Παλαιστίνιοι πανηγυρίζουν σε προσφυγικό στρατόπεδο στη Σιδώνα του Λιβάνου το θάνατο του δολοφόνου Σαρόν

Στο οικογενειακό αγρόκτημά του στο νότιο Ισραήλ, κοντά στα σύνορα με τη Λωρίδα της Γάζας, στην έρημο Νεγκέβ, κηδεύτηκε χτες ο εγκληματίας των αμέτρητων δολοφονικών επιδρομών σε βάρος των Παλαιστινίων, πρώην πρωθυπουργός και υπουργός Αμυνας Αριέλ Σαρόν, που απεβίωσε το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου μετά από οκταετές κώμα, σε ηλικία 85 ετών.

Η κηδεία του σφαγέα των προσφυγικών καταυλισμών Σάμπρα και Σατίλα (Σεπτέμβρης 1982) έγινε με στρατιωτικές τιμές, παρουσία δεκάδων ξένων νυν και πρώην αξιωματούχων, μεταξύ των οποίων ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ο διεθνής απεσταλμένος για το Μεσανατολικό, Βρετανός πρώην πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ. Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο υπουργός Αμυνας, Δ. Αβραμόπουλος.

Λίγο μετά την κηδεία του Σαρόν, που από την αστική τάξη του Ισραήλ αναγνωρίζεται σαν σπουδαίος στρατηγός και θεματοφύλακας της «ασφάλειας», δύο ρουκέτες εξαπολύθηκαν από τη Λωρίδα της Γάζας στην περιοχή Σάαρ Χανεγκέβ στο νότιο Ισραήλ, χωρίς να προκαλέσουν θύματα ή ζημιές. Η ισραηλινή αεροπορία απάντησε χτυπώντας δύο «στρατιωτικούς» στόχους στη Γάζα...

Στο άκουσμα της είδησης θανάτου του Αριέλ Σαρόν, χιλιάδες Παλαιστίνιοι αλλά και Αραβες σε χώρες της περιοχής έσπευσαν να πανηγυρίσουν για το θάνατο ενός ηγέτη που προκάλεσε δεκάδες σφαγές σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, με πιο κραυγαλέα εγκλήματά του τις σφαγές χιλιάδων προσφύγων κατά την εισβολή του Ισραήλ το 1982 στο Λίβανο (μεταξύ αυτών και το ανηλεές σφάξιμο 3.500 Παλαιστινίων κάθε ηλικίας στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα το Σεπτέμβρη του 1982 σε συνεργασία με Λιβανέζους φαλαγγίτες ως υπουργός Αμυνας).

Η «καριέρα» του σφαγέα Σαρόν είχε ξεκινήσει χρόνια πριν με κομβικό σημείο το 1953, όταν δημιούργησε την εβραϊκή ένοπλη οργάνωση «UNIT 101» εξαπολύοντας τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς σφαγές κατά πολλών δεκάδων αμάχων στο χωριό Κίμπια της Δ. Οχθης. Το 1967 με την ιδιότητα του στρατηγού εισβάλλει στη Δ. Οχθη και ισοπεδώνει άλλα 2.000 σπίτια, συλλαμβάνοντας 12.000 Παλαιστίνιους μαχητές. Το 1982 ως υπουργός Αμυνας εισβάλλει στο νότιο Λίβανο κάνοντας την επιχείρηση «Ειρήνη στη Γαλιλαία», όπου παρέμειναν τα ισραηλινά στρατεύματα κατοχής επί 15 χρόνια.

Το 1998 ως υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Νετανιάχου προωθεί εκατοντάδες εποικισμούς σε κατεχόμενα εδάφη της Λωρίδας της Γάζας και της Δ. Οχθης. Ενα χρόνο μετά εκλέγεται αρχηγός του κόμματος Λικούντ και το Σεπτέμβρη του 2000 πραγματοποιεί προκλητική επίσκεψη, με τη συνοδεία εκατοντάδων στρατιωτών, στο όρος των τεμενών της Ιερουσαλήμ προκαλώντας την οργή των Παλαιστινίων και το ξεκίνημα της δεύτερης Ιντιφάντα.

Το Γενάρη του 2001 εκλέγεται πρωθυπουργός και την άνοιξη του 2002 ως επικεφαλής της κυβέρνησης συνασπισμού με τον Σιμόν Πέρες διατάσσει τον ισραηλινό στρατό να εισβάλει εκ νέου στα παλαιστινιακά εδάφη, απειλώντας τη ζωή του Παλαιστίνιου τότε Προέδρου, Γιάσερ Αραφάτ, και προκαλώντας εκατόμβη νεκρών στην Τζενίν. Στις εκλογές του Φλεβάρη του 2003 ο Σαρόν υπερψηφίζεται, σφίγγοντας τον κλοιό αποκλεισμού των παλαιστινιακών εδαφών.

Το Γενάρη του 2005 συγκροτεί κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με τους Εργατικούς και την υποστήριξη δύο εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων. Στο πλαίσιο τακτικών ελιγμών, δε δίστασε να προχωρήσει στην απομάκρυνση 9.840 Εβραίων εποίκων από 21 εποικισμούς στη Λωρίδας της Γάζας και 4 στη βόρεια Δυτική Οχθη.

Στις 21/11/05 ο Σαρόν παραιτείται από την ηγεσία του Λικούντ, διαλύει τη Βουλή και σχηματίζει το «κεντρώο» κόμμα Καντίμα, ώσπου στις 4/1/06, δύο μήνες πριν τις βουλευτικές εκλογές του Μάρτη (τις οποίες θεωρούνταν βέβαιο πως θα κέρδιζε) υφίσταται σοβαρή εγκεφαλική αιμορραγία και στη συνέχεια πέφτει σε κώμα από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ.