Από τις 10.30 π.μ. ήταν στημένος στην ουρά του ΙΚΑ Παγκρατίου, χτες, συνταξιούχος της περιοχής, αλλά μέχρι τη 1 μ.μ. δεν είχε καταφέρει να «κλείσει» ακόμα το ραντεβού που χρειαζόταν με γιατρό. Οπως σημείωσε ο ίδιος στην επικοινωνία του με τον «Ρ», για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στο κατάστημα από το πρωί, υπήρχε μόλις... μία υπάλληλος!
Το περιστατικό ήρθε να υπενθυμίσει μερικές μόνο από τις συνέπειες που έχει για την καθημερινότητα της λαϊκής οικογένειας η «εξοικονόμηση»... περιττών - κατά την κυβέρνηση - δαπανών. Ανάμεσα σ' αυτές συγκαταλέγονται, για παράδειγμα, και κάμποσες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, των οποίων οι απολύσεις θα μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο την ταλαιπωρία των λαϊκών στρωμάτων που καθημερινά απευθύνονται σε διάφορες υπηρεσίες για να διεκπεραιώσουν μια σειρά δουλειές. Τέτοια είναι τα «περιττά» - για την κυβέρνηση - έξοδα: Είτε το προσωπικό των νοσοκομείων που με τη μείωσή του μεγαλώνει τα αδιέξοδα των δημόσιων ιδρυμάτων Υγείας και σπρώχνει τους εργαζόμενους στα ιδιωτικά θεραπευτήρια. Είτε η σίτιση των παιδιών στους παιδικούς σταθμούς που με την «προσαρμογή» της στερεί από βρέφη και νήπια την ποιότητα του φαγητού που απαιτεί η ολόπλευρη ανάπτυξή τους. Είτε η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα έτσι που η εξυπηρέτηση ενός συνταξιούχου να απαιτεί μέχρι και μισή μέρα, μόνο και μόνο για να προγραμματίσει μια επίσκεψη σε γιατρό. Η οποία βέβαια μπορεί να οριστεί και για 2 - 3 μήνες μετά... Τα μόνα έξοδα που δεν είναι περιττά για την κυβέρνηση, είναι οι επιδοτήσεις και οι φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Εντοπίζουν πρόβλημα «βιωσιμότητας»...
Για τη «βιωσιμότητα» των Ταμείων άρχισαν (δήθεν) να κλαίνε πάλι τα επιτελεία και τα ΜΜΕ της άρχουσας τάξης ... ανησυχώντας, επειδή η εκτόξευση των ανέργων σε πάνω από 1 εκατομμύριο «συνεπάγεται ετήσιες απώλειες 5 δισ. για τα Ταμεία». Γεγονός που, όπως τονίζουν όλο νόημα, «θα οδηγήσει σε επιπλέον μειώσεις ασφαλιστικών και κοινωνικών υπηρεσιών...» Δηλαδή, για τα κόμματα και τα αστικά ΜΜΕ θεωρείται αυτονόητο πως τα φαινόμενα που γεννά η κρίση, όπως αυτό της τεράστιας ανεργίας, και οι συνέπειές τους που μετακυλίονται στις πλάτες των εργαζομένων, όπως η κατακόρυφη πτώση των πόρων των Ταμείων πρέπει να φορτωθούν ξανά σε ασφαλισμένους και συνταξιούχους. Ομως, τα έσοδα των Ταμείων δεν τα μείωσαν οι εργαζόμενοι. Δεν επέβαλαν αυτοί την ανασφάλιστη εργασία. Δεν ευθύνονται αυτοί για το κλείσιμο επιχειρήσεων και την τεράστια αύξηση απολύσεων και ανεργίας. Δεν είναι αυτοί που χρωστάνε δισ. ευρώ στα Ταμεία, είναι το κράτος και οι εργοδότες. Ισα - ίσα. Οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που βρέξει - χιονίσει, κάθε μήνα, καταθέτουν το ποσό που τους αναλογεί στα Ταμεία (όπως φυσικά και το ποσό που αναλογεί στους εργοδότες, αφού και η εργοδοτική εισφορά είναι μέρος της απλήρωτης εργασίας που οι καπιταλιστές τσεπώνουν από τον κόπο των εργατών)...
