ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Βαρύτατες ευθύνες

Το έχουμε σημειώσει κι άλλη φορά, το υπογραμμίζουμε και πάλι. Η κυβέρνηση Σημίτη χρεώνεται τεράστιες και βαρύτατες ευθύνες, καθώς εφαρμόζει μια πολιτική στα Βαλκάνια πλήρως ταυτισμένη, με αυτή των ΗΠΑ και των συνεταίρων τους στο ΝΑΤΟ. Οι ωμές και απροκάλυπτες επεμβάσεις στα εσωτερικά της Γιουγκοσλαβίας, η εξόφθαλμη επιχείρηση εκβιασμού και χειραγώγησης του γιουγκοσλαβικού λαού και, μάλιστα, λίγες μέρες πριν τις γενικές εκλογές στη γειτονική χώρα, η προετοιμασία νέων «κρίσεων», με τις γνωστές σε όλους μεθόδους της προβοκάτσιας, ώστε να δημιουργηθούν πρόσφορες συνθήκες για νέες στρατιωτικές επεμβάσεις και εμπλοκές, επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο το ήδη βαρύ και ταλαιπωρημένο κλίμα στα Βαλκάνια και οδηγούν σε νέους κινδύνους, ανάμεσά τους και σε νέες πολεμικές περιπέτειες, των οποίων τις αρνητικές συνέπειες και παρενέργειες κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σε όλη τους την έκταση και ένταση.

Ολα δείχνουν, πως είναι τόσο έντονη η πρεμούρα της κυβέρνησης Σημίτη, να αναδειχτεί σε βασιλικότερη του βασιλέως στην αντιγιουγκοσλαβική επιχείρηση της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, που δε λογαριάζει ούτε καν τη γεωγραφική θέση της χώρας μας. «Ξεχνά» ότι η Ελλάδα είναι και αυτή μια βαλκανική χώρα, με εκτεταμένα σύνορα με τις άλλες χώρες της περιοχής και, επόμενα, κινδυνεύει άμεσα να «τσουρουφλιστεί» από την όποια, παραπέρα αποσταθεροποίηση της κατάστασης στα Βαλκάνια. Πολύ περισσότερο κινδυνεύει από τις νέες φωτιές του πολέμου...

Ακρως επικίνδυνες λογικές

Γρηγοριάδης Κώστας

Ακρως αποκαλυπτικές οι προχτεσινές δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου. «Δεν μπορούμε να έχουμε Ιράκ ή Κούβα στα Βαλκάνια... Η Ελλάδα πρωτοστατεί στην αποκατάσταση φυσιολογικών εσωτερικών διαδικασιών στη Σερβία... Κανείς δε θέλει μια μαύρη τρύπα στα Βαλκάνια...», δήλωσε προχθές στις Βρυξέλλες, συνεπαρμένος -καθώς φαίνεται- από τον «πρωταγωνιστικό» του ρόλο στα νέα, τυχοδιωκτικά σχέδια και σενάρια των ευρω-ΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών.

Κι όταν λέμε άκρως αποκαλυπτικές, δεν εννοούμε μόνον ή κυρίως, ότι φανερώνουν το πραγματικό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά κυρίως, ότι αποκαλύπτουν τις άκρως αντιδημοκρατικές και επικίνδυνες λογικές, που σφραγίζουν την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Θλιβερή εξαίρεση

Ολες οι χτεσινές εφημερίδες, συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, πλην σαφώς, καταδίκαζαν είτε κριτικάριζαν την ωμή και απαράδεκτη επέμβαση στα εσωτερικά της Γιουγκοσλαβίας, με αφορμή τις εκλογές στη χώρα αυτή, από τους «15» των Βρυξελλών, ανάμεσά τους και του Ελληνα ΥΠΕΞ Γ. Παπανδρέου. Εξαίρεση, αποτέλεσε η «Αυγή», η οποία παρουσίασε το ζήτημα στην πρώτη της σελίδα, ως «μήνυμα των "15" για τις γιουγκοσλαβικές εκλογές»! Στον τίτλο του εσωτερικού ρεπορτάζ, μάλιστα, πρόβαλαν την κατάπτυστη δήλωση του Γ. Παπανδρέου, ως εξής: «Δεν μπορούμε να έχουμε ένα Ιράκ στα Βαλκάνια...», αποκρύβοντας, έτσι, και την αναφορά του «... ή μια Κούβα στα Βαλκάνια»...

