Παπαγεωργίου Βασίλης

Η θλιβερή αυτή κατάληξη ήταν αναμενόμενη. Πρώτον, επειδή συνέβη ό,τι είχε συμβεί και τις άλλες φορές. Μόνον 1 δισ. δολάρια έχει εισπράξει ο ΟΗΕ, από τα περίπου 11 δισ. δολάρια που είχαν υποσχεθεί οι κυβερνήσεις διαφόρων χωρών και οι διεθνείς οργανισμοί. Δεύτερον, επειδή οι κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών δίνουν την όποια «βοήθεια» με όρους... εμπορικής κερδοσκοπίας. Με άλλα λόγια, έναντι παραγγελιών για δουλιές και μπίζνες. Και τρίτον, επειδή οι κυβερνήσεις των χωρών που επλήγησαν είχαν και έχουν στο κέντρο της προσοχής τους τα αντίστοιχα ανά χώρα μεγάλα συμφέροντα και όχι τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Για παράδειγμα, όπως σημειώνει η έκθεση της «Oxfam», οι αρχές της Σρι Λάνκα επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στα προβλήματα των γαιοκτημόνων και των επιχειρηματιών, διευρύνοντας ακόμη περισσότερο το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς.

Οταν το 2002 είχε συζητηθεί και ψηφιστεί στη Βουλή ο νόμος 3029, ο γνωστός και ως νόμος Ρέππα, η ΝΔ, ως αντιπολίτευση τότε, δήλωσε τη διαφωνία της και τον καταψήφισε. Δε διαφώνησε, βέβαια, επί της ουσίας, ούτε στην κατεύθυνση του αντιασφαλιστικού αυτού νόμου. Η διαφωνία της ήταν απλά και μόνο για τα μάτια. Και στην τότε διοίκηση της ΓΣΕΕ, η ΔΑΚΕ έκανε «πλάτες» στην ΠΑΣΚΕ, η οποία υποστήριξε ολόπλευρα το νόμο και κατέπνιξε τις αντιδράσεις των εργαζομένων.

Τρία χρόνια μετά, η ΝΔ, ως κυβέρνηση πλέον, εφαρμόζει το νόμο Ρέππα και το ΠΑΣΟΚ, από τη θέση της αντιπολίτευσης, διαφωνεί και καταγγέλλει την κυβέρνηση, γιατί δεν εφαρμόζει σωστά το νόμο, ενώ ο Χρ. Πολυζωγόπουλος... ξαναθυμήθηκε τους ταξικούς αγώνες, ενάντια σ' αυτό που υποστήριζε πριν τρία χρόνια.

Αντε, να δούμε μέχρι πότε θα κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους...

Ετσι γίνεται σε όλη την Ευρώπη, λένε οι κυβερνώντες, προκειμένου να υποστηρίξουν την προωθούμενη διεύρυνση του ωραρίου των καταστημάτων και από κοντά συμπληρώνουν, ότι το μέτρο θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα αυξήσει την εμπορική κίνηση και το τζίρο και θα ωφελήσει τους καταναλωτές.

Για να δούμε, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα; Η μόνη αλήθεια είναι, ότι στις άλλες χώρες της ευρωένωσης υπάρχει διευρυμένο - «απελευθερωμένο» ωράριο καταστημάτων και σε ορισμένες απ' αυτές, εδώ και αρκετά χρόνια. Τούτο, όμως, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός, πως όλες οι κυβερνήσεις (κεντροδεξιές, κεντροαριστερές, κλπ.) εφαρμόζουν την ίδια ουσιαστικά πολιτική και εξυπηρετούν τα αντίστοιχα μεγάλα συμφέροντα.

Από την άλλη, οι εμπειρίες των άλλων χωρών της ευρωένωσης οδηγούν στα αντίθετα συμπεράσματα, απ' τους υπόλοιπους ισχυρισμούς των κυβερνώντων. Πέρα απ' αυτό, όμως, θα μπορούσαμε να δώσουμε την εξής απάντηση στους κυβερνητικούς ισχυρισμούς: Ας βγάλουν μια απόφαση διπλασιασμού των μισθών, των μεροκάματων και των συντάξεων - τόσο είναι στην Ευρώπη... - και τότε να δουν, πόσο γρήγορα θα αυξηθεί η εμπορική κίνηση, πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν και πόσο ευχαριστημένοι θα είναι οι καταναλωτές...

