ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Πέτρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

Ετοιμοι να δώσουν ακόμα μια μάχη είναι οι κάτοικοι της περιοχής του Σχοινιά. Τη δεύτερη μετά από αυτήν που κέρδισαν, 20 χρόνια πριν, απέναντι στην τότε κυβέρνηση και τους Αμερικανούς που λυμαίνονταν την περιοχή με τη βάση που τους είχε παραχωρηθεί. Η παραλία της περιοχής κινδύνευε τότε να κλείσει, αλλά ο άμεσος και συντονισμένος αγώνας τους έδωσε την ευκαιρία να πανηγυρίσουν και να χαρούν αυτό που ήθελαν να τους στερήσουν.

Σήμερα, οι ίδιοι κάτοικοι, καλούνται να αγωνιστούν ξανά. Αυτή τη φορά για τα έργα του «Εθνικού Πάρκου». Εργα που όπως φαίνεται θα προκαλέσουν ό,τι δεν είχε γίνει τότε. Τον αποκλεισμό, δηλαδή, της ευρύτερης περιοχής στο όνομα της νέας «Μεγάλης Ιδέας»... Οσο και αν φαντάζει δύσκολο, καθώς πολλά έχουν αλλάξει από τότε, γι' αυτούς, μόνο η ενότητα και ο αγώνας θα μπορέσει να τους κάνει ξανά νικητές.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να συνεχίσει τα έργα στο Κωπηλατοδρόμιο πιο γρήγορα, προκειμένου να προλάβει τις ημερομηνίες παράδοσης αλλά και την αντίδραση του κόσμου. Οι τελευταίοι στο μυαλό τους έχουν πάνω από όλα τον πλούτο της περιοχής και όχι την Ολυμπιάδα και τα κέρδη της. Ετσι, αντί να χαθούν τα συμφέροντα, χάνονται τα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, ένα από τα μοναδικά πευκοδάση της Αττικής, αυτό του Σχοινιά, ο υδροβιότοπος και οι καλλιέργειες της περιοχής που συντηρούν εκατοντάδες οικογένειες. Οι μπουλντόζες έχουν ξεκινήσει εδώ και μήνες τις εργασίες και προχωρούν ακάθεκτες την καταστροφή.

Οι γεωργοί της περιοχής που προσπαθούν να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, βλέπουν τις περιουσίες τους να χάνονται, από την κυβερνητική αναλγησία και την πιθανή παράδοση όσων φτιαχτούν με την ταμπέλα του «Εθνικού Πάρκου» και του Ολυμπιακού Κωπηλατοδρομίου σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις προσπαθούν εδώ και χρόνια να τονίσουν τη σημασία της αναβάθμισης του βιότοπου που είναι στην περιοχή. Η προσπάθειά τους όμως αυτή δε «στηρίζεται»... στα σχέδια που είναι έτοιμα για τα συμφέροντα των λίγων αλλά στην πραγματική ανάγκη για διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος.

Τα όνειρα των κατοίκων που θα βρίσκονται εκεί στο μέλλον δείχνουν «τσαλακωμένα». Πώς θα είναι όλα αν γίνουν πραγματικότητα τα σχέδια; «Μαύρα κι άραχνα», όπως λέει ο λαός, όπως και οι σημαίες που έχουν κρεμάσει στους δρόμους του Κάτω Σουλίου, ενός οικισμού, που θίγεται και χάνεται με τις αποφάσεις που έχουν παρθεί. Μαύρο όπως είναι ο πάτος από τα χαντάκια που έχουν γεμίσει οι δρόμοι από την παράδοσή τους στο έλεος του καιρού και των υπευθύνων που μονίμως δηλώνουν ανεύθυνοι γι' αυτά. Μαύρο όπως και το μήνυμα που περνούν τα αρχαιολογικά ευρήματα στα όρια του «Εθνικού Πάρκου». Αυτών που (σ.σ. κάποτε...) θα μεταφερθούν στο Μουσείο του Μαραθώνα.

