ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί ενότητας

Και η ενότητα των εργαζομένων για την αντιμετώπιση της αντιασφαλιστικής λαίλαπας των κυβερνώντων, ίσως μας αντιτείνει κάποιος; Αν μιλώντας για ενότητα, εννοούμε την κοινή δράση των εργαζομένων, για την αντιμετώπιση του τάδε ή δείνα προβλήματος, μόνο στο ΠΑΜΕ δεν μπορούμε να αναζητήσουμε ευθύνες. Πάντα ήταν, είναι και θα είναι μπροστάρης στην προώθηση της κοινής δράσης των εργαζομένων. Χαρακτηριστική απόδειξη αποτελεί η στάση του τελευταία, όταν η ηγεσία της ΓΣΕΕ, τη μια μέρα απέρριπτε τις αγωνιστικές του προτάσεις για το ασφαλιστικό και την άλλη έπαιρνε την απόφαση για την πανελλαδική 24ωρη απεργία. Το ΠΑΜΕ έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την επιτυχία της. Μπορούν να ξεχαστούν, όμως, τα τόσα και τόσα κυβερνητικά μέτρα (πολύχρονη σκληρή μονόπλευρη λιτότητα, ελαστικές εργασιακές σχέσεις και κατάργηση του 8ώρου, Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, «Λευκή Βίβλος», νόμος Σιούφα, μίνι ασφαλιστικό κλπ., κλπ.), για τα οποία δεν έκανε ουσιαστικά τίποτε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, δίνοντας, μάλιστα, και άλλοθι στα πλαίσια του διαβόητου «κοινωνικού διαλόγου»; `Η, μήπως, δεν καταλαβαίνει ο καθένας σήμερα ότι όλ' αυτά τα μέτρα άνοιξαν το δρόμο και για το ασφαλιστικό, όπως και για άλλα που έρχονται;

Αλλού υπάρχουν, επομένως, βαριές και μεγάλες ευθύνες. Ευθύνες, που - εκτός των άλλων - έχουν αφαιρέσει και κάθε φερεγγυότητα απ' όσους κόπτονται σήμερα για την ενότητα των εργαζομένων.

Να πληρώσουν τ' αφεντικά!

Τι σόι κοινωνικοί εταίροι ήταν το 25χρονο παλικάρι, που σκοτώθηκε στου Στασινόπουλου, με το αφεντικό του; Ποιοι είναι, τελικά, οι κοινωνικοί εταίροι; Το νεκρό βλαστάρι της τάξης μας και το αφεντικό του, ή ο Πρωτόπαππας, που πριν στεγνώσει το χώμα στον τάφο του νεκρού, βγήκε στη Βουλή να υπερασπίσει τον Στασινόπουλο; Νισάφι πια. Δικό του θέμα, βέβαια, όποιου πουλά ό,τι ιερό και όσιο, τη μάνα του, τον πατέρα του που μάτωσαν, τα παιδιά του που ψοφάν στην αγωνία για το αύριό τους, προκειμένου αυτός, όντας ήδη γονατιστός, να συνεχίσει να γλείφει εκεί που παραδόθηκε. Ως εδώ πήγε, τα δίπλωσε. Δε θα του πάρει κανείς εργάτης το κεφάλι. Δείχνει κατανόηση η εργατική τάξη στους ηττημένους της. Μη ζητά, όμως, να του μοιάσουν κι όσοι αντιστέκονται, όσοι έχουν όνειρα για μια άλλη κοινωνία.

Συμβαίνει σήμερα ξανά να ζητείται από την εργατική τάξη και ειδικά από το οργανωμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ακριβώς αυτό: Να πάψει να ζητά την κατάργηση της εκμετάλλευσης και να αποδεχτεί με όρους δήλωσης μετανοίας ότι δεν είναι ταξικός αντίπαλος αυτών που ασκούν εκμετάλλευση, αλλά «εταίρος» τους. Το σύνθημα για τον ταξικό συμβιβασμό έχει προβληθεί ξανά και ξανά έναν αιώνα τώρα. Πάντα οι κομμουνιστές χάλαγαν τη σούπα, αλλά οι προπαγανδιστές του συνθήματος δεν το 'βαζαν κάτω. Ηταν πάντα θέμα συσχετισμού. Ο ίδιος ο πυρήνας της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης βασίζεται σ' αυτήν την αυθαιρεσία περί ταξικής συνεργασίας, που ισχυρίζεται ότι ο φονιάς και το θύμα, κατά βάση, είναι εταίροι. Κανείς απ' αυτούς, βέβαια, δε θα τολμούσε να ισχυριστεί στα ίσα αυτό μπροστά στους εργάτες, την ώρα που λιώνει η ζωή τους στο καμίνι της καθημερινής εκμετάλλευσης.

