση του λαού στις αναγκαίες θεραπείες. Αντίθετα, φτωχός κόσμος θα συνεχίσει να πεθαίνει, ακόμα και από ασθένειες που έχουν θεραπεία, αλλά δεν αποφέρει το προσδοκώμενο κέρδος στις πολυεθνικές. Αλλού ήθελε να το πάει το πράγμα ο πρώην υπουργός, αλλού τον πάει όμως η αδήριτη πραγματικότητα του σάπιου συστήματος που ο ίδιος και η κυβέρνηση υπηρετούν.