Με άλλα λόγια, δηλαδή, όχι μόνο συντάσσονται με τον ιμπεριαλιστικό εκβιασμό ενάντια στο λαό της γειτονικής χώρας, αλλά φροντίζουν και για τον «εξωραϊσμό» των πιο ακραίων εκδηλώσεων της κυβερνητικής πολιτικής. Ούτε σπόνσορες της κυβέρνησης και της ΕΕ να ήτανε...

Θράσος

Ως «προσπάθεια ενίσχυσης των προσπαθειών για εκδημοκρατισμό της Σερβίας, κατοχύρωση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εξέλαβε και προβάλλει την απροκάλυπτη επέμβαση των «15» στις γιουγκοσλαβικές εκλογές, η «Ανανεωτική Εκσυγχρονιστική Κίνηση» που συγκροτήθηκε από αποχωρήσαντα στελέχη του ΣΥΝ! Λειτουργώντας, μάλιστα, ως φερέφωνο της ΕΕ, επαναλαμβάνει στην ανακοίνωσή της ότι η Γιουγκοσλαβία αποτελεί «πηγή εντάσεων και αποσταθεροποίησης και "μαύρη τρύπα" στις προσπάθειες εκδημοκρατισμού και μεταρρυθμίσεων που καταβάλλονται στην ευρύτερη περιοχή».

Δεν περιορίζεται όμως εκεί. Κερδίζοντας επάξια τον τίτλο της θεραπαινίδας του συστήματος η ΑΕΚΑ τολμά να εγκαλεί στην «τάξη» τα κόμματα που αντέδρασαν στο μήνυμα της ΕΕ, μεταξύ αυτών και το ΚΚΕ! Τολμά επί της ουσίας να εγκαλεί το σύνολο του ελληνικού λαού που καταδίκασε και καταδικάζει τις επεμβάσεις - με όποια μορφή και απ' όπου κι αν προέρχονται -σε βάρος του σερβικού λαού.

Κι ύστερα, έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται και αριστεροί...

Τα... παράπονα

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΝΕΝΑΣ, πλέον, δεν μπορεί να έχει παράπονο... Για όλους όσοι εμπλέκονται στο διαβόητο «κοινωνικό διάλογο» για τις εργασιακές σχέσεις μιλάμε. Και εννοούμε πραγματικά όλους: και την κυβέρνηση και την ηγεσία της ΓΣΕΕ και την ηγεσία των βιομηχάνων.

Ο μεν υπουργός Εργασίας έκανε ακόμη μια... υποχώρηση και έδωσε ένα μήνα διορία στους «κοινωνικούς εταίρους», για να καταλήξουν σε κοινές προτάσεις προς την κυβέρνηση. Αν δεν το καταφέρουν, έχει πλέον κάθε δικαίωμα -όπως το δήλωσε, άλλωστε- να προχωρήσει στη νομοθέτηση των όσων έχει εξαγγείλει, με ήσυχη τη συνείδησή του, ότι αυτός έκανε ό,τι μπορούσε...

Από τη μεριά τους, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και του ΣΕΒ πήραν αυτό που ζητούσαν: τη δυνατότητα, δηλαδή, είτε να συμφωνήσουν μεταξύ τους, οπότε αποδείχνουν στην πράξη, πως η «κοινωνική συναίνεση» ζει και βασιλεύει, είτε να διαφωνήσουν, οπότε κι αυτοί, πλέον, θα λένε, πως έκαναν ό,τι πέρναγε από το χέρι τους...

Και οι εργαζόμενοι; Οπως καταλαβαίνετε, στα προηγούμενα σενάρια δεν υπάρχει εκδοχή, ωφέλιμη για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Γεγονός, που είναι λογικό, αφού έτσι γίνεται, όταν αφήνεις άλλους να κανονίζουν...

Υπάρχουν εργαζόμενοι, μήπως, που περιμένουν από την ηγεσία της ΓΣΕΕ, να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους; Δε νομίζουμε... Η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στην πανελλαδική απεργία της 10ης Οκτώβρη, η αποφασιστική ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού των αγώνων, ο συντονισμός και η κλιμάκωσή τους, είναι ο μονόδρομος των εργαζομένων. Και πάνω απ' όλα, να πάρουν την υπόθεση όλων αυτών στα δικά τους χέρια...