Αντε να πεις στη Ζώνη, σ' ένα βαπόρι, στο γιαπί, πάνω απ' τον αργαλειό, ακόμα και σε μια τράπεζα, ή στον ΟΤΕ, όπου δουλεύει για το μεροκάματο ο εργάτης, ότι τα αφεντικό του κι αυτός είναι κοινωνικοί εταίροι! Γιατί, λοιπόν, λέγονται και ξαναλέγονται όλα αυτά; Από ποιους λέγονται; Δυο - τρεις στοιχειώδεις ερωτήσεις: Πού δουλεύεις, πόσα παίρνεις, τι θέση έχεις στην παραγωγή, τι γνώμη έχουν για το ρόλο που παίζεις (πυροσβέστη ή εξεγέρτη) οι άλλοι εργάτες, την ώρα που το αφεντικό ζητά περισσότερα; Τέτοιες ερωτήσεις αρκούν για να γίνει κατανοητό πως εργάτης που τιμά και τον τιμά η τάξη του δεν υπάρχει να στηρίζει τον κοινωνικό εταιρισμό.

Υπάρχουν, όμως, πρώην εργάτες, υπάρχουν λακέδες των αφεντικών, υπάρχουν απόφοιτοι των σχολών «διαχείρισης ανθρώπινων πόρων», που ισχυρίζονται, δήθεν σοβαρά, πως εργάτες και αφεντικά είναι απλά εταίροι. Η προπαγάνδα τους απευθύνεται σε τσακισμένες συνειδήσεις, παράγει τσακισμένες συνειδήσεις. Είναι μέρος του μηχανισμού καρότο - μαστίγιο. Το πρωί στο γκέτο τ' αφεντικό τσακίζει και το βράδυ από τα κανάλια ο «συνδικαλιστής» παριστάνει τον εκπρόσωπο της τάξης και καλεί τον εργοδότη να λογικευτεί, του καταθέτει, μάλιστα, και λογικές προτάσεις. Αυτό που μένει στο τέλος κάθε τέτοιου «κοινωνικού διαλόγου», είναι πάντα ένας ακόμα περισσότερο χαμένος εργάτης.

Ας πάψει αυτή η κοροϊδία. Εργάτες κι αφεντικά δεν είναι απλά αντίπαλοι. Ανάμεσά τους υπάρχει μονομερώς το «η εκμετάλλευσή σου η ζωή μου». Δε θα χάσουμε τίποτα, τη μέρα που δε θα 'χουμε αφεντικά. Θα χάσουν τα πάντα, τη μέρα που δε θα έχουν την εργατική μας δύναμη να την εκμεταλλεύονται. Είναι τόσο απλή η αλήθεια. Γι' αυτό και την ξορκίζουν ως αναχρονισμό όσοι έχουν ταυτίσει την ύπαρξή τους με τη συνέχεια της ύπαρξης των αφεντικών. Το γεγονός ότι ανάμεσα σ' αυτούς υπάρχουν κι «αριστεροί», που με χτεσινά διαβατήρια προσπαθούν να επιβιώσουν σήμερα, δε μαρτυρά τίποτα άλλο, παρά την προσχώρησή τους στον αντίπαλο. Γι' αυτό κι εμείς το δρόμο μας: Οργάνωση της πάλης γύρω από ένα μόνο αίτημα: Να πληρώσουν τ' αφεντικά. Κι όποιος θέλει, ας πει όχι.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Μόνη έγνοια η εξαπάτηση

Αν κάνει κάποιος μια απλή σύγκριση ανάμεσα στη χτεσινή ομιλία του Κ. Σημίτη στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ και σε αυτήν που έγινε στις 19 Απρίλη στην κοινή συνεδρίαση Κυβερνητικής Επιτροπής και Εκτελεστικού Γραφείου, θα διαπιστώσει ότι τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας. Απλά, διαφοροποιεί αναγκαστικά την τακτική του, για να βάλει σε πρώτο πλάνο τη διαδικασία («κοινωνικός διάλογος εφ' όλης της ύλης»), προκειμένου, όπως δήλωσε ξεκάθαρα, να επιτευχθεί η πολυπόθητη «συναίνεση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων».

Το «καινούριο» στην ομιλία του Κ. Σημίτη, που θα αποτελέσει στο εξής και σημείο αιχμής της κυβερνητικής προπαγάνδας, ήταν η έμφαση στην «αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης» και στην «έγκαιρη επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος». Μάλιστα, δε δίστασε να προσφύγει στην κινδυνολογία, όπως ότι ο εργαζόμενος που ξεκίνησε να εργάζεται στις αρχές της δεκαετίας του '90 κινδυνεύει να μην πάρει σύνταξη. Για όποιους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από την κωδικοποιημένη ορολογία των εκσυγχρονιστών, ο Κ. Σημίτης προσδιόρισε με εξαιρετική σαφήνεια το πλαίσιο επίλυσης του Ασφαλιστικού, που δεν είναι άλλο από την άγρια καπιταλιστική ανάπτυξη, που φέρνει τρελά κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο και φτώχεια και δυστυχία για τα λαϊκά στρώματα.

Τι εννοεί, άραγε, όταν λέει ότι από τον τρόπο αντιμετώπισης του Ασφαλιστικού θα εξαρτηθεί, αν «θα εξασφαλίσουμε την εμπιστοσύνη για επενδύσεις»; Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός το μόνο μήνυμα που πήρε από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των εργαζομένων στις 26 Απρίλη και την Πρωτομαγιά ήταν πώς θα τους πειθαναγκάσει για να δεχτούν να πληρώσουν και πάλι οι ίδιοι. Ας τα δουν αυτά κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες και, κυρίως, ας τα δει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και ας μην αυτοπαγιδευτεί για μια ακόμα φορά...

Επιχείρηση «αναστήλωση κύρους»

Γρηγοριάδης Κώστας

Στον προσεκτικό παρατηρητή των εξελίξεων, δε θα έχει διαφύγει η συστηματική προσπάθεια, που καταβάλλεται από πολλές πλευρές να στηριχτεί με κάθε τρόπο ...ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο οποίος περιβάλλεται από ένα «αυξημένο κύρος». Η πρώτη που προσέχει ιδιαίτερα τον Χρ. Πολυζωγόπουλο είναι η κυβέρνηση, η οποία διά στόματος, μάλιστα, του Τ. Γιαννίτση, δηλώνει (στο «Βήμα») ότι «πρέπει να βοηθήσουμε τον Πολυζωγόπουλο να κάνει ένα βήμα προς το διάλογο, χωρίς να εκτίθεται»! Φυσικά, δεν είναι τυχαία η ιδιότυπη «προστασία», που παρέχει η κυβέρνηση στο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» ή στην ομιλία του την Πρωτομαγιά. Τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Οσο μεγαλύτερο «κύρος» και «αίγλη» έχει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, τόσο περισσότερο θα διευκολύνει το γενικότερο στόχο για ενσωμάτωση και υποταγή του λαϊκού κινήματος. Αν θα τους βγει, δεν εξαρτάται μόνο από αυτούς.

Λαθεμένος ισχυρισμός

Μπορεί να είναι αυτή η εκτίμησή του. Μπορεί να έχει λάθος πληροφόρηση. Πολλά μπορεί... Το γεγονός, όμως, παραμένει. Ο ισχυρισμός του Λ. Κομίνη, στην προχτεσινή του εκπομπή στο ραδιόφωνο του «Σκάι», ότι η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ εξυπηρετούσε μόνο και μόνο παραταξιακές σκοπιμότητες και, ιδιαίτερα, την καταγραφή δυνάμεων, ήταν βαθιά λαθεμένος. Και δικαίωμά του, βέβαια, να έχει την όποια γνώμη και να τη «βγάζει στον αέρα». Αλλά δε νομίζει πως έχει, ταυτόχρονα, την υποχρέωση να αναφέρει και να αντικρούσει ορισμένα, τουλάχιστον, από τα πολλά και βάσιμα επιχειρήματα, με τα οποία το ΠΑΜΕ έχει καταλήξει στην οργάνωση χωριστών πρωτομαγιάτικων συγκεντρώσεων, τα τελευταία χρόνια;

