Με ίδιο τίτλο βγήκαν «Ελευθεροτυπία» και «Αυριανή» στο θέμα της δίκης Γιαννόπουλου - Κατριβάνου: «Δικαίωση Γιαννόπουλου»!

Τι θέλουν να πουν δηλαδή οι δυο εφημερίδες, γνωστές και οι δυο για τους ειδικούς δεσμούς τους με τον Ε. Γιαννόπουλο; Σε τι πράγμα δικαιώθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σημίτη; Εννοούν, μήπως ότι η - εξόφθαλμα μονομερής και, για πολλούς, προκάτ - δικαστική απόφαση απένειμε στον Γιαννόπουλο πιστοποιητικά Εθνικής Αντίστασης; Μα σ' αυτό δε συμφώνησαν μεταξύ τους ούτε καν τα μέλη του δικαστηρίου που καταδίκασε τον Θ. Κατριβάνο, ακόμα και αν δεχτούμε - με το δικό τους σκεπτικό - ότι ανήκει και αυτό στις αρμοδιότητες των δικαστηρίων!

Εκτός και αν εννοούν ότι «δικαιώθηκε» ο Γιαννόπουλος, ως ο πλέον αδίστακτος και θρασύτατος υπουργός της Δικαιοσύνης, ο οποίος δε διστάζει να χρησιμοποιεί αυτή του την ιδιότητα για να δικάζει και να καταδικάζει τους αντιπάλους του. Σ' αυτό να συμφωνήσουμε και να υπερθεματίσουμε. Εξάλλου, η πρώτη δουλιά που έκανε ο ίδιος ο υπουργός αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης, ήταν να βγει στα κανάλια και να αναφέρει, με νόημα, πόσες μηνύσεις του εκκρεμούν ακόμα, σε βάρος ποιων και τι έχουν να πάθουν και αυτοί όταν θα έρθει η σειρά τους!!!

Πάντως, ό,τι και να λέει, όσο και αν ωρύεται, ακόμα και το ίδιο του το ύφος μαρτυράει, ότι από αυτή τη δίκη και ανεξάρτητα από το τυπικό «διά ταύτα» της, εκείνος που βγήκε βαρύτατα τραυματισμένος, ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος και τελεσίδικα υπόλογος από όλες τις απόψεις, είναι αυτός ο ίδιος.

Εχει πάντως και τη φαιδρή της υπόθεση όλη αυτή η ιστορία. Να καταδικαστεί ο Κατριβάνος ή ο οποιοσδήποτε άλλος, για «συκοφαντική δυσφήμιση» κατά του Γιαννόπουλου! Του ανθρώπου, που ακόμα και κατά τη διάρκεια της δίκης, ακόμα και μετά την έκδοση της απόφασης, εξύβρισε χυδαία, συκοφάντησε αδίστακτα και απείλησε απροκάλυπτα τόσους και τόσες φορές, που στον οποιονδήποτε άλλον «κοινό θνητό», ακόμα και τον πιο αθυρόστομο, θα έπαιρνε μια ζωή για να το κάνει, αν το κατόρθωνε ποτέ!

Διότι, πώς να το κάνουμε; Μπορεί πρωτοπαλίκαρο της Αντίστασης να μην ήταν, αλλά την πρωτοκαθεδρία του σε ρόλο κοινού συκοφάντη και υβριστή, δεν μπορεί να του την αμφισβητήσει κανείς!

Δε φτάνει που πήγαν και ξέθαψαν κατά, πραγματικά περίεργο, τρόπο παλιές καταδικαστικές αποφάσεις του Θ. Κατριβάνου, αλλά και θεώρησαν αυτές τις συγκεκριμένες αποφάσεις, ως «λεκέ» για το ποινικό του μητρώο, προκειμένου να μην του αναγνωρίσουν το... ελαφρυντικό του «προτέρου εντίμου βίου»! Μιλάμε για «αδικήματα» περί Τύπου, όταν ο Θ. Κατριβάνος ήταν διευθυντής της «Ελεύθερης Αχαΐας», εφημερίδας του ΕΑΜ! Καλά, γιατί δεν ξέθαβαν και τις άλλες καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος του Θ. Κατριβάνου με βάση τις οποίες στερήθηκε τόσα χρόνια την προσωπική του ελευθερία; Τότε θα είχαμε πράγματι μια ακόμα πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον πράγματι πρότερο έντιμο βίο του κατηγορούμενου, έστω και αν για ορισμένους τα κριτήρια είναι εντελώς διαφορετικά. Τόσο, που να παραπέμπουν σε άλλες εποχές που έχουν περάσει, αλλά δεν έχουν παραγραφεί στη συνείδηση του λαού, όπως τα... αδικήματα του κ. Κατριβάνου.

Και, δυστυχώς, αυτά τα κριτήρια φαίνεται ότι μέτρησαν στην τελική έκβαση της δίκης!

Ποιος είπε ότι τα ιδανικά και οι στόχοι της Εθνικής Αντίστασης, δεν έχουν να κάνουν ακόμα πολύ δρόμο, ως την πλήρη δικαίωση;

Και το ανέκδοτο της χρονιάς: «Ο μηνυτής απουσίαζε για να μη θεωρηθεί ότι η παρουσία του επιδρά στην έκδοση της απόφασης»!!!

Το είπε ο συνήγορος του Ε. Γιαννόπουλου, όταν ρωτήθηκε σχετικά...

Μύδρους και ΜΑΤ εξαπέλυε πριν ενάμιση περίπου χρόνο η κυβέρνηση κατά όλων εκείνων που αντιστάθηκαν στο γνωστό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, για την πρόσληψη εκπαιδευτικών, διότι -έλεγε - δε σέβονται το δικαίωμα στην εργασία και την αποκατάσταση των ανθρώπων, που ήθελαν να λάβουν μέρος στο διαγωνισμό και να προσληφθούν στα σχολεία.

Ποιοι, όμως, έκαναν «ποδαρικό» κινητοποιήσεων στο υπουργείο Παιδείας χτες; Οι άνθρωποι εκείνοι που ενώ πήραν μέρος στο διαγωνισμό, παρά το χαμό που γινόταν έξω από όλα τα σχολεία της χώρας, και ενώ πέρασαν, δεν έχουν ακόμα διοριστεί!

Μέχρι 31 Δεκέμβρη 1999 έπρεπε οι δήμοι όλης της χώρας, να αποφασίσουν τους προϋπολογισμούς τους για το 2000 και τα μέχρι σήμερα στοιχεία, που είδαν το φως της δημοσιότητας, οδηγούν σ' ένα και μόνο συμπέρασμα: Η οικονομική στενότητα της πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης έχει πάρει διαστάσεις ασφυξίας. Και μπορεί η μεγάλη πλειοψηφία των δήμων να προβλέπουν αυξημένα τέλη για το νέο χρόνο - μετατρεπόμενοι ακόμη περισσότερο σε «μακρύ χέρι» της κυβερνητικής πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας - αλλά και πάλι δεν αλλάζει ουσιαστικά η οικονομική τους κατάσταση.

Ορισμένοι ισχυρίζονται, πως το πρόβλημα οφείλεται στην έλλειψη νοικοκυροσύνης από τις δημοτικές αρχές. Ανάμεσά τους και η κυβέρνηση, που επεξεργάζεται ήδη διάφορα μέτρα για την ακόμη στενότερη παρακολούθηση των δημοτικών ταμείων. Και δεν είμαστε εμείς, βέβαια, που θα υποστηρίξουμε πως δεν υπάρχει θέμα νοικοκυροσύνης στους δήμους. Αλλωστε και το πρόβλημα αυτό οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, είτε σε αντικειμενικούς λόγους (σοβαρές ελλείψεις σε ανάλογες υπηρεσίες και υποδομές), είτε σε λογικές και πρακτικές ρουσφετολογίας, στις οποίες πρώτοι δίνουν το παράδειγμα οι κυβερνώντες. Δε συμφωνούμε καθόλου, όμως, ότι η οικονομική ασφυξία των δήμων οφείλεται στην ανοικοκύρευτη κατάστασή τους, ούτε στο περιεχόμενο που οι κυβερνώντες δίνουν στη νοικοκυροσύνη.