Ας δούμε, όμως, περισσότερο αναλυτικά την εμπειρία αυτών των χωρών. Σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, τα μέτρα «απελευθέρωσης» του ωραρίου ενίσχυσαν σοβαρά τη συγκέντρωση του εμπορίου, των πωλήσεων και των κερδών από τα πολυκαταστήματα και τις μεγάλες «αλυσίδες», σε βάρος των μικρότερων μαγαζιών και των αυτοαπασχολουμένων, που δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στον άνισο και εντεινόμενο ανταγωνισμό. Δεν οδήγησαν σε καμιά αύξηση της κατανάλωσης και της εμπορικής κίνησης, αφού η τελευταία εξαρτάται από το τι έχει το πορτοφόλι των καταναλωτών (δηλαδή, των λαϊκών στρωμάτων) και όχι από τις περισσότερες ώρες λειτουργίας των καταστημάτων. Ανάξια λόγου ήταν η όποια αύξηση των θέσεων εργασίας, ακόμη κι αν δεν παρθεί υπόψη ότι αυτή συνδυάστηκε με την προώθηση των «ευλύγιστων» εργασιακών σχέσεων και, επομένως, με την πολύ μεγαλύτερη αύξηση της υποαπασχόλησης (τρίωρα και τετράωρα). Ετσι ή αλλιώς, όσοι μικρομεσαίοι οδηγήθηκαν στο λουκέτο και την καταστροφή ήταν περισσότεροι από τις όποιες νέες θέσεις εργασίας (στην Ελλάδα το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων είναι κατά πολύ μεγαλύτερο).

Και πέρα απ' όλ' αυτά, δεν είναι αρκετή η σημερινή εικόνα της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων ευρωενωσιακών χωρών, για να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα; Δεν αρκούν οι δεκάδες εκατομμύρια άνεργοι, η στασιμότητα ή πτώση της κατανάλωσης, η συνεχιζόμενη ύφεση της οικονομίας, κλπ.;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο λόγος για την Κοινοτική επίτροπο, την κ. Ρίντινγκ, που έκανε ξανά τοποθέτηση για τον «βασικό μέτοχο» χτες, τονίζοντας ότι αυτό που ενδιαφέρει πάνω από όλα την Κομισιόν είναι αν εφαρμόζονται οι αρχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κατά τα άλλα, τα κράτη - μέλη μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.

Και, βέβαια, για να μην υπάρχει ο παραμικρός κίνδυνος παρερμηνείας ή παρεξήγησης, διευκρίνισε ότι πάνω από όλα τους ενδιαφέρουν οι αρχές της «ελεύθερης κυκλοφορίας εμπορευμάτων και κεφαλαίων»! Εκεί βρίσκεται, βέβαια, και το όλο θέμα.

Εν ολίγοις, τα κράτη - μέλη μπορούν να κάνουν ό,τι νομίζουν και να θεσμοθετούν όποιους νόμους νομίζουν, αρκεί να μην περιορίζουν έστω και στο ελάχιστο τους κεφαλαιοκράτες, ανάμεσά τους και τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Εκτος και αν διακινούν και άλλοι κεφάλαια σ' αυτήν την ήπειρο και δεν το γνωρίζουμε.

Οσο για το δικαίωμα του πολίτη στην πληροφόρηση, το δικαίωμα του φορολογούμενου να γνωρίζει ποιος διαχειρίζεται τη δημόσια περιουσία των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων και γιατί αυτά δεν αποτελούν «αρχές» της ευρωένωσης, δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον η κ. Ρίντινγκ.

Υστερα απορούν γιατί τους έρχεται το ...ένα «όχι» μετά το άλλο στα δημοψηφίσματα για το «ευρωσύνταγμα» και γιατί ο κόσμος δε συγκινείται από τις μεγαλοστομίες και τα περίφημα σχέδιά τους για την ενοποίηση της ευρωένωσης.