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση λέει ότι όλα αυτά είναι για το καλό της περιοχής και των κατοίκων. Οσα όμως είδαμε και ακούσαμε από τους θιγόμενους της περιοχής μας απέδειξαν ότι όλα γίνονται για το κέρδος των λίγων που βλέπουν το Σχοινιά ως μια πολύ καλή επένδυση. Παράλληλα, μέσα από τα επιχειρήματά τους φαίνεται και το μερίδιο ευθύνης που έχει η Δημοτική Αρχή, που όπως φαίνεται όχι μόνο δεν αντιδρά στα σχέδια αυτά, αλλά τα στηρίζει καθώς θα κερδίσει την εύνοια της ολιγαρχίας.

Από παραδείγματα άλλο τίποτα. Πρώτο και καλύτερο η κατασκευή του πάρκινγκ κοντά στη Λεωφόρο Μαραθώνος και τη χρησιμοποίησή του για τη στάθμευση των αυτοκινήτων των παραθεριστών. Στη συνέχεια, θα μεταφέρονται, στην οργανωμένη παραλία, έναντι εισιτηρίου με μικρά πούλμαν στην παραλία, σαν αυτά που προτίθεται, εδώ και καιρό, να κυκλοφορήσει ο Δήμος Μαραθώνα σαν τοπική συγκοινωνία! Αλλο ένα τρανταχτό είναι η προσπάθεια χρόνων να κατεδαφίσουν τα καταστήματα της παραλίας του Σχοινιά και να τα αντικαταστήσουν με αναψυκτήρια, στερώντας το δικαίωμα από τους επαγγελματίες της περιοχής, να διεκδικήσουν να έχουν κάποια από αυτά.

Γνωστή εδώ και καιρό είναι η άποψη του Νομαρχιακού Συμβούλου της Νομαρχιακής Αγωνιστικής Συνεργασίας, Νίκου Στεφανίδη για τα σχέδια της κυβέρνησης. Γνωστή επίσης ήταν και η θέση της ΝΑΣ για όσα πρόκειται να συμβούν στον Σχοινιά και τη γύρω περιοχή. Μιλώντας στο «Ρ» τόνισε πως το πευκοδάσος του Σχοινιά, αλλά και η παραλία, καταλήγουν σε χέρια κερδοσκόπων.

«Είναι σαφές, επισημαίνει, πως μια ακόμα ελεύθερη παραλία, ένας ακόμα πνεύμονας πρασίνου, χωρίς αυτό να αφορά τον Σχοινιά ή τον Μαραθώνα μόνο, αλλά αφορά το σύνολο της Αττικής, με περισσότερο τα βόρεια προάστια που βρίσκει διέξοδο τους καλοκαιρινούς μήνες, καταλήγει σε λίγους και εκλεκτούς», είπε και συμπλήρωσε: «Αλλωστε, είναι γνωστό πως σε τέτοιους είδους περιπτώσεις, είναι συνηθισμένη η τακτική που ακολουθείται. Δεν είναι τυχαίο πως τα Λιμενικά Ταμεία της Ραφήνας και του Λαυρίου, έχουν γίνει Ανώνυμες Εταιρίες, πως τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα κλείνουν παραλίες κυρίως στη Δυτική Αττική. Από όλα αυτά καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως με όλα αυτά τα έργα, σε λίγα χρόνια, περίπου 4 εκατομμύρια κάτοικοι του Λεκανοπεδίου, δε θα έχουν πρόσβαση σε ελεύθερη παραλία στην Αττική», τόνισε ο Ν. Στεφανίδης.

Για το πρόσχημα της προστασίας της περιοχής, η απάντηση είναι αυτονόητη σε τέτοιες περιπτώσεις. «Αλλωστε, πώς μπορούν να μιλούν για προστασία της περιοχής όταν μονιμοποιούν εγκαταστάσεις στην περιοχή και έχουν σκοπό να κάνουν αγώνες; Αρα πρώτος στόχος τους είναι το πώς θα κερδίσουν. Αλλιώς θα έφτιαχναν αλλού το Κωπηλατοδρόμιο για να "αναβαθμίσουν" όπως λένε τον Σχοινιά». Επίσης, αξίζει να τονίσουμε πως και μόνο από την έννοια του όρου «Εθνικό Πάρκο», το τερατούργημα που θα γίνει στην παραλία του Σχοινιά, απέχει τελείως. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την περιβαλλοντική νομοθεσία (ν. 1650/86) η οποία ορίζει ότι «ως Εθνικό Πάρκο νοείται εκτεταμένη χερσαία, υδάτινη ή μεικτή περιοχή που παραμένει ανεπηρέαστη ή έχει ελάχιστα επηρεαστεί από ανθρώπινες δραστηριότητες και ο χαρακτηρισμός της ως εθνικού πάρκου αποσκοπεί στη διαφύλαξη της φυσικής κληρονομιάς και στη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας». Πώς μπορεί να παραμείνει ανεπηρέαστη ή να είναι επηρεασμένη ελάχιστα από ανθρώπινες δραστηριότητες ο βιότοπος αυτός που θα κατασκευαστούν βαρέος τύπου αθλητικές εγκαταστάσεις;