Και για να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι.

Από τη μια, τα στοιχεία της πραγματικότητας λένε, πως οι σύγχρονες ανάγκες, που καλείται να καλύψει ένας δήμος σήμερα, χρειάζονται πολλαπλάσια ποσά, απ' όσα συγκεντρώνει στο ταμείο του, είτε από τους δημότες του, είτε από την ισχνή κρατική επιχορήγηση. Η όποια -ακόμη και η καλύτερη- νοικοκυροσύνη της δημοτικής αρχής θα έχει, ως μοναδικό αποτέλεσμα, να μη διογκωθεί ακόμη περισσότερο το οικονομικό πρόβλημα του δήμου. Τίποτε άλλο. Το πρόβλημα της οικονομικής ασφυξίας θα παραμείνει.

Από την άλλη, όταν οι κυβερνώντες λένε «νοικοκυροσύνη» εννοούν μια λογιστική και σε αντιλαϊκή κατεύθυνση αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος. Εχεις τόσα χρήματα, λένε στο δήμο, κανόνισε ανάλογα την πορεία σου. Θέλεις να κάνεις κάτι παραπάνω, για τα πολλά και διάφορα οξυμένα, στον ένα ή άλλο βαθμό, τοπικο-λαϊκά προβλήματα, βάλε κι άλλα τέλη και τοπικούς φόρους. Πάντως, όσα έχεις τόσα θα ξοδέψεις. Αύξηση των εσόδων από τα κρατικά ταμεία; Ούτε να το σκέφτεσαι...

Οι εργαζόμενοι - κάτοικοι του κάθε δήμου, όμως, είναι και πολίτες του κράτους. Εχουν πληρώσει και πληρώνουν υπέρογκους φόρους, που κάθε χρόνο γίνονται και περισσότερο δυσβάστακτοι. Τεράστια ποσά, που -υποτίθεται- πως πρέπει να αντιμετωπίζουν και τις ανάγκες των δήμων.

Ερχόμαστε, έτσι, στην καρδιά του προβλήματος. Και αν δεν το περιορίσουμε στις διαστάσεις του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά το γενικεύσουμε, πρέπει να υπογραμμίσουμε, πως σ' αυτό τον τόπο, που λέγεται Ελλάδα, υπάρχουν αρκετά χρήματα, ως προϊόν -πρώτα και κύρια- του κόπου και του μόχθου εκατομμυρίων εργαζομένων. Μπορούν, μάλιστα, να γίνουν ακόμη περισσότερα, κάτω από άλλες συνθήκες, που θα εξασφαλίζουν αποτελεσματική απασχόληση σε όλους και ωφέλιμη για την κοινωνία αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Ο ιδρώτας των εκατομμυρίων εργαζομένων, όμως, μοιράζεται άδικα, πολύ άδικα. Ενα 15 - 20% του πληθυσμού νέμεται το μισό και παραπάνω του παραγόμενου πλούτου. Και αυτό εξασφαλίζεται και γίνεται, με χίλιους δυο τρόπους και μορφές, αλλά κυρίως, με την πολιτική, που ασκούν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις.

Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος και όσο δεν παίρνει την πρέπουσα απάντηση, από τους ίδιους τους εργαζόμενους και το λαό, τα πράγματα θα συνεχίσουν τη σημερινή πορεία τους.

Καλά, τον πηγαίνει που τον πηγαίνει από ουζερί σε ουζερί ο Λαλιώτης τον πρωθυπουργό, δεν κοιτάζει όμως να του αδειάζει και λίγο το ποτήρι, τουλάχιστον όταν ζουμάρουν οι κάμερες; Διότι, ως γνωστόν, σ' αυτό τον τόπο υπάρχει και μια εκτίμηση στο ουζάκι και δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε τον πρωθυπουργό να βάζει στο στόμα του μόνο το ποτήρι και ουδόλως το εθνικό ποτό...

«Τυχαίες» γνώμες

παίρνετε

...δύο κιλά

και κάτι

κι αφού

τις «πλάσετε» καλά

μ' ανάλογο

αλάτι,

τις βάζετε

στο φούρνο σας,

προσθέτοντας

ως κρέμα,

ένα ποτήρι

ανθόγαλο

κι ένα καντάρι

ψέμα!

Στο φούρνο

τις αφήνετε

για μια περίπου

ώρα

κι έτοιμο

για... σερβίρισμα

το γκάλοπ

είναι τώρα,

έτοιμο

να το ...χάψουνε

οι αφελείς

στη χώρα!

ΤΕΛΙΚΑ, αυτές οι «στροφές» της πολιτικής ζωής του τόπου, έχουν πραγματικά την πλάκα τους, ιδίως όταν αρχίζουν και γίνονται περιζήτητοι διάφοροι παράγοντες της πολιτικής ζωής, που κάποια στιγμή αποφάσισαν να ακολουθήσουν «μοναχικούς» δρόμους!

Αβραμόπουλος, Σαμαράς, Σουφλιάς, Κοντογιαννόπουλος, Μάνος για να μην πούμε για τον Κωστή Στεφανόπουλο, που από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας έγινε επί τόσους μήνες το «μήλον της Εριδος»!

Τώρα, όλοι τους θέλουν, όλοι τους διεκδικούν και όλοι τους «φλερτάρουν» πολιτικά και σε μερικές περιπτώσεις κλείνουν και «ραντεβού», όπως π.χ. ο Κώστας Καραμανλής με τον Αβραμόπουλο.

Κάτι τέτοιες ώρες αξίζει τον κόπο να θυμηθεί κανείς τι τους έχουν «σούρει» στο παρελθόν όλων αυτών των παραγόντων και τα δυο λεγόμενα «κόμματα εξουσίας», διότι όταν οι καιροί είναι ανύποπτοι κανείς δε φείδεται χαρακτηρισμών. Οταν πλησιάζουν εκλογές όμως.... αλλάζουν τα πράγματα.

Τώρα, βέβαια, αξίζει να... αναρωτηθεί κανείς πού βρίσκεται η πολιτική και οι πολιτικές θέσεις μέσα σε όλο αυτό το χάος της ίντριγκας και των επαφών. Η απάντηση είναι εύκολη: Πουθενά!

Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και από την πλευρά των κυνηγών και από την πλευρά των «θηραμάτων» (τα οποία σημειωτέον μιλούσαν για καινοτόμες πολιτικές πλατφόρμες) έμειναν κάπου στο βήμα της Βουλής ή σε εσωκομματικές συγκεντρώσεις.

Οταν αρχίζουν να προσμετρούνται «κουκιά», οι απόψεις πάνε περίπατο και... ένα κι ένα κάνουν δυο, εκτός και προκύψει τίποτε άλλο, οπότε ένα κι ένα μας κάνουν τελικά... ένα!

Βεβαίως, να σημειώσουμε ότι είναι επίσης απορίας άξιο, το τι... διαπραγματεύονται στο εν λόγω πολιτικό παζάρι. Λέτε ο Σημίτης και ο Καραμανλής να τάζουν «σημερινά» ή «μελλοντικά» υπουργεία; Αυτό πολύ θα θέλαμε να το μάθουμε!