Παπαγεωργίου Βασίλης

Και δε λέμε, υπαρκτές ήταν και είναι και οι τέτοιες φωνές. Και, μάλιστα, αρκετές φορές έχουν συμπορευτεί με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και με όλους όσοι ερωτοτροπούν σήμερα με την προτεινόμενη λύση της νομιμοποίησης των τετελεσμένων και της συγκεκαλυμμένης, αλλά επίσημης, διχοτόμησης της Κύπρου. (Να θυμίσουμε, μήπως, τα περί ενιαίου αμυντικού δόγματος, κλπ.;)

Το ΚΚΕ και η πολιτική του, όμως, δεν είχαν ποτέ και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις αντιλήψεις αυτές ή στέκονταν και στέκονται ξεκάθαρα εχθρικά απέναντί τους, κυρίως έναντι του εθνικισμού. Το ΚΚΕ πάλεψε και παλεύει για την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ. Για να υπάρξει μια Κύπρος πραγματικά ανεξάρτητη, κυρίαρχη και δημοκρατική, με το λαό της (Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Αρμένιους κλπ.) ουσιαστικό αφέντη στη χώρα του. Και όχι μόνον αγωνίστηκε και αγωνίζεται με συνέπεια για τους στόχους αυτούς. Πρότεινε πολλές φορές και τις αναγκαίες γι' αυτό πολιτικές και τα μέσα για την προώθησή τους, ώστε η συμπαράσταση της Ελλάδας στον κυπριακό λαό να αποκτήσει ουσιαστικό και αποτελεσματικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. Ας απολογηθούν, λοιπόν, όσοι ποτέ δε συμφώνησαν με τα παραπάνω.

Μαθαίνουμε, ότι στα κρατικά και ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια έφτασαν «εντολές», συνοδευόμενες από το απαραίτητο περίβλημα των εθνικών αναγκαιοτήτων, των κρίσιμων ωρών κλπ κλπ, οι οποίες απαιτούν την ελαχιστοποίηση των εκπομπών για το μεγάλο θέμα των ημερών και, μάλιστα, όσες γίνουν πρέπει να ανταποκρίνονται σε μια σειρά... αυστηρές προδιαγραφές. Με δυο λόγια, για να φτάσει σε τηλεοπτικό στούντιο άνθρωπος που κατακρίνει το «σχέδιο Ανάν» - ιδιαίτερα εκπρόσωπος του ΚΚΕ - και, ακόμη περισσότερο, για να βγει «στον αέρα» η άποψή του, θα περνά από χίλια δυο εμπόδια και κόσκινα.

Είναι σωστές οι πληροφορίες μας; Δεν περιμένουμε απάντηση. Η πράξη των επόμενων ημερών θα είναι περισσότερο κι από αρκετή, για να καταλάβουν όλοι τι γίνεται...

Επειδή, τόσο ο Κ. Σημίτης όσο και διάφοροι άλλοι επιχειρούν να δημιουργήσουν την εντύπωση, ότι πολλά σημεία του «σχεδίου Ανάν» μπορεί ν' αλλάξουν στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων -π.χ. συχνά πυκνά μεταχειρίζονται τις λέξεις «σκληρή διαπραγμάτευση» - θεωρούμε απαραίτητο να σημειώσουμε τα εξής:

Πρώτον, η αποδοχή του «σχεδίου Ανάν», ως «αφετηρία διαπραγμάτευσης», σημαίνει την άνευ όρων αποδοχή της βασικής λογικής του και, επομένως, την τοποθέτηση της οριστικής ταφόπλακας στις προηγούμενες και σε αντίθετη κατεύθυνση ευρισκόμενες, αποφάσεις του ΟΗΕ. Δεύτερον, τα περιθώρια της όποιας διαπραγμάτευσης, σε περίπτωση αποδοχής του σχεδίου ως «αφετηρία διαπραγμάτευσης», είναι πολύ περιορισμένα - αν όχι ανύπαρκτα - τόσο από την άποψη του χρόνου που διατίθεται γι' αυτήν, όσο και από την άποψη του περιεχομένου. Εκτός των όσων έχουν ήδη γίνει γνωστά για τα χρονικά περιθώρια, πρέπει να σημειωθεί, πως η όποια αλλαγή επιμέρους σημείων του σχεδίου, προϋποθέτει ως απαράβατη προϋπόθεση τη συμφωνία και των δύο μερών. Σε αντίθετη περίπτωση παραμένει ως μοναδική λύση, ό,τι περιλαμβάνει η προτεινόμενη λύση από το ΓΓ του ΟΗΕ.

Κι όλ' αυτά, μέσα στο γνωστό περιβάλλον των πολύμορφων και έντονων πιέσεων και εκβιασμών, που ασκούνται σε βάρος της Κύπρου.

Εκπομπή «Εκτός» ΝΕΤ

Ναι, έτσι είναι παιδιά. Τίποτε δεν ήξερε η ΣΙΑ για το απριλιανό πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967. Ούτε και για το μετέπειτα πραξικόπημα της χούντας ενάντια στον Μακάριο και την κατοπινή εισβολή της Τουρκίας στο πολύπαθο Νησί. Δίκιο έχετε και για τις μετέπειτα εξελίξεις. Καθόλου δεν ανακατεύονται οι Αμερικανοί και οι υπόλοιποι «σύμμαχοι» στο ΝΑΤΟ και «εταίροι» μας στην πρώην ΕΟΚ και νυν ΕΕ. Τι τους νοιάζει αυτούς τι συμβαίνει στην Κύπρο. Ασε, που δεν ξέρουν καλά καλά, πού βρίσκεται το πολύπαθο Νησί...

Και μη σας απογοητεύει το γεγονός πως η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας θεωρεί τις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις πρωτίστως υπεύθυνες για την κυπριακή τραγωδία (Γεγονός, βέβαια, που καθόλου δεν αναιρεί τις πελώριες ευθύνες εγχώριων δυνάμεων). Απλώς - όπως είπατε άλλωστε - ο λαός μας είναι θύμα των... μοντέρνων αντιλήψεων συνωμοσιολογίας. Ευτυχώς που υπάρχετε κι εσείς και βάζετε τα πράγματα στη θέση τους...

Γρηγοριάδης Κώστας

Αλλωστε, όπως τα εξήγησε ο Κώστας Σημίτης χθες «ναι μεν» οι αποφάσεις θα ληφθούν από την Κύπρο, «αλλά» η ενταξιακή πορεία είναι «Ταμπού», πανάκεια, στόχος πάνω από κάθε στόχο κλπ κλπ.

Είναι προφανές ότι στον κεντρικό κυβερνητικό πυρήνα πολύ μεγαλύτερη σημασία δίνουν στο «κοινοτικό κεκτημένο» (μας ζάλισαν πια μ' αυτό), παρά στο τουρκικό (παράνομα) κεκτημένο.

ΠΑΛΙ ΠΙΣΩ οι επιθεωρητές του ΟΗΕ στο Ιράκ μετά την απόφαση της χώρας να δεχτεί το τελεσίγραφο του Οργανισμού. Προφανώς θα ανασάνουν για λίγο οι διάφοροι κύκλοι των διεθνών χρηματιστηρίων.

Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι -όπως έχουμε δει και παλιότερα- αυτές οι επιθεωρήσεις ακόμα κι αν αλλάξουν τα διαθέσιμα στοιχεία, κάθε άλλο παρά αλλάζουν τις προθέσεις αυτών που τις οργανώνουν.

Κι όταν οι ΗΠΑ θέλουν να κάνουν κάτι, ξέρουν τους τρόπους να διαμορφώσουν το κατάλληλο κλίμα. Μην αμφιβάλλετε καθόλου γι' αυτό.

Στο ΜΕΤΑΞΥ, τα ισραηλινά τεθωρακισμένα καταλαμβάνουν τη μια μετά την άλλη τις παλαιστινιακές περιοχές και συνεχίζουν τις δολοφονίες, είτε έχει ασταθή είτε σταθερή κυβέρνηση το Ισραήλ. Τα Ηνωμένα Εθνη φυσικά και η «διεθνής κοινότητα» ανησυχούν για το οπλοστάσιο του Σαντάμ Χουσεΐν.

Βλέπετε, το Ισραήλ δεν έχει «όπλα μαζικής καταστροφής» με μεγάλο βεληνεκές όπως λένε ότι έχει το Ιράκ. Το βεληνεκές των Ισραηλινών είναι μικρό και αγγίζει μόνο τους Παλαιστινίους (αν και έχουν αποδείξει στο παρελθόν ότι μπορούν να διευρύνουν τη δράση τους).

