Είναι γεγονός ότι αυτό που απαιτείται σήμερα είναι η πολιτικοποίηση της αντίδρασης όλων των εργαζόμενων μπροστά στην καταιγίδα των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, που παίρνονται σε βάρος της εργατικής τάξης και, πρώτ' απ' όλα, σε βάρος των εργαζόμενων γυναικών και των νέων.

Από την άλλη μεριά, αν και υπάρχουν νόμοι που αναγνωρίζουν την ισότητα των δύο φύλων, αν και έχει σημειωθεί πρόοδος στις αντιλήψεις των ανθρώπων, εντούτοις το χάσμα της ανισοτιμίας συνεχώς μεγαλώνει, γιατί μεγαλώνει και ισχυροποιείται το κεφάλαιο. Και το κεφάλαιο από την πιο ανώριμη και αδύνατη εργατική δύναμη θα προσπαθήσει να κερδίσει περισσότερα. Η γυναικεία εργατική δύναμη αποτελεί πηγή υπερεκμετάλλευσης και όχι μόνον αυτό.

Η νέα εργαζόμενη άγεται και φέρεται από ιδεολογήματα, πρότυπα και παραφιλολογίες, που έχουν κύριο στόχο να την κρατήσουν ευέλικτη και φτηνή εργατική δύναμη με χειραγωγημένη συνείδηση, με μικρές ή καθόλου αντιστάσεις και, προ παντός, μακριά από το λαϊκό κίνημα και τις διεκδικήσεις.

Ο φόβος της ανεργίας και της ανασφάλειας κρατά αδρανή την εργαζόμενη, ακόμη κι όταν έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί πλευρές της εκμετάλλευσης που υφίσταται.

Πολύ περισσότερο, όταν το λαϊκό κίνημα, και ιδιαίτερα το εργατικό, δεν είναι ισχυρό και κυρίως δεν είναι στοχοπροσηλωμένο στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τότε ο αποπροσανατολισμός των εργαζόμενων είναι το ευκολότερο πράγμα.

Οι εργαζόμενες γυναίκες στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται μέχρι και 25% λιγότερο από τους άνδρες για την ίδια εργασία και στις δύο χώρες. Πολλές είναι οι εργαζόμενες, που μετά από 40 - 45 χρόνια παίρνουν, κατά μέσο όρο, 400 ευρώ σύνταξη (!).

Το γυναικείο, αλλά και το εργατικό κίνημα στη Γερμανία, είναι αρκετά αδύνατο. Ακόμη και η απλή αναφορά των προβλημάτων έχει σταματήσει και για το μόνο που γίνεται λόγος είναι η περίφημη «ποσόστωση για τα όργανα της εξουσίας» (!)

Μέσα σε τέτοιο συμβιβασμό και υποχώρηση, η Ελληνίδα μετανάστρια νιώθει μετέωρη. Ανήκει στις ομάδες του χαμηλότερου επιπέδου μόρφωσης και κατώτερης αμοιβής. Μεγάλο ποσοστό Ελληνίδων μεταναστριών δουλεύουν χωρίς δικαιώματα και με μισθούς πείνας. Οι μετανάστριες της πρώτης γενιάς πέρασαν δύσκολα χρόνια δουλεύοντας σκληρά, μπόρεσαν όμως να εξασφαλίσουν μια σύνταξη για να ζήσουν στα γηρατειά τους με αξιοπρέπεια. Οι μετανάστριες της δεύτερης και τρίτης γενιάς δε θα έχουν ούτε κι αυτό το δικαίωμα. Τα παιδιά τους μεγαλώνουν σ' ένα περιβάλλον που βάζει φραγμούς στη μόρφωση και στη δουλιά.

Η Κνίτισσα, που μίλησε μισά ελληνικά, μισά γερμανικά για τις αδυναμίες του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος στη Γερμανία, εκφράζει τις ίδιες αγωνίες, τηρουμένων των αναλογιών, με την Κνίτισσα στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, για την αβεβαιότητα της ζωής που έχει μπροστά της, για την ανασφάλεια που της δημιουργεί το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας, σε όποιο αντικείμενο διαλέξει να σπουδάσει.

Αλλη Κνίτισσα μίλησε για τον αποπροσανατολισμό, που με μαστοριά ξετυλίγεται μέσα από τα ΜΜΕ και κύρια από την τηλεόραση με τα διάφορα τηλεπαιχνίδια, και τα πρότυπα της νέας γυναίκας που προβάλλονται. Ζήτησε βοήθεια για να μιλήσει και σ' άλλες νέες κοπέλες, να εξηγήσει και να συζητήσει μαζί τους τα προβλήματα. Τα κομματικά φυλλάδια δεν τους βοηθούν, αφού δεν ξέρουν να διαβάζουν ελληνικά, παρά μόνο να μιλούν. Γι' αυτό τώρα σκέφτονται να μεταφράσουν στα γερμανικά τις Θέσεις του 9ου Συνεδρίου της ΚΝΕ.

«Δεν κουνιέται φύλλο στο εργοστάσιο. Τα συνδικάτα είναι πουλημένα, είναι ανύπαρκτα. Ο εργάτης δεν έχει αποκούμπι». Το μεγαλύτερο συνδικάτο μετάλλου στήριξε τα αντεργατικά μέτρα, που πάρθηκαν σε όφελος των Γερμανών βιομηχάνων. Με τέτοιο «οργανωτή» των αγώνων τους, οι Γερμανοί εργάτες συμφώνησαν στη μείωση των μισθών τους και στην αύξηση του εργάσιμου χρόνου. Ετσι, το γερμανικό κεφάλαιο αύξησε την κερδοφορία του και έγινε «ανταγωνιστικό»! Οι αντεργατικές ρυθμίσεις στις συντάξεις έχουν ήδη ψηφιστεί, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης έχει πάει στα 67 χρόνια. Τώρα βάζουν χέρι και στο δώρο των Χριστουγέννων των δημοσίων υπαλλήλων.

Δεν μπορούμε να μένουμε θεατές στην επίθεση που δεχόμαστε από το κεφάλαιο και τις δυνάμεις που το στηρίζουν. Αυτήν την απόφαση τη συμφωνήσαμε «ομόφωνα». Αλλιώς δε θα υπάρχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον. Θα χαθούμε στις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις του «ρεαλισμού», της ταξικής συνεργασίας και τού «δε γίνεται τίποτε».

Είναι δύσκολο, δε λέμε, να συνειδητοποιηθεί απ' όλους τους εργαζόμενους το πραγματικό τους (ταξικό) συμφέρον.

Είναι πολύ δύσκολος ο στόχος των κομμουνιστών για τη λαϊκή εξουσία, να γίνει και στόχος των περισσότερων εργαζόμενων και λαϊκών ανθρώπων.

Ομως, εμείς πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτό το στόχο και το όραμά μας σ' όλους τους εργαζόμενους. Εμείς πρέπει να πρωτοστατούμε στην ανάπτυξη αγώνων.

Κι όσο αυτοί θα συμφωνούν με τη δική μας λογική και δράση, τόσο θα δυναμώνει το κίνημα σε κάθε ξεχωριστή χώρα, τόσο θα ενισχύεται και η προοπτική για διεθνή συνεννόηση για δράση.

Βάλαμε, λοιπόν, τους στόχους μας, είπαμε και για τα άμεσα βήματα που μπορούμε να κάνουμε τόσο στο γυναικείο κίνημα (ενημέρωση και σύνδεση με την ΟΓΕ), αλλά και τις προσπάθειες με τις εργαζόμενες γυναίκες σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο.

Αλλωστε, οι Γερμανίδες και οι μετανάστριες εργαζόμενες δεν περιμένουν να υπερασπιστεί τα δικαιώματά τους η Μέρκελ, κι ας είναι γυναίκα, γιατί ξέρουμε ότι στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες δεν καθορίζεται η πολιτική από το φύλο, αλλά από την τάξη που έχει την εξουσία.