Παπαγεωργίου Βασίλης

Γι' αυτό και ο ορυμαγδός, περί «υποκινούμενων». Γι' αυτό και τα κάθε λογής σενάρια γελοίας... φαντασίας, περί πολιτικών σκοπιμοτήτων του ΚΚΕ. Τα ίδια, στην ουσία τους, με όσα λένε εννιά κοντά δεκαετίες τώρα, όση είναι και η ζωή του ΚΚΕ.

Πριν από έξι περίπου δεκαετίες, ένας υπουργός της τότε κυβέρνησης είχε χαρακτηρίσει τη Μακρόνησο, όπου βασανίζονταν απάνθρωπα χιλιάδες κομμουνιστές και δημοκράτες, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, ακόμη και παιδιά, ως το νέο Παρθενώνα, όπου διαπλάθεται ο ...νέος άνθρωπος! Προχτές, ο βουλευτής Κέρκυρας της ΝΔ, Ν. Γεωργιάδης, υπερασπιζόταν με καμάρι το φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης, ισχυριζόμενος ότι η κυβέρνηση δημιουργεί νέα ήθη. Το γεγονός, βέβαια, ότι ο τότε υπουργός έγινε κατόπιν αρχηγός της παράταξης, στην οποία ανήκει σήμερα και ο Ν. Γεωργιάδης, μόνο τυχαίο δεν είναι. Οπως και το γεγονός ότι τα «νέα ήθη», για τα οποία μιλάνε, είναι τόσο παλιά, όσο και οι κάθε λογής αντιδραστικές και φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές της εξουσίας των λίγων σε βάρος των πολλών...

«Ουδεμία αντίδραση εκ μέρους των αστυνομικών» είδε η Ενωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής σε ανακοίνωσή της για τη στάση εργαζομένων και συνδικαλιστών κατά τη διάρκεια των πρόσφατων επεισοδίων που έγιναν έξω από τράπεζες στην απεργία της ΟΤΟΕ. Η ένωση υποστηρίζει, πως «περίεργοι» και συνδικαλιστές επιτέθηκαν στους αστυνομικούς για να τους εξαναγκάσουν σε βίαιες απωθήσεις. Ισχυρίζεται δε - απευθυνόμενη στους εκπροσώπους των εργαζομένων - πως με αυτές τις συμπεριφορές κάνουν «σάκους του μποξ» τους εργαζόμενους ενός άλλου κλάδου.

Δε θα σταθούμε στην επιχειρούμενη αντιστροφή των γεγονότων. Αλλωστε, οι πάντες έχουν γνώμη, αφού οι σχετικές σκηνές «κόσμησαν» τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Θα σταθούμε σε κάτι πολύ σοβαρότερο. Στο αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως οι απεργοί εργαζόμενοι βρίσκουν πάντα απέναντί τους τα ΜΑΤ και τις αστυνομικές δυνάμεις. Κι όχι, βέβαια, για να υπερασπιστούν το ιερό δικαίωμα στην απεργία και να συμπαρασταθούν στους όποιους απεργούς, όπως ο καθένας καταλαβαίνει. Ούτε, για να προστατέψουν γενικώς και αορίστως τη δημόσια τάξη, όπως σπεύσουν, ίσως, να μας αντιτείνουν. Βρίσκονται εκεί για να προστατέψουν την τάξη των αφεντικών. Κι αυτό κάνουν, όπως όλοι γνωρίζουν, είτε έχουν απεργήσει κι έχουν ιδία πείρα είτε όχι. Αυτή είναι η αλήθεια και όσο δεν τη βλέπουν, ούτε τα όποια προβλήματά τους θα μπορούν αποτελεσματικά να διεκδικήσουν.