Ενα επίσης σημαντικό θέμα που τίθεται είναι ο Φορέας Διαχείρισης του πάρκου που θέλουν να δημιουργήσουν. Το πλέον σίγουρο στην όλη ιστορία, που έχει προκαλέσει αντιδράσεις τόσο στους κατοίκους του Μαραθώνα και της γύρω περιοχής, είναι το γεγονός πως μαθηματικά, όλη η έκταση αυτή, θα περάσει σε χέρια ιδιωτών στο μέλλον. Για την περίπτωση του Κάτω Σουλίου, το θέμα είναι τελείως διαφορετικό. Εκεί οι εκτάσεις που μέχρι σήμερα χαρακτηρίζονται ως γεωργική γη, μεταβάλλονται σε οικολογικές καλλιέργειες, σύμφωνα με την περιβαλλοντική μελέτη που έγινε. Καταλήγοντας, ο Νίκος Στεφανίδης, τόνισε πως γεννάται το ερώτημα πώς θα μπορέσουν οι άνθρωποι αυτοί να μετατρέψουν τις όποιες καλλιέργειες σε βιολογικές, όπως τους αναγκάζει το κράτος. «Αντικειμενικά, λοιπόν, δε θα μπορούν, αναγκάζοντας έτσι τους εαυτούς τους να τα εγκαταλείψουν στο μέλλον. Ετσι, μπορεί να ανοίξει η δίοδος στο "Εθνικό Πάρκο" να πάρει τις εκτάσεις αυτές».

Αποψη του «Εθνικού Πάρκου Σχοινιά»

Αν και η όλη ιστορία έχει ξεκινήσει από το 1999 με την υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος 2730, που τους αναγκάζει να συμβιβαστούν με τις αλλαγές που επιφέρει (βιοκαλλιέργειες, ρυμοτομικό κλπ.), στο μυαλό τους όλα είναι σαν να έχουν γίνει χτες. Μας εξήγησαν πως το έγγραφο που έστειλε το ΥΠΕΧΩΔΕ και ο Οργανισμός Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας (σ.σ. υπάγεται στο ΥΠΕΧΩΔΕ) στο Δήμο Μαραθώνα δεν τους γνωστοποιήθηκε ποτέ. Σημειώνουν, επίσης, πως για το ίδιο θέμα είχε πάρει παράταση το Δημοτικό Συμβούλιο για να υποβάλει ένσταση, αλλά τελικά απορρίφθηκε ως εκπρόθεσμη.

Οταν τους έγιναν γνωστά τα περιστατικά, το 2000 δηλαδή, ήταν ήδη αργά. Ετσι, οι απορίες τους, αλλά και η αγανάκτησή τους, που βγαίνει από τα λόγια του Α. Σάμιου, είναι το «ποιοι είναι αυτοί που νομοθετούν εν αγνοία μας; Ποιοι είναι αυτοί που μέσα από γραφεία, από βιτρίνες βγάζουν νόμους, δεσμεύουν και καθορίζουν τις τύχες χιλιάδων ιδιοκτητών του Κάτω Σουλίου;» και συνεχίζει: «Το Εθνικό Πάρκο να γίνει γιατί αφορά τον πευκώνα και θα τον προστατέψει. Οι ιδιοκτησίες όμως γιατί να ενταχθούν εκεί. Με ποιο δικαίωμα! Από πού αίρουν το δικαίωμα να δεσμεύσουν τις περιουσίες; Για να εξυπηρετηθούν ποια συμφέροντα, έγινε αυτό; Δε ζούμε σε κράτος δικαίου, σε δημοκρατία. Εχουν πάρει μονομερώς τις αποφάσεις. Γιατί δεν παίρνουν τη γνώμη των κατοίκων; Μήπως είναι αποφασίζομεν και διατάσσομεν; Μήπως είναι άλλα συμφέροντα, που δεν τα ξέρουμε εμείς;».

