«Τα Τραγούδια της Αγάπης»,του Κριστόφ Ονορέ.

Ενας καλός σκηνοθέτης έκανε ένα παρδαλό μιούζικαλ. Ο Κριστόφ Ονορέ, θέλοντας να δώσει όλο το εύρος του ερωτικού τραγουδιού, «πήρε» τα τραγούδια του μουσικού συνεργάτη του σε πολλές ταινίες Αλέξ Μποπέν και εικονογράφησε, πολύ ποιητικά είναι αλήθεια, διάφορες μορφές του έρωτα. Ερωτας ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, ανάμεσα σε «τρίο», ανάμεσα σε δυο κορίτσια, σε δύο αγόρια και πάει λέγοντας! Οχι, δεν έβαλε βιντεοκλίπ για τους κτηνοβάτες!

Το σκηνικό είναι το πανέμορφο και πολύ «ερωτικό» Παρίσι! Τα πρόσωπα είναι χαριτωμένα. Τα λόγια των τραγουδιών αρκετά λυρικά. Ο μύθος, η ιστορία, συμβατική: δυο νέοι και τρεις νέες ανεβοκατεβαίνουν τις (εύκολες) σκάλες της ζωής τραγουδώντας! Το ίδιο κάνουν και οι γονείς τους! Και τραγουδώντας μελαγχολούν, πονούν, χαίρονται! Στο τέλος τα αγόρια κλέβουν την παράσταση. Βρίσκουν τον ερωτικό εαυτό τους. Επόμενος σταθμός η Τήλος!

Παίζουν: Λουί Γκαρέλ, Λιντβίν Σανιέ, Κιάρα Μαστρογιάνι, Κλοτίλντ Εσμ, Γκρεγκουάρ Λεπρίνς -Ρινγκέ.

«Αποπλάνηση»,του Μαρσέλ Λανγκενέγκερ.

Οποιος σπεύσει στην αίθουσα ελπίζοντας σε αποπλάνηση ατύχησε! Ο αγγλικός τίτλος της ταινίας είναι «Απάτη» (Deception). Εδώ οι πονηροί εισαγωγείς έκαναν την «Απάτη» «Αποπλάνηση» ελπίζοντας, εξαπατώντας τον θεατή, σε περισσότερα εισιτήρια! Η ιστορία, ωστόσο, της ταινίας είναι μια απάτη. Την οποία στήνει ένας κακοποιός. Αλλά, το θύμα, ένας λογιστής, του τη φέρνει. Παίρνει και τα λεφτά, 20. εκατομ. δολάρια, και το κορίτσι!

Αν φλέγεστε για το παραπάνω θέμα, αν αυτές είναι οι ανάγκες σας, οφείλω να σας βεβαιώσω πως η ταινία κυλάει ικανοποιητικά. Η πλοκή της ιστορίας, με άξονα μια κρυφή λέσχη πληρωμένου έρωτα, είναι σχεδόν σφιχτοδεμένη. Οι πρωταγωνιστές ικανοποιητικοί (γι' αυτό που παριστάνουν). Και η Μαδρίτη, όπου μεταφέρεται η δράση, πολύ όμορφη! Αυτά!

Παίζουν: Γιούαν ΜακΓκρέγκουαρ, Χίου Τζάκμαν, Μισέλ Ουίλιαμς, Μάγκι Κίου, Νατάσα Χένστριτζ.

«Rec»,των Χαουμέ Μπαλαγκερό και Πάκο Πλάθα.

Δυο πολύ άξιοι σκηνοθέτες ένωσαν, χωρίς αιδώ και λύπηση, τις δυνάμεις τους σε ένα φασιστικό θρίλερ!

Κρίμα! Κρίμα τόσος κόπος και τόσο ταλέντο!