... αλλά τους εργοδότες τους απαλλάσσουν
Τι δε λέει κανείς από όλους αυτούς που υποτίθεται ότι ανησυχούν για τη «βιωσιμότητα» των Ταμείων; Οτι η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 5% που ήδη ξεκίνησε να εφαρμόζει η συγκυβέρνηση, θα εκτινάξει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα των Ταμείων. Σύμφωνα με υπολογισμούς των διοικήσεων των ίδιων των Ταμείων, οι νέες απώλειες προσεγγίζουν το 1 δισ. ευρώ το χρόνο! Ετσι, την ώρα που παροχές όπως αυτές, οι οποίες αφορούν την ιατροφαρμακευτική κάλυψη και την επιδότηση των ανέργων κ.τ.λ. (παροχές που συνδέονται με αυτό που οι εργοδότες και οι υπηρέτες τους ονομάζουν «μη μισθολογικό κόστος») καθίστανται όλο και πιο απαραίτητες για εκατοντάδες χιλιάδες εργατικές οικογένειες, η συγκυβέρνηση ουσιαστικά «στραγγαλίζει» όσες (ανεπαρκείς κι αυτές) έχουν απομείνει. Αντί να αυξήσει τις εργοδοτικές εισφορές, τις μειώνει. Πετάει το μπαλάκι ξανά στους ασφαλισμένους εκβιάζοντάς τους ότι αν δε δεχτούν τις νέες ανατροπές (μειώσεις παροχών και αυξήσεις ορίων ηλικίας) κινδυνεύουν να μείνουν εντελώς ανυπεράσπιστοι. Ομως, η ίδια η πείρα των εργαζομένων μαρτυρά πως η ανοχή και η υποχωρητικότητα μόνο το δρόμο προς τον γκρεμό ανοίγει, εδώ και χρόνια. Το δρόμο σε συνεχείς ανατροπές και θυσίες, για να πλουτίζει η μεγαλοεργοδοσία, δρόμο που τελικά οδηγεί σ' αυτό από το οποίο δήθεν θα γλίτωναν: σταδιακά αλλά σταθερά να μένουν εντελώς ανυπεράσπιστοι κι αυτοί και τα παιδιά τους.
Θέλουν άλλο «κοκτέιλ» διαχείρισης
Η παρουσία του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ανέδειξε πλευρές της επιζήμιας για το λαό στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ και της πρότασης που καταθέτει για διέξοδο από την κρίση. Ο Αλ. Τσίπρας έδωσε διαπιστευτήρια σε ντόπιους και ξένους πλουτοκράτες ότι στόχος του κόμματός του είναι να διαφυλάξει και όχι να διαρρήξει τη συνοχή της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Από δω προκύπτει ο πυρήνας των προτάσεων που καταθέτει για τη διαχείριση της κρίσης, με άλλο μείγμα, που δε θίγει, αλλά, αντίθετα, διασφαλίζει το κεφάλαιο και τα κέρδη του. Κάτω από προϋποθέσεις και αναλόγως με το πώς θα εξελιχθούν οι ανταγωνισμοί στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη, δεν είναι απίθανο το συγκεκριμένο «κοκτέιλ» να αναδειχθεί κυρίαρχο στην αστική διαχείριση.
Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει άλλα στελέχη του να υπερασπίζονται το ενδεχόμενο μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και να προσπαθούν να της προσδώσουν φιλολαϊκά χαρακτηριστικά, φέρνοντας στα μέτρα της προπαγάνδας τους το αρνητικό για το λαό παράδειγμα της Αργεντινής. Στόχος τους είναι να προσελκύσουν στη λογική της διαχείρισης συνειδήσεις που προβληματίζονται και ριζοσπαστικοποιούνται, να τις εγκλωβίσουν σε διεξόδους που δε θίγουν το κεφάλαιο, άρα δε σώζουν το λαό. Στο διά ταύτα, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει διαχείριση της κρίσης με περισσότερο χρήμα στα μονοπώλια για επενδύσεις. Αυτό το στόχο εξυπηρετεί η πρότασή του για εκροές κονδυλίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, για έκδοση ευρωομολόγου και αναβάθμιση του ρόλου της ΕΚΤ στην αγορά χρέους.
Κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι προϋπόθεση για επενδύσεις είναι να πέσει ακόμα πιο κάτω η τιμή της εργατικής δύναμης, όπως είναι ο μόνιμος στόχος της ΕΕ των μονοπωλίων. Κοροϊδεύει το λαό όταν υπόσχεται ακύρωση του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, ενώ ξέρει ότι δάνεια χωρίς μνημόνια δεν υπάρχουν και ότι τα ίδια μέτρα με αυτά της Ελλάδας παίρνονται και στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, με ή χωρίς μνημόνια. Πραγματική διέξοδο για το λαό μπορεί να δώσει μόνο η πρόταση του ΚΚΕ για κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών τους νόμων, ενταγμένη στην πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Ακόμα και στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής ο ΣΥΡΙΖΑ απέβαλε κάθε αναφορά στο ΝΑΤΟ, σε μια περίοδο που βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη τα σχέδια των ιμπεριαλιστών για την Ανατ. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας εκθείασε από τη Θεσσαλονίκη τη διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση και την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, επαληθεύοντας ότι στρατηγική του είναι ένα άλλο μείγμα πολιτικής, που όμως οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση από άλλο δρόμο, όπως επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις σε Αμερική και Ευρωζώνη. Οι αυταπάτες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ για σωτηρία του λαού με αλλαγή κυβέρνησης, για ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας με άλλο μείγμα διαχείρισης, για κοινά συμφέροντα ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα και στα μονοπώλια, είναι δηλητήριο για το κίνημα. Τώρα πρέπει να τις παραμερίσει, να σπάσει τη μοιρολατρία, να αντεπιτεθεί.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Αποκαλυπτικές ομολογίες
Γρηγοριάδης Κώστας
«Οταν επιτρέψουν οι δημοσιονομικές δυνατότητες θα προχωρήσουμε σε νέες προσλήψεις». Αυτό δήλωσε -μεταξύ άλλων- ο υπουργός Υγείας στη Βουλή, απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση που κατέθεσε ο βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Γκιόκας. Η ερώτηση αφορούσε την κατάσταση που βιώνουν οι κάτοικοι της Ανατολικής Αττικής επειδή κανένα Κέντρο Υγείας (ΚΥ) της ευρύτερης περιοχής Μεσογείων και Λαυρεωτικής δεν έχει εξασφαλισμένη 24ωρη λειτουργία. Μάλιστα, ο βουλευτής του ΚΚΕ επισήμανε ότι το μεν ΚY Νέας Μάκρης εφημερεύει δύο μέρες τη βδομάδα το δε ΚΥ Σπάτων τις υπόλοιπες πέντε μέρες. Ο βουλευτής τόνισε ότι παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στα υπόλοιπα Κέντρα Υγείας όπου οι εφημερίες βγαίνουν οριακά ή καθόλου. Υπογράμμισε ότι με την υπάρχουσα κατάσταση ένας κάτοικος της περιοχής μπορεί να κάνει 10 και 20 χιλιόμετρα σε μια περιοχή με κακό συγκοινωνιακό δίκτυο.