Και πέρα απ' αυτό, ο Λ. Κομίνης είναι ένας παλιός συνάδελφος. Γνωρίζει καλά ότι ο ταξικός χαρακτήρας της Εργατικής Πρωτομαγιάς ήταν πάντα ένα σημείο σκληρής αντιπαράθεσης, ανάμεσα στις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις και τους κάθε λογής οπαδούς της ταξικής αλλοτρίωσης, είτε εμφανίζονταν με την παλιότερη μορφή του κυβερνητικού συνδικαλισμού και του εργατοπατερισμού, είτε με τα σημερινά ρούχα της «συναίνεσης» και της «υποταγής». Οπως γνωρίζει πολύ καλά, ότι πολλές φορές - στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών - οι ταξικές δυνάμεις οργάνωσαν χωριστές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις, περιφρουρώντας τον ταξικό χαρακτήρα των εκδηλώσεων.

Αναπτυχθήκαμε 4%!!!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ε ΒΕΒΑΙΑ και δε θα άφηνε ο Σημίτης σε άλλον πιθανό πρωθυπουργό το 2004 να «λύσει» το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων! Ποιος θα μπορούσε, άλλωστε, να μειώσει συντάξεις και να αυξήσει όρια ηλικίας καλύτερα από αυτόν;! Μια διασκέδαση έχει κι αυτός, να την παραχωρήσει στον επόμενο;

Πάντως, χτες, ομολογουμένως τα κατάφερε να βρεθεί στο μόνο ακροατήριο σε αυτή τη χώρα από όπου θα μπορούσε να αποσπάσει χειροκροτήματα: Στην κοινοβουλευτική του ομάδα!

Αλλά κι από κει οι μισοί χειροκροτούσαν και οι άλλοι μισοί κουνούσαν το κεφάλι! Γιατί ό,τι και να τους λέει ο Σημίτης και όσους δείκτες της οικονομίας και να τους αραδιάζει, αυτοί σκέφτονται τους δείκτες των πολιτών της εκλογικής τους περιφέρειας! (Για την ακρίβεια, όχι μόνο τους δείκτες αλλά ολόκληρη την παλάμη των χεριών του κόσμου γιατί αυτή βλέπουν όπου και να γυρίσουν το κεφάλι τους!)

Πάντως, τη χτεσινή ατάκα στην κοινοβουλευτική ομάδα μόνο ο Σημίτης μπορούσε να την πει: «Είναι δυνατόν», λέει, «να υπάρχει πρόβλημα στην οικονομία με δείκτη ανάπτυξης 4%»!!!

Δεν ξέρουμε αν λογιστικά είναι εφικτό αυτό, κ. πρωθυπουργέ. Πρακτικά, όμως, συμβαίνει και το βεβαιώνουν τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ζουν κάτω από το κατώτατο όριο φτώχειας και οι άνεργοι που αυξάνονται! Αν θέλετε, μπορείτε να πάτε να τους ρωτήσετε.

Γρηγοριάδης Κώστας

Εκτός πια αν οι συνταξιούχοι μπορούν να αγοράζουν με πίστωση και να λένε, π.χ., στο ταμείο του σούπερ μάρκετ ότι «σήμερα δεν πληρώνουμε» γιατί έχουμε ανάπτυξη 4%!

Οσο για κάτι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, λαλίστατους στους διαδρόμους της Βουλής και επικριτικότατους ως προς τις επιλογές Σημίτη για το Ασφαλιστικό, αναρωτιόμαστε: Πού ήταν κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης;

Πάντως, ας μην πολυμιλάνε γιατί θα έρθει και η ώρα που θα πρέπει να ψηφίσουν. Κι ως γνωστόν, τέτοιες στιγμές δείχνουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μια περίεργη δεκτικότητα!

Δύσκολοι καιροί...

