«Σαν μια λάμψη στο σκοτάδι»,του Ντέινις Λι.

Ενα συγκινητικό (μελό) οικογενειακό δράμα. Μια οικογένεια που ζει κάτω από τον αυταρχικό πατέρα διαλύεται και μετά τον απροσδόκητο χαμό της μάνας (αυτοκινητιστικό δυστύχημα) ξαναενώνεται! Παλιά θεματολογία, παλιός κινηματογράφος. Με λαμπερές, δυστυχώς, παρουσίες.

Παίζουν: Τζούλια Ρόμπερτς, Γουίλεμ Νταφόε, Εμιλι Γουότσον, Ράιαν Ρέινολς, Κάρι Αν Μος.

«Ο σκοτεινός ιππότης»,του Κρίστοφερ Νόλαν.

Ενας ακόμα Μπάτμαν! Η γνωστή και αφελής ιστορία. Πλουσιόπαιδο, ο γιος του Βαρδινογιάννη να πούμε, θέλει το καλό της κοινωνίας και φοράει τη μάσκα του εκδικητή! Ποιος είδε τον Βαρδινογιάννη και δεν τον φοβήθηκε! Ολοι οι κακοί, κοινοί εγκληματίες, εισαγγελείς, πολιτικοί και άλλα κοινωνικά καθίκια, μόλις τον αντικρίζουν τα κάνουν επάνω τους. Και όσοι δεν τα κάνουν δέχονται τις γροθιές και τις σφαίρες του.

Η μια πλευρά είναι η αφέλεια. Η άλλη, η πιο σοβαρή, η συνειδητή αντιδραστική προπαγάνδα. Ο σωτήρας! Και μάλιστα σωτήρας από την άρχουσα τάξη. Μόνον για κάφρους!

Κάποιοι θα πούνε, έλα καημένε, για ένα κόμικ πρόκειται! Και εγώ θα ρωτήσω, πείραζε αυτό το κόμικ να ήταν αληθινό; Ο Βαρδινογιάννης, και να με συγχωράει ο άνθρωπος, για παράδειγμα τον αναφέρω, να ήταν με τους κακούς, όπου είναι η θέση του, και ο Μπάτμαν να ήταν γιος τσαγκάρη; Εκεί να έβλεπες πλάκα!

Παίζουν: Κριστιάν Μπέιλ, Λιθ Λέτζερ, Ααρόν Εκχαρτ, Μάικλ Κέιν κ.ά.

Ο,τι ξέρατε για τα καουμπόικα φιλμ ξεχάστε τα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με άσκηση ύφους! Τόσο ο σκηνοθέτης Αρθουρ Πεν (Μπόνι και Κλάιντ, Ο Μικρός Μεγάλος Ανθρωπος, κ.λπ.), όσο και οι δύο πρωταγωνιστές του δε μιλάνε απλή κινηματογραφική γλώσσα, μιλάνε, κεντάνε σωστότερα, με πολύ ψιλές και λεπτομερειακές βελονιές!

Είναι πολλές οι στιγμές της ταινίας που σε αναγκάζουν να ξεχνάς την ιστορία που διηγείται και να χαζεύεις τον τρόπο που τη διηγείται. Να ξεχνιέσαι... και να «χαζεύεις» με το εξαιρετικό πλανάρισμα και τις σωστές θέσεις της μηχανής και, ιδίως, με τις ερμηνείες. Οι οποίες, ενώ είναι ενταγμένες στη γνωστή μανιέρα των δύο θαυμάσιων ηθοποιών, η οποία πολλές φορές σε εκνευρίζει, καταφέρνουν, κόντρα στη δική σου άρνηση να δεχτείς τη μανιέρα τους, να σε παρασύρουν στα δικά τους μονοπάτια και να σε περάσουν μέσα σε ένα σπάνιο κήπο με χιλιάδες ευωδιές. Ευωδιές που βγάζουν οι άκρες από τα μάτια, τα αμήχανα δάχτυλα, το ανεπαίσθητο κούνημα των χειλιών, η αμηχανία που εκφράζεται με το σκάψιμο της γης με τη μύτη από το παπούτσι, το διώξιμο μιας μύγας που δε φαίνεται, η προσπάθεια να ακούσουν έναν θόρυβο... Μιλάμε για ποταμό υποκριτικών λεπτομερειών! Μιλάμε για σπάνιο πλούτο.