Η απάντηση που έδωσε η κυβέρνηση ήταν αναμενόμενη και φυσικά, για τα δικά της δεδομένα. Σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, περίοδο δηλαδή που το κεφάλαιο δυσκολεύεται να εξασφαλίσει όρους διευρυμένης αναπαραγωγής (δηλαδή αύξησης της κερδοφορίας του) και το κράτος του σπεύδει να «σπρώξει» για να βγει από τη λάσπη της «ύφεσης», αποκαλύπτεται ακόμα πιο ωμά το ταξικό πρόσωπο της ασκούμενης πολιτικής. Τι λέει η κυβέρνηση; Οταν (άρα και αν) περισσέψουν από τα κρατικά ταμεία (τα οποία γεμίζουν, αδειάζουν και συνολικά λειτουργούν με άξονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου) λεφτά, κάτι μπορεί να γίνει. Το ερώτημα είναι αν οι εργαζόμενοι μπορούν να περιμένουν αυτό το «όταν» της κυβέρνησης. Τι θα κάνουν; Θα βρίσκουν γιατρό, θα κάνουν εξετάσεις, θα έχουν φάρμακα «όταν» (και αν) περισσέψει κάτι γι' αυτούς; 'Η θα ενταχθούν αποφασιστικά στην πάλη για την ανατροπή της πολιτικής που ωμά ομολογεί πως όταν τα συμφέροντα των μονοπωλίων το απαιτούν, οι εργάτες μένουν ανυπεράσπιστοι ακόμα και όσον αφορά την υγεία τους..;
Παπαγεωργίου Βασίλης
Απόφαση για ρήξη ή υποταγή
Γρηγοριάδης Κώστας
Το εύρος και το βάθος της σφαγής που έχει υποστεί μέχρι τώρα ο λαός παρουσίασε με περίσσια ταξική υπερηφάνεια ο υπουργός Οικονομικών μιλώντας χτες στο Ελληνοκινεζικό Συνέδριο Επιχειρηματικότητας προκειμένου να πείσει τους ξένους και εγχώριους κεφαλαιοκράτες ότι οι «επενδύσεις» τους έχουν εγγυημένη και υψηλή κερδοφορία. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν τα στοιχεία που επέλεξε να παρουσιάσει στο «εκλεκτό ακροατήριο» και που για ευνόητους λόγους αποφεύγει να τα πολυδιαφημίζει ενώπιον του λαού. Το πρώτο αφορά βέβαια τη μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους»: «Οι μισθοί και το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος έχουν μειωθεί δραματικά (!) ακολουθώντας τις αλλαγές στην αγορά εργασίας και την ύφεση. Αυτό προκάλεσε μια ταχεία βελτίωση της ανταγωνιστικότητας κόστους», υπογράμμισε ο υπουργός, θέλοντας να στείλει το μήνυμα ότι έχει επιτευχθεί, σε σημαντικό βαθμό ο στόχος της φτηνής εργατικής δύναμης. Το δεύτερο που ανέδειξε με καμάρι είναι ότι οι δαπάνες για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, δηλαδή οι δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, τείνουν να πιάσουν «πάτο». «Εάν επιτευχθεί η μείωση των δαπανών μετά και το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ η Ελλάδα θα είναι μια από τις χώρες με το μικρότερο ποσοστό δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ»(!), καυχήθηκε ξετσίπωτα ο Γ. Στουρνάρας. Από κοντά ο πρόεδρος του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) Τ. Αθανασόπουλος, που διαβεβαίωσε τους επενδυτές ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει γι' αυτούς το νέο «Ελ Ντοράντο». Ολα αυτά όμως βοηθούν το λαό να συνειδητοποιήσει μια μεγάλη αλήθεια. Οτι τα (αμέτρητα) μέτρα δεν παίρνονται για την αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους» και των ελλειμμάτων αλλά για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία σωτηρία για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, όσο δεν αποφασίζουν να στρέψουν την πάλη τους κατευθείαν στην καρδιά του αντίπαλου, στην οικονομική και πολιτική εξουσία των μονοπωλίων.
«Σωτήρες» των εφοπλιστών
Να σώσει τους ακτοπλόους εφοπλιστές, να βγουν αλώβητοι από την κρίση και να διασφαλίσει την κερδοφορία τους, σπεύδει η κυβέρνηση ικανοποιώντας όλα τα αιτήματά τους, πράγμα που στην πράξη σημαίνει να μετακυλίσει τα βάρη της κρίσης στους ναυτεργάτες, στους κατοίκους των νησιών και συνολικά στο λαό. Πριν ξεκινήσει ο «διάλογος» με τους εκπροσώπους του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας (ΣΕΕΝ) την ερχόμενη βδομάδα, το υπουργείο Ναυτιλίας φρόντισε να «διαρρεύσει» ότι ικανοποιεί ένα από τα σημαντικότερα πάγια αιτήματα των εφοπλιστών, που αφορά την υποχρεωτική 10μηνη δρομολόγηση και επάνδρωση των ακτοπλοϊκών πλοίων. Οπως αναφέρει η «Καθημερινή», «εφόσον καταργηθεί η υποχρεωτική δρομολόγηση των πλοίων, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις «να μειωθεί σημαντικά το εργασιακό κόστος των πλοίων». Ιδού πως: «Σύμφωνα με μελέτη του Ναυτικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΝΕΕ), εφόσον καταργηθεί η υποχρεωτική 10μηνη δρομολόγηση ένα συμβατικό πλοίο θα μείωνε το εργασιακό του κόστος κατά 34,5% ενώ στα ταχύπλοα, η κατάργηση των 7,5 μηνών υποχρεωτικής δρομολόγησης, θα οδηγούσε στη μείωση του εργασιακού κόστους κατά 52,5%»(!). Ηδη οι εφοπλιστές το εφαρμόζουν στην πράξη, δένοντας με το «έτσι θέλω» τα πλοία στα λιμάνια, πετώντας μαζικά στην ανεργία τους ναυτεργάτες και μειώνοντας τα δρομολόγια αδιαφορώντας για τις ανάγκες των κατοίκων των νησιών. Τι και αν έχουν «τσεπώσει» περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ κρατική επιχορήγηση, τι και αν έχουν αυξήσει τα εισιτήρια πάνω από τρεις και τέσσερις φορές στα χρόνια της «απελευθέρωσης», τι και αν έχουν τσακίσει τους μισθούς των ναυτεργατών, αν έχουν σχεδόν απαλλαγεί από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές... Η κυβέρνηση βάζει ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι στους ναυτεργάτες για να σώσει τους εφοπλιστές, όπως άλλωστε κάνει γενικότερα με το λαό για χάρη των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.