Οι ταβέρνες που θα γκρεμιστούν κατά μήκος της παραλίας

Γνωστός είναι και ο τρόπος που η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει τα σχέδιά της πράξη. Πως όλα είναι αυθαίρετα. Ετσι και εκεί, προβάλλει αυτό ως επιχείρημα, αν και τα κτήματα αυτά δόθηκαν σε πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, το 1923. «Αυτή τη στιγμή το κράτος μας λέει πως είμαστε αυθαίρετοι. Πως δεν υπάρχουμε. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, τη στιγμή που μέχρι χθες μπορούσα. Να φτιάξω το σπίτι μου, την επιχείρησή μου, να φτιάξω κάτι», τονίζει η Β. Τσοχαντάρη.

Πάντως, ο Α. Σάμιος μπλέκει και άλλους υπεύθυνους για την κατάσταση αυτή. «Ολοι οι βουλευτές που εκλέξαμε στην περιοχή μας είναι ανάξιοι. Είναι ψεύτες και το μόνο που έκαναν μέχρι τώρα είναι να μας κοροϊδεύουν. Παίζουν ταμπούρλο στην πλάτη μας, γιατί δε σέβονται τους ανθρώπους που τους εξέλεξαν. Είναι ολιγαρχικοί και απολυταρχικοί, κάτι που το λένε τα έργα τους, δεν το λέμε εμείς». Οσο για το ποια θα είναι τα επόμενα βήματα, η Β. Τσοχαντάρη επισήμανε πως «οι περισσότερες κινητοποιήσεις, οι πιο δυναμικές, οι πιο αισθητές θα γίνουν τις μέρες των αγώνων. Την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, αφού θέλουν να κάνουμε οικολογικές δραστηριότητες, θα αμολήσουμε γουρούνια. Αν αυτό σημαίνει ανάπτυξη, αυτό θα κάνουμε. Οπως είμαστε έτοιμοι για όλα, να είναι και αυτοί, ώστε να κάνουν αγώνες εδώ μαζί με τα ΜΑΤ», ενώ ο Α. Σάμιος τόνισε πως συγκεντρώνονται χρήματα προκειμένου να γίνει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Στιγμιότυπο από τη συζήτηση του συντάκτη του «Ρ» με κατοίκους του Κάτω Σουλίου

Μέσα στο μυαλό τους είναι και τα όσα έγιναν πριν από λίγες μέρες στην παραλία της Λούτσας με τους συναδέλφους τους, που είδαν τις περιουσίες τους να χάνονται μπροστά στις μπουλντόζες. Πιστεύουν πως η μη καταβολή αποζημίωσης για τον «ξεριζωμό» τους από την περιοχή, αλλά και το γεγονός πως δεν τους έγινε καμία πρόταση ώστε να αναλάβουν τα αναψυκτήρια που θα γίνουν εκεί, δείχνει πως κάποιοι θα έρθουν για να καρπωθούν τα αγαθά της περιοχής, κάτι που προσπαθούσαν τόσα χρόνια οι επαγγελματίες να αποφύγουν. Ετσι θα μείνουν χωρίς δουλιά, ανοίγοντας νέες θέσεις... ανεργίας. Δύο από τους επαγγελματίες της παραλίας, άτομα... γέννημα θρέμμα του Σχοινιά μας μιλούν και καταγγέλλουν.