Τη νέα ορολογία «σύστημα ψυχιατρικής υγιεινής» εισήγαγε ο νέος υπουργός Υγείας Δημήτρης Αβραμόπουλος για να δώσει έμφαση σ' αυτό που ο ίδιος προσπάθησε να παρουσιάσει ως αναβάθμιση στην ψυχική υγεία στη χώρα μας. «Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι τελικός στόχος είναι ν' αναβαθμιστεί συνολικά το σύστημα ψυχιατρικής υγιεινής της χώρας, να κλείσουν όλα εκείνα τα ψυχιατρεία που ακόμα λειτουργούν κάτω από προδιαγραφές του προηγούμενου αιώνα και να περάσουμε το κατώφλι νέας εποχής, που θα τιμά την κοινωνία και τον πολιτισμό αυτής της χώρας», δήλωσε μετά την προχτεσινή περιοδεία του στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής.

Η αναβάθμιση που υπόσχεται ο υπουργός επιχειρείται μέσω του προγράμματος «Ψυχαργώς» και δυστυχώς φαίνεται να καταλήγει στο κυνηγητό των κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και όχι στη διαμόρφωση δημόσιων δομών πλήρως εξοπλισμένων, που θα εντάξουν ομαλά τους ψυχικά αρρώστους στην κοινωνία. Γι' αυτό κι ο υπουργός Υγείας όταν, τον ερχόμενο Απρίλη, μεταβεί στην Ουάσιγκτον - έστω και για θέματα τουρισμού - ας φροντίσει να ενημερωθεί για τα αποτελέσματα της βίαιης αποασυλοποίησης που επιχείρησε ο Ρίγκαν και η οποία πολιτογραφήθηκε ως Ριγκανισμός στην Ψυχιατρική.

Κι ας προσέξει τους νεολογισμούς, γιατί το «σύστημα ψυχιατρικής υγιεινής» θυμίζει λιγάκι τα «είδη υγιεινής» που δήλωσε ότι ...τρώει γνωστή αοιδός!

Υστερόγραφο: Και για να μην είμαστε άδικοι. Προσφέρουν κι άλλη μια υπηρεσία. Βοηθάνε να ξεκαθαρίζει η ήρα από το στάρι. Το έκαναν όλες αυτές τις μέρες, άθελά τους μάλλον, και οι εν λόγω κύριοι, δίνοντας, εκτός των άλλων, εύσημα στο «επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα, με το οποίο μπορεί να υπάρξει κοινωνική συνεννόηση» και το οποίο προφανώς δεν πιστεύει «σε κουταμάρες του τύπου νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», όπως γράφουν...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γιατί, βέβαια, κάπως έτσι μας θέλουν. Να κάνουμε ...τεμενάδες στον κάθε κεφαλαιοκράτη, που καταδέχεται να «επενδύσει» και να λέμε κι «ευχαριστώ» για όποιο φιλοδώρημα ευαρεστείται να μας προσφέρει.

Αυτό είναι το νόημα των «επενδύσεων» στις μέρες μας. Για να έρθει ο τάδε κεφαλαιοκράτης πρέπει να δεσμευτούν για χάρη του κοινοτικά και κρατικά κονδύλια, να προσαρμοστούν στα μέτρα του η περιβαλλοντική και η φορολογική νομοθεσία και, φυσικά, να γίνουν πολύ περισσότερα «ευέλικτα» και να περάσουν στα όρια της ανυπαρξίας τα εργασιακά και οικονομικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Ολα αυτά, για το δικό μας καλό, φυσικά, διότι ...«θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας» και θα ξέρουμε ποιος και πότε θα μας εκμεταλλεύεται με τον χειρότερο τρόπο, μέχρι να μετακομίσει σε κάποια άλλη χώρα, όπου υπάρχουν ακόμη φτηνότεροι εργάτες.

ΠΑΝΤΩΣ, σ' έναν τομέα βγήκε κερδισμένο το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας από την απεργιακή κινητοποίηση των ναυτεργατών: Αποκόμισε έναν εξαιρετικό ...σύμβουλο αντιμετώπισης κρίσεων. Τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μ. Στρατάκη που πρότεινε την «εισαγωγή» πλοίων και ναυτεργατών για να αντιμετωπίζονται οι απεργίες.