Αλλά και η ίδια η ταινία είναι ...παράξενη! Κόντρα στο συνηθισμένο. Εχει, βέβαια, μια καουμπόικη ιστορία, για να σου αποσπάσει την προσοχή: μια συμμορία κλεφτών αλόγων πλησιάζει έναν μεγαλοκτηματία με σκοπό να τον κλέψει, για να τον εκδικηθεί για τον θάνατο (κρέμασμα) ενός συντρόφου τους. Εκείνος, παλιά καραβάνα, τους παίρνει είδηση και ναυλώνει έναν «ειδικό» (Μάρλον Μπράντο) για να τους κυνηγήσει. Στο μεταξύ ο αρχηγός των κλεφτών (Τζακ Νίκολσον) ερωτεύεται την κόρη του μεγαλοκτηματία. Στο τέλος μόνον το ζευγάρι θα σωθεί. Και αυτό με τις δικές του απώλειες. Η ταινία, όμως, δε μένει εκεί!..

Ο Αρθουρ Πεν με τη βοήθεια του σεναριογράφου Τόμας Καμ Γκουάν, ο οποίος θεωρείται ο συγγραφέας που αναθεώρησε τον καουμπόικο μύθο, κάνοντάς τον λιγότερο ηρωικό και δίνοντάς του μια ρεαλιστική διάσταση, κατέβασε όλους τους ήρωές του από τα άλογά τους και τους έκανε απλούς καθημερινούς ανθρώπους! Για πρώτη φορά, ίσως, η οθόνη δείχνει καουμπόηδες με πραγματικές ανθρώπινες συμπεριφορές. Δεν έχουν ύφος και στιλ γενναίου και ατρόμητου καουμπόη. Είναι άνθρωποι του διπλανού χωριού, όπως λέμε άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Μοιάζουν τόσο πολύ με τους δικούς μας κατσικοκλέφτες, ας πούμε. Εκεί που θυμώνουν, γελούν. Εκεί που γελούν, θυμώνουν! Δεν ξέρεις από πού να τους πιάσεις!

«Οι Φυγάδες του Μιζούρι» έχουν και άλλα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Εχουν πολλές γνωστές ανθρώπινες αδυναμίες. Είναι παλικάρια, αλλά και δειλοί. Είναι σκληροί, αλλά την ίδια στιγμή μαλακοί σαν προζύμι. Ερωτεύονται, ντρέπονται, ζηλεύουν. Εχουν μοναξιές και ανασφάλειες. Είναι άνθρωποι, με άλλα λόγια. Καμία σχέση με σχήματα παρόμοιων ταινιών. Ακόμα και η γυναίκα, η οποία στα καουμπόικα φιλμ ήταν πάντα παθητικό όργανο, εδώ επιτίθεται, διεκδικεί, απαιτεί. «Στριμώχνει» εκείνη τον άντρα. (Στις περισσότερες ταινίες του Αρθουρ Πεν η γυναίκα είναι ενεργητική.)

Ο Πεν δεν ένιωσε με όλα αυτά ικανοποιημένος. Προχώρησε ακόμα ένα βήμα! Με την ταινία του, με την πλοκή της ιστορίας του, αλλά και με τους σύνθετους χαρακτήρες που δημιούργησε, προσπάθησε - και το κατάφερε - και συνέδεσε το τότε της Αμερικής με το σήμερα. Ο Μάρλον Μπράντο, ο ναυλωμένος σωτήρας της ταινίας, λειτουργεί όπως ακριβώς λειτουργεί ο σημερινός Αμερικανός πράκτορας. Ψυχρά, κυνικά, μελετημένα. Σκοτώνει στο δευτερόλεπτο! Επίσης, η σημερινή πολιτική λογική της Αμερικής, σύμφωνα με τον Πεν, έχει τις ρίζες της στο παρελθόν της. Οι άνθρωποι ασύδοτοι από παραδόσεις και νόμους έχτισαν τη χώρα τους με πρωτόγονο τρόπο. Ο δυνατότερος έτρωγε τον αδυνατότερο ή τον υποχρέωνε να προσκυνήσει.

Η ταινία δεν ευτύχησε με τους κριτικούς της εποχής της (1976). Δεν της έγραψαν καλά λόγια. Ωστόσο, η ίδια, κόντρα στις κακές κριτικές, άντεξε στο χρόνο. Ο φίλος του καλού κινηματογράφου, ακόμα και για ιστορικούς λόγους, δεν μπορεί να μην τη βάλει στις αποσκευές του.

