Η αμηχανία και η δυσκολία τοποθέτησης επί της ουσίας είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την αστική και οπορτουνιστική αρθρογραφία των προηγούμενων ημερών που ασχολήθηκε με την αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Αμηχανία γιατί πολλοί απ' αυτούς είχαν προσπαθήσει να παίξουν παιχνίδια πάνω σε ένα κομματικό ιστορικό ζήτημα, ζήτημα της Ιστορίας του ΚΚΕ, όπως ήταν η αποτίμηση του ρόλου του Αρη ως στελέχους του Κόμματος, αλλά και δυσκολία που είναι φανερή στο ότι κανένας μα κανένας δεν μπήκε στον κόπο να σχολιάσει επί της ουσίας την Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που ενέκρινε τον Α' Τόμο Ιστορίας. Ετσι φτάνουν ή περιορίζονται στο να διατυπώνουν τα κλασικά περί δογματικού ΚΚΕ, με τη «μεταφυσική του αντίληψη» (sic) που όμως, τι αντίφαση..., ασχολείται επιστημονικά με τη μελέτη της Ιστορίας του, παρ' όλο τον ...«δογματισμό» του! Οι ασυναρτησίες δεν έχουν όριο, αφού φτάνουν μέχρι τον παραλογισμό να διατυπώνουν ότι το ΚΚΕ δεν έχει αρμοδιότητα να ασχολείται με τον Βελουχιώτη! Βεβαίως, αυτοί που αρνούνται το δικαίωμα στο ΚΚΕ να μελετά, να κρίνει, να τοποθετείται και να αποκαθιστά στελέχη του, όπως ο Αρης, είναι οι ίδιοι που δεν είχαν ποτέ κανένα πρόβλημα για τη βεβήλωση του Αρη που επιχειρήθηκε από διάφορους: Βλέπε ΠΑΣΟΚ, «17Ν» και άλλους, μέχρι τους πιο πρόσφατους, τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ να υπογράφουν, στρογγυλοκαθισμένοι, αντεργατικούς νόμους, με φόντο τη φωτογραφία του Αρη. Βλέπετε, όλοι αυτοί «τιμούσαν» τον Αρη μόνο στο βαθμό που - βλακωδώς - πίστευαν ότι μπορούν με αυτόν τον τρόπο να χτυπήσουν και να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ. Τώρα; Τώρα λοιπόν: Ξυδάκι...