Είχε ήδη γράψει το «Εγκλημα και Τιμωρία» και τον «Ηλίθιο», όταν το καλοκαίρι του 1869 άρχισε να ασχολείται μετά από παραγγελία, με τον «Αιώνιο Σύζυγο», που τον ολοκλήρωσε μέσα σε τρεις μήνες. Μετά ακολούθησαν τα μεγάλα έργα Ντοστογιέφσκι: Οι Δαιμονισμένοι, Ο Εφηβος, οι Αδελφοί Καραμαζόφ, έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ο Αιώνιος σύζυγος» είναι ένα λογοτεχνικό ιντερμέδιο... «όχι μεγάλων διαστάσεων».

Η δεύτερη γυναίκα του Ντοστογιέφσκι, η Αννα Γρηγοριέβνα είναι κατηγορηματική σχετικά με τούτο το βιβλίο. Ο Ντοστογιέφσκι «ζωντανεύει το καλοκαίρι που πέρασε κοντά στην αδελφή του την Ιβάνοβα». Και λοιπόν; Η αλήθεια είναι πως ό,τι και αν είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας, όσο αυτοβιογραφικό ή όχι είναι ένα μυθιστόρημα, όταν περνάει μέσα από το φίλτρο της έμπνευσης γίνεται κάτι εντελώς διαφορετικό. Εκείνο που αξίζει να καταλάβει καλά ο αναγνώστης δεν είναι να διακρίνει τις ομοιότητες με τα πραγματικά πρόσωπα, αλλά τι θέλει να πει το ίδιο το έργο. Εδώ ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας κεντά έναν υπέροχο καμβά. Υφαίνει, ζωγραφίζει, γράφει και περιγράφει την περιπέτεια ενός ιψενικού τριγώνου ή καλύτερα μας μιλά για την τραγωδία που εξελίσσεται ανάμεσα σε δυο πρόσωπα: Στο σύζυγο και τον εραστή, αφού η μοιχαλίδα έχει προ πολλού πεθάνει. Και στην πραγματικότητα ούτε καν στον εραστή, παρά μόνον ανάμεσα σε εκείνον και τη νοσηρή φαντασία του. Διότι ο εραστής εμφανίζεται στις διαλείψεις της μνήμης του από τις οποίες ο ήρωάς μας υποφέρει. Εγινε ποτέ η απάτη; Συνέβησαν άραγε αυτά τα πράγματα στο παρελθόν ή συμβαίνουν στον παρόντα χρόνο, δηλαδή τα κατασκευάζει το άρρωστο μυαλό ενός ανθρώπου με ένοχη συνείδηση; Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις« Ζαχαρόπουλος».