Στην Ιθάκη η «ελεύθερη αγορά» στην Υγεία είναι «μπροστά». Οι κάτοικοι, όταν χρειάζεται να μεταφερθούν στην Κεφαλονιά με το ασθενοφόρο, πληρώνουν απ' την τσέπη τους το εισιτήριό τους, το εισιτήριο για το ασθενοφόρο και τον οδηγό του, επειδή δεν προβλέπεται σχετικό κονδύλι!!!

Το παραπάνω μας κατήγγειλαν και οι Θιακιοί που συζητήσαμε στο Βαθύ, αλλά και στην Ανωγή. Το γεγονός μας επιβεβαίωσε και ο Γιώργος Παξινός, διευθυντής του Κέντρου Υγείας του νησιού. «Εξαρτάται απ' τις καιρικές συνθήκες η υγεία μας, μας είχε πει ο Α. Μ. «Εάν μας τύχει κάτι το μεσημέρι και το βράδυ που έχει καράβι έχει καλώς, διαφορετικά άστα να πάνε», είχε προσθέσει. «Εχουν πεθάνει άνθρωποι στη διαδρομή. Το Κέντρο Υγείας είναι απλά ένα σταθμός πρώτων βοηθειών», είχε προσθέσει ο Γ. Πατσαλιάς. Συζητώντας με τον Γ. Παξινό, αλλά και άλλους κατοίκους, καταλάβαμε τι εννοούσαν.

Κανονικά, στην Ιθάκη πρέπει να υπάρχουν 4 γιατροί, 2 για το Κέντρο Υγείας και 2 για το περιφερειακό ιατρείο. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 3, εκ των οποίων οι 2 έρχονται κάθε βδομάδα απ' την Κεφαλονιά! Ο ένας απ' τους δύο πηγαίνει δυο φορές τη βδομάδα στο περιφερειακό ιατρείο στο Σταυρό. Κανονικά, στην Ιθάκη έπρεπε να υπάρχουν 4 νοσοκόμες, αλλά υπάρχουν 2. Κανονικά, για να καλύπτεται η 24ωρη βάρδια του ασθενοφόρου, έπρεπε να υπάρχουν τέσσερις οδηγοί, αλλά υπάρχουν μόνο 2.

Στο Κέντρο Υγείας υπάρχει ακτινολογικό και μικροβιολογικό εργαστήριο που λειτουργεί στοιχειωδώς με βοηθούς ακτινολόγου και μικροβιολόγου, αντίστοιχα. Για ένα μήνα, το ακτινολογικό δε λειτουργούσε. Λίγα χρόνια πριν, ο διευθυντής του Κέντρου είχε καταγγελθεί πως είχε λειτουργήσει - λόγω έκτακτου περιστατικού - παραπάνω απ' τις αρμοδιότητές του το ακτινολογικό εργαστήριο!

Ο Γ. Παξινός είναι καρδιολόγος. Μας διηγήθηκε μια προσωπική του ιστορία, που αποτυπώνει την έκταση των ελλείψεων. Οταν έπαθε έμφραγμα πριν από λίγα χρόνια, έκανε θρομβόλυση στον εαυτό του με τη βοήθεια ενός άλλου γιατρού! Το ελικόπτερο ειδοποιήθηκε στις 12 το βράδυ και έφτασε ύστερα από 12 ώρες, δηλαδή στις 12 το επόμενο μεσημέρι..!

Στο Κέντρο Υγείας, στην ουσία, υπάρχει περίθαλψη μόνο για τις πρώτες ανάγκες και για λίγες πρώτες βοήθειες περίθαλψης. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, το κτίριο που στεγάζεται βρίσκεται σε απαράδεκτη κατάσταση (βλ. φωτ.). Η στέγη είναι διάτρητη εδώ και 10 χρόνια και όταν βρέχει μπάζει νερό. Ντόπιοι μάστορες την μπάλωναν συχνά, γιατί οι «υπεύθυνοι» απ' τη Νομαρχία έμεναν στους ελέγχους. Η τελευταία πληροφόρηση λέει πως τον Απρίλη επιτέλους θα φτιαχτεί. Επιπλέον, η θέρμανση δε φτάνει σε όλο το κτίριο και ...ευτυχώς φτάνει στους 3 θαλάμους του Κέντρου. Το νερό πολλές φορές στις βρύσες είναι κίτρινο λόγω ενός ντεπόζιτου που είχε τοποθετηθεί λανθασμένα.

Συντηρητής δεν υπάρχει για το κτίριο εδώ και 15 χρόνια. Ισως υπολογίζουν οι υπεύθυνοι πως και αυτόν το ρόλο θα τον αναλάβουν οι λίγοι γιατροί ή ο «πανίατρος» - όπως τον αποκαλούν στην Κεφαλονιά - Γ. Παξινός... Ανάμεσα στα τόσα προβλήματα, ξεχάσαμε πως δεν υπάρχει κονδύλι για να στέλνεται το ασθενοφόρο για ιατρικά υλικά απ' την Κεφαλονιά. Μεταφέρονται, όταν επιστρέφει ο ασθενής. Το αναφέραμε τελευταίο, γιατί δεν το θεωρήσαμε και τόσο ...σημαντικό, σε σχέση με όλα τα άλλα. Εδώ δεν υπάρχει κονδύλι για τη μεταφορά ανθρώπων, θα υπάρχει για τη μεταφορά υλικών...

Ρεπορτάζ: Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ - Φωτογραφίες: Μανώλης ΠΑΚΙΑΣ

Η φυσική ομορφιά της Ιθάκης που μας ταξίδεψε και..

Φεύγοντας, οι σκέψεις άλλαξαν. Ο νους και η συζήτηση στράφηκε στις Οδύσσειες των κατοίκων της Ιθάκης. Εγκατάλειψη και απομόνωση, απαρχαιωμένο υδροδοτικό δίκτυο και «αποχετευτικό δίκτυο», λιμάνι που δεν καλύπτει τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις και δεν εξυπηρετεί τους Θακιώτες αλλά τους πλοιοκτήτες. Και το χειρότερο: Η υγεία των κατοίκων εξαρτάται απ' τα μποφόρ, την καλή θέληση των συγχωριανών τους, την καλή θέληση των ελάχιστων γιατρών αλλά και το πορτοφόλι τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως το εισιτήριο του ασθενοφόρου και του οδηγού του όταν μεταφέρει ασθενή στην Κεφαλονιά, το πληρώνει ο ίδιος ο ασθενής! Και εδώ, όπως και στην Κεφαλονιά, δε χρειάζεται κάποιο «κύμα κακοκαιρίας» για να παρουσιαστούν προβλήματα. Τα προβλήματα υπάρχουν σε όλη τη διάρκεια του χρόνου...

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να πολιτικολογούν για το ταξίδι στην Ιθάκη. Στην πράξη βέβαια οι «σειρήνες» του κεφαλαίου είναι αυτές που καθορίζουν την πολιτική τους. Με «Δούρειο Ιππο» υποστηρίζουν πως ενδιαφέρονται για την ευημερία του λαού.

Το «λιμάνι» στον Πίσω Αετό

... η διάτρητη στέγη του Κέντρου Υγείας που μας έφερε στην πραγματικότητα

Συζήτηση του «Ρ» με τους λιγοστούς κατοίκους της Ανωγής

Οι έρημοι δρόμοι στο χωριό Ανωγή

Η Ανωγή είναι ένα απ' τα οκτώ χωριά του νησιού. Το χειμώνα, οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 35. Στη διαδρομή απ' το Βαθύ δεν συναντήσαμε ούτε ένα αυτοκίνητο. Μεσημεράκι και στην πλατεία δεν υπάρχει άνθρωπος.

Μπαίνουμε στο παντοπωλείο - καφενείο του χωριού και μας υποδέχονται οι ιδιοκτήτες του, ο Νίκος και η Αγγελική Κουτσουρέλη. Αποδεχόμαστε το κέρασμα για καλό καφέ και ξεκινάμε την κουβέντα για την «έρημη Ανωγή». Εδώ, μας λένε,«άντε να 'χουμε 5-6 30άρηδες κτηνοτρόφους. Οι υπόλοιποι είναι συνταξιούχοι».

Χαριτολογώντας μας λένε πως «οι περισσότεροι ούτε καφέ δεν πίνουν, γιατί δεν πρέπει, λόγω ηλικίας»...«Ευτυχώς που υπάρχει και το καλοκαίρι, που κάνουμε το μαγαζί και μαγείρικο για τους τουρίστες», λέει η κυρία Αγγελική, η «ψυχή του χωριού». Στο καφενείο μπαίνει και ο Στάθης Παξινός και λίγο μετά η γυναίκα του Πολυξένη. Μπαίνουν στη συζήτηση: «Το λεωφορείο για το Βαθύ έχει να περάσει από τον Αύγουστο! Μέχρι τότε περνούσε μια φορά τη βδομάδα. Τώρα για να κατέβεις στο Βαθύ για οτιδήποτε - εάν δεν έχεις δικό σου μέσο - πρέπει να πληρώσεις 50 ευρώ ταξί, 25 πήγαινε και 25 έλα».

Λίγο πριν φύγουμε, στο καφενείο μπαίνει ο 89χρονος Δημήτρης Γαζής, συνταξιούχος αγρότης, που ζει «με τα 200 ευρώ και κάτι της σύνταξης του ΟΓΑ και τα 60 ευρώ και κάτι της σύνταξης για τους αντιστασιακούς». Η σοφία των χρόνων του τον οδηγεί στο συμπέρασμα πως «τα πράγματα πάνε απ' το κακό στο χειρότερο» και πως «χρειάζονται πράξεις και όχι αερολογίες»...

Χαζεύουμε την Ιθάκη από μακριά, καθώς το πλοίο πλησιάζει στο νησί. Περιμένουμε να αράξει το πλοίο στο Βαθύ, την πρωτεύουσα της Ιθάκης, μα συνειδητοποιούμε πως σταματάει στον Πίσω Αετό. Αυτό που αντικρίζουμε είναι ...κάτι σαν λιμάνι. Οπως μαθαίνουμε λίγη ώρα αργότερα, η αλλαγή αυτή έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, παρά την αντίθετη γνώμη των κατοίκων.

Μαθαίνουμε πως είναι επιλογή των πλοιοκτητών, που δεν επιθυμούν να επιβαρύνονται οικονομικά μπαίνοντας στους κόλπους του νησιού για να φτάσουν στο Βαθύ. Στο συγκεκριμένο «λιμάνι», όπως λένε οι ντόπιοι, τα πλοία δεν μπορούν να δέσουν όταν έχει καιρό και δεν υπάρχει στοιχειώδης υποδομή. Σα να μην έφταναν αυτά, μπροστά απ' την προβλήτα υπάρχει ένα υποβρύχιο καλώδιο της ΔΕΗ. Τα πλοία δυσκολεύονται να ρίξουν άγκυρα όταν έχει καιρό και υπάρχουν φορές που δεν δένουν μήπως καταστραφεί το καλώδιο.

Στη διαδρομή για το Βαθύ, οι εικόνες μας κάνουν να ξεχάσουμε το λόγο που ήρθαμε στην Ιθάκη. Ερχόμαστε στην πραγματικότητα μόλις ξεκινάει η κουβέντα μας με τρεις Θιακούς. Συζητάμε με τον Νώντα Μαυροκέφαλο, καθηγητή, τον Α. Μ. ναυτικό και τον Γεράσιμο Πατσαλιά, συνταξιούχο ναυτικό.

Τα προβλήματα ξετυλίγονται σαν κουβάρι. Η υδροδότηση του νησιού είναι προβληματική και πανάκριβη. «Πολλοί πίνουν νερό εμφιαλωμένο, γιατί το υδροδοτικό δίκτυο είναι απαρχαιωμένο. Σε πολλές περιοχές το νερό δεν πίνεται», μας λέει ο Α. Μ. «Τέσσερα από τα χωριά δε συνδέονται με το κεντρικό δίκτυο», προσθέτει ο Ν. Μαυροκέφαλος. «Στο Πέρα Χωριό 350 κάτοικοι και στη Λεύκη, στην Ανωγή και στην Εξωγή άλλοι 150 Θιακοί έχουν το δικό τους υδροδοτικό σύστημα, τις στέρνες»... Προϋπόθεση, βέβαια, είναι να βρέξει. Σε αντίθετη περίπτωση, πρέπει να πληρώσουν την υδροφόρα για να τους φέρει νερό, με αποτέλεσμα να τους κοστίζει, τελικά, από 3 έως 6 ευρώ το κυβικό, αναλόγως με το πόσο μακριά βρίσκεται το χωριό τους! Το καλοκαίρι, μάλιστα, το νερό έρχεται και μέσω Στερεάς Ελλάδας και, φυσικά, το κόστος μεταφοράς γίνεται ανταποδοτικό τέλος και πληρώνεται απ' τους κατοίκους. Στο νησί υπάρχει και εργοστάσιο αφαλάτωσης, το κόστος του οποίου φτάνει κατά μέσο όρο το 1,5 ευρώ το κυβικό νερού. Το απαρχαιωμένο δίκτυο, όμως, δεν ...επιτρέπει στο νερό να φτάσει καθαρό στους κατοίκους...

Και τα προβλήματα συνεχίζονται. Η λέξη «αποχέτευση» είναι μάλλον ...άγνωστη για τους Θιακιούς. Υπάρχουν ιδιωτικοί βόθροι και λίγοι είναι στεγανοί. Χαρακτηριστικό αποτέλεσμα του ...αποχετευτικού συστήματος της Ιθάκης είναι οι «"χρωματισμοί" που δημιουργούνται στη θάλασσα»... Στις εργατικές κατοικίες του νησιού μάλιστα - με έξοδα πάντα των κατοίκων - κάθε βδομάδα έρχεται ειδικό αυτοκίνητο, ώστε να διατηρείται στοιχειώδης υγιεινή.

Οσον αφορά τις ασχολίες των μόνιμων κατοίκων, περιορίζονται στους μήνες της τουριστικού περιόδου, στα ναυτικά επαγγέλματα και στα μαγαζιά που «κληρονομούνται» απ' τους γονείς στα παιδιά. Ο πρωτογενής τομέας, στην ουσία, δεν υπάρχει. «Λίγο κτηνοτροφία, λίγο λάδι φτάνουν μόνο για συμπλήρωμα στο εισόδημα», λέει ο Γ. Πατσαλιάς. Το κράτος, όπως λένε οι Θιακιοί, δεν έδωσε και πολλά κίνητρα, «δεν υπάρχει γεωπόνος και κτηνίατρος, εδώ και 20 χρόνια στο νησί».

Πολλοί είναι οι ηλικιωμένοι στο νησί που περιμένουν κάθε μήνα τη σύνταξή τους. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι μεγάλος στο νησί, αλλά «δεν υπάρχει γηροκομείο». Υπάρχει μόνον «η "βοήθεια στο σπίτι", αλλά μόλις σταματήσει το κονδύλι ή θα σταματήσει και η βοήθεια ή το κόστος της θα μεταφερθεί στους δημότες», υπογραμμίζει ο Ν. Μαυροκέφαλος. Με αφορμή το παραπάνω γεγονός, η συζήτηση πηγαίνει στην εγκατάλειψη της Ιθάκης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εγκατάλειψης και υποκρισίας των κυβερνήσεων είναι η ...ιστορία του δρόμου της Ανωγής με το Βαθύ. «Ο δρόμος ήταν κατεστραμμένος για τουλάχιστον 10 χρόνια και φτιάχτηκε σε 5 μέρες ενόψει της επίσκεψης του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, το 2004», σημειώνει ο Γ. Πατσαλιάς... «Και μην ξεχάσεις να γράψεις πως χρειάζεται να ελεγχθεί η αντισεισμικότητα των σχολείων», επανέρχεται, λίγο πριν τελειώσει η κουβέντα, ο Ν. Μαυροκέφαλος.