Κλειστά κράτησε τα χαρτιά του, για ακόμη μια φορά, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης τηλεοπτικής του συνέντευξης, ο Λιονέλ Ζοσπέν, όσον αφορά στις προθέσεις του για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, που πρόκειται να διεξαχθούν σε λιγότερο από ένα χρόνο. Αν και η υποψηφιότητά του, μέχρι πρότινος, απέναντι στον νυν Πρόεδρο Ζακ Σιράκ, θεωρούνταν βέβαιη, τώρα τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Και πώς να είναι, άλλωστε...

Το πείραμα της συγκυβέρνησης, που διεξάγεται στη γαλλική πρωτεύουσα, τα τελευταία χρόνια, δε φαίνεται να φέρνει θετικά αποτελέσματα. Αν, μάλιστα, κανείς λάβει ως κριτήριο τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, τότε τα πράγματα είναι μάλλον άσχημα. Επιπλέον, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, δεν μπορεί εύκολα να βρεθεί ένας εργασιακός κλάδος, που να μην απέργησε, να μην κινητοποιήθηκε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το σχεδόν κοινό σημείο αιχμής όλων των κινητοποιήσεων αυτών ήταν τα, κατά περίπτωση, σχέδια «αναδιάρθρωσης», δηλαδή απορύθμιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, πάγωμα των μισθών, αύξηση των εισφορών, χειροτέρευση των όρων εργασίας, απολύσεις, κλπ.

Οι δεσμεύσεις περί «κοινωνικών προτεραιοτήτων» των συγκυβερνώντων του Παρισιού, τις οποίες έσπευσε να επαναλάβει με αρκετή δόση αισιοδοξίας και εμφανή προσπάθεια διατήρησης της ψυχραιμίας του, στη συνέντευξή του, ο Λιονέλ Ζοσπέν, δε φαίνεται να έπεισαν το γαλλικό λαό. Το ότι, γενικά, «η γαλλική οικονομία βαίνει πολύ καλά», δε συγκινεί κανέναν, όταν η καθημερινότητά του είναι εντελώς αντίθετη. Και η συνέχεια αναμένεται εξίσου ενδιαφέρουσα...

... για «ψευδαισθήσεις»

Θα αδικούσαμε, βέβαια, την κυβέρνηση Ζοσπέν, αν δεν αναφερόμαστε και στις πρόσφατες, επίσης, εξαγγελίες της. Σύμφωνα, λοιπόν, με την υπουργό Εργασίας, τα εξαγγελθέντα μέτρα «έχουν στόχο να αποτρέψουν τις απολύσεις ή, αν αυτό δεν είναι δυνατό, να μειώσουν τις συνέπειές τους, υποχρεώνοντας τις εταιρίες να πληρώσουν για τη μακροπρόθεσμη επανένταξη των εργαζομένων και την αναζωογόνηση των νεκρών βιομηχανικών περιοχών». Τι συμπεριλαμβάνουν τα μέτρα; Μια σοβαρή αύξηση των αποζημιώσεων (κοντά στο 100%), την επιβάρυνση των εργοδοτών με το κόστος επανεκπαίδευσης των απολυμένων και την υποχρέωση των επιχειρήσεων να ενημερώνουν έγκαιρα τα εργασιακά συμβούλια για τις απολύσεις που σχεδιάζουν.

Οχι, δε θέλουμε να υποτιμήσουμε τα προαναφερόμενα μέτρα. Σίγουρα, δημιουργούν κάποιες εντυπώσεις και μπορεί να λειτουργήσουν, σε κάποιο βαθμό, ως «ασπιρίνες». Ο καθένας καταλαβαίνει, όμως, ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ριζικά και αποφασιστικά, ούτε το τεράστιο πρόβλημα των μαζικών απολύσεων, ούτε, πολύ περισσότερο, την επανένταξη των απολυμένων και την αναζωογόνηση υποβαθμισμένων περιοχών. Αλλωστε, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, όσο οι «νόμοι της αγοράς» και του ανταγωνισμού παραμένουν κυρίαρχοι και σφραγίζουν τις εξελίξεις. Γεγονός, το οποίο έκανε φανερό και η γαλλική εργοδοσία, ο επικεφαλής της οποίας χαρακτήρισε τα μέτρα «πεπαλαιωμένες συνταγές, που δημιουργούν την εντύπωση λύσεων».