ΠΑΡΑΠΟΝΟ, βέβαια, δεν έχει και κανένας, απ' όλους όσοι εμπλέκονται στην παραγωγή, διύλιση και εμπορία των υγρών καυσίμων, ιδιαίτερα στα δυο τελευταία. Οι ανατιμήσεις είναι καθημερινές και τόσο η κυβέρνηση, όσο και ιδιαίτερα, οι πετρελαιοβιομήχανοι τρίβουν με χαρά τα χέρια τους.

Γρηγοριάδης Κώστας

Βλέπετε, όσο οι τιμές του πετρελαίου ανεβαίνουν, τόσο μεγαλώνουν οι φόροι του κράτους κι άλλο τόσο και περισσότερο αυξάνουν και τα κέρδη των τελευταίων...

Παράπονα, βέβαια, έχουν οι καταναλωτές και μάλιστα, πολλά. Αυτοί, όμως, είναι... ελεύθεροι, όπως είπε και ο Στ. Μάνος, να μειώσουν την κατανάλωση. Με άλλα λόγια, δηλαδή, όποιος έχει λεφτά, θα 'χει θέρμανση το χειμώνα. Οποιος δεν έχει, είναι... ελεύθερος να κρυώνει όσο θέλει...

Σε αγωνιστικό κλοιό η κυβέρνηση

Οι ναυτεργάτες νίκησαν. Αυτό είναι ένα γεγονός. «Θα βρεθεί λύση με το διάλογο». Αυτό είναι ένα εφεύρημα, ήδη χρεοκοπημένο, χτυπημένο θανάσιμα από την πραγματικότητα, μπροστά στην οποία δεν μπορούν πια να αδιαφορήσουν ούτε και οι φορείς των αντιλήψεων της «ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας» μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Εδώ και πολλές μέρες, η κυβερνητική πολιτική σε πολλά πεδία δέχεται έντονη αμφισβήτηση μέσα από συγκεκριμένους, μαζικούς και επίμονους αγώνες. Αγώνες που πολύ θα ήθελε η κυβέρνηση να μειώσει τη σημασία τους και την απήχησή τους, ακόμη περισσότερο, να τους σταματήσει. Ωστόσο, δεν μπορεί. Δεν της το επιτρέπουν οι συσχετισμοί, οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός που ανταποκρίνεται στο κάλεσμα για συμμετοχή στους αγώνες για τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, την παιδεία, τις ιδιωτικοποιήσεις.

Με τη συλλογική τους δράση, με σαφή αιτήματα και αποφασιστικότητα, με την ενότητά τους, οι ναυτεργάτες ποδοπάτησαν το μύθο της εφοπλιστικής παντοκρατορίας. Ταυτόχρονα όμως, έδωσαν μια γερή «σπρωξιά» στην κυβερνητική πολιτική στον τομέα της ναυτιλίας. Ορθωσαν υπολογίσιμο αγωνιστικό ανάστημα στην κυβερνητική επιλογή της άρσης του καμποτάζ, του κανόνα δηλαδή για πλοία με ελληνική σημαία και πληρώματα στις ελληνικές θάλασσες. Εμπόδισαν τους εφοπλιστές της ακτοπλοΐας να επιβάλουν την ανατροπή κάθε κανόνα και δέσμευσης απέναντι στους εργαζόμενους του κλάδου και απέναντι στους επιβάτες. Εδωσαν μια γερή μάχη και την κέρδισαν, στηριγμένοι και από την αλληλεγγύη εργαζομένων άλλων κλάδων. Βεβαίως, η κυβέρνηση και οι εφοπλιστές δεν αλλάζουν τις επιλογές τους. Παραμένουν στις θέσεις τους, πασχίζοντας δραστήρια να βρουν ή να δημιουργήσουν την ευκαιρία για να επιβάλουν την πολιτική τους. Αν η επαγρύπνηση των ναυτεργατών υποχωρήσει, αν η αγωνιστική τους απάντηση δεν είναι ίδια και ακόμη μεγαλύτερη στην επόμενη πρόκληση, η ευκαιρία θα έχει δοθεί σε εφοπλιστές και κυβέρνηση.