Αφού, σύμφωνα με την παραπάνω θεωρία, η ιστορία κρέμεται από την καλή διάθεση της κυρίας Μπακογιάννη, του κ. Μεϊμαράκη και του κ. Τσιτουρίδη, είναι σίγουρο πως τα «δυναμικά» αυτά στελέχη της ΝΔ δε θα της χαλάσουν το χατίρι. Θα ανταποκριθούν στις προκλήσεις! Θα τη γράψουν την ιστορία! Τα άτομα αυτά, και η υπόλοιπη κυβέρνηση βέβαια, με πρωτοστάτη τον πρωθυπουργό φυσικά, θα μεταμορφωθούνε σε Ατλαντες και θα σηκώσουν τη χώρα, από το μακρινό Διδυμότειχο μέχρι τη νοτιότερη Γαύδο, στους ώμους τους και θα την ανεβάσουν στους ουρανούς της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης! Μια νέα χρυσή σελίδα ανοίγει για το ελληνικό έθνος!

Τώρα αν οι εργαζόμενοι επιθυμούν να μη χάσουν και τα ελάχιστα που διαθέτουν - η νέα κυβέρνηση που προέκυψε θα είναι πολύ σοβαρή, η αποστολή της είναι να ολοκληρώσει οπωσδήποτε το έργο που ξεκίνησε η κοινοβουλευτική αστική τάξη, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση - πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους. Να πιστέψουν, επιτέλους, πως η ιστορία γράφεται από πολλούς παράγοντες και, πάντως, ποτέ ερήμην των λαών. Ο ρόλος των προσωπικοτήτων, και μιλάμε για πραγματικές προσωπικότητες και όχι για κατασκευασμένες, είναι θετικός μόνον όταν οι ιδέες τους και οι επιδιώξεις τους συμφωνούν με τις ανάγκες της οικονομικής ανάπτυξης της κοινωνίας, με τις ανάγκες των εργαζομένων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υφίσταται τέτοια σύμπτωση. Ούτε πραγματικές «σημαντικές προσωπικότητες» έχουμε ούτε, πολύ περισσότερο, οι ιδέες και οι επιδιώξεις αυτών που μας κυβερνούν, ταυτίζονται με τις ανάγκες της ελληνικής εργατικής τάξης.

Τι συνέβη, λοιπόν, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου στη χώρα μας; Η αστική τάξη, με ανανεωμένο κυβερνητικό σχηματισμό, ανέλαβε τις ευθύνες της απέναντι στη δική της ιστορία. Πέρα από κάτι κούφιες τουφεκιές του συνένοχου ΠΑΣΟΚ, που ρίχτηκαν για να κρατηθούν τα προσχήματα, η αστική τάξη στο σύνολό της έκανε πέρα τις εσωτερικές της αντιθέσεις και ξεκινάει με νέα δυναμική την επίθεση. Εμείς, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, πώς θα αντιδράσουμε; Θα αναλάβουμε εμείς τις δικές μας ευθύνες απέναντι στη δική μας ιστορία; Απέναντι στη διαχρονική ιστορία; Απέναντι στο μέλλον; Θα αποδείξουμε ότι «δεν είναι το άτομο, όσο έξοχο και αν είναι, η κινητήριος δύναμη της ιστορίας, αυτό που δημιουργεί όλες τις αξίες, αλλά οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές μάζες»; Θα δικαιώσουμε την ιστορική μας παρουσία και αποστολή;

Είναι γεγονός ότι αυτό που απαιτείται σήμερα είναι η πολιτικοποίηση της αντίδρασης όλων των εργαζόμενων μπροστά στην καταιγίδα των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, που παίρνονται σε βάρος της εργατικής τάξης και, πρώτ' απ' όλα, σε βάρος των εργαζόμενων γυναικών και των νέων.