Οπως και να έχει πάντως, τα κριτήρια στον πλανήτη, για να κρίνει κάνεις τις εξελίξεις παραμένουν αμερικανο-ΝΑΤΟικού τύπου.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ολ' αυτά δεν προέκυψαν τότε τυχαία. Ούτε, γιατί, οι όποιοι εμπνευστές και συνεργοί των συμφωνιών αυτών πίστευαν, ότι αυτή ήταν η καλύτερη λύση, για την Κύπρο και το λαό της. Οι προαναφερόμενες συμφωνίες ήταν, πρωτίστως, ένας συμβιβασμός του εθνικο-ανεξαρτησιακού αγώνα του κυπριακού λαού και όσων του συμπαραστέκονταν από τη μια και από την άλλη των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων των «μεγάλων δυνάμεων» (ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας) και των μικρο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών των αρχουσών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία. Υπήρχαν, βέβαια και τότε, ακόμη χειρότερες λύσεις. Οπως και οι δυνάμεις, που τις υποστήριζαν. Για παράδειγμα, η παραμονή της Κύπρου στο καθεστώς της βρετανικής αποικιοκρατίας. Ακόμη, η διχοτόμηση και η διπλή ένωση.

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι κυρίως αυτές, αλλά τι απέδειξε η ζωή για τη λύση, που επιλέχθηκε, παρά και ενάντια σε όσα αγωνίζονταν και υποστήριζαν τότε το κομμουνιστικό, αριστερό και προοδευτικό κίνημα στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, η Κύπρος έγινε χώρος πολύμορφων και πολλές φορές ωμών επεμβάσεων των κάθε λογής ιμπεριαλιστικών και μικρο-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πατώντας πάνω στο πρόσφορο έδαφος που είχαν φτιάξει οι συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Αποκορύφωμά τους ήταν το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας, τον Ιούλη του 1974 και η αμέσως μετά στρατιωτική εισβολή της τουρκικής χούντας, η κατοχή του μισού περίπου νησιού και όλα όσα επακολούθησαν.

Σε πείσμα των εξόφθαλμων αυτών ιστορικών εμπειριών το «σχέδιο Ανάν» βαδίζει στην ίδια λογική των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, διευρύνοντας ποιοτικά, μάλιστα, τις αρνητικές και κρίσιμες πλευρές τους. Η ανεξαρτησία και κυριαρχία του προτεινομένου κρατικού μορφώματος πετσοκόβεται πολύ περισσότερο, αφού διατηρείται το καθεστώς των «εγγυητριών δυνάμεων» και οι ξένες βάσεις, ενώ προστίθενται ένα επιπλέον όργανο «διαιτησίας» (Ανώτατο Δικαστήριο), αποτελούμενο από εννιά μέλη (τρεις Ελληνοκύπριους, τρεις Τουρκοκύπριους και τρεις μη Κύπριους). Επίσης, θα σταθμεύουν στο νησί, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ελληνικές, τουρκικές και πολυεθνικές (ΝΑΤΟικές) στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες θα είναι και μοναδικές.

Οταν, μάλιστα, τα παραπάνω συνδυαστούν με την προτεινόμενη αναπαραγωγή και παραπέρα διεύρυνση των εθνικών διαχωρισμών (δύο ξεχωριστά κρατίδια, με ισχυρή εξουσία και αρμοδιότητες, ύπαρξης συνόρων, «εσωτερικής ιθαγένειας», ύμνου, σημαίας, κλπ, κλπ, ενώ η κεντρική διοίκηση είναι το λιγότερο ανίσχυρη και άκρως δυσλειτουργική, αφού το δικαίωμα του βέτο ουσιαστικά αναβαθμίζεται), τότε ο καθένας καταλαβαίνει, ότι το σχέδιο Ανάν αποτελεί μια ακόμη, πολύ χειρότερη απ' αυτή των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε».

Και μπορεί, τόσο ο Κ. Σημίτης, όσο και διάφοροι άλλοι, να μιλάνε για «ιστορική ευκαιρία» και άλλα παρόμοια, αλλά, θέλουμε να τους θυμίσουμε, ότι τα ίδια έλεγε και ο μακαρίτης πλέον Κ. Καραμανλής, όταν υπέγραφε τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Το τι επακολούθησε, το γνωρίζουμε όλοι...

Στον «Αττίλα»

το ένα τρίτο

κι η Ελλάς

φωνάζει «ζήτω»,

το νησί στα δυο,

στη μέση

και δεχόμαστε τ

ο «φέσι»,

δυο στην Κύπρο

πλέον κράτη

κι οι εδώ

στη λύση - απάτη

λένε «ναι»

και βάζουν πλάτη!

* * *

Το νησί «νονούς»

θα έχει,

«δε βαριέσαι,

πέρα βρέχει»,

θα 'χει ξένους

στο κεφάλι,

«ας τους έχει,

βρε, χαλάλι»

κι οι «ανήκομεν

στη Δύση»

αποδέχονται τη «λύση»

που με έγκλημα

είναι ίση!