Μη μου πείτε να σας πω την ιστορία. Σκεφτείτε μια κινηματογραφική μηχανή στο χέρι να μυρίζει το αίμα, όπως ο καρχαρίας, και να τρέχει με ανοιχτά τα σαγόνια της πάνω στα θύματα. Και τα θύματα να είναι κλεισμένα σε ένα αμπαρωμένο απ' έξω σπίτι. Πώς κάνουν οι γάτες μέσα σε τσουβάλι το οποίο κάποιος πετάει στο νερό; (Ενα από τα βασανιστήρια της Μακρονήσου. Ανθρωποι και γάτες στο ίδιο τσουβάλι. Στη θάλασσα). Ετσι ακριβώς! Γάτες, πια, κλεισμένοι σε τσουβάλι οι άνθρωποι ξεσκίζει ο ένας τον άλλον. Και αυτό λέγεται κινηματογράφος, λέγεται τέχνη! Βοήθεια!

Παίζουν: Μανουέλα Βελάσκο, Φεράν Τεράθα, Χόρχε Γιαμάμ, Κάρλος Λασάρτε, Πάμπλο Ρόσο.

Μέχρι τη μέση της ταινίας θέλεις να φύγεις! Κυλάει τόσο αργά και τόσο κοινότοπα. Στη συνέχεια μετανιώνεις για τη βιαστική σκέψη σου. Μπορεί βέβαια ο Σαμπρόλ να μην είναι ο Μπουνιουέλ - και δεν είναι - όμως, τελικά, και αυτός κατάφερε να κάνει ένα καθαρό καυστικό σχόλιο πάνω στην αριστοκρατία και, κυρίως, πάνω στους γελωτοποιούς της και στους υπηρέτες της.

Αν ο θεατής κάνει τους απαραίτητους συνειρμούς. Αν δηλαδή μεταφέρει τη δράση της ταινίας από τη Γαλλία στην Ελλάδα, τότε θα είναι και πιο χρήσιμα τα συμπεράσματά του. Θα δει όλη αυτή την πλούσια «αφρόκρεμα» να κυλιέται μέσα στα βίτσια και στα σκάνδαλα και δίπλα της, από κάτω της, συγγραφείς, δικηγόρους, ηθοποιούς, βεντέτες της τηλεόρασης να ανοίγουν τα φερμουάρ ή τα πόδια τους, για να ευχαριστήσουν τα αφεντικά. Με το αζημίωτο, βέβαια. Η καριέρα είναι που μετράει! Ολο το ελληνικό σκηνικό, βέβαια, απέχει σε «λεπτότητα» και «γούστο» από το Γαλλικό. Το δικό μας είναι βλαχο-αριστοκρατικό και οι γελωτοποιοί μας πιο άτσαλοι! Η ουσία, όμως, είναι η ίδια!

Η ταινία, βέβαια, μπορεί να διαβαστεί και σαν μια απλή ερωτική ιστορία. Ενα οικογενειακό θρίλερ. Σαν μια ταινία που προσπαθεί να μιμηθεί τον Χίτσκοκ. Μια νεαρή γυναίκα, η Γκαμπριέλ, βρίσκεται ανάμεσα σε δυο άντρες. Τον έναν τον αγαπάει, τον άλλον τον παντρεύεται. Ο ένας άντρας θα σκοτώσει τον άλλο για χάρη της. Εκείνη, πάντως, θα μείνει ξεκρέμαστη!

Οποιος δει την ταινία με την παραπάνω (απλοϊκή) οπτική θα αδικήσει και τον σκηνοθέτη και τον εαυτό του. Η ταινία μπορεί να μην είναι κοινωνιολογική μελέτη, είναι, όμως, κοινωνιολογικό σχόλιο. Και έτσι πρέπει να ιδωθεί. Γιατί μόνον έτσι έχει αξία. Κυρίως για τους συνειρμούς. Για τη μεταφορά της δράσης στην αυλή μας!

Παίζουν: Λουντιβίν Σενιέρ, Μπενουά Ματζιμέλ, Φρανσουά Μπερλεάντ, κ.ά.