Παίζουν: Μάρλον Μπράντο, Τζακ Νίκολσον, Ράντι Κουέιντ, Κάθλιν Λόιντ, Χάρι Ντιν.

Γιατί θα έβλεπε κάποιος τα... Ενδύματα; Σίγουρα για το σουρεαλισμό τους! Για τη θαυμάσια φωτογραφία τους. Για το «αποστασιοποιημένο» παίξιμο των ηθοποιών τους. Αλλά και για το «θανατερό» χιούμορ τους.

Μια μικρή κοινωνία, μια δανέζικη μικρή κοινότητα, από απροσεξία, από τις αλλαγές που έχουν επέλθει στην κοινωνία, από πολλές και διάφορες αιτίες, έχει διασπαστεί. Η συνοχή της, η αλληλεγγύη, η αγάπη μεταξύ των μελών της έχουν πάει περίπατο! Οι άνθρωποι ζούνε μέσα στη μιζέρια και την γκρίνια.

Ενα τυχαίο γεγονός, όμως, ήρθε και θα ανατρέψει όλη αυτή τη θλιμμένη και αντικοινωνική κατάσταση. Κάποια μέρα, τελείως αναπάντεχα και αδικαιολόγητα λογικά, στους δρόμους του χωριού κάνει την εμφάνισή του ένας γυμνός άντρας! Αυτή η παρουσία, αυτή η οπτασία, η οποία ήρθε και μετά χάθηκε, στάθηκε η αφορμή η μικρή κοινωνία να ξαναδεί και να ξαναβρεί τον εαυτό της. Οι κάτοικοι της μικρής κοινότητας αναζητώντας την ταυτότητα του γυμνού άντρα, σιγά σιγά βρίσκουν τη δική τους χαμένη ταυτότητα. Βρίσκουν, τελικά, και το γυμνό άντρα. Ο οποίος ενήργησε σαν τον ήρωα του Σαμαράκη, που πέταξε πέτρες για να αφυπνίσει τα Φάρσαλα!

Δειλά στην αρχή, πιο γρήγορα στη συνέχεια, οι παλιές καλές μέρες θα επιστρέψουν. Οι άνθρωποι αρχίζουν να χαμογελούν, να ερωτεύονται, να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Μικρή, τρυφερή, ηθικοπλαστική ταινία, η οποία δε σε κάνει μεγαλύτερο και ψηλότερο, αλλά δε σε βλάφτει κιόλας!

Παίζουν: Λαρς Κάλουντ, Μπόντιλ Γιόργκενσεν, Αν Ελεονόρα, Πίτερ Γκάντζλερ.

Δυο πολύ καλές επαναλήψεις προσφέρει η νέα κινηματογραφική βδομάδα. Την κλασική ταινία του Αρθουρ Πεν, «Οι Φυγάδες του Μιζούρι» ένα αλλόκοτο χιουμοριστικό και ανθρώπινο γουέστερν, με δυο γίγαντες της υποκριτικής (Μάρλον Μπράντο - Τζακ Νίκολσον) και το κινηματογραφικό φιλοσοφικό δοκίμιο του διανοούμενου Αλέν Ρενέ, «Ο Θείος μου από την Αμερική».

Ενδιαφέρον, ωστόσο, παρουσιάζουν και κάποιες από τις νέες ταινίες. Οπως, για παράδειγμα, η ταινία του Δανού Μόρτεν Χαρτς Κάπλερς, «AFR». Το «AFR» παριστάνει το ντοκιμαντέρ, όμως, είναι μια ταινία μυθοπλασίας και μάλιστα εφευρετικής, πανέξυπνης και αποκαλυπτικής μυθοπλασίας. Σκάνδαλα και πολιτική!

Ενδιαφέρουσα, κυρίως για την κινηματογραφική της ματιά και την αισθητική της, είναι και η ηθικοπλαστική και διδακτική ταινία του Λον Σέρφινγκ, «Ανευ Ενδυμάτων». Μια αποξενωμένη κοινότητα βρίσκει την ψυχική ισορροπία της! Ηθικοπλαστική και συναισθηματική είναι και η λιγότερο ενδιαφέρουσα ταινία του Ντένις Λι, «Σαν Μια Λάμψη Στο Σκοτάδι». Εδώ η ψυχική ισορροπία θα επανέλθει σε μια διαλυμένη και προβληματική οικογένεια.