Είναι σαφές, πάντως, ότι τους χρειάζεται πολύ χειρότερη μεταχείριση και πολύ μεγαλύτερη αντίδραση. Αρκετά δεν τους έχουμε ανεχτεί;

Κι όχι μόνον τους όποιους καρεκλοκένταυρους των Βρυξελλών, αλλά και τους εγχώριους κυβερνώντες, όπως και τους υπόλοιπους οπαδούς του «ευρωμονόδρομου». Αλλωστε, όλοι μαζί τα κάνουν και μας κοροϊδεύουν κι από πάνω...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το παραπάνω δεν αλλάζει, με την παραδοχή της καθυστέρησης από τον Κ. Καραμανλή, στη διάρκεια της ομιλίας του στα πρόσφατα εγκαίνια του Μνημείου. Πόσο μάλλον, όταν συνοδεύτηκε από μια προφανή προσπάθεια άμβλυνσης και εξωραϊσμού των ευθυνών, τόσο των κυβερνήσεων της ΝΔ, που αρνούνταν επίμονα το στήσιμο του Μνημείου, όσο και του ΠΑΣΟΚ, που 20 χρόνια ενέπαιζε τους αντιστασιακούς αγωνιστές με την «κολοβή» αναγνώριση της Αντίστασης και έστελνε τα ΜΑΤ για να εμποδίσουν το στήσιμο του Μνημείου.

Αλλά τα ιδανικά και τα οράματα της ΕΑΜικής Αντίστασης, για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους οι αγωνιστές, δεν αλλοιώνονται: Η Αντίσταση ήταν η κοινωνικοπολιτική συμμαχία των απλών εργαζομένων, των εργατών και των αγροτών με πρωτοστάτη και αιμοδότη το ΚΚΕ, ενάντια στους κατακτητές, για μια ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα. Για να βρουν δικαίωση τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα του λαού. Οι κομμουνιστές και οι άλλοι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης δεν αντιπάλεψαν τους φασίστες κατακτητές για να «καθίσουν» στο σβέρκο των εργαζομένων οι ιμπεριαλιστές, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, οι πολυεθνικές και η εγχώρια πλουτοκρατία.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτά γίνονταν τις προηγούμενες δεκαετίες. Τώρα, τα πράγματα άλλαξαν. Η «απελευθέρωση» του διεθνούς εμπορίου έχει γραφτεί πλέον στις σημαίες του ΠΟΕ και οι πολυεθνικές μπορούν να προμηθεύονται πρώτες ύλες και αγροτικά προϊόντα, σε ακόμη φτηνότερες τιμές, κατακλέβοντας τους λαούς του λεγόμενου «τρίτου κόσμου». Χώρια, που η προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων - πάντα με το «μαλακό»...- στα 10 νέα μέλη της ευρωένωσης έχει και αυτή ένα «οικονομικό κόστος». Επομένως, είναι αναγκαία μια νέα αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, με στόχο τη δραστική μείωση του συνολικού ποσού και τον αναπροσανατολισμό των επιμέρους κονδυλίων. Τούτο, βέβαια, δε θα γίνει αμέσως. Θα υλοποιηθεί μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να αποφευχθούν οι κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις.

Σε όλ' αυτά, οι ηγέτες των «25» είναι σύμφωνοι. Απλώς, έχουν διαφορετικές γνώμες, σχετικά με τους ρυθμούς και τους τρόπους προώθησής τους. Για παράδειγμα, ο Τ. Μπλερ είναι πιο βιαστικός...

Η παρακάτω περίπτωση είναι χαρακτηριστική της ασυδοσίας των αμερικανικών και άλλων μυστικών υπηρεσιών και της ωμής παραβίασης ακόμη και των πλέον στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών και όχι μόνο.