Αυτή την ευκαιρία, η κυβέρνηση την αναζητά σε πολλούς ακόμη τομείς, όμως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι δύσκολα γι' αυτήν. Οι εργαζόμενοι σε ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, ΟΠΑΠ, οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι μαθητές, την πολιορκούν. Με τους αγώνες τους που βρίσκονται σε εξέλιξη ή που προετοιμάζονται, της στέλνουν το μήνυμα ότι δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς να τους υπολογίσει. Η κυβέρνηση ξέρει ότι δε θα της επιτρέψουν τελικά οι εργαζόμενοι να ξεπουλήσει τα πάντα. Οτι δεν εξουσιοδοτείται να καταδικάσει στην αμορφωσιά τα παιδιά του λαού. Οτι δε θα την αφήσουν να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε εξαθλιωμένα υποχείρια των εργοδοτών, μέσα από την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ξέρουν και το παράδειγμα των ναυτεργατών το επιβεβαίωσε, ότι ο αγώνας έχει αποτελέσματα, αρκεί να είναι δική τους υπόθεση. Η πίεση των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, πάνω σε εκείνες τις ηγεσίες που πρεσβεύουν με τις πράξεις, πολλές φορές και με τα λόγια τους, την αδράνεια των εργαζομένων, την υποταγή και την εργασιακή «ειρήνη», έχει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, όταν οι εργαζόμενοι κάνουν την επιλογή τους για αντίσταση και αγώνα ταξικό. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός παραπαίει και όλοι οι ελιγμοί του πέφτουν στο κενό, μπροστά στην αποφασιστικότητα των εργαζομένων. Αγώνας ταξικός, ενωτικός και συνολική αντιπαράθεση είναι η μόνη διέξοδος!

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Η ΟΝΕ των ισχυρών

Γρηγοριάδης Κώστας

«... Η Ελλάδα μαζί με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία (στην οποία όμως βαρύνει η φρενήρης ανάπτυξή της με 8%) είναι οι τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες, που κυρίως πλήττονται από την αύξηση της τιμής του πετρελαίου και την κούρσα του ευρώ.

Η ανισομερής αυτή επίπτωση των βαρών από την πρόσφατη κρίση εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την αδράνεια των ισχυρών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ιδιαίτερα του γαλλογερμανικού άξονα, μπροστά σε εξελίξεις που, εφόσον δεν αναστραφούν έγκαιρα, θα αποκλείσουν την ευρωπαϊκή ανάκαμψη. Πράγματι, με τα σημερινά χαμηλά επίπεδα του ευρώ, οι μεγάλες βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, έχουν επιτύχει υψηλές εξαγωγές αφού η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους στην απέραντη αγορά των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και των χωρών του Τρίτου Κόσμου βελτιώνεται και έτσι με τα υψηλά συναλλαγματικά έσοδα που συγκεντρώνουν δείχνουν να αδιαφορούν προς το παρόν για τις μεσοπρόθεσμες και δυσμενείς επιπτώσεις από την αύξηση του μαύρου χρυσού».

Αυτά γράφει, ανάμεσα σε άλλα, στο χτεσινό «Βήμα» ο Ν. Νικολάου, δικαιώνοντας τα ανάλογα, προ λίγων ημερών, σχόλια της στήλης και, κυρίως, αρκετά από τα όσα το ΚΚΕ απαντούσε στους διάφορους οπαδούς του «ευρωμονόδρομου» και της ΟΝΕ.

«Μανούλες» οι «σοσιαλιστές»

Δικαίως οργίστηκε ο Γ. Παπαντωνίου, όταν ο Κ. Καραμανλής δήλωσε στη Βουλή πως η κυβέρνηση καλώς μεν αποδέχεται και εφαρμόζει τη «φιλελεύθερη» πολιτική της ΝΔ, πλην, όμως, σε ό,τι αφορά στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, προχωρά «αποσπασματικά και χωρίς ενιαία στρατηγική». Ουδέν τούτου ψευδέστερον, καθώς η σημερινή κυβέρνηση έχει διακηρυγμένη στρατηγική ιδιωτικοποιήσεων και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα υλοποίησής της. Ορθώς, δε, ο Γιάννος απάντησε «δε δεχόμαστε μαθήματα ιδιωτικοποιήσεων από τη ΝΔ».

Διότι, ναι μεν, η ΝΔ ως κυβέρνηση έχει προηγηθεί του ΠΑΣΟΚ στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής - αν και η καθαρή αλήθεια είναι ότι από τα τέλη της πρώτης 8ετίας της «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης, επί Α. Παπανδρέου, είχε ξεκινήσει η σχετική συζήτηση και είχαν ληφθεί και συγκεκριμένες κυβερνητικές αποφάσεις για ιδιωτικοποιήσεις και μετά ήρθε η κυβέρνηση Μητσοτάκη να τις «βάλει μπροστά» - αλλά οφείλει ο Κ. Καραμανλής να παραδεχτεί ότι οι «σοσιαλιστές του εκσυγχρονισμού» είναι πιο πρακτικοί, πιο «παστρικοί» και πιο αποτελεσματικοί σ' αυτή τη «δουλιά».

Και δεν το λέμε αυτό μόνο για να μην αδικήσουμε τον Γιάννο, που υπερηφανεύεται ότι είναι σε θέση να ξεπουλήσει ό,τι δημόσιο και κερδοφόρο υπάρχει, αλλά και διότι έχει αποδειχτεί διεθνώς, πως σε τέτοιες «δουλιές» οι «σοσιαλιστές» είναι «μανούλες» και τα καταφέρνουν καλύτερα από τους «φιλελεύθερους».

Θέλει και πλειοψηφικό...

Και όχι μόνο σε τέτοιες, αλλά και σε διάφορες άλλες «δουλειές», πρέπει να συμπληρώσουμε. Διαβάστε, για παράδειγμα, τι λέει ο Γ. Παπαντωνίου, στα χθεσινά «Νέα», με αφορμή τη φιλολογία περί «διαπλεκομένων» και τη δήθεν αναζήτηση μέτρων ελέγχου και διαφάνειας: «Πιστεύω, ότι η μικρή περιφέρεια, η μονοεδρική περιφέρεια είναι μια ισχυρή άμυνα της δημοκρατίας απέναντι στα οικονομικά συμφέροντα για τον απλό λόγο ότι περιορίζει δραστικά τις εκλογικές δαπάνες μέσα απο δύο παράγοντες: τη μικρή γεωγραφική έκταση, αλλα και το επίσης σημαντικό γεγονός, ότι δεν υπάρχει ενδοκομματικός ανταγωνισμός, που επιβαρύνει το κόστος.»

Λέτε, να μη καταλαβαίνει ο υπουργός, ότι με όσα λέει προτείνει ουσιαστικά τη καθιέρωση ενός πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, όπου το κόμμα, που θα πάρει τη σχετική πλειοψηφία των ψήφων, βγάζει και την συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών, ακόμη και το σύνολό τους; Η, νομίζετε, πως δε γνωρίζει πολύ καλά, πως κάτι τέτοιο μόνο δημοκρατικό δεν είναι και μόνο το φαινόμενο των «διαπλεκομένων» δεν θα καταπολεμήσει;

Πολύ καλά, τα γνωρίζει όλ' αυτά ο κ. Παπαντωνίου. Δε διστάζει καθόλου, όμως, να κάνει το μαύρο άσπρο και να προβάλλει το πλειοψηφικό, το πλέον αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα...

Τι λέει, για την απλή αναλογική;

Μια και... προβληματίζεται με τα εκλογικά συστήματα ο κ. υπουργός, τι έχει να πεί, για την καθιέρωση του εκλογικού συστήματος της απλής και ανόθευτης αναλογικής, όπου ολόκληρη η χώρα θα αποτελεί μια εκλογική περιφέρεια και οι βουλευτές θα εκλέγονται απο λίστα, που θα ορίζει το κάθε κόμμα και θα την κάνει έγκαιρα γνωστή, πριν τις εκλογές;

Μήπως, δεν είναι ασύγκριτα δημοκρατικότερο απο το σημερινό και πολύ περισσότερο, απο το πλειοψηφικό, που προτείνει; Η, μήπως δεν εξαφανίζει παντελώς τον ενδοκομματικό ανταγωνισμό και δεν περιορίζει ακόμη δραστικότερα τις εκλογικές δαπάνες των κομμάτων; Και, πέρα απ' αυτά, βοηθά και στην επικέντρωση της προσοχής του πολίτη - ψηφοφόρου στα κόμματα και τις πολιτικές τους και όχι στα πρόσωπα, «χτυπά» τις πελατειακές σχέσεις και τα ρουσφέτια, κλπ, κλπ.

