Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης σε μια σειρά χώρες, οι «Φιλελεύθεροι» άρχισαν να διαφημίζουν επίμονα το «θρίαμβο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είχαν καταπατηθεί βάναυσα» στις πρώην σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, ενώ συνεχίζουν την προπαγάνδα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη σοσιαλιστική Κούβα, μέρος του επεμβατικού σχεδίου των ΗΠΑ για να πνίξουν την επανάσταση. Μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα, αυτοί που καθημερινά βασανίζουν ποικιλοτρόπως τους λαούς. Η Kerry Kennedy Cuomo, στο βιβλίο της «Λέμε την αλήθεια στην εξουσία», καταγράφει συγκλονιστικές μαρτυρίες ανθρώπων, που βλέπουν το δικαίωμά τους στη ζωή να συρρικνώνεται αμείλικτα, στον ίδιο κόσμο που ορισμένοι λίγο - πολύ βάπτισαν «γη της επαγγελίας»... Στο βιβλίο, εργάτες - δούλοι ετών 5 από την Ινδία, ανταμώνουν μια καλόγρια που θέλησε να διδάξει γράμματα τα παιδιά της Γουατεμάλας και βασανίστηκε από όσους «αντιπαθούν» τις αντιδράσεις στον πνευματικό σκοταδισμό. Την ίδια στιγμή, οι γενοκτονίες του κουρδικού λαού «κηλιδώνουν» με αίμα το παζλ της «δημοκρατικής» νεοταξικής υφηλίου του 21ου αιώνα... Το ανατριχιαστικό γαϊτανάκι της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεδιπλώνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη...

Εκτελέσεις χωρίς δικαστική απόφαση, αυθαίρετες κρατήσεις, ξαφνικές εξαφανίσεις και απάνθρωπα βασανιστήρια. Μερικοί από τους καθημερινούς εφιάλτες των Κούρδων της Τουρκίας του 21ου αιώνα, ενός κράτους υποψηφίου προς ένταξη στη «δημοκρατική» ΕΕ, που για μερικούς, μάλιστα, σημειώνει τα τελευταία χρόνια «πρόοδο στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Οπως καταγγέλλει ο δικηγόρος Sezgin Tanrikulu, μέχρι πρόσφατα, η γλώσσα, οι χοροί, τα τραγούδια, ακόμα και τα ονόματα του κουρδικού λαού είχαν απαγορευτεί επίσημα από το τουρκικό κράτος. Σαν να μην υπάρχει αυτός ο λαός. `Η, μάλλον, με σκοπό να σταματήσει να υπάρχει αυτός ο λαός. Τα αιτήματα και οι αγώνες των Κούρδων για αυτοδιάθεση μεταφράζονται από τις τουρκικές κυβερνήσεις ως «αποσχιστικές τάσεις». Για να επιβληθεί λοιπόν η έννομη τάξη, κρατικές και παρακρατικές στρατιωτικές οργανώσεις έχουν επιδοθεί σε τρομοκρατικές ενέργειες, με αποτέλεσμα 26.000 νεκρούς από το 1992 και πάνω από δύο εκατομμύρια πρόσφυγες.

Ο Tanrikulu ασχολείται από το 1984 με υποθέσεις καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εχει μηνυθεί πολλές φορές, αφού ανήκει στην κατηγορία που η αστυνομία και οι πράκτορες της ασφάλειας ονομάζουν «δικηγόρους τρομοκράτες». Αν και έχει συλληφθεί και θρηνήσει συναδέλφους που έχουν δολοφονηθεί από παραστρατιωτικές οργανώσεις, επιμένει στην υπεράσπιση εκείνων που τον έχουν ανάγκη. «Ο αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μια υπόθεση τόσο παλιά, όπως και ο άνθρωπος. Μόνο οι ίδιοι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα».

Σε μια χώρα όπου πολιτικοί κρατούμενοι καίγονται ζωντανοί, ο κουρδικός λαός εξακολουθεί να παλεύει για μια πατρίδα ανεξάρτητη. Η φωνή του «πνίγεται» από την εθελοτυφλία, όχι μόνον της Τουρκίας, αλλά και των διεθνών οργανισμών, που δεν παίρνουν καμία θέση στο θέμα. Η δημοκρατική τους ευαισθησία, φαίνεται, φτάνει μέχρι εκεί που αρχίζουν οι πετρελαιοπηγές της Μοσούλης και «σβήνει», όταν το λόγο παίρνει ο «Μεγάλος Αδερφός»...

Στη Λατινική Αμερική του 21ου αιώνα, η κορύφωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δεν αποτυπώνεται μόνο στους τρομακτικούς αριθμούς των θυμάτων της πείνας και της φτώχειας, αλλά και στις εγκληματικές μεθόδους που χρησιμοποιούν αυταρχικές κυβερνήσεις για να «εξαφανίσουν» λαϊκούς αγωνιστές και απελευθερωτικά κινήματα, οποιονδήποτε φαντάζει επικίνδυνος.