Τέλος, ένας ακόμα Μπάτμαν! «Ο Σκοτεινός Ιππότης», του Κρίστοφερ Νόλαν. Ενα πολυέξοδο ηλεκτρονικό καρτούν που κυλάει με θόρυβο πάνω στην οθόνη, χωρίς να καταφέρει να αγγίξει κανένα συναίσθημα.

Με τις ταινίες του Αλέν Ρενέ (Χιροσίμα Αγάπη μου), τα πράγματα σοβαρεύουν! Ο θεατής που θα βρεθεί στην αίθουσα πρέπει να καταβάλει κόπο. Πολύ κόπο. Ο κινηματογράφος του Ρενέ, συμφωνείς - διαφωνείς μαζί του, δεν είναι «διασκεδαστικός». Απαιτεί την προσοχή σου και τη συμμετοχή σου.

Στην οθόνη δεν ξεδιπλώνονται απλώς κάποιες σπάνιας αισθητικής εικόνες, τρέχουν και πολλές σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές φιλοσοφικές ανησυχίες. Πολλοί προβληματισμοί για τον άνθρωπο και τις συμπεριφορές του. Οι διάλογοι των ταινιών του Ρενέ θέλουν μεγάλη προσοχή στο διάβασμα. Οι περισσότεροι λένε σοβαρά πράγματα. Αλλοι, όμως, λένε λαθεμένα ή περιορίζονται σε εντυπωσιακά, αλλά ξεπερασμένα φιλοσοφικά τσιτάτα. Και στις δυο περιπτώσεις απαιτείται προσοχή. Τα ζητήματα που βάζει στις ταινίες του απαιτούν επιστημονικές αποδείξεις. Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του φιλοσόφου, που συνοδεύει τον Γάλλο δημιουργό. Και σαν φιλόσοφος αφήνει τη φαντασία του να καλπάζει. Η επιστήμη και ο θεατής είναι αυτοί που θα τακτοποιήσουν τα πράγματα...

«Ο θείος από την Αμερική», ενώ είναι μια πανέμορφη κινηματογραφικά ταινία, μια ταινία γεμάτη θερμοκρασίες, καλούς ηθοποιούς, ωραίους χώρους, λειτουργικές μουσικές και σιωπές, χαρακτήρες που αναπτύσσονται μαζί με την ιστορία, έξυπνες παρεμβολές με αποσπάσματα παλιών ταινιών στα οποία εμφανίζονται τρία «τέρατα» του γαλλικού κινηματογράφου, Ζαν Γκαμπέν, Ζαν Μαρέ και Ντανιέλ Νταριέ, αποσπάσματα που βοηθούν την εξέλιξη της ιστορίας, την ίδια στιγμή είναι και ένα σοβαρό, τουλάχιστον για την αγωνία που εκφράζει, φιλοσοφικό δοκίμιο! Μια φιλοσοφική - καλλιτεχνική σπουδή για τον άνθρωπο και την κοινωνία.

Το θέμα που η ταινία βάζει για συζήτηση είναι η συμπεριφορά του ανθρώπου κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Αλλά και η διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα μέσα από την εκπαίδευση (οικογένεια, σχολείο, θρησκεία, παραδόσεις). Μια διαμόρφωση, η οποία εκδηλώνεται μέσα από τις συμπεριφορές του. Ο Ρενέ, ακουμπώντας πάνω στις θεωρίες του ψυχολόγου Χένρι Λαμπορίτ, μας δείχνει, με παραδείγματα, πως όταν ο άνθρωπος βρεθεί πιεσμένος από μια συγκεκριμένη κατάσταση έχει δυο επιλογές για να ενεργήσει! Να απομακρυνθεί ή να επιτεθεί. Από την απόφαση που θα πάρει θα γεννηθούν νέα προβλήματα. Τα οποία με τη σειρά τους απαιτούν νέες αποφάσεις. Ο άνθρωπος, τελικά, μοιάζει με έναν κλεισμένο σε ένα κλουβί ποντικό. Ο οποίος προσπαθεί να ανοίξει διόδους για να διαφύγει (από το πρόβλημα). Αυτή η προσπάθεια τον κάνει επιθετικό τόσο προς τους άλλους, όσο και προς τον εαυτό του. (Μια σειρά ασθένειες με κορυφαία αυτή του στρες προκαλούνται από την προσπάθεια του ανθρώπου να λύσει τα προβλήματά του, χωρίς να επιτεθεί στον «εχθρό», χωρίς να κόψει το κεφάλι σε αυτό που τον καταπιέζει).