Ο Γιώργος Τσιμίνης μας είπε πως δεν είναι λίγες οι φορές που προσφέρουν στους λουόμενους βασικά αγαθά. Επίσης αναρωτιέται: «Οταν έρχεται ο κόσμος εδώ το καλοκαίρι και εμείς τους εξυπηρετούμε, παρόλο που δεν έχουμε ούτε νερό, ούτε ρεύμα, και μας ζητά να πάει τουαλέτα, έστω και λίγο νερό, πού θα μπορεί ο κόσμος να τα ζητάει όλα αυτά;». Το πιο περίεργο γι' αυτούς είναι ότι οι αγώνες «δε θα γίνουν καν εδώ», ενώ ο Ιάκωβος Σπανός συμπληρώνει: «Δεν έχει προβλεφτεί τίποτα μέχρι στιγμής. Μέχρι να στήσουν όλα αυτά που λένε ότι θα φτιάξουν, τι θα κάνει όλος αυτός ο κόσμος; Οι αγώνες, αν για αυτούς γίνονται όλα αυτά, θα κρατήσουν για 15 μέρες. Η θάλασσα όμως θα παραμείνει. Αρα κάποιο απώτερο στόχο έχουν για να θέλουν να μας εξοντώσουν».

Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που οι μπουλντόζες βρέθηκαν στο Σχοινιά για να γκρεμίσουν τις ταβέρνες αυτές, σύμφωνα με τις αποφάσεις των δικαστηρίων, που έχασε ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός Δικαστών και Εισαγγελέων. Τίποτα δεν μπορεί να τους εγγυηθεί πως τα μηχανήματα αυτά δε θα βρεθούν αύριο ξανά εκεί για να τελειώσουν το έργο τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Δασαρχείο τονίζει το 1993: «Οι ταβέρνες στο Δάσος "Σχοινιά" Μαραθώνος, που βρίσκονται μέσα στο διαχειριζόμενο από την υπηρεσία μας ως διακατεχόμενο δάσος από τον Οικοδομικό Συνεταιρισμό Ελλήνων δικαστών και εισαγγελέων, είναι παλαιά ποιμνιοστάσια που μετασκευάστηκαν σε κτίσματα - καταστήματα πριν το έτος 1953 και έκτοτε λειτουργούν ως τέτοια».

Σημαντική είναι η παρατήρηση που υπάρχει στη συνέχεια του εγγράφου και που επισημαίνει πως «... στην υπηρεσία μας προκαλεί εντύπωση η διαμαρτυρία σας για αυθαίρετα κτίσματα που έγιναν πριν σαράντα χρόνια και των οποίων ζητάτε με οργή και αγανάκτηση την κατεδάφισή τους (...) θέτοντας μάλιστα τα όργανα της υπηρεσίας μας μπροστά σε ποινικές ευθύνες κατά τρόπο θρασύτατο και η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς σας σε παράνομα και αυθαίρετα κτίσματα που κτίστηκαν κατά την τελευταία τριετία σε παρακείμενη ιδιωτική δασική έκταση». Το δασαρχείο έτσι καταλήγει στο συμπέρασμα πως η καταγγελία αυτή «δεν εκδηλώνεται από λόγους ενδιαφέροντος για το δασικό περιβάλλον».

Πού να φανταστούν οι μαθητές, αθώοι ως νέοι, αντίθετοι στις καχυποψίες και στις επιφυλάξεις, ότι τα κοράκια που σκόρπισαν στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στο Μόναχο, στα Γιάννενα, στη Σύρο... άλλα είχανε στο μυαλό τους; Δεν τους ενδιέφερε ο πόθος των παιδιών για την τέχνη, αλλά το πανηγύρι που συσκοτίζει τα πράγματα, που φέρνει ψήφους. Και μόνον ο τίτλος του προγράμματος, «πάμε σινεμά», τους εκθέτει. Σε ποιον σινεμά να πάνε τα παιδιά, κύριε υπουργέ, που η μισή - και παραπάνω - επαρχία δε διαθέτει σινεμά; Οι αίθουσες έγιναν super market. Αλλά και όπου υπάρχουν κινηματογράφοι τα έργα που παίζονται είναι «ακατάλληλα διά ανηλίκους». Αφού είναι πνιγμένα στη βία και στη χυδαιότητα. Αφού είναι στεγνά εμπορικά προϊόντα τυλιγμένα, τις περισσότερες φορές, για να εξαπατούν, με την κορδέλα της «τέχνης». Αφού κυριαρχεί η λογική των villages.

