Μια άλλη γέφυρα «ζήλεψε» τη δόξα του γεφυριού της Αρτας, αυτή τη φορά όμως όχι για να χτιστεί... αλλά για να σωθεί από την καταστροφή της. Πρόκειται για τη γέφυρα Ντε Βοσέ(εξελληνισμένα, «Δεβοσέτ»), με μήκος 690 μέτρα, στον κόλπο του Αργοστολίου, η οποία συνδέει την πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς με την απέναντι ακτή και η οποία απασχόλησε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο στην τελευταία του συνεδρίαση.

Κατασκευάστηκε ανάμεσα στα 1813 - 1831, την περίοδο της αγγλοκρατίας και το υποθαλάσσιο τμήμα της κατασκευάστηκε υπό την επίβλεψη του Ντε Βοσέτ. Το 1822 συνεχίστηκε η κατασκευή από τον Νάπιερ και η οριστική μορφή της δόθηκε το 1831 από τον τοποτηρητή βαρόνο Εβερτον.

Το μνημείο είναι χαρακτηρισμένο ως ιστορικό και διατηρητέο από το 1970 και αποτελεί σημαντικό σημείο αναφοράς του νησιού. Οταν έγινε ο καταστροφικός σεισμός του 1953, η ήδη επιβαρυμένη κατάσταση της γέφυρας χειροτέρευσε, λόγω των μεγάλων οχημάτων που διέρχονταν από αυτή για την αποκατάσταση των ζημιών στο νησί. Τη δεκαετία 1960 - '70 έγιναν εργασίες κατασκευής από το υπουργείο Δημοσίων Εργων και επιστρώθηκε με άσφαλτο. Το κύριο υλικό που χρησιμοποιήθηκε ήταν το τσιμέντο.

Το 1972 υποβλήθηκε στην αρμόδια διεύθυνση του ΥΠΠΟ συνοπτική μελέτη αναστήλωσης από τον πολιτικό μηχανικό Δ. Παυλάτο, η οποία εγκρίθηκε το 1973 από το ΚΑΣ. Το ΥΠΠΟ «ξαναθυμήθηκε» τη γέφυρα το 1985, όταν η Διεύθυνση Αναστήλωσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων ζήτησε από το μελετητή μια σειρά συμπληρωματικών στοιχείων, τα οποία όμως ουδέποτε υποβλήθηκαν, αλλά υποβλήθηκε ξανά η ίδια μελέτη του '72. Το 1996, η Διεύθυνση επανήλθε ζητώντας τα στοιχεία αυτά.

Η εισήγηση της Διεύθυνσης προς το ΚΑΣ ήταν ότι η γέφυρα πρέπει να αντιμετωπιστεί «εκ νέου», θεωρώντας τη μελέτη Παυλάτου ξεπερασμένη. Στο θέμα «μπλέχτηκε» και η Τοπική Αυτοδιοίκηση αλλά και ο κόσμος του νησιού, ο οποίος είναι διχασμένος για το αν πρέπει η γέφυρα να πεζοδρομηθεί ή όχι. Τελικά το ΚΑΣ αποφάσισε να απορρίψει τη μελέτη Παυλάτου, να πεζοδρομηθεί η γέφυρα και να τεθούν οι όροι της νέας μελέτης.