Πού να φανταστούν οι μαθητές, αθώοι ως νέοι, αντίθετοι στις καχυποψίες και στις επιφυλάξεις, ότι τα κοράκια που σκόρπισαν στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στο Μόναχο, στα Γιάννενα, στη Σύρο... άλλα είχανε στο μυαλό τους; Δεν τους ενδιέφερε ο πόθος των παιδιών για την τέχνη, αλλά το πανηγύρι που συσκοτίζει τα πράγματα, που φέρνει ψήφους. Και μόνον ο τίτλος του προγράμματος, «πάμε σινεμά», τους εκθέτει. Σε ποιον σινεμά να πάνε τα παιδιά, κύριε υπουργέ, που η μισή - και παραπάνω - επαρχία δε διαθέτει σινεμά; Οι αίθουσες έγιναν super market. Αλλά και όπου υπάρχουν κινηματογράφοι τα έργα που παίζονται είναι «ακατάλληλα διά ανηλίκους». Αφού είναι πνιγμένα στη βία και στη χυδαιότητα. Αφού είναι στεγνά εμπορικά προϊόντα τυλιγμένα, τις περισσότερες φορές, για να εξαπατούν, με την κορδέλα της «τέχνης». Αφού κυριαρχεί η λογική των villages.

Ολοι αυτοί οι αναψοκοκκινισμένοι κύριοι του Πολιτισμού, της Παιδείας, των Εξωτερικών... που βγάλανε ανόητους λόγους ελπίζοντας ο ένας να φανεί εξυπνότερος του άλλου, όλοι αυτοί οι «χρυσοθήρες» που δώσανε βραβεία και συχαρίκια στα παιδιά, όλοι αυτοί οι ψυχροί τεχνοκράτες που είπανε τσιτάτα περί του πολιτισμού, για να φανούν πως ξέρουν από τέχνη, είχαν συνείδηση της απάτης. Αντί να δώσουν στη νεολαία τις βάσεις, τα θεμέλια, τους δώσανε την ταράτσα. Από την πλήρη άγνοια τούς πήγαν κατ' ευθείαν στα Οσκαρ. Στις τελετές και στους ανταγωνισμούς. Προσπάθησαν να κάνουν τη νεολαία σαν τα μούτρα τους.

Εγώ όμως δεν τα βάζω με τους υπουργούς, ούτε με την κυβέρνηση. Οι άνθρωποι απέδειξαν, για μια ακόμα φορά, πως είναι επικίνδυνοι. Ομως, νιώθω θλίψη για τα αστέρια και τα αστεράκια, για τους ανθρώπους της τέχνης, που «πλαισίωσαν» τη «γιορτή». Που έδωσαν άλλοθι στους πανηγυρτζήδες!