Ολοι αυτοί οι αναψοκοκκινισμένοι κύριοι του Πολιτισμού, της Παιδείας, των Εξωτερικών... που βγάλανε ανόητους λόγους ελπίζοντας ο ένας να φανεί εξυπνότερος του άλλου, όλοι αυτοί οι «χρυσοθήρες» που δώσανε βραβεία και συχαρίκια στα παιδιά, όλοι αυτοί οι ψυχροί τεχνοκράτες που είπανε τσιτάτα περί του πολιτισμού, για να φανούν πως ξέρουν από τέχνη, είχαν συνείδηση της απάτης. Αντί να δώσουν στη νεολαία τις βάσεις, τα θεμέλια, τους δώσανε την ταράτσα. Από την πλήρη άγνοια τούς πήγαν κατ' ευθείαν στα Οσκαρ. Στις τελετές και στους ανταγωνισμούς. Προσπάθησαν να κάνουν τη νεολαία σαν τα μούτρα τους.

Εγώ όμως δεν τα βάζω με τους υπουργούς, ούτε με την κυβέρνηση. Οι άνθρωποι απέδειξαν, για μια ακόμα φορά, πως είναι επικίνδυνοι. Ομως, νιώθω θλίψη για τα αστέρια και τα αστεράκια, για τους ανθρώπους της τέχνης, που «πλαισίωσαν» τη «γιορτή». Που έδωσαν άλλοθι στους πανηγυρτζήδες!

Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης σε μια σειρά χώρες, οι «Φιλελεύθεροι» άρχισαν να διαφημίζουν επίμονα το «θρίαμβο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είχαν καταπατηθεί βάναυσα» στις πρώην σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, ενώ συνεχίζουν την προπαγάνδα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη σοσιαλιστική Κούβα, μέρος του επεμβατικού σχεδίου των ΗΠΑ για να πνίξουν την επανάσταση. Μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα, αυτοί που καθημερινά βασανίζουν ποικιλοτρόπως τους λαούς. Η Kerry Kennedy Cuomo, στο βιβλίο της «Λέμε την αλήθεια στην εξουσία», καταγράφει συγκλονιστικές μαρτυρίες ανθρώπων, που βλέπουν το δικαίωμά τους στη ζωή να συρρικνώνεται αμείλικτα, στον ίδιο κόσμο που ορισμένοι λίγο - πολύ βάπτισαν «γη της επαγγελίας»... Στο βιβλίο, εργάτες - δούλοι ετών 5 από την Ινδία, ανταμώνουν μια καλόγρια που θέλησε να διδάξει γράμματα τα παιδιά της Γουατεμάλας και βασανίστηκε από όσους «αντιπαθούν» τις αντιδράσεις στον πνευματικό σκοταδισμό. Την ίδια στιγμή, οι γενοκτονίες του κουρδικού λαού «κηλιδώνουν» με αίμα το παζλ της «δημοκρατικής» νεοταξικής υφηλίου του 21ου αιώνα... Το ανατριχιαστικό γαϊτανάκι της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεδιπλώνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη...

Εκτελέσεις χωρίς δικαστική απόφαση, αυθαίρετες κρατήσεις, ξαφνικές εξαφανίσεις και απάνθρωπα βασανιστήρια. Μερικοί από τους καθημερινούς εφιάλτες των Κούρδων της Τουρκίας του 21ου αιώνα, ενός κράτους υποψηφίου προς ένταξη στη «δημοκρατική» ΕΕ, που για μερικούς, μάλιστα, σημειώνει τα τελευταία χρόνια «πρόοδο στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Οπως καταγγέλλει ο δικηγόρος Sezgin Tanrikulu, μέχρι πρόσφατα, η γλώσσα, οι χοροί, τα τραγούδια, ακόμα και τα ονόματα του κουρδικού λαού είχαν απαγορευτεί επίσημα από το τουρκικό κράτος. Σαν να μην υπάρχει αυτός ο λαός. `Η, μάλλον, με σκοπό να σταματήσει να υπάρχει αυτός ο λαός. Τα αιτήματα και οι αγώνες των Κούρδων για αυτοδιάθεση μεταφράζονται από τις τουρκικές κυβερνήσεις ως «αποσχιστικές τάσεις». Για να επιβληθεί λοιπόν η έννομη τάξη, κρατικές και παρακρατικές στρατιωτικές οργανώσεις έχουν επιδοθεί σε τρομοκρατικές ενέργειες, με αποτέλεσμα 26.000 νεκρούς από το 1992 και πάνω από δύο εκατομμύρια πρόσφυγες.