Η πείρα του λαού από το «κούρεμα»
Στη συνέντευξή του από τη Θεσσαλονίκη, ο Τσίπρας ζήτησε για την Ελλάδα «ένα μοντέλο το οποίο εφαρμόστηκε το 1953 για τη Γερμανία, που διαγράφτηκε το 60% του χρέους της Γερμανίας, τότε και υπήρξε ρήτρα ανάπτυξης για την αποπληρωμή του υπόλοιπου χρέους». Ο ΣΥΡΙΖΑ ανάγει το κρατικό χρέος σε πηγή όλων των μέτρων, όταν η συντριπτική τους πλειοψηφία αφορά την παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης, για να βγουν τα μονοπώλια κερδισμένα από την κρίση. Αλλά και το παράδειγμα της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας, είναι ανιστόρητο και παραπλανητικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί συγχύσεις, συγκρίνοντας τις διευθετήσεις που έγιναν μεταπολεμικά με πρωτοβουλία των ΗΠΑ στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους έναντι της Σοβιετικής Ενωσης, σε μια χώρα όπως η Δυτική Γερμανία, όπου ο λαός στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας, τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, οικοδομούσε σοσιαλισμό. Αλλωστε, και από αυτή τη διευθέτηση και την καπιταλιστική ανάπτυξη που ακολούθησε, κερδισμένος δε βγήκε ο λαός, αλλά τα γερμανικά μονοπώλια. Διδακτικό παράδειγμα για το λαό είναι και το κούρεμα του ελληνικού χρέους, πρώτα κατά 22% και στη συνέχεια κατά 50%, σε ό,τι αφορά τα ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους οι τράπεζες. Από τις διευθετήσεις αυτές και την αναδιάρθρωση του χρέους, όπως και τις επόμενες που ενδεχόμενα θα ακολουθήσουν, ο λαός βγήκε χαμένος, με κουρεμένα τα αποθεματικά των ταμείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων κλπ. Αλλά με κουρεμένα και τα δικαιώματά του, αφού το PSI έφερε το δεύτερο μνημόνιο. Να μην πέσει ο λαός στην παγίδα που στήνει το σύστημα και ο ΣΥΡΙΖΑ με διαχειριστικές φιοριτούρες. Πραγματική διέξοδος είναι μόνο η μονομερής διαγραφή του χρέους από τη λαϊκή εξουσία, που θα αποδεσμεύσει την Ελλάδα από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Μαχητικά για την απεργία
Η ανάγκη να δυναμώσει ο αγωνιστικός και αντιμονοπωλιακός συντονισμός όλων των λαϊκών στρωμάτων φανερώνεται μπροστά στη μάχη της γενικής απεργίας στις 26 Σεπτέμβρη. Απειλείται η ίδια η επιβίωση όλο και περισσότερων λαϊκών οικογενειών. Το εισόδημα συρρικνώνεται αμείωτα. Υγεία και Πρόνοια ιδιωτικοποιούνται, ενώ το κόστος της εκπαίδευσης γίνεται ασήκωτο για τα λαϊκά νοικοκυριά. Τα χαράτσια και η φοροεπιδρομή ωθούν τις λαϊκές οικογένειες στα όρια της φτώχειας και, σε αρκετές περιπτώσεις, κάτω απ' αυτά.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Γενική Απεργία καλείται να δώσει μια βροντερή απάντηση απέναντι στον καταστροφικό «τυφώνα» που έχει πλήξει την εργατική οικογένεια, τα λαϊκά νοικοκυριά, και στο νέο που έρχεται, να δυναμώσει την οργάνωση της εργατικής τάξης, την ταξική της ενότητα, την κοινή δράση με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο, να δυναμώσει τη λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια. Ακριβώς επειδή τα προβλήματα αφορούν το σύνολο της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, είναι ζήτημα επιτακτικό η ενίσχυση της δράσης που θα αποκαλύπτει τις αιτίες που γεννούν τα λαϊκά βάσανα, θα συμβάλλει στον απεγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων από αυταπάτες και εκβιασμούς, θα συσπειρώνει δυνάμεις ενάντια σε όσους θυσιάζουν τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας», δίνοντας πνοή και προοπτική συνολικά στο λαϊκό κίνημα.