Αν κάποιος δεν έχει έρθει σε επαφή, δε γνωρίζει την υλιστική φιλοσοφία, δεν κατέχει τον διαλεκτικό υλισμό, δεν προσέγγισε την κοινωνία, τον άνθρωπο και τα προβλήματά του με διαλεκτικό τρόπο, τότε θα παρακολουθεί την ταινία του Ρενέ με ανοιχτό το στόμα. Και με αγωνία! Οι πληροφορίες που θα παίρνει θα τον εντυπωσιάζουν. Και θα τον αγχώνουν! Στο επίπεδο της καταγραφής δεν παρουσιάζει μεγάλες ατέλειες. Σχεδόν όλοι θα συμφωνήσουμε μαζί του. Τα προβλήματα βρίσκονται στο διά ταύτα! Θα πρέπει να σημειώσουμε πως όλες αυτές οι πληροφορίες, για να γίνουν κατανοητές, δίνονται με απλά παραδείγματα. Τρεις διαφορετικές ιστορίες, δεμένες με χαλαρούς δεσμούς μεταξύ τους, βοηθάνε τις προσπάθειες του σκηνοθέτη. Οι ήρωες των ιστοριών σαν πειραματόζωα, όπως το ποντίκι που προαναφέραμε και το οποίο έρχεται και επανέρχεται στην ταινία, δοκιμάζονται, παλεύουν, αντιδρούν, πληγώνουν και πληγώνονται. Ολα αυτά, βέβαια, έχουν στο μεταξύ εξηγηθεί. Ο ψυχολόγος Λαμπορίτ και ο Ρενέ είναι, μάλλον, ξεπερασμένοι εδώ. Αλλάζοντας το κοινωνικό - πολιτικό - οικονομικό περιβάλλουν αλλάζουν τα προβλήματα και, βέβαια, αλλάζουν και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες. Επομένως και οι αγώνες και οι αγωνίες του ανθρώπου. Ο άνθρωπος έχει διαμορφωθεί έτσι ή αλλιώς, γιατί είναι τέτοια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Τα οποία σαν τέτοια απαιτούν αντίστοιχες λύσεις. Λύσεις για τις οποίες, όταν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, προκαλείται το στρες... Μένοντας τα πράγματα ως έχουν, ο άνθρωπος θα είναι κλεισμένος στο ίδιο κλουβί με το ποντίκι της ταινίας. Και θα γίνεται επιθετικός και απέναντι στους άλλους και απέναντι στον εαυτό του! Και τα προβλήματα θα παραμένουν!..

Πολλοί θεατές, οι φιλοσοφικά και πολιτικά σωστά πληροφορημένοι, σίγουρα θα διαφωνήσουν με τις λύσεις που προτείνονται ή δεν προτείνονται από την ταινία. Με τα προβλήματα που βάζει ή δε βάζει η ταινία. Ομως, και αυτοί θα εκτιμήσουν την προσπάθεια και την επιμονή του Ρενέ να θεωρεί τον κινηματογράφο πεδίο πνευματικών μαχών. Χώρο στον οποίο, μέσω της διασκέδασης, μπορεί να παραχθεί γνώση. Και γι' αυτόν το λόγο ο Ρενέ έχει το σεβασμό μας. Σε μια περίοδο (1980) που ο κινηματογράφος είχε, πια, σχεδόν ολοκληρωτικά υποκύψει στο εμπόριο και στη φθηνή διασκέδαση, αυτός επέμεινε φιλοσοφικά και πολιτικά. Χάρις σε αυτόν, και σε αυτόν, ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος θεωρείται σκεπτόμενος κινηματογράφος.

Παίζουν: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Νικόλ Γκαρσιά.

Πρώτα η σύλληψη. Πανέξυπνη. Και με την αστική θεώρηση των πραγμάτων και ανατρεπτική! Ο πρωθυπουργός της Δανίας Αντρες Φογκ Ρασμούσεν, ο οποίος ανέβηκε σιγά-σιγά τα σκαλοπάτια της εξουσίας, σε κάποια φάση της καριέρας του, επηρεασμένος, ίσως, από τον «αναρχικό» εραστή του, από σκληρός νεοφιλελεύθερος και φιλοϊμπεριαλιστής, ο άνθρωπος που έστειλε Δανούς στρατιώτες στο Ιράκ, γίνεται φίλος του λαού και φίλος των λαών του τρίτου κόσμου που πεινάει και πεθαίνει από τις αρρώστιες.