Ο Tanrikulu ασχολείται από το 1984 με υποθέσεις καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εχει μηνυθεί πολλές φορές, αφού ανήκει στην κατηγορία που η αστυνομία και οι πράκτορες της ασφάλειας ονομάζουν «δικηγόρους τρομοκράτες». Αν και έχει συλληφθεί και θρηνήσει συναδέλφους που έχουν δολοφονηθεί από παραστρατιωτικές οργανώσεις, επιμένει στην υπεράσπιση εκείνων που τον έχουν ανάγκη. «Ο αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μια υπόθεση τόσο παλιά, όπως και ο άνθρωπος. Μόνο οι ίδιοι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα».

Σε μια χώρα όπου πολιτικοί κρατούμενοι καίγονται ζωντανοί, ο κουρδικός λαός εξακολουθεί να παλεύει για μια πατρίδα ανεξάρτητη. Η φωνή του «πνίγεται» από την εθελοτυφλία, όχι μόνον της Τουρκίας, αλλά και των διεθνών οργανισμών, που δεν παίρνουν καμία θέση στο θέμα. Η δημοκρατική τους ευαισθησία, φαίνεται, φτάνει μέχρι εκεί που αρχίζουν οι πετρελαιοπηγές της Μοσούλης και «σβήνει», όταν το λόγο παίρνει ο «Μεγάλος Αδερφός»...

Στη Λατινική Αμερική του 21ου αιώνα, η κορύφωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δεν αποτυπώνεται μόνο στους τρομακτικούς αριθμούς των θυμάτων της πείνας και της φτώχειας, αλλά και στις εγκληματικές μεθόδους που χρησιμοποιούν αυταρχικές κυβερνήσεις για να «εξαφανίσουν» λαϊκούς αγωνιστές και απελευθερωτικά κινήματα, οποιονδήποτε φαντάζει επικίνδυνος.

Η Diana Ortiz, μια καλόγρια που έφτασε στη Γουατεμάλα για να διδάξει ανάγνωση και γραφή στα παιδιά των ιθαγενών, διηγείται πώς οι αστυνομικές αρχές της χώρας τη συνέλαβαν και ανέκριναν, ως εξαιρετικά επικίνδυνο για την ασφάλεια της χώρας μέλος αντάρτικης ομάδας. Την αιφνίδια απαγωγή της από ένα μοναστήρι, ακολούθησε ο εγκλεισμός της σ' ένα σκοτεινό κελί, όπου βιάστηκε δεκάδες φορές (με αποτέλεσμα μάλιστα μια εγκυμοσύνη) και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. «Ο αστυνομικός μου έβαλε στο χέρι ένα μαχαίρι, από αυτά που κόβουν τα ζαχαροκάλαμα. Ηθελα να πεθάνω και γι' αυτό δεν αντιστάθηκα. Ομως, ο αστυνομικός έπιασε το χέρι μου και με ανάγκασε να μαχαιρώσω τη γυναίκα ξανά και ξανά. Εκείνο που θυμάμαι είναι το αίμα να πετάγεται σα σιντριβάνι και οι κραυγές μου να χάνονται στις κραυγές της άλλης γυναίκας... Υστερα, με κατέβασαν σ' ένα λάκκο γεμάτο ανθρώπινα κορμιά. Κορμιά αποκεφαλισμένα, ακρωτηριασμένα, καταματωμένα. Αρουραίοι σκαρφάλωναν από τα πτώματα και σκαρφάλωναν πάνω μου, καθώς ήμουν κρεμασμένη από τους καρπούς των χεριών και αιωρούμουν πάνω από το λάκκο...».

Οταν κατόρθωσε να ξεφύγει, κατέφυγε στη Δικαιοσύνη. Τότε όμως, ξεκίνησε μια σειρά άθλιων επιθέσεων από την κυβέρνηση της Γουατεμάλας. Κατηγορήθηκε πως «είχε πρόβλημα με τα νεύρα της», και τα βασανιστήρια τα είχε φανταστεί, ενώ ο υπουργός Αμυνας ισχυρίστηκε ότι η Diana ήταν ομοφυλόφιλη και σκηνοθέτησε την απαγωγή της για να κρύψει ένα ραντεβού.