Αποκαλυπτικός διάλογος

Ο παρακάτω διάλογος είναι αυθεντικός. Εγινε προχτές, ανάμεσα σε δημοσιογράφους, έξω από τη Βουλή, καθώς περνούσε η πορεία του ΠΑΜΕ.

-Τι νούμερο δίνει η αστυνομία για τις συγκεντρώσεις;

- Είκοσι πέντε με τριάντα χιλιάδες.

- Και για την κάθε μία χωριστά;

- Εφτά χιλιάδες.

- Τι να σου πω; Της ΓΣΕΕ, σίγουρα δεν έφτανε τις εφτά χιλιάδες. Συνολικά, όμως, μπορεί να ήταν και περισσότεροι από τριάντα χιλιάδες...

Επείγονται

Η τρομονομοθεσία έχει ετοιμαστεί και το σχετικό νομοσχέδιο είναι έτοιμο να κατατεθεί στη Βουλή. Μένουν οι υπογραφές των υπουργών που θα βάλουν τη σφραγίδα πάνω στο έγγραφο που θα ανοίξει το δρόμο για την παραπέρα περιστολή των ατομικών ελευθεριών. Σα να μην έφταναν η καταπάτηση των ελευθεριών στους χώρους δουλιάς, η ένταση της αστυνομοκρατίας, το σύρσιμο στα δικαστήρια όλων όσοι αγωνίζονται, με το πρόσχημα της παρακώλυσης των συγκοινωνιών. Προηγήθηκαν η συμφωνία Τρέβι, η συνθήκη Σένγκεν, η θεσμοποίηση του ηλεκτρονικού φακελώματος, οι αυταρχικές αστυνομικές πρακτικές, τα αστυνομικά μπλόκα, το σχέδιο νόμου για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, οι συμφωνίες δικαστικής συνδρομής και αστυνομικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η σύνταξη της τρομονομοθεσίας, που αποτελεί την «κεφαλαιοποίηση» όλου του αυταρχικού -κατασταλτικού πλαισίου που έχει επεξεργαστεί η άρχουσα τάξη της χώρας με την υπόδειξη και συνδρομή των υπερατλαντικών προστατών και των αφεντικών της ΕΕ. Η τρομονομοθεσία έρχεται μετά από απαίτησή τους. Σκοπός τους είναι η καταστολή του λαϊκού κινήματος, η επιβολή της αυθαιρεσίας από τις κατασταλτικές δυνάμεις. Η ενίσχυση της δημιουργίας ενός ανεξέλεγκτου αστυνομικού κράτους που θα δέχεται και θα εκτελεί άμεσα και αποτελεσματικά τις εντολές των αφεντικών του. Η δαμόκλειος σπάθη του κρατικού αυταρχισμού που θα κρέμεται πάνω στα κεφάλια όσων αγωνίζονται για ένα καλύτερο μεροκάματο, για να μην περάσει η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, κατά των επεμβάσεων του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, αυτών που θέλουν και παλεύουν για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία, είναι έτοιμη.

Κάθε πολίτης πρέπει να γνωρίζει: ό,τι οι κρατούντες δε θα μπορούν να το αντιμετωπίσουν, θα το βαφτίζουν τρομοκρατία και τότε θα έχουν το ελεύθερο να καλλιεργούν το κλίμα τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας. Δεν πρέπει να ξεχνά κάνεις ότι οι αμερικανικές εκθέσεις για την τρομοκρατία εικονογραφούνταν από τις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Οτι τα τελευταία χρόνια με το πρόσχημα της τήρησης της τάξης και του νόμου χιλιάδες αγρότες σύρθηκαν στα δικαστήρια. Οτι πολλοί συνδικαλιστές διώκονται για να πάψουν να υπερασπίζονται το δίκιο των μελών των σωματείων τους, για το σκοπό δηλαδή για τον οποίο εκλέγονται. Οτι, τώρα, που χιλιάδες πολίτες βγαίνουν στο δρόμο για να υπερασπίσουν το δικαίωμά τους να βγαίνουν ζωντανοί στη σύνταξη, η τρομονομοθεσία, αν γίνει νόμος του κράτους, με το πλαίσιο που θα διαμορφώσει, θα αντιμετωπίζει τις αυριανές τους κινητοποιήσεις περίπου σαν πολιτικό έγκλημα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά το δυσμενές κλίμα που αντιμετωπίζει σήμερα η κυβέρνηση στο θέμα του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου, επείγεται να καταθέσει στη Βουλή το νομοσχέδιο για... την πάταξη της τρομοκρατίας. Δείγμα των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει απέναντι στις ΗΠΑ, οι οποίες έσπευσαν να της αποδώσουν εύσημα, κάνοντας λόγο για «μερικά ουσιαστικά βήματα». Κατ' αυτές η «συνεργασία» ανάμεσα σε ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Ελλάδα για το θέμα της... πάταξης της τρομοκρατίας είναι αξιοσημείωτη!

