Σαν έμαθε τη λέξη «καλησπέρα» / ο παπαγάλος είπε ξαφνικά: / Είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά / τι κάθομαι εδώ πέρα; / Την πράσινη ζακέτα του φορεί / και στο Συνέδριο των πουλιών πηγαίνει / να τους πει μια γνώμη φωτισμένη. / Παίρνει μια στάση σοβαρή / κοιτάζει λίγο πέρα / και τους λέει: Καλησπέρα! / Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ... / Κυρ παπαγάλε, είπαν τα πουλιά, / θα έχουμε την τύχη / ν' ακούσουμε τι λες και παραπέρα; / Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει / μα τι να πει; / Ξανάπε... καλησπέρα».

Μου ήρθε, έτσι αυθόρμητα, στη γλώσσα, αυτό το ωραίο σατιρικό ποιηματάκι (που το απαγγέλναμε, παιδιά, στο Δημοτικό Σχολείο), την ώρα που έβλεπα και άκουγα, τις προάλλες, τον «χαρισματικό» ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, να «αγορεύει» ως άλλος Δημοσθένης ή Κικέρων, από το βήμα του 6ου Συνεδρίου. Τι ευφράδεια ήταν εκείνη... Τι ποταμός μελίρρυτος ευγλωττίας! Τι ορθοφωνία και τι σύνταξη, άψογη και αψεγάδιαστη... Αλλά, πιο πολύ απ' όλα, θαύμασα την πλατύτητα των γλωσσικών οριζόντων του, τον πλούτο και την «γκάμα» του λεξιλογίου του. «Ολοι μαζί!», «πάντα μπροστά», «πρώτα η Ελλάδα!». «Αλλά, για να φτιάσω μια δυνατή Ελλάδα, θέλω μια δυνατή εντολή»!...

Αλλά, κακά τα ψέματα, αγαπητοί Συνέλληνες, αυτός ο μονόφθαλμος παπαγάλος, το μισερό αυτό ανθρωπάκι, που το δέρνει, όπως φαίνεται, εκ γενετής το σύνδρομο της κατωτερότητας, μας κυβερνάει τόσα χρόνια τώρα, και ακόμα δεν μπορούμε να το βγάλουμε απ' το σβέρκο μας. Αυτό το «υποπόδιο των ποδών» της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας, δυναστεύει - ελέω αόρατων αλλά κυρίαρχων δυνάμεων - ετούτη τη δύστυχη «Μπανανία» και την οδηγεί, με κάθε μέρα που περνάει, από το κακό στο χειρότερο. Χάρη στο «ωραίο» κοινοβουλευτικό μας σύστημα, εξασφαλίζει (και όλος ο κόσμος ξέρει πώς τα εξασφαλίζει), έστω και 151... δάχτυλα, εκεί μέσα στο «ναό της Δημοκρατίας μας], που σηκώνονται κάθε φορά, όλα μαζί, και του δίνουν το «πράσινο φως», να ψηφίζει «τρομονόμους», να επιβάλλει εργασιακές συνθήκες σκλαβοπάζαρου, σε βάρος των εργαζομένων, να καταργεί λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες που ο λαός μας τις κατέκτησε με ποταμούς αίματος. Να εκστρατεύει, τώρα τελευταία, «σταυροφόρος» της συμφοράς και αυτός, δίπλα στα μεγάλα σκυλόψαρα του ιμπεριαλισμού, να φέρουν, όλοι μαζί, την... ελευθερία στα γυναικόπαιδα του Αφγανιστάν, που οι «έξυπνες» βόμβες τους τα σκοτώνουν κάθε μέρα, σαν τις μύγες.