«Η Λεμονιά» με πολύ πειστικό τρόπο δείχνει τον παραλογισμό που επιβλήθηκε και επικρατεί σε αυτήν την περιοχή του κόσμο. Τον παραλογισμό και το πολιτικό αδιέξοδο! Το Ισραήλ βλέπει ή θέλει να βλέπει παντού απειλές. Πάνω σε αυτή την άποψη οικοδομεί την επιθετική πολιτική του. Και καταφεύγει στις ακρότητες. Θέλει να ξεριζώσει καθετί παλαιστινιακό! Στη συγκεκριμένη περίπτωση τις λεμονιές ενός μικρού παλαιστινιακού κτήματος, το οποίο συνορεύει με το σπίτι του υπουργού Εθνικής Αμυνας του Ισραήλ. Οι «Λεμονιές» είναι μια απειλή (αφού κάτω από τις φυλλωσιές μπορούν να κρυφτούν οι παλαιστίνιοι «τρομοκράτες»). Πρέπει, λοιπόν, να κοπούν κεφάλια! Να καθαρίσει το τοπίο!

Από την άλλη μεριά, η Παλαιστίνια γυναίκα στην οποία ανήκει το κτήμα, η Παλαιστίνη με άλλα λόγια, δεν μπορεί να δεχτεί τον αποκεφαλισμό (ξεριζωμό) των παιδιών της (των Λεμονιών). Αντιστέκεται. Θα δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος!

Η ταινία γυρίστηκε από Ισραηλινό σκηνοθέτη! Και αυτό είναι μια ελπίδα. Εστω και αν, για ευνόητους λόγους, αναγκάστηκε να μιλήσει παραβολικά ή να κάνει κάποιες συναισθηματικές παραχωρήσεις. Να βάλει, για παράδειγμα, τη γυναίκα του υπουργού του Ισραήλ, να κατανοεί την Παλαιστίνια γυναίκα (γιατί και η Ισραηλινή γυναίκα νιώθει φυλακισμένη, αφού είναι υποχρεωμένη να κυκλοφορεί με σωματοφύλακες). Ή να βάλει τον Παλαιστίνιο δικηγόρο να συμπεριφέρεται στην Παλαιστίνια γυναίκα με αποικιοκρατικό τρόπο. Αυτός ο συμψηφισμός, πως και από τις δύο πλευρές υπάρχουν οι κακοί και οι καλοί, είναι ισοπεδωτικός και άδικος.

«Η Λεμονιά» είναι καλογυρισμένη. Εχει εξαιρετικές ερμηνείες, με πρώτη την Παλαιστίνια γυναίκα, η οποία με τα θαυμάσια μάτια της και μόνον «γράφει» τη θέληση της Παλαιστίνης να αγωνιστεί ενάντια στο ξερίζωμα και στα συρματοπλέγματα. Η ταινία είναι τρυφερή και προβληματίζει.

Παίζουν: Χιάμ Αμπάς, Αλί Σουλιμάν, Ρόνα Λιπάζ-Μάικλ, Ντόρον Ταβορί.

Ενα κοριτσάκι φεύγει από το διαλυμένο σπίτι του. Είναι μόλις δώδεκα ετών. Ενας νταβατζής υποχρεώνει μια πόρνη να βγει προς άγρα μιας νεαρής ψυχής για να την προσφέρει σε έναν πλούσιο κύριο, ο οποίος θέλει να ξύσει πάνω στο τρυφερό κορμάκι της τα βρόμικα νύχια του. Η πράξη κάπου στραβώνει. Το κοριτσάκι και η πόρνη, που τρέχει σε βοήθεια του, σκοτώνουν τον χυδαίο παιδεραστή. Ο γιος του θύματος θέλει να πάρει εκδίκηση. Η πόρνη βουτάει τη μικρή και τρέχουν (στο Μπράιτον) για να σωθούν!

