Τι σόι κοινωνικοί εταίροι ήταν το 25χρονο παλικάρι, που σκοτώθηκε στου Στασινόπουλου, με το αφεντικό του; Ποιοι είναι, τελικά, οι κοινωνικοί εταίροι; Το νεκρό βλαστάρι της τάξης μας και το αφεντικό του, ή ο Πρωτόπαππας, που πριν στεγνώσει το χώμα στον τάφο του νεκρού, βγήκε στη Βουλή να υπερασπίσει τον Στασινόπουλο; Νισάφι πια. Δικό του θέμα, βέβαια, όποιου πουλά ό,τι ιερό και όσιο, τη μάνα του, τον πατέρα του που μάτωσαν, τα παιδιά του που ψοφάν στην αγωνία για το αύριό τους, προκειμένου αυτός, όντας ήδη γονατιστός, να συνεχίσει να γλείφει εκεί που παραδόθηκε. Ως εδώ πήγε, τα δίπλωσε. Δε θα του πάρει κανείς εργάτης το κεφάλι. Δείχνει κατανόηση η εργατική τάξη στους ηττημένους της. Μη ζητά, όμως, να του μοιάσουν κι όσοι αντιστέκονται, όσοι έχουν όνειρα για μια άλλη κοινωνία.

Συμβαίνει σήμερα ξανά να ζητείται από την εργατική τάξη και ειδικά από το οργανωμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ακριβώς αυτό: Να πάψει να ζητά την κατάργηση της εκμετάλλευσης και να αποδεχτεί με όρους δήλωσης μετανοίας ότι δεν είναι ταξικός αντίπαλος αυτών που ασκούν εκμετάλλευση, αλλά «εταίρος» τους. Το σύνθημα για τον ταξικό συμβιβασμό έχει προβληθεί ξανά και ξανά έναν αιώνα τώρα. Πάντα οι κομμουνιστές χάλαγαν τη σούπα, αλλά οι προπαγανδιστές του συνθήματος δεν το 'βαζαν κάτω. Ηταν πάντα θέμα συσχετισμού. Ο ίδιος ο πυρήνας της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης βασίζεται σ' αυτήν την αυθαιρεσία περί ταξικής συνεργασίας, που ισχυρίζεται ότι ο φονιάς και το θύμα, κατά βάση, είναι εταίροι. Κανείς απ' αυτούς, βέβαια, δε θα τολμούσε να ισχυριστεί στα ίσα αυτό μπροστά στους εργάτες, την ώρα που λιώνει η ζωή τους στο καμίνι της καθημερινής εκμετάλλευσης.

Αντε να πεις στη Ζώνη, σ' ένα βαπόρι, στο γιαπί, πάνω απ' τον αργαλειό, ακόμα και σε μια τράπεζα, ή στον ΟΤΕ, όπου δουλεύει για το μεροκάματο ο εργάτης, ότι τα αφεντικό του κι αυτός είναι κοινωνικοί εταίροι! Γιατί, λοιπόν, λέγονται και ξαναλέγονται όλα αυτά; Από ποιους λέγονται; Δυο - τρεις στοιχειώδεις ερωτήσεις: Πού δουλεύεις, πόσα παίρνεις, τι θέση έχεις στην παραγωγή, τι γνώμη έχουν για το ρόλο που παίζεις (πυροσβέστη ή εξεγέρτη) οι άλλοι εργάτες, την ώρα που το αφεντικό ζητά περισσότερα; Τέτοιες ερωτήσεις αρκούν για να γίνει κατανοητό πως εργάτης που τιμά και τον τιμά η τάξη του δεν υπάρχει να στηρίζει τον κοινωνικό εταιρισμό.

Υπάρχουν, όμως, πρώην εργάτες, υπάρχουν λακέδες των αφεντικών, υπάρχουν απόφοιτοι των σχολών «διαχείρισης ανθρώπινων πόρων», που ισχυρίζονται, δήθεν σοβαρά, πως εργάτες και αφεντικά είναι απλά εταίροι. Η προπαγάνδα τους απευθύνεται σε τσακισμένες συνειδήσεις, παράγει τσακισμένες συνειδήσεις. Είναι μέρος του μηχανισμού καρότο - μαστίγιο. Το πρωί στο γκέτο τ' αφεντικό τσακίζει και το βράδυ από τα κανάλια ο «συνδικαλιστής» παριστάνει τον εκπρόσωπο της τάξης και καλεί τον εργοδότη να λογικευτεί, του καταθέτει, μάλιστα, και λογικές προτάσεις. Αυτό που μένει στο τέλος κάθε τέτοιου «κοινωνικού διαλόγου», είναι πάντα ένας ακόμα περισσότερο χαμένος εργάτης.

Ας πάψει αυτή η κοροϊδία. Εργάτες κι αφεντικά δεν είναι απλά αντίπαλοι. Ανάμεσά τους υπάρχει μονομερώς το «η εκμετάλλευσή σου η ζωή μου». Δε θα χάσουμε τίποτα, τη μέρα που δε θα 'χουμε αφεντικά. Θα χάσουν τα πάντα, τη μέρα που δε θα έχουν την εργατική μας δύναμη να την εκμεταλλεύονται. Είναι τόσο απλή η αλήθεια. Γι' αυτό και την ξορκίζουν ως αναχρονισμό όσοι έχουν ταυτίσει την ύπαρξή τους με τη συνέχεια της ύπαρξης των αφεντικών. Το γεγονός ότι ανάμεσα σ' αυτούς υπάρχουν κι «αριστεροί», που με χτεσινά διαβατήρια προσπαθούν να επιβιώσουν σήμερα, δε μαρτυρά τίποτα άλλο, παρά την προσχώρησή τους στον αντίπαλο. Γι' αυτό κι εμείς το δρόμο μας: Οργάνωση της πάλης γύρω από ένα μόνο αίτημα: Να πληρώσουν τ' αφεντικά. Κι όποιος θέλει, ας πει όχι.