Από την άλλη μεριά, αν και υπάρχουν νόμοι που αναγνωρίζουν την ισότητα των δύο φύλων, αν και έχει σημειωθεί πρόοδος στις αντιλήψεις των ανθρώπων, εντούτοις το χάσμα της ανισοτιμίας συνεχώς μεγαλώνει, γιατί μεγαλώνει και ισχυροποιείται το κεφάλαιο. Και το κεφάλαιο από την πιο ανώριμη και αδύνατη εργατική δύναμη θα προσπαθήσει να κερδίσει περισσότερα. Η γυναικεία εργατική δύναμη αποτελεί πηγή υπερεκμετάλλευσης και όχι μόνον αυτό.

Η νέα εργαζόμενη άγεται και φέρεται από ιδεολογήματα, πρότυπα και παραφιλολογίες, που έχουν κύριο στόχο να την κρατήσουν ευέλικτη και φτηνή εργατική δύναμη με χειραγωγημένη συνείδηση, με μικρές ή καθόλου αντιστάσεις και, προ παντός, μακριά από το λαϊκό κίνημα και τις διεκδικήσεις.

Ο φόβος της ανεργίας και της ανασφάλειας κρατά αδρανή την εργαζόμενη, ακόμη κι όταν έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί πλευρές της εκμετάλλευσης που υφίσταται.

Πολύ περισσότερο, όταν το λαϊκό κίνημα, και ιδιαίτερα το εργατικό, δεν είναι ισχυρό και κυρίως δεν είναι στοχοπροσηλωμένο στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τότε ο αποπροσανατολισμός των εργαζόμενων είναι το ευκολότερο πράγμα.

Οι εργαζόμενες γυναίκες στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται μέχρι και 25% λιγότερο από τους άνδρες για την ίδια εργασία και στις δύο χώρες. Πολλές είναι οι εργαζόμενες, που μετά από 40 - 45 χρόνια παίρνουν, κατά μέσο όρο, 400 ευρώ σύνταξη (!).

Το γυναικείο, αλλά και το εργατικό κίνημα στη Γερμανία, είναι αρκετά αδύνατο. Ακόμη και η απλή αναφορά των προβλημάτων έχει σταματήσει και για το μόνο που γίνεται λόγος είναι η περίφημη «ποσόστωση για τα όργανα της εξουσίας» (!)

Μέσα σε τέτοιο συμβιβασμό και υποχώρηση, η Ελληνίδα μετανάστρια νιώθει μετέωρη. Ανήκει στις ομάδες του χαμηλότερου επιπέδου μόρφωσης και κατώτερης αμοιβής. Μεγάλο ποσοστό Ελληνίδων μεταναστριών δουλεύουν χωρίς δικαιώματα και με μισθούς πείνας. Οι μετανάστριες της πρώτης γενιάς πέρασαν δύσκολα χρόνια δουλεύοντας σκληρά, μπόρεσαν όμως να εξασφαλίσουν μια σύνταξη για να ζήσουν στα γηρατειά τους με αξιοπρέπεια. Οι μετανάστριες της δεύτερης και τρίτης γενιάς δε θα έχουν ούτε κι αυτό το δικαίωμα. Τα παιδιά τους μεγαλώνουν σ' ένα περιβάλλον που βάζει φραγμούς στη μόρφωση και στη δουλιά.

Η Κνίτισσα, που μίλησε μισά ελληνικά, μισά γερμανικά για τις αδυναμίες του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος στη Γερμανία, εκφράζει τις ίδιες αγωνίες, τηρουμένων των αναλογιών, με την Κνίτισσα στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, για την αβεβαιότητα της ζωής που έχει μπροστά της, για την ανασφάλεια που της δημιουργεί το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας, σε όποιο αντικείμενο διαλέξει να σπουδάσει.