Από το πρώτο πλάνο μέχρι το τελευταίο ένα διαρκές αγκομαχητό! Και μέσα στο απόλυτο σάπιο δυο ψυχές, η πόρνη και η μικρή, πιασμένη η μια από την άλλη, αγωνίζονται να σώσουν ό,τι έχει απομείνει από αυτές! Μπορεί σε κάποιους η ταινία του Πολ Αντριου Γουίλιαμς να φανεί μελό. Εμένα πάντως μου φάνηκε απολύτως αληθινή. Η Κουμουνδούρου απέχει μόλις δυο λεπτά από την Ομόνοια. Στην Κουμουνδούρου πουλιούνται μικρές ψυχές για να φαγωθούν από σάπια δόντια. Και, επίσης, η πορνεία είναι η τέταρτη «βιομηχανία» στον κόσμο. Εικόνα σου είναι (η πορνεία, η παιδεραστία κλπ) κοινωνία και σου μοιάζει!

Παίζουν: Λόρεν Στάνλεϊ, Τζόνι Χάρις, Αλεξάντερ Μόρτον, Ντέιβιντ Κίλινγκ κ.ά.

Επιτέλους μια κινηματογραφική εβδομάδα με πραγματικό ενδιαφέρον! Τέσσερις από τις επτά ταινίες της εβδομάδας, παρ' όλα τα πολιτικά, κυρίως, ελαττώματά τους, δε μας προδίδουν. Την ταινία του Ρομάν Γκουλίπ, «Να πεθαίνεις στα τριάντα», για παράδειγμα, δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Τόσο γι' αυτά που λέει όσο και γι' αυτά που παραλείπει να πει. Πρόκειται για ένα οδοιπορικό προς την απογοήτευση και το θάνατο ενός μαχητικού ακτιβιστή του Μάη του '68! Πολιτικό -και καλλιτεχνικό- ενδιαφέρον παρουσιάζει και «Η Λεμονιά», του ισραηλινού Εράν Ρικλίς. Πρόκειται για ένα συναισθηματικό πολιτικό σχόλιο για τα σημερινά αδιέξοδα της ισραηλινο-παλαιστινιακής πραγματικότητας!

Πολιτικό -με τον τρόπο του- είναι και το σκληρό φιλμ του Πολ Αντριου Γουίλιαμς, «Λονδίνο - Μπράιτον». Μια πόρνη και ένα νεαρό κορίτσι που ετοιμάζεται για πόρνη, δένονται με δεσμούς μεγάλης ηθικής αξίας (φιλία, μητρικές σχέσεις, ανθρώπινη αλληλεγγύη κλπ) και παλεύουν με νύχια και με δόντια για να διασώσουν ό,τι μπορούν να διασώσουν, από την αρπαχτική και βίαιη καπιταλιστική κοινωνία που τις έχει βάλει -και αυτές- σημάδι! Από την άλλη πλευρά του λόφου η ταινία του Κλοντ Σαμπρόλ, «Ανάμεσα σε δυο άντρες». Ο Γάλλος δημιουργός προσπαθεί να μιμηθεί τον Μπουνιουέλ και κάνει ένα καυστικό σχόλιο για τη γαλλική αριστοκρατία και τα τσιράκια της!

Μετά από τις τέσσερες παραπάνω ενδιαφέρουσες... αναλαμπές, προσγειωνόμαστε, δυστυχώς, στα γνωστά! Στη μικροαστική και γλυκανάλατη τραγουδιστική ταινία (κάτι σαν μιούζικαλ), του Κριστόφ Ονορέ, «Τα τραγούδια της αγάπης». Μια ρομαντική τραγουδιστική σαλάτα - έρωτας για έναν, για δυο, για τρεις, για γυναίκες (μεταξύ τους), για αγόρια (μεταξύ τους)! Πάει η Γαλλία!.. Πάει, όμως, και η Ισπανία. Δυο ταλαντούχα παιδιά της, ο Χαουμέ Μπαλαγκερό και ο Πάκο Πλάθα, έφτιαξαν το πιο φασιστικό θρίλερ («Rec») από συστάσεως ισπανικού κινηματογράφου! Αίμα, αίμα, αίμα! Κρίμα το σκηνοθετικό ταλέντο τους!

Και κλείνουμε με την «Αποπλάνηση», του Μαρσέλ Λανγκενέγκερ. Απατηλός ο τίτλος, δεν υπάρχει καμία αποπλάνηση, απατηλή και η ταινία. Μια αