Να χαμογελάμε απροσποίητα | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κόντρα στη νέα (α)ταξία

Να χαμογελάμε απροσποίητα

Παρατηρητικός και ευθύβολος, ο συνάδελφος Γιάννης Τριάντης, σχολίαζε στην επώνυμη σελίδα του (Ε. 10/10/01): «... γιατί ορισμένοι, π.χ. τα περισσότερα στελέχη του ΚΚΕ, θεωρούν ότι το βλοσυρό πρόσωπο - και η απουσία χαμόγελου, καθιστούν, αυτόματα, πιο σοβαρές και φιλολαϊκές τις διατυπούμενες απόψεις»;

Παλιός Ακροναυπλιώτης ο σύντροφος, με τον οποίο μοιράζομαι τις συζητήσεις, μου είπε: Η αισιοδοξία είναι βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση του κομμουνιστή. Συνδέεται με την πίστη στους αγώνες, με την κοσμοθεώρηση, με τη ρομαντική διάθεση του αγωνιστή. Και τον συνοδεύει ακόμη και στις σκληρότερες συνθήκες που τόσο συχνά αντιμετωπίζει, ως τα όρια προσφοράς ζωής. Τον συνοδεύει στις φυλακές και τις εξορίες ως δύναμη και απαντοχή και πίστη στο δίκιο και τη λευτεριά. Τον συνοδεύουν και το χαμόγελο βέβαια, αλλά και η προσήνεια και η ευγένεια, χωρίς τα προσποιητά στερεότυπα ενός άδειου από ουσία κοσμοπολιτισμού.

Για μας τους παλιότερους, μας λέει, στέρεψαν οι πηγές των δακρύων. Βουνά τα προβλήματα. Σύντροφοί μας έγιναν στάχτη και σποδή στα ναζιστικά κρεματόρια, οδηγήθηκαν στις αγχόνες και τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Χωριά ισοπεδώθηκαν, νοικοκυριά διαλύθηκαν, βουνά τα προβλήματα ζωής και επιβίωσης, σε μια πορεία διαρκών αγώνων και διωγμών.

Δε λείπουν, βέβαια, και οι «βλοσυροί», αλλά με την παιδική ψυχή. Και πώς να μην υπάρχει μια αγανάκτηση για τους σημερινούς αθώους νεκρούς των ΝΑΤΟβομβαρδισμών που σημαδεύουν τη ματωμένη λιτανεία των θυμάτων της πλανητικής τρομο-κρατορίας.

Χρήσιμο σημείο αναφοράς το σχόλιο του Γιάννη Τριάντη. Και είναι αισιόδοξο ότι το φωτεινό χαμόγελο στα καθαρά πρόσωπα των νέων αγωνιστών, που μαζί με τους παλιότερους «πολεμάνε και τραγουδάνε», δεν απολείπει, ως μήνυμα αισιοδοξίας, ως σάλπισμα ζωής, ως εξωτερίκευση του «έσω κόσμου» που πρέπει να συνοδεύει όσους επιχειρούν «ν' αλλάξουν τον κόσμο».

του
Γιώργου Κ. ΤΣΟΠΟΓΑ