Αλλωστε, ο κ. Στρατάκης έχει ανάλογες εμπειρίες. Ηταν υφυπουργός Μεταφορών σε μια από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες χρησιμοποίησαν ακόμη και αυτό το μέτρο ενάντια στους τότε απεργούς ναυτεργάτες.

Το «επίσημο» ΠΑΣΟΚ, όμως, πήρε αποστάσεις, ίσως πείτε. Πράγματι, επιχείρησαν να διασώσουν τα προσχήματα. Δεν έχουν πάρει καμιά απόσταση, όμως, από την πολιτική «απελευθέρωσης» της ακτοπλοΐας, την οποία εφάρμοζαν για χρόνια. Ούτε από την επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών το 2002.

Γρηγοριάδης Κώστας

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ενα πλοίο μεταφοράς φορτίου κοστίζει σήμερα 75 εκατομμύρια δολάρια. Το 70% του κόστους κατασκευής (περίπου 50 εκατομμύρια δολάρια) καλύπτεται από ευνοϊκό δανεισμό, με ορίζοντα αποπληρωμής τα δέκα χρόνια. Κατά συνέπεια, τα ίδια κεφάλαια του εφοπλιστή για την κατασκευή του πλοίου δεν ξεπερνούν τα 25 εκατομμύρια δολάρια.

Τα πάγια ημερήσια έξοδα του εφοπλιστή, που δρομολογεί το πλοίο, δεν ξεπερνούν τα 22.000 δολάρια και αναλύονται ως εξής:

• Τοκοχρεολύσια για την αποπληρωμή του δανείου κατασκευής του πλοίου: 15.500 δολάρια ανά ημέρα.
• Εξοδα Διαχείρισης: 5.500 δολάρια ανά ημέρα.
• Surveys (επισκευές): 1.000 δολάρια ανά ημέρα.

Την ίδια στιγμή, ο ημερήσιος ναύλος στη χρονοναύλωση (το ποσό, δηλαδή, που εισπράττει για κάθε μέρα ο πλοιοκτήτης) διαμορφώνεται ως εξής:

• Μέσος όρος πενταετίας: 38.500 δολάρια ανά ημέρα.
• Μέσος όρος 15ετίας: 24.500 δολάρια ανά ημέρα.
• Ναύλος Spot Market (Σποτ Μάρκετ - ελεύθερης αγοράς, όχι χρονοναύλωσης): 60.000 δολάρια ανά ημέρα».

Με άλλα λόγια, ο εφοπλιστής κερδίζει από 24.500 έως 38.000 δολάρια τη μέρα. Και, βέβαια, στη δεκαετία (αποπληρωμή) το πλοίο συνεχίζει να είναι εμπορεύσιμο και στα κέρδη προστίθενται άλλα 15.500 δολάρια τη μέρα...

Την ώρα που οι ναυτεργάτες έδιναν τη μάχη στους καταπέλτες για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Την ώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ τους είχε τυλίξει σε μια «κόλλα χαρτί», με την επαίσχυντη πολιτική επιστράτευση που είχε κηρύξει, η παράταξη της ΔΑΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, έβγαλε μια ανακοίνωση για να καυτηριάσει τις «ακραίες συμπεριφορές». Με την ίδια ανακοίνωση αμφισβητούσε την απόφαση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας για την προκήρυξη χτες της τετράωρης στάσης εργασίας, καθότι όπως υποστηρίζει η ΔΑΚΕ, ουδέποτε πάρθηκε ανάλογη απόφαση. Το αν πάρθηκε ή δεν πάρθηκε απόφαση από το ΕΚΑ, είναι ζήτημα των παρατάξεων και της διοίκησής του να το λύσουν. Ομως περισσεύει το θράσος ορισμένων, τη στιγμή που γινόταν ένας ηρωικός αγώνας, να βγαίνει μια συνδικαλιστική παράταξη και απροκάλυπτα να τον υπονομεύει. 'Η μήπως τελικά η ΔΑΚΕ, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά - την ώρα που ο κόμπος φτάνει στο χτένι - να αποδείξει με ποιους τελικά είναι. Πάντως, όχι με τους ναυτεργάτες και τους εργάτες που αγωνίζονται.

