Μέχρι 31 Δεκέμβρη 1999 έπρεπε οι δήμοι όλης της χώρας, να αποφασίσουν τους προϋπολογισμούς τους για το 2000 και τα μέχρι σήμερα στοιχεία, που είδαν το φως της δημοσιότητας, οδηγούν σ' ένα και μόνο συμπέρασμα: Η οικονομική στενότητα της πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης έχει πάρει διαστάσεις ασφυξίας. Και μπορεί η μεγάλη πλειοψηφία των δήμων να προβλέπουν αυξημένα τέλη για το νέο χρόνο - μετατρεπόμενοι ακόμη περισσότερο σε «μακρύ χέρι» της κυβερνητικής πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας - αλλά και πάλι δεν αλλάζει ουσιαστικά η οικονομική τους κατάσταση.

Ορισμένοι ισχυρίζονται, πως το πρόβλημα οφείλεται στην έλλειψη νοικοκυροσύνης από τις δημοτικές αρχές. Ανάμεσά τους και η κυβέρνηση, που επεξεργάζεται ήδη διάφορα μέτρα για την ακόμη στενότερη παρακολούθηση των δημοτικών ταμείων. Και δεν είμαστε εμείς, βέβαια, που θα υποστηρίξουμε πως δεν υπάρχει θέμα νοικοκυροσύνης στους δήμους. Αλλωστε και το πρόβλημα αυτό οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, είτε σε αντικειμενικούς λόγους (σοβαρές ελλείψεις σε ανάλογες υπηρεσίες και υποδομές), είτε σε λογικές και πρακτικές ρουσφετολογίας, στις οποίες πρώτοι δίνουν το παράδειγμα οι κυβερνώντες. Δε συμφωνούμε καθόλου, όμως, ότι η οικονομική ασφυξία των δήμων οφείλεται στην ανοικοκύρευτη κατάστασή τους, ούτε στο περιεχόμενο που οι κυβερνώντες δίνουν στη νοικοκυροσύνη.