«Δικαιωμένο» βγήκε το γερμανικό δημόσιο από το Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας, όσον αφορά την αντιδικία του με τους συγγενείς των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο, οι οποίοι είχαν προχωρήσει στην κατάσχεση γερμανικών κτιρίων, καθώς η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας αρνείται να εφαρμόσει την απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή χρηματικών αποζημιώσεων. Το δικαστήριο (συγκροτούμενο από τον πρόεδρο Πρωτοδικών Θεόδ. Κανελλόπουλο) με την υπ' αριθ. 8206/2000 απόφασή του δέχεται ως βάσιμη την αίτηση των Γερμανών και αναστέλλει τη διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης «που επισπεύδεται σε βάρος του δημοσίου της ΟΔ Γερμανίας, μέχρι να εκδοθεί οριστική απόφαση επί των από 17-7-2000 και 25-7-2000 ανακοπών του κατά της εκτέλεσης και με τον όρο ότι αυτές θα συζητηθούν κατά τη δικάσιμο που έχει οριστεί» (2-10-2001). Ο πληρεξούσιος δικηγόρος των κατοίκων του Διστόμου Ιω. Σταμούλης δήλωσε ότι τον απασχολεί η σκέψη να ασκήσει «αγωγή κακοδικίας κατά των δικαστών που εξέδωσαν απόφαση σαφώς αντίθετη με διατάξεις διεθνών συνθηκών, οι οποίες έχουν κυρωθεί και έχουν αυξημένη ισχύ στη χώρα μας».

Στο σκεπτικό της η δικαστική απόφαση επικαλείται το άρθρο 923 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που ορίζει ότι αναγκαστική εκτέλεση κατά αλλοδαπού δημοσίου δεν μπορεί να γίνει, χωρίς προηγούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης. Αναφέρει, μάλιστα, ότι «για την παροχή της άδειας αυτής ο νόμος δεν οριοθετεί κριτήρια, τα οποία πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, γι' αυτό πρέπει να γίνει δεκτό ότι αυτή δίνεται με κριτήριο τη σκοπιμότητα ή τη διατάραξη των διεθνών σχέσεων της χώρας, χωρίς τη δυνατότητα εξέτασης της βασιμότητας της αίτησης του δανειστή». Επομένως, καταλήγει, «εκτέλεση που επισπεύδεται, χωρίς την άδεια αυτή είναι άκυρη, ανεξάρτητα από το στοιχείο της βλάβης. Η ακυρότητα αυτή προτείνεται κατά το άρθρο 933 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας εντός των προθεσμιών του άρθρου 934. Η παραπάνω διάταξη, ενόψει του ότι με αυτή επιδιώκεται σκοπός γενικού συμφέροντος, ήτοι η αποφυγή διατάραξης των διεθνών σχέσεων της χώρας, δεν είναι αντίθετη προς τις διατάξεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Διεθνούς Συμφώνου των Ηνωμένων Εθνών για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και δεν έχει πάψει να ισχύει, όπως εσφαλμένα ισχυρίζεται η καθής η αίτηση (δηλαδή, η πλευρά της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Βοιωτίας ως αντιπρόσωπος και εντολοδόχος 296 κατοίκων του Διστόμου) και τα εκπροσωπούμενα από αυτή φυσικά πρόσωπα».

Σημειώνεται ότι με την υπ' αριθμ. 137/1997 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που έγινε αμετάκλητη μετά την έκδοση της απόφασης 11/2000 του Αρείου Πάγου, αναγνωρίστηκε η υποχρέωση του δημοσίου της ΟΔ Γερμανίας να καταβάλει στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λιβαδειάς διάφορα χρηματικά ποσά ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης των εντολέων της, την οποία υπέστησαν, λόγω της σφαγής των οικείων τους από τους χιτλερικούς κατακτητές στις 10-6-1944 στο Δίστομο. Με την ίδια απόφαση το γερμανικό δημόσιο καταδικάστηκε στην καταβολή των δικαστικών εξόδων της ενάγουσας, ποσού 150 εκατ. δρχ.

Βάσει των παραπάνω αποφάσεων επιβλήθηκε πρόσφατα αναγκαστική κατάσχεση από τη δικαστική επιμελήτρια Κωνσταντίνα Παπασπύρου στο ακίνητο, όπου στεγάζεται το Ινστιτούτο Γκαίτε στην οδό Ομήρου 14-16. Κατά την άποψη όμως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, «η ως άνω αναγκαστική εκτέλεση επισπεύδεται, χωρίς να υφίσταται η απαιτούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης» και «επομένως πιθανολογείται ότι είναι άκυρη. Πιθανολογείται, επίσης, ότι το γερμανικό δημόσιο σε κάθε περίπτωση θα υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη, αν συνεχιστεί η διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης»...