Αφωνοι μείναμε όσοι παρακολουθήσαμε την προχτεσινή πρωινή εκπομπή του «ΑΛΦΑ», καθώς παρουσίαζε ένα θέμα όπου μαθητές Λυκείου στη Ρόδο, προκειμένου να βγάλουν τα έξοδα της εκδρομής τους, συμμετείχαν σε επίδειξη μόδας εσωρούχων! Και όλο αυτό με την έγκριση της πλειοψηφίας των γονιών τους. Σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν, οι μόνοι που αντέδρασαν ήταν μια μικρή ομάδα γονιών και το καινούριο ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, γιατί το προηγούμενο ΔΣ είχε συμφωνήσει!

Και σαν να μην έφτανε το γεγονός αυτό από μόνο του, ο Σταύρος Μπένος, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός Πολιτισμού (!) ενθουσιασμένος βρήκε το εν λόγω συμβάν «χαρούμενο, με μια νότα δροσιάς και αθωότητας» και απορούσε γιατί αντιδρούν όσοι αντιδρούν!!! Ισως, οι επιδείξεις μόδας μαθητών να περιλαμβάνονται στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του κόμματός του, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς ο ενθουσιασμός με τον οποίο υπεραμυνόταν του συγκεκριμένου συμβάντος ο πρώην υπουργός Πολιτισμού. Σε αντίθεση, όμως, με τον Στ. Μπένο, εμάς, το γεγονός αυτό, του εξευτελισμού και της απαξίωσης των μαθητών του σχολείου στη Ρόδο, μας θλίβει και μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι άλλο θα δούμε στο μέλλον; Πόσα παιδιά θα θυσιαστούν και θα θυσιάσουν τα όνειρά τους στα πρότυπα που κάποιοι άλλοι δημιουργούν πριν από αυτά;

Τα ρέστα του έδωσε τις τελευταίες μέρες ο ρ/σ «Σκάι» στην αναπαραγωγή και προβολή των διαφόρων «επιχειρημάτων» πλαγιοκόπησης και συκοφάντησης της μεγάλης απεργίας των ναυτεργατών και, μαζί της, του «υποκινητή» ΚΚΕ κλπ. Ιδιαίτερα, μερικές εκπομπές του δικαιούνται τα σχετικά πρωτεία, ανάμεσα σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Βέβαια, δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Αλλωστε, ο πολιτικός προσανατολισμός του ρ/σ είναι γνωστός σε όλους. Πόσο, μάλλον, που στον κορβανά του κεφαλαιοκράτη ιδιοκτήτη του συμπεριλαμβάνονται και καράβια...

Η έμπρακτη συμπαράσταση των νησιωτών και της συντριπτικής πλειοψηφίας των μικροκαλλιεργητών, φωτίζει το δρόμο της ενιαίας δράσης ενάντια στον κοινό αντίπαλο. Οι νεολαίοι φοιτητές, σπουδαστές και μαθητές που βρέθηκαν στους καταπέλτες, στην περιφρούρηση της απεργίας, αναδεικνύουν τη δύναμη του συντονισμένου ταξικού αγώνα.

Το ίδιο καταλυτική ήταν η δράση του ΠΑΜΕ και έξω από τα πλοία. Εργάτες και υπάλληλοι των ταξικών σωματείων βρέθηκαν στην περιφρούρηση. Πρόσθεσαν τη δική τους γροθιά στο στομάχι της αντιλαϊκής πολιτικής, τσαλαπάτησαν την επιστράτευση, περιφρούρησαν το δικαίωμα της εργατικής τάξης στην απεργία, στην ανυπακοή, στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της.