Ακόμα κι όταν αποδείχτηκε από απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής κυβέρνησης όχι μόνον η ανάμειξη των ΗΠΑ στην υπόθεση, αλλά και ότι ο υπουργός Αμυνας της Γουατεμάλας είχε «σπουδάσει» αντιτρομοκρατικές στρατηγικές σε στρατιωτική σχολή της αμερικανικής πολιτείας Τζόρτζια, η έρευνα δεν προσανατολίστηκε αναλόγως, και οι ένοχοι δεν τιμωρήθηκαν, η υπόθεση «θάφτηκε».

Στην Ινδία, όταν μια οικογένεια αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, αναγκάζεται να δανειστεί από κάποιον μεγαλογαιοκτήμονα. Σε αντάλλαγμα, παιδιά από τα έξι, επτά τους χρόνια, δίνονται ως εγγύηση, και δουλεύουν για χάρη του δανειστή. Αν το δάνειο δεν ξοφληθεί, αυτά τα παιδιά πωλούνται σα σκλάβοι σε διάφορα αφεντικά. 6-10 εκατ. παιδιά δουλεύουν σε αδαμαντωρυχεία, σε βιομηχανίες, σε νταμάρια, στοιβαγμένα μέσα σε βρωμερά και απομονωμένα εργοστάσια.

Ο Kailash Satyarthi, συνιδρυτής από το 1989 του Νοτιοασιατικού Συνασπισμού για την Παιδική Δουλεία, είναι από τους πρωταγωνιστές για την κατάργηση της παιδικής εργασίας στις Ινδίες. «...Αν κλάψουν και ζητήσουν τους γονείς τους, τα κτυπούν άσχημα, καμιά φορά τα κρεμούν σ' ένα δέντρο ανάποδα, τα σημαδεύουν με πυρωμένο σίδερο, ή τα καίνε με τσιγάρα», δηλώνει ο Kailash.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται οι λιλιπούτειοι σκλάβοι είναι απάνθρωπες. Δεκατέσσερις ώρες τη μέρα, χωρίς διάλειμμα, χωρίς καμιά αργία, με, όχι μόνο την υγεία τους, αλλά και την ίδια τους τη ζωή σε συνεχή κίνδυνο. Οι εξευτελισμοί, οι βιασμοί και τα βασανιστήρια είναι μια σιχαμερή καθημερινότητα, που τα παιδικά κορμιά υφίστανται χωρίς να μπορούν να γλιτώσουν.

Τα κέρδη που συγκεντρώνονται στις τσέπες κάποιων από την εκμετάλλευση αυτής της τόσο φτηνής εργατικής δύναμης (πολύ συχνά τα παιδιά υποσιτίζονται, αφού οι εργοδότες πιστεύουν πως αν τρώνε πολύ θα νυστάζουν και δε θα δουλεύουν)είναι αμύθητα. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Kailash, πριν από 15 χρόνια, 75.000 περίπου παιδιά απασχολούνταν στη βιοτεχνία χαλιών. Τότε, οι εξαγωγές έφταναν στα 100 εκατ. δολάρια. Σήμερα, που οι εργάτες έχουν φτάσει στους 300.000, ο τζίρος έχει «σκαρφαλώσει» στα 600 εκατ.

Η κυβέρνηση αναλώνεται μόνο σε προεκλογικές υποσχέσεις για την παρέμβασή της στο ζήτημα, αλλά η συρροή ξένου συναλλάγματος δημιουργεί ...κενά μνήμης. Τι κι αν καταστρατηγείται το Σύνταγμα της χώρας... Τι κι αν άλλα λέει η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών...

Κι ενώ οι κυβερνήτες της υφηλίου αποφαίνονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε πολυτελείς αίθουσες, αθώα πιτσιρίκια μαθαίνουν απ' τα πέντε τους χρόνια τι σημαίνει εκμετάλλευση, εξαθλίωση, πόνος... Ο φταίχτης έχει συγκεκριμένο όνομα, όσο κι αν κάποιοι μας λένε «γραφικούς»: Στυγνός, ωμός καπιταλισμός...