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση η απάντηση του λαϊκού κινήματος πρέπει να είναι ανάλογη της σκληρότητας των μέτρων που παίρνει η άρχουσα τάξη. Είμαστε στο παραπέντε. Οι αγώνες κατά της τρομονομοθεσίας δεν μπορούν να περιμένουν. Ο,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα με τη συσπείρωση μαζικών, επιστημονικών φορέων και προσωπικοτήτων είναι θετικό. Ομως, η υπόθεση αυτή πρέπει να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης. Τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι, σπάζοντας την αλυσίδα της τρομονομοθεσίας, με το να μην επιτρέψουν να ψηφιστεί από τη Βουλή, αφαιρούν από τα πόδια τους μιαν αλυσίδα που η άρχουσα τάξη προσπαθεί να τους περάσει.

Η αλεπού και οι πρώην

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μέρες που είναι, με το εργατικό, ταξικό αγωνιστικό κίνημα να βγαίνει στο προσκήνιο, ξεμυτάνε διάφοροι αναχωρητές του κομμουνιστικού κινήματος για να δώσουν εξετάσεις στον αντικομμουνισμό. Σε ένα από τα γνωστά πλέον τηλεοπτικά παράθυρα, είδαμε τον ευρωβουλευτή του ΣΥΝ, Αλέκο Αλαβάνο, να τα βάζει με το ΚΚΕ, «που βρίσκεται στο παρελθόν» και επιμένει ταξικά και καταγγελτικά, ενώ υπάρχουν και άλλοι ...πιο αποτελεσματικοί τρόποι.

Για να πάρει την πληρωμένη απάντηση του Δήμου Κουμπούρη, μέλους της ΚΕ του Κόμματος, που, δανειζόμενος τη λαϊκή θυμοσοφία, του είπε: «Μας θυμίζεις την αλεπού που έκοψε την ουρά της και μετά γύριζε στις άλλες αλεπούδες, προσπαθώντας να τις πείσει πόσο καλύτερα είναι χωρίς αυτήν».

Φυσικά, η απάντηση του πρώην ήταν σιωπή...

Τυχαία η φωτιά στην Πάρνηθα;

Στην περιοχή που κάηκε προχτές στην Πάρνηθα (Αμυγδαλέζα), η κυβέρνηση σχεδιάζει να κατασκευάσει το ένα από τα πέντε Χωριά, που θα φιλοξενήσουν τους δημοσιογράφους τις μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Για την ακρίβεια, το Χωριό Τύπου θα γίνει στη Σχολή της Αστυνομίας.

Ενα, όμως, από τα σημαντικά προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση και το οποίο, μάλιστα, είχε συζητηθεί και σε παλαιότερη συνεδρίαση της διυπουργικής επιτροπής, ήταν ότι οι εκτάσεις γύρω από τη Σχολή είναι δασικές, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η κατασκευή των απαραίτητων υποδομών (δρόμοι πρόσβασης, δίκτυα κτλ.).

Ολως τυχαίως, όμως, το πρόβλημα φαίνεται να διευθετήθηκε με τη φωτιά...

Εμπρός, τώρα...

Τώρα που σήκωσες

κεφάλι

κι όρθωσες πάνω

το κορμί σου,

είδες, νομίζω,

τι μεγάλη

είναι, λαέ,

η δύναμή σου.

* * *

Αυτή τη δύναμη