Η Diana Ortiz, μια καλόγρια που έφτασε στη Γουατεμάλα για να διδάξει ανάγνωση και γραφή στα παιδιά των ιθαγενών, διηγείται πώς οι αστυνομικές αρχές της χώρας τη συνέλαβαν και ανέκριναν, ως εξαιρετικά επικίνδυνο για την ασφάλεια της χώρας μέλος αντάρτικης ομάδας. Την αιφνίδια απαγωγή της από ένα μοναστήρι, ακολούθησε ο εγκλεισμός της σ' ένα σκοτεινό κελί, όπου βιάστηκε δεκάδες φορές (με αποτέλεσμα μάλιστα μια εγκυμοσύνη) και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. «Ο αστυνομικός μου έβαλε στο χέρι ένα μαχαίρι, από αυτά που κόβουν τα ζαχαροκάλαμα. Ηθελα να πεθάνω και γι' αυτό δεν αντιστάθηκα. Ομως, ο αστυνομικός έπιασε το χέρι μου και με ανάγκασε να μαχαιρώσω τη γυναίκα ξανά και ξανά. Εκείνο που θυμάμαι είναι το αίμα να πετάγεται σα σιντριβάνι και οι κραυγές μου να χάνονται στις κραυγές της άλλης γυναίκας... Υστερα, με κατέβασαν σ' ένα λάκκο γεμάτο ανθρώπινα κορμιά. Κορμιά αποκεφαλισμένα, ακρωτηριασμένα, καταματωμένα. Αρουραίοι σκαρφάλωναν από τα πτώματα και σκαρφάλωναν πάνω μου, καθώς ήμουν κρεμασμένη από τους καρπούς των χεριών και αιωρούμουν πάνω από το λάκκο...».

Οταν κατόρθωσε να ξεφύγει, κατέφυγε στη Δικαιοσύνη. Τότε όμως, ξεκίνησε μια σειρά άθλιων επιθέσεων από την κυβέρνηση της Γουατεμάλας. Κατηγορήθηκε πως «είχε πρόβλημα με τα νεύρα της», και τα βασανιστήρια τα είχε φανταστεί, ενώ ο υπουργός Αμυνας ισχυρίστηκε ότι η Diana ήταν ομοφυλόφιλη και σκηνοθέτησε την απαγωγή της για να κρύψει ένα ραντεβού.

Ακόμα κι όταν αποδείχτηκε από απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής κυβέρνησης όχι μόνον η ανάμειξη των ΗΠΑ στην υπόθεση, αλλά και ότι ο υπουργός Αμυνας της Γουατεμάλας είχε «σπουδάσει» αντιτρομοκρατικές στρατηγικές σε στρατιωτική σχολή της αμερικανικής πολιτείας Τζόρτζια, η έρευνα δεν προσανατολίστηκε αναλόγως, και οι ένοχοι δεν τιμωρήθηκαν, η υπόθεση «θάφτηκε».

Στην Ινδία, όταν μια οικογένεια αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, αναγκάζεται να δανειστεί από κάποιον μεγαλογαιοκτήμονα. Σε αντάλλαγμα, παιδιά από τα έξι, επτά τους χρόνια, δίνονται ως εγγύηση, και δουλεύουν για χάρη του δανειστή. Αν το δάνειο δεν ξοφληθεί, αυτά τα παιδιά πωλούνται σα σκλάβοι σε διάφορα αφεντικά. 6-10 εκατ. παιδιά δουλεύουν σε αδαμαντωρυχεία, σε βιομηχανίες, σε νταμάρια, στοιβαγμένα μέσα σε βρωμερά και απομονωμένα εργοστάσια.

Ο Kailash Satyarthi, συνιδρυτής από το 1989 του Νοτιοασιατικού Συνασπισμού για την Παιδική Δουλεία, είναι από τους πρωταγωνιστές για την κατάργηση της παιδικής εργασίας στις Ινδίες. «...Αν κλάψουν και ζητήσουν τους γονείς τους, τα κτυπούν άσχημα, καμιά φορά τα κρεμούν σ' ένα δέντρο ανάποδα, τα σημαδεύουν με πυρωμένο σίδερο, ή τα καίνε με τσιγάρα», δηλώνει ο Kailash.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται οι λιλιπούτειοι σκλάβοι είναι απάνθρωπες. Δεκατέσσερις ώρες τη μέρα, χωρίς διάλειμμα, χωρίς καμιά αργία, με, όχι μόνο την υγεία τους, αλλά και την ίδια τους τη ζωή σε συνεχή κίνδυνο. Οι εξευτελισμοί, οι βιασμοί και τα βασανιστήρια είναι μια σιχαμερή καθημερινότητα, που τα παιδικά κορμιά υφίστανται χωρίς να μπορούν να γλιτώσουν.

Τα κέρδη που συγκεντρώνονται στις τσέπες κάποιων από την εκμετάλλευση αυτής της τόσο φτηνής εργατικής δύναμης (πολύ συχνά τα παιδιά υποσιτίζονται, αφού οι εργοδότες πιστεύουν πως αν τρώνε πολύ θα νυστάζουν και δε θα δουλεύουν)είναι αμύθητα. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Kailash, πριν από 15 χρόνια, 75.000 περίπου παιδιά απασχολούνταν στη βιοτεχνία χαλιών. Τότε, οι εξαγωγές έφταναν στα 100 εκατ. δολάρια. Σήμερα, που οι εργάτες έχουν φτάσει στους 300.000, ο τζίρος έχει «σκαρφαλώσει» στα 600 εκατ.

Η κυβέρνηση αναλώνεται μόνο σε προεκλογικές υποσχέσεις για την παρέμβασή της στο ζήτημα, αλλά η συρροή ξένου συναλλάγματος δημιουργεί ...κενά μνήμης. Τι κι αν καταστρατηγείται το Σύνταγμα της χώρας... Τι κι αν άλλα λέει η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών...

Κι ενώ οι κυβερνήτες της υφηλίου αποφαίνονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε πολυτελείς αίθουσες, αθώα πιτσιρίκια μαθαίνουν απ' τα πέντε τους χρόνια τι σημαίνει εκμετάλλευση, εξαθλίωση, πόνος... Ο φταίχτης έχει συγκεκριμένο όνομα, όσο κι αν κάποιοι μας λένε «γραφικούς»: Στυγνός, ωμός καπιταλισμός...