Ο Αιγύπτιος Αμπού Ομάρ ήταν ιμάμης στο Μιλάνο. Μετά την 11^η Σεπτέμβρη 2001 τίθεται σε αυστηρή παρακολούθηση από τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, επειδή οι ΗΠΑ έχουν σε βάρος του υποψίες ότι βοηθά την «Αλ Κάιντα». Παρότι η εξονυχιστική παρακολούθηση δεν οδηγεί στο παραμικρό στοιχείο σε βάρος του, στις 17 Φλεβάρη 2003 πέφτει θύμα οργανωμένης απαγωγής από Αμερικανούς πράκτορες, οι οποίοι τον μεταφέρουν στην αμερικανο-ΝΑΤΟική βάση Αβιάνο κι απ' εκεί με ιδιωτικό αεροπλάνο (της ομάδας μπέιζμπολ της Βοστόνης «RedSocks») στο Κάιρο. Ο Αμπού Ομάρ ξαναδίνει σημεία ζωής στις 20 Απρίλη 2004, όταν θα τηλεφωνήσει στη γυναίκα του και τον αδελφό του στο Μιλάνο, λέγοντάς τους, ότι για λόγους υγείας βγήκε προσωρινά από τη φυλακή του Καΐρου, όπου βασανίστηκε. Εκτοτε χάνονται τα ίχνη του. Η επιχείρηση της απαγωγής παρακολουθείται και καταγράφεται από τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες όμως δεν παρεμβαίνουν, έχοντας ασφαλώς ανάλογες εντολές.

Πρόσφατα, η Εισαγγελία του Μιλάνου εξέδωσε ένταλμα σύλληψης για απαγωγή προσώπου εναντίον 13 πρακτόρων της ΣΙΑ, ανάμεσά τους κι ενός Ελληνα. Η ουσία όμως παραμένει: Οι κάθε λογής ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί και, ιδιαίτερα οι μυστικές υπηρεσίες, δεν υπολογίζουν τίποτε, με το πρόσχημα της τρομοκρατίας...

Δε φτάνει, που εργάζονται για χρόνια τώρα με το απαράδεκτο καθεστώς των συμβάσεων, έχοντας μόνιμη παρέα την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Δε φτάνει, που οι αμοιβές τους είναι απαράδεκτα χαμηλές, δεν πληρώνονται κι από πάνω. Μιλάμε για τους περίπου 2.000 συμβασιούχους διδάσκοντες στο ΤΕΙ Αθήνας, οι οποίοι δεν έχουν πληρωθεί εδώ και οκτώ μήνες. Ναι, έτσι ακριβώς, για οκτώ ολόκληρους μήνες. Και παρά τις διαμαρτυρίες και τους αγώνες τους, η κυβέρνηση τους... γράφει στα παλιά της υποδήματα, με... σεμνότητα και... ταπεινότητα!

Και δεν είναι μόνον αυτοί. Για το ίδιο χρονικό διάστημα παραμένουν απλήρωτοι και άλλοι 215 συμβασιούχοι διοικητικοί υπάλληλοι (σε σύνολο περίπου 400) του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ανάλογα προβλήματα υπάρχουν, επίσης και με τους συμβασιούχους των Πανεπιστημίων της Κρήτης και της Θράκης, ενώ οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης όλης της χώρας δεν έχουν πληρωθεί την «ενισχυτική διδασκαλία» όλης της σχολικής χρονιάς, ενώ αυτή έχει τελειώσει, όπως όλοι γνωρίζουν.

Προφανώς, η κυβερνητική αυτή πρακτική συμπεριλαμβάνεται στις «ρήξεις και αλλαγές με ό,τι καθηλώνει τον τόπο και την κοινωνία», στις οποίες και πάλι αναφέρθηκε ο Κ. Καραμανλής προχτές στη Βουλή. Αλλωστε, αν το καλοσκεφτείτε, με την επέκταση της πρακτικής αυτής σε όλο το δημόσιο, μπορούν να κλείσουν πολύ γρήγορα οι «μαύρες τρύπες» και τα ελλείμματα. Χώρια, που θα μπορεί να δώσει πολύ περισσότερο χρήμα στους κεφαλαιοκράτες. Χάριν της ανάπτυξης, βέβαια...