«Μπροστά οι δικές μας ανάγκες!». Με αυτό το αποφασιστικό σύνθημα, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, απεργοί από μια σειρά κλάδους και χώρους δουλειάς, άνεργοι, συνταξιούχοι, μαζί με αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους αγρότες, νέους, έδωσαν το «παρών» την Τετάρτη στις απεργιακές συγκεντρώσεις που διοργάνωσαν σε πάνω από 65 πόλεις σε όλη τη χώρα τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες και τα Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Δεκάδες χιλιάδες απεργοί και διαδηλωτές έδωσαν έμπρακτη απάντηση στην εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, στα αντιλαϊκά «αναπτυξιακά σχέδια» για την κλιμάκωση αυτής της επίθεσης στη φάση της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Εδωσαν ταυτόχρονα απάντηση στα περί «δίκαιης ανάπτυξης» και τα άλλα παραμύθια που συνοδεύουν την προσπάθεια όλων των αστικών επιτελείων να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους και το λαό πίσω από τους αντιλαϊκούς «εθνικούς στόχους» των μονοπωλίων.

Στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας και σε όλες τις πόλεις της χώρας καταγράφηκε την Τετάρτη η τεράστια αντίθεση που χαρακτήρισε και όλο το διάστημα μπροστά στην απεργία:

Από τη μια, οι μαζικές εργατικές - λαϊκές απεργιακές συγκεντρώσεις που οργάνωσαν οι ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, με ζωντάνια και μαχητικότητα, με εργαζόμενους που πήραν τη θέση τους στην απεργία κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία και τα χτυπήματα στη συνδικαλιστική δράση, με αγωνιστές που δίνουν μάχες σε όλους τους χώρους, με ανθρώπους που έκαναν αυτό το βήμα χάρη στην επίμονη δουλειά και τις πρωτοβουλίες ταξικών συνδικάτων.

Από την άλλη, η «γύμνια» που παρουσίασε ξανά ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, με άμαζες συνάξεις κατά βάση ορισμένων εργατοπατέρων, παρά τα «ταρατατζούμ» που συνόδευσαν τη «συμμαχία» που έστησαν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ με τις ηγεσίες σε ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, Επιμελητήρια, με αιτήματα κομμένα και ραμμένα στις αξιώσεις των μονοπωλίων.

Από τη μία, στις συγκεντρώσεις των ταξικών συνδικάτων αποτυπώθηκαν οι πολύμορφες αγωνιστικές πρωτοβουλίες που ξεδιπλώνουν σε κρίσιμα μέτωπα (όπως οι Συλλογικές Συμβάσεις, τα μέτρα για την Υγεία και Ασφάλεια στην Εργασία κ.ά.), η μάχη που έδωσαν όλες τις προηγούμενες μέρες με περιοδείες, εξορμήσεις, συνελεύσεις και συσκέψεις, για να φτάσει σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς το κάλεσμα στην απεργία και στην πάλη με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Από την άλλη, οι θλιβερές συνάξεις των εργατοπατέρων ήταν αντανάκλαση του υπονομευτικού ρόλου που έπαιξαν πολύμορφα και σε αυτήν την απεργία: Πέρα από την οργάνωση παρασυνάξεων κεντρικών συνδικαλιστών πίσω από κλειστές πόρτες, παντού όπου μπορούσαν φρόντισαν να μην γίνει καμιά συζήτηση μέσα στους εργαζόμενους, αλλού την «έθαψαν» με τυπικές αποφάσεις διοικήσεων, αλλού... δεν μπήκαν καν σε αυτόν τον κόπο, αλλού μετέτρεψαν την απεργία σε... δίωρη στάση εργασίας, αλλού την καταψήφισαν ανοιχτά σε πρωτοβάθμια σωματεία.

Λίγο παραδίπλα τους, αντίστοιχη εικόνα σκορποχωριού, με μπόλικη... γκρίνια που φανερώνει και τα αδιέξοδά τους, εμφάνισαν την Τετάρτη οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διαφόρων άλλων, που φρόντισαν και αυτές να συμβάλλουν όλες τις προηγούμενες μέρες στην επιχείρηση υπονόμευσης της απεργίας, με ξεδιάντροπα συνθήματα του τύπου «Η 30ή Μάη δεν είναι απεργία, είναι συμμαχία με την εργοδοσία», με καλλιέργεια σύγχυσης και με στάση ανεμοδούρας μέσα σε όποια σωματεία παρεμβαίνουν, συνδράμοντας στην προσπάθεια του κεφαλαίου να μην κουνηθεί φύλλο στους χώρους δουλειάς.

Η μάχη που δόθηκε για την απεργία της Τετάρτης ανέδειξε δυνατότητες για άνοδο της οργάνωσης και των αγώνων των εργαζομένων και του λαού, για ενίσχυση της πάλης για ανάκτηση των τεράστιων απωλειών τους, για την κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων, για αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κατοχύρωση σύγχρονων κοινωνικών δικαιωμάτων. Ηταν ταυτόχρονα μια μάχη που ενίσχυσε χρήσιμα συμπεράσματα για το ρόλο κάθε δύναμης μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα οποία πρέπει να συζητηθούν πλατιά σε κάθε χώρο, ως στοιχείο της έντασης της προσπάθειας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την Κοινωνική Συμμαχία απέναντι στα μονοπώλια και όλες τις δυνάμεις που τα υπηρετούν.