Αλλη Κνίτισσα μίλησε για τον αποπροσανατολισμό, που με μαστοριά ξετυλίγεται μέσα από τα ΜΜΕ και κύρια από την τηλεόραση με τα διάφορα τηλεπαιχνίδια, και τα πρότυπα της νέας γυναίκας που προβάλλονται. Ζήτησε βοήθεια για να μιλήσει και σ' άλλες νέες κοπέλες, να εξηγήσει και να συζητήσει μαζί τους τα προβλήματα. Τα κομματικά φυλλάδια δεν τους βοηθούν, αφού δεν ξέρουν να διαβάζουν ελληνικά, παρά μόνο να μιλούν. Γι' αυτό τώρα σκέφτονται να μεταφράσουν στα γερμανικά τις Θέσεις του 9ου Συνεδρίου της ΚΝΕ.

«Δεν κουνιέται φύλλο στο εργοστάσιο. Τα συνδικάτα είναι πουλημένα, είναι ανύπαρκτα. Ο εργάτης δεν έχει αποκούμπι». Το μεγαλύτερο συνδικάτο μετάλλου στήριξε τα αντεργατικά μέτρα, που πάρθηκαν σε όφελος των Γερμανών βιομηχάνων. Με τέτοιο «οργανωτή» των αγώνων τους, οι Γερμανοί εργάτες συμφώνησαν στη μείωση των μισθών τους και στην αύξηση του εργάσιμου χρόνου. Ετσι, το γερμανικό κεφάλαιο αύξησε την κερδοφορία του και έγινε «ανταγωνιστικό»! Οι αντεργατικές ρυθμίσεις στις συντάξεις έχουν ήδη ψηφιστεί, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης έχει πάει στα 67 χρόνια. Τώρα βάζουν χέρι και στο δώρο των Χριστουγέννων των δημοσίων υπαλλήλων.

Δεν μπορούμε να μένουμε θεατές στην επίθεση που δεχόμαστε από το κεφάλαιο και τις δυνάμεις που το στηρίζουν. Αυτήν την απόφαση τη συμφωνήσαμε «ομόφωνα». Αλλιώς δε θα υπάρχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον. Θα χαθούμε στις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις του «ρεαλισμού», της ταξικής συνεργασίας και τού «δε γίνεται τίποτε».

Είναι δύσκολο, δε λέμε, να συνειδητοποιηθεί απ' όλους τους εργαζόμενους το πραγματικό τους (ταξικό) συμφέρον.

Είναι πολύ δύσκολος ο στόχος των κομμουνιστών για τη λαϊκή εξουσία, να γίνει και στόχος των περισσότερων εργαζόμενων και λαϊκών ανθρώπων.

Ομως, εμείς πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτό το στόχο και το όραμά μας σ' όλους τους εργαζόμενους. Εμείς πρέπει να πρωτοστατούμε στην ανάπτυξη αγώνων.

Κι όσο αυτοί θα συμφωνούν με τη δική μας λογική και δράση, τόσο θα δυναμώνει το κίνημα σε κάθε ξεχωριστή χώρα, τόσο θα ενισχύεται και η προοπτική για διεθνή συνεννόηση για δράση.

Βάλαμε, λοιπόν, τους στόχους μας, είπαμε και για τα άμεσα βήματα που μπορούμε να κάνουμε τόσο στο γυναικείο κίνημα (ενημέρωση και σύνδεση με την ΟΓΕ), αλλά και τις προσπάθειες με τις εργαζόμενες γυναίκες σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο.

Αλλωστε, οι Γερμανίδες και οι μετανάστριες εργαζόμενες δεν περιμένουν να υπερασπιστεί τα δικαιώματά τους η Μέρκελ, κι ας είναι γυναίκα, γιατί ξέρουμε ότι στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες δεν καθορίζεται η πολιτική από το φύλο, αλλά από την τάξη που έχει την εξουσία.