Αφού, σύμφωνα με την παραπάνω θεωρία, η ιστορία κρέμεται από την καλή διάθεση της κυρίας Μπακογιάννη, του κ. Μεϊμαράκη και του κ. Τσιτουρίδη, είναι σίγουρο πως τα «δυναμικά» αυτά στελέχη της ΝΔ δε θα της χαλάσουν το χατίρι. Θα ανταποκριθούν στις προκλήσεις! Θα τη γράψουν την ιστορία! Τα άτομα αυτά, και η υπόλοιπη κυβέρνηση βέβαια, με πρωτοστάτη τον πρωθυπουργό φυσικά, θα μεταμορφωθούνε σε Ατλαντες και θα σηκώσουν τη χώρα, από το μακρινό Διδυμότειχο μέχρι τη νοτιότερη Γαύδο, στους ώμους τους και θα την ανεβάσουν στους ουρανούς της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης! Μια νέα χρυσή σελίδα ανοίγει για το ελληνικό έθνος!

Τώρα αν οι εργαζόμενοι επιθυμούν να μη χάσουν και τα ελάχιστα που διαθέτουν - η νέα κυβέρνηση που προέκυψε θα είναι πολύ σοβαρή, η αποστολή της είναι να ολοκληρώσει οπωσδήποτε το έργο που ξεκίνησε η κοινοβουλευτική αστική τάξη, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση - πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους. Να πιστέψουν, επιτέλους, πως η ιστορία γράφεται από πολλούς παράγοντες και, πάντως, ποτέ ερήμην των λαών. Ο ρόλος των προσωπικοτήτων, και μιλάμε για πραγματικές προσωπικότητες και όχι για κατασκευασμένες, είναι θετικός μόνον όταν οι ιδέες τους και οι επιδιώξεις τους συμφωνούν με τις ανάγκες της οικονομικής ανάπτυξης της κοινωνίας, με τις ανάγκες των εργαζομένων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υφίσταται τέτοια σύμπτωση. Ούτε πραγματικές «σημαντικές προσωπικότητες» έχουμε ούτε, πολύ περισσότερο, οι ιδέες και οι επιδιώξεις αυτών που μας κυβερνούν, ταυτίζονται με τις ανάγκες της ελληνικής εργατικής τάξης.

Τι συνέβη, λοιπόν, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου στη χώρα μας; Η αστική τάξη, με ανανεωμένο κυβερνητικό σχηματισμό, ανέλαβε τις ευθύνες της απέναντι στη δική της ιστορία. Πέρα από κάτι κούφιες τουφεκιές του συνένοχου ΠΑΣΟΚ, που ρίχτηκαν για να κρατηθούν τα προσχήματα, η αστική τάξη στο σύνολό της έκανε πέρα τις εσωτερικές της αντιθέσεις και ξεκινάει με νέα δυναμική την επίθεση. Εμείς, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, πώς θα αντιδράσουμε; Θα αναλάβουμε εμείς τις δικές μας ευθύνες απέναντι στη δική μας ιστορία; Απέναντι στη διαχρονική ιστορία; Απέναντι στο μέλλον; Θα αποδείξουμε ότι «δεν είναι το άτομο, όσο έξοχο και αν είναι, η κινητήριος δύναμη της ιστορίας, αυτό που δημιουργεί όλες τις αξίες, αλλά οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές μάζες»; Θα δικαιώσουμε την ιστορική μας παρουσία και αποστολή;