Ο καθορισμός του κατώτερου βασικού μισθού με νόμο, που σημαίνει κατάργηση στην ουσία του κατώτερου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων, μεροκάματα Βουλγαρίας για όλους. Η πλήρης κατάργηση του 8ωρου και εφαρμογή εργάσιμου χρόνου με μονομερή απόφαση του εργοδότη και κριτήριο τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Η μείωση έως κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών στα Ασφαλιστικά Ταμεία, η σύνταξη στα 70, η μείωση των συντάξεων και η παράλληλη αύξηση των 4.500 ενσήμων στα 6.000 για την εξασφάλιση της ελάχιστης σύνταξης. Η κατάργηση της αποζημίωσης για την απόλυση. Οι δραστικές περικοπές σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, η παράδοση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών και του δημόσιου πλούτου προς όφελος μεγαλοεπιχειρηματιών με τις ιδιωτικοποιήσεις. Ολα μαζί αποτελούν ένα θανατηφόρο μείγμα που στέλνει στην κόλαση τους εργαζόμενους.
Ετσι, μπροστά στην απεργία αποκτά ξεχωριστή σημασία η διαδικασία για την οργάνωση των εργαζομένων μέσα σε κάθε τόπο δουλειάς. Συσκέψεις, συνελεύσεις, συζητήσεις άνθρωπο τον άνθρωπο, μπορούν και πρέπει να βάζουν κάθε φορά κι από ένα λιθαράκι σε αυτήν την κατεύθυνση. Χρειάζεται, λοιπόν, επίμονα, δημιουργικά, συστηματικά, ολόπλευρα να αναπτύξουν τα συνδικάτα δράσεις που θα βοηθούν στην αγωνιστική συσπείρωση και δράση των εργαζομένων. Να μετατραπούν οι τόποι δουλειάς σε χώρους αντιπαράθεσης και ανοιχτής, θαρρετής αναμέτρησης με τους εκβιασμούς και τις αυταπάτες που καλλιεργεί η μεγαλοεργοδοσία, αποκάλυψης και αποδυνάμωσης του ρόλου των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων.
Να παρθούν αποφάσεις για συμμετοχή και οργάνωση από τους ίδιους τους εργάτες της απεργίας μαζί με τα ταξικά συνδικάτα. Κανένας δε μένει ανεπηρέαστος από την αντιλαϊκή «θύελλα». Ακόμη και όσοι δουλεύουν σε επιχειρήσεις που δεν έχουν γίνει μειώσεις μισθών, βιώνουν τις συνέπειες της ακρίβειας, της εμπορευματοποίησης των Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, των χαρατσιών που εξανεμίζουν τον όποιο μισθό. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι καλούνται να πάρουν απόφαση για αγώνα βγάζοντας συμπεράσματα από το σύνολο της ζωής τους. Η απεργία στις 26 του Σεπτέμβρη πρέπει να συνεισφέρει αποφασιστικά σε αυτήν την κατεύθυνση και στην παραπέρα κλιμάκωση.
Feeds
