Αναμενόμενη ήταν η σαρωτική επικράτηση του Αριέλ Σαρόν, ηγέτη του Λικούντ επί του Εχούντ Μπαράκ, ιδιαίτερα μετά τη μαζική αποχή ή λευκή ψήφο που χρησιμοποίησε ως διαμαρτυρία μεγάλο κομμάτι της προοδευτικής αριστερής κοινής γνώμης.

Αν και πραγματικά ουδεμία ουσιαστική διαφορά δε διαχωρίζει τη στάση του απελθόντος Μπαράκ και του Σαρόν απέναντι στο Παλαιστινιακό, ο «μπουλντόζας» της ισραηλινής πολιτικής προσωποποιεί ό,τι πιο απεχθές και αιμοσταγές για τους Αραβες, αλλά και για αρκετούς Ισραηλινούς. Γεννημένος το 1928 στη βρετανοκρατούμενη Παλαιστίνη, εισήλθε, έφηβος ακόμη, στις γραμμές του ισραηλινού στρατού. Διακρίθηκε στον πόλεμο του 1948 και έγινε ευρύτερα γνωστός τη δεκαετία του '50, όταν, ως επικεφαλής της μυστικής στρατιωτικής Μονάδας 101, σχεδίασε και εκτέλεσε «επιχειρήσεις αντεκδίκησης» σε αραβικά χωριά, με θύματα εκατοντάδες γυναικόπαιδα.

Πρώτο δείγμα της «τάσης» του να υπερσκελίζει άνωθεν εντολές ήταν η προειδοποιητική «μερική του καθαίρεση» το 1956, επειδή «ενεπλάκη άνευ λόγου στη σφαγή Αιγυπτίων στρατιωτών στο Σινά». Πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής το 1977 και, από όλους τους υπουργικούς θώκους που ανέλαβε, αξιοποίησε «τα μέγιστα», αυτόν του υπουργού Αμυνας, όταν το 1982 έδινε εντολή, χωρίς πάλι να έχει λάβει σαφή έγκριση από τον πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπέγκιν, για εισβολή στο Λίβανο, που κατέληξε στη σφαγή τουλάχιστον 2.000 γυναικόπαιδων στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Ενα χρόνο αργότερα, ισραηλινό ειδικό δικαστήριο τον έκρινε ηθικό αυτουργό του αιματοκυλίσματος και τον απομάκρυνε από το υπουργείο.

Ενας καλός στρατιώτης, όμως, ξέρει να περιμένει. Αυτό απέδειξε ο Σαρόν, που κατάφερε να υπερσκελίσει τον δημοφιλή Νετανιάχου, τον «ειρηνιστή» Περές και τον σαρωτικό, το 1999, Μπαράκ, και, πλέον, να είναι ο πιο αμφιλεγόμενος, από τους ίδιους τους Ισραηλινούς, πρωθυπουργός.