Πάνω σε αυτή τη στροφή ο Ρασμούσεν δολοφονείται. Σαν ένοχος συλλαμβάνεται ο εραστής του. Τα αίτια της δολοφονίας είναι ερωτικά (ο Ρασμούσεν, τόσο στην ταινία όσο και στην πραγματικότητα, είναι παντρεμένος και πατέρας δυο παιδιών). Ομως, ποιος στην πραγματικότητα σκότωσε τον Ρασμούσεν;

Η... απίθανη αυτή ιστορία είναι τρομερά αληθοφανής! Ο Κάπλερς χρησιμοποιώντας με εξαιρετικό και πανέξυπνο τρόπο αρχειακό υλικό, τον Ρασμούσεν σε πολλές φάσεις της ζωής του και της καριέρας του, αλλά και ηγέτες άλλων χωρών που μιλάνε γι' αυτόν ή για κάποιον άλλον που έχει πεθάνει, τον οποίον «εκτιμούν και λυπούνται για το χαμό του», αλλά και με τη χρήση ηθοποιών που παριστάνουν διάφορα υπαρκτά ή ανύπαρκτα πρόσωπα, που με τις «μαρτυρίες» τους «φωτίζουν» την υπόθεση αλλά και την προσωπικότητα του πρωθυπουργού, καθώς και αυτή του εραστή του και δολοφόνου του, σου δημιουργείται η πεποίθηση πως αυτά που βλέπεις στην οθόνη είναι πέρα για πέρα αληθινά και συμμετέχεις, ανάλογα με τις διαθέσεις σου και τα πιστεύω σου.

Η ταινία, ωστόσο, δεν περιορίζεται στο παράξενο της υπόθεσης. Μάλλον δεν την ενδιαφέρει καθόλου αυτή η εκδοχή. Εκείνο που αναζητά, και το πετυχαίνει, είναι να καταγγείλει την πολιτική συμπεριφορά του Αντρες Φογκ Ρασμούσεν και της κυβέρνησής του, μια συμπεριφορά που πληγώνει το λαό της Δανίας, (ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια), και δημιουργεί προβλήματα σε ξένους λαούς (Ιράκ κλπ.) και παράλληλα να αποδείξει - και το πετυχαίνει - πώς, και με τι τρόπο, τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν την αλήθεια (ντοκουμέντα) για να φτιάξουν τις δικές τους ιστορίες. Ιστορίες οι οποίες είναι μακριά από την αλήθεια. Εδώ καυτηριάζεται και η δανέζικη κοινωνία, η οποία δείχνει άνετη με την ομοφυλοφιλία, ας πούμε, αλλά όταν αυτή αφορά στον πρωθυπουργό της χώρας τα πράγματα αλλάζουν!

Πριν δω την ταινία γνώριζα το «ψεύτικο» της υπόθεσης, ότι δηλαδή θα έβλεπα ένα «ψεύτικο» ντοκιμαντέρ, ένα ντοκιμαντέρ που στην ουσία είναι μια φτιαχτή (επινοημένη) ιστορία. Παρόλα αυτά, από κάποιο σημείο και μετά, την παρακολουθούσα σαν να έβλεπα μια πολύ ενδιαφέρουσα αληθινή ιστορία, ένα δυνατό αληθινό ντοκιμαντέρ! Αυτό οφείλεται σε δυο λόγους. Πρώτον στην ικανότητα του δημιουργού το δίχως άλλο, και δεύτερον στο ότι όλα αυτά τα παράξενα και τα απίθανα που περιγράφει η ταινία, θα μπορούσαν να έχουν συμβεί στην πραγματικότητα. Και πάλι να ξαναδώ την ταινία, πάλι θα πέσω στην ίδια παγίδα.

Ο τίτλος της ταινίας είναι τα αρχικά του ονόματος του Δανού πρωθυπουργού, Αντρες Φογκ Ρασμούσεν (AFR) και είναι ένας σαφής πολιτικός υπαινιγμός για τον Κένεντι (JFK), για τη δολοφονία του, για τους λόγους της δολοφονίας του και για τη χρήση που τα ΜΜΕ έκαναν σε όλα αυτά.

Εμφανίζονται: Ρασμούσεν, Μπλερ, Κόφι Ανάν, Μπους, Πρόντι κ.ά.