Οι ναυτεργάτες νίκησαν. Αυτό είναι ένα γεγονός. «Θα βρεθεί λύση με το διάλογο». Αυτό είναι ένα εφεύρημα, ήδη χρεοκοπημένο, χτυπημένο θανάσιμα από την πραγματικότητα, μπροστά στην οποία δεν μπορούν πια να αδιαφορήσουν ούτε και οι φορείς των αντιλήψεων της «ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας» μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Με τη συλλογική τους δράση, με σαφή αιτήματα και αποφασιστικότητα, με την ενότητά τους, οι ναυτεργάτες ποδοπάτησαν το μύθο της εφοπλιστικής παντοκρατορίας. Ταυτόχρονα όμως, έδωσαν μια γερή «σπρωξιά» στην κυβερνητική πολιτική στον τομέα της ναυτιλίας. Ορθωσαν υπολογίσιμο αγωνιστικό ανάστημα στην κυβερνητική επιλογή της άρσης του καμποτάζ, του κανόνα δηλαδή για πλοία με ελληνική σημαία και πληρώματα στις ελληνικές θάλασσες. Εμπόδισαν τους εφοπλιστές της ακτοπλοΐας να επιβάλουν την ανατροπή κάθε κανόνα και δέσμευσης απέναντι στους εργαζόμενους του κλάδου και απέναντι στους επιβάτες. Εδωσαν μια γερή μάχη και την κέρδισαν, στηριγμένοι και από την αλληλεγγύη εργαζομένων άλλων κλάδων. Βεβαίως, η κυβέρνηση και οι εφοπλιστές δεν αλλάζουν τις επιλογές τους. Παραμένουν στις θέσεις τους, πασχίζοντας δραστήρια να βρουν ή να δημιουργήσουν την ευκαιρία για να επιβάλουν την πολιτική τους. Αν η επαγρύπνηση των ναυτεργατών υποχωρήσει, αν η αγωνιστική τους απάντηση δεν είναι ίδια και ακόμη μεγαλύτερη στην επόμενη πρόκληση, η ευκαιρία θα έχει δοθεί σε εφοπλιστές και κυβέρνηση.

Αυτή την ευκαιρία, η κυβέρνηση την αναζητά σε πολλούς ακόμη τομείς, όμως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι δύσκολα γι' αυτήν. Οι εργαζόμενοι σε ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, ΟΠΑΠ, οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι μαθητές, την πολιορκούν. Με τους αγώνες τους που βρίσκονται σε εξέλιξη ή που προετοιμάζονται, της στέλνουν το μήνυμα ότι δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς να τους υπολογίσει. Η κυβέρνηση ξέρει ότι δε θα της επιτρέψουν τελικά οι εργαζόμενοι να ξεπουλήσει τα πάντα. Οτι δεν εξουσιοδοτείται να καταδικάσει στην αμορφωσιά τα παιδιά του λαού. Οτι δε θα την αφήσουν να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε εξαθλιωμένα υποχείρια των εργοδοτών, μέσα από την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ξέρουν και το παράδειγμα των ναυτεργατών το επιβεβαίωσε, ότι ο αγώνας έχει αποτελέσματα, αρκεί να είναι δική τους υπόθεση. Η πίεση των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, πάνω σε εκείνες τις ηγεσίες που πρεσβεύουν με τις πράξεις, πολλές φορές και με τα λόγια τους, την αδράνεια των εργαζομένων, την υποταγή και την εργασιακή «ειρήνη», έχει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, όταν οι εργαζόμενοι κάνουν την επιλογή τους για αντίσταση και αγώνα ταξικό. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός παραπαίει και όλοι οι ελιγμοί του πέφτουν στο κενό, μπροστά στην αποφασιστικότητα των εργαζομένων. Αγώνας ταξικός, ενωτικός και συνολική αντιπαράθεση είναι η μόνη διέξοδος!