Οτι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο είναι γενικά αποδεκτό. Δεν το αποκαλύπτει μόνο η ακατάσχετη γκαλοπολογία, το περιεχόμενο της οποίας τείνει να κυριαρχεί ως παράγοντας διαμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, και μάλιστα ως οιωνός συμβολής στο μελλοντικό εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι και ολόκληρη η φιλολογία ως προς την πιθανή ημερομηνία των εκλογών, η εμφανιζόμενη σαν «ξαναζεσταμένο φαΐ» παροχολογία, (αυτά τα περιβόητα προγράμματα νέων θέσεων εργασίας που ξανάδαν το φως της δημοσιότητας, τόσες φορές που έχουν προβληθεί αν προστεθούν οι θέσεις εργασίας που δημιουργούν, σε λίγο όχι μόνο θα 'χουν εξαλείψει την ανεργία, αλλά θα υπάρχει ζήτηση εργατικών χεριών). Βεβαίως, η εικόνα που διαμορφώνεται όχι μόνο απέχει πραγματικά από τις λαϊκές προσδοκίες για αντιμετώπιση των οξύτατων προβλημάτων, αλλά αποδεικνύει ότι επιδιώκεται αντιπαράθεση μακριά και έξω από τη διάσταση των αντίθετων πραγματικά ταξικών συμφερόντων σε μια άνιση κοινωνικά πραγματικότητα, ανάμεσα στο λαό και την πλουτοκρατία. Τι κρίνεται στις εκλογές; Μόνο η ανάδειξη κυβέρνησης, όπως διατείνονται οι θιασώτες του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος; Αυτοί ενδιαφέρονται βεβαίως για την κυβέρνηση που θα ικανοποιεί κατά τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά τους. Προβάλλουν, επίσης, αυτό το ζήτημα, ώστε να εγκλωβίζουν την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα στη λογική της υποταγής και χειραγώγησης στην πολιτική της άρχουσας τάξης. Αυτή η τακτική βολεύει και την τεχνητή όξυνση ανάμεσα στα κόμματα διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας της κυρίαρχης τάξης.
Εείναι όμως γεγονός ότι γενικά το εκλογικό αποτέλεσμα επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις, πέρα από την ανάδειξη κυβέρνησης. Αλλά πρώτ' απ' όλα κάθε εκλογικό αποτέλεσμα καταγράφει το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στη δοσμένη στιγμή και στις δοσμένες συνθήκες διεξαγωγής τους. Ομως, το ζητούμενο δεν πρέπει να είναι μόνο ο εκλογικός συσχετισμός ανάμεσα στα κόμματα. Το βασικό ζητούμενο για την εργατική τάξη και όλους τους ανθρώπους του μόχθου είναι ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στην πολιτική που προωθεί τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και την πολιτική που προωθεί τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Αυτήν εκφράζει η πολιτική του κόμματος της εργατικής τάξης, με την προβολή και προώθηση του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης.
Το ΚΚΕ με την καθημερινή του πολιτική δράση επιδιώκει τη δημιουργία όλων εκείνων των προϋποθέσεων, που θα κάνουν πιο ορατό στις λαϊκές μάζες τον «άλλο δρόμο» εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας. Χωρίς μισόλογα, διακηρύσσει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να μπει στο δρόμο φιλολαϊκής ανάπτυξης, να διασφαλίσει τα σύνορα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα, το φιλειρηνικό διεθνή ρόλο της, όσο παραμένει εντός των τειχών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, γιατί αυτό συμφέρει τη χρηματιστική ολιγαρχία. Οι εξελίξεις από δω και μπρος θα θέτουν στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ανάγκη ρήξης με το καθεστώς που επιβάλλουν. Αυτή την προοπτική υπηρετεί η πάλη του λαϊκού μετώπου. Αντικειμενικά αυτή είναι και στο πολιτικό επίπεδο η διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στο λαό και την άρχουσα τάξη, άρα και το βασικό κριτήριο για τη λαϊκή ψήφο. Θα ενισχυθεί αποφασιστικά η πολιτική του Μετώπου; Αυτό κρίνεται για το λαό στις επερχόμενες εκλογές, αλλά είναι δική του υπόθεση και ταυτόχρονα συμβολή στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του και στην προώθηση των πραγματικών του συμφερόντων. Μόνο που χωρίς τη δραστήρια δουλιά των κομμουνιστών αυτό το ζητούμενο από την εκλογική αναμέτρηση δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα, να αποτυπωθεί δηλαδή όσο γίνεται σ' αυτές τις συνθήκες, με το εκλογικό αποτέλεσμα, η ενίσχυση του ΚΚΕ. Ενίσχυση που θα συμβάλει στη συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης, αλλά και παράγοντας που μπορεί να ορθώνει εμπόδια στην εκμεταλλευτική βάρβαρη και επικίνδυνη δράση των ισχυρών καπιταλιστών.
Τα κόμματα του κατεστημένου θα επιδιώξουν, ώστε οι λαϊκές μάζες μέσα από τις εκλογές, να σκέφτονται και να προσανατολίζονται στην ανάδειξη ενός απ' αυτά στην κυβέρνηση, θεωρώντας ότι αυτή θα αντιμετωπίσει και τα δικά τους προβλήματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη απ' αυτό. Οι εκλογές είναι όμως αντικειμενικά και πεδίο συνολικής πολιτικής αντιπαράθεσης που μπορεί να συμβάλει στην ανάδειξη του πραγματικού πολιτικού προβλήματος για την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα και που δεν είναι άλλο απ' αυτό της λαϊκής εξουσίας.
Εχει μεγάλη σημασία η προσπάθεια μετατόπισης όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά της πολιτικής αντιπαράθεσης στο πρόβλημα της λαϊκής διακυβέρνησης, της λαϊκής εξουσίας. Τα κόμματα των επιχειρηματιών, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, συναγωνίζονται στην κατεύθυνση της εξαπάτησης του λαού, για το ποιο από τα δυο μπορεί, στο όνομα των συμφερόντων του λαού, να διαχειριστεί καλύτερα την πολιτική της άρχουσας τάξης, για την πορεία προς την ΟΝΕ και την πιο βαθιά ενσωμάτωση στο ΝΑΤΟ και σε άλλους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για το ποιο από τα δυο μπορεί να επιτύχει καλύτερα την εξασφάλιση του ρόλου στα Βαλκάνια ως ένας μοχλός στρατιωτικοπολιτικής και οικονομικής υποδούλωσης και εκμετάλλευσης των λαών τους, στο ποιο από τα δυο μπορεί πιο καλά να υποτάξει τον ελληνικό λαό στη λογική της παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων του στους ιμπεριαλιστές.
Οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, προβάλλοντας τη δυνατότητα διαμόρφωσης του λεγόμενου αντινεοφιλελεύθερου πόλου που μπορεί να ανατρέψει το σύστημα εναλλαγής των κομμάτων του κατεστημένου στην κυβερνητική εξουσία, χωρίς να αμφισβητούν την ύπαρξη και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και στο όνομα της ρεαλιστικότητας, αλλά και των «αντικειμενικών» εξελίξεων της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», δηλαδή της διαιώνισης της πραγματικότητας του πλούτου και της φτώχειας, εξαπατούν το λαό με την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων για τη διαμόρφωση προϋποθέσεων ανάδειξης μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης, εγκλωβίζοντάς τον στη λογική ότι μπορεί, με ανώδυνο τρόπο και μια άλλη διαχείριση, να συνυπάρχουν οι επιχειρηματίες με το λαό και μάλιστα με άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Αρα προπαγανδίζουν την υποταγή ή την ανοχή στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων ολίγον βελτιωμένη. Και αυτή η προοπτική καλλιεργεί αυταπάτες. Μια κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει όλα τα μεγάλα προβλήματα του λαού και του τόπου. Τις διαβόητες αναδιαρθρώσεις που απαιτεί το κεφάλαιο. Τις λεγόμενες ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την ολοένα αυξανόμενη ανεργία και φτώχεια, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εξαγορές και συγχωνεύσεις σε τομείς στρατηγικής σημασίας, άμυνας και κοινωνικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα Παιδείας και Υγείας, την ΟΝΕ, το Σύμφωνο ιμπεριαλιστικής Σταθερότητας στα Βαλκάνια. Τη συμμετοχή στις δυνάμεις ταχείας επέμβασης, στο στρατό κατοχής στη Γιουγκοσλαβία, την προώθηση της «νέας τάξης πραγμάτων» και, με βάση το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ. Θα αντιμετωπίζει την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων ακόμη και κινδύνους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Και εδώ δε χωρούν μεσοβέζικες πολιτικές λύσεις. Μια κυβέρνηση ή θα συγκρουστεί μ' όλες αυτές τις επιλογές, για να προωθήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ή θα τις υπηρετήσει οπότε προωθεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Αντικειμενικά, το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας σαν η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος για τους απλούς ανθρώπους του μόχθου είναι μονόδρομος. Το λαϊκό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο θα παλεύει, για να ανοίξει ο δρόμος μιας λαϊκής εξουσίας. Μπροστά στις εκλογές μπορεί να μη φαίνεται εφικτό. Η ανάδειξή του όμως μέσα στην εργατική τάξη και το λαό είναι αναγκαία προϋπόθεση για την προοπτική του άλλου δρόμου, για να μπει η ελληνική κοινωνία στην πορεία, που ο λαός θα κρίνει ο ίδιος την τύχη του, γιατί θα 'ναι αφέντης στον τόπο του.
Σ. Κ.
Feeds
ΝΑΤΟΪΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ η συγκρότηση μισθοφορικού στρατού 
