Και για να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι.

Από τη μια, τα στοιχεία της πραγματικότητας λένε, πως οι σύγχρονες ανάγκες, που καλείται να καλύψει ένας δήμος σήμερα, χρειάζονται πολλαπλάσια ποσά, απ' όσα συγκεντρώνει στο ταμείο του, είτε από τους δημότες του, είτε από την ισχνή κρατική επιχορήγηση. Η όποια -ακόμη και η καλύτερη- νοικοκυροσύνη της δημοτικής αρχής θα έχει, ως μοναδικό αποτέλεσμα, να μη διογκωθεί ακόμη περισσότερο το οικονομικό πρόβλημα του δήμου. Τίποτε άλλο. Το πρόβλημα της οικονομικής ασφυξίας θα παραμείνει.

Από την άλλη, όταν οι κυβερνώντες λένε «νοικοκυροσύνη» εννοούν μια λογιστική και σε αντιλαϊκή κατεύθυνση αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος. Εχεις τόσα χρήματα, λένε στο δήμο, κανόνισε ανάλογα την πορεία σου. Θέλεις να κάνεις κάτι παραπάνω, για τα πολλά και διάφορα οξυμένα, στον ένα ή άλλο βαθμό, τοπικο-λαϊκά προβλήματα, βάλε κι άλλα τέλη και τοπικούς φόρους. Πάντως, όσα έχεις τόσα θα ξοδέψεις. Αύξηση των εσόδων από τα κρατικά ταμεία; Ούτε να το σκέφτεσαι...

Οι εργαζόμενοι - κάτοικοι του κάθε δήμου, όμως, είναι και πολίτες του κράτους. Εχουν πληρώσει και πληρώνουν υπέρογκους φόρους, που κάθε χρόνο γίνονται και περισσότερο δυσβάστακτοι. Τεράστια ποσά, που -υποτίθεται- πως πρέπει να αντιμετωπίζουν και τις ανάγκες των δήμων.