Τι λέει γι' αυτο ο κ. υπουργός..;

Συνέδριο ιδιαίτερης σημασίας

Κάθε Συνέδριο του ΚΚΕ αποτελεί κορυφαίο πολιτικό σταθμό στο δρόμο της ταξικής πάλης, για την πραγματοποίηση του σκοπού της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ετσι, κάθε Συνέδριο έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία. Σημασία που απορρέει από την ίδια την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα στη χώρα μας και διεθνώς, κατά την περίοδο που αυτό διεξάγεται. Πραγματικότητα που δεν είναι στάσιμη, αλλάζει, εξελίσσεται, κάτω από την επίδραση του ταξικού αγώνα, από αντικειμενικούς παράγοντες και γεγονότα και σε συνδυασμό με τη δράση του Κόμματος και των λαϊκών μαζών.

Το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία, θα έχει τη δική του ξεχωριστή συμβολή.

Το 15ο Συνέδριο επεξεργάστηκε το νέο Πρόγραμμα του Κόμματος, το νέο του Καταστατικό, τη στρατηγική και τακτική του σε συνθήκες που διαμόρφωσαν οι αντεπαναστατικές ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων, ο αρνητικός διεθνής και εσωτερικός συσχετισμός δυνάμεων, και οι αναπροσαρμογές του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων για την επιβολή της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Σ' αυτές τις συνθήκες φώτισε το δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας για την πραγματοποίηση των άμεσων και γενικών συμφερόντων του λαού, αλλά και το δρόμο για το σοσιαλισμό.

Καθόρισε την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης σαν το δρόμο συγκέντρωσης των δυνάμεων της επανάστασης και καθόρισε ως άμεσο πολιτικό καθήκον τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, την πλατιά κοινωνικοπολιτική συμμαχία των δυνάμεων που έχουν συμφέρον για την ανατροπή της πολιτικής των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού και της εξουσίας που την επιβάλλει.

Το 16ο Συνέδριο είναι η συνέχεια του 15ου. Οι θέσεις της ΚΕ για το Συνέδριο, πατώντας στέρεα στη στρατηγική και την ταχτική που επεξεργάστηκε το προηγούμενο Συνέδριο, αλλά σε συνδυασμό με τις εξελίξεις που ακολούθησαν σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια και τη γενίκευση της πείρας από τη δράση του Κόμματος και την ανάπτυξη των αγώνων, επεξεργάζονται πιο αναλυτικά την πολιτική πρόταση για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου. Τις προϋποθέσεις για την πιο πλατιά συσπείρωση δυνάμεων στο δρόμο της αντίστασης και της σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Τους παράγοντες που μπορούν να θέσουν εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα. Τους όρους και τις προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση της λαϊκής μαχητικής πλειοψηφίας με προγραμματικό πλαίσιο και στόχους πάλης για τη λαϊκή εξουσία, τη μόνη που μπορεί να πραγματοποιεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της πόλης, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας, με την ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας. Αλλά και την προοπτική ανάπτυξης διεθνών συμμαχιών και συνεργασιών, κοινής πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική δράση.

Το 16ο Συνέδριο έχει επίσης ως στόχο να κάνει ολόκληρο το Κόμμα ολόπλευρα ικανό για την υλοποίηση των αποφάσεων και των στόχων του, έτσι ώστε να επιταχυνθεί η διαδικασία της συγκρότησης του λαϊκού μετώπου, στο δρόμο προς τη λαϊκή εξουσία.

Ετσι, το 16ο Συνέδριο έχει τη δική του ιστορική σημασία και αξία για το Κόμμα, το εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα.

Βάσεις

Οι βάσεις βγήκαν

των σχολών

και κοίτα ο Αντρέας,

γιατρός να γίνει

ήθελε και πέρασε

...κουρέας!

Κι ο Γιώργος

αρχιτέκτονας

να γίιν' είχε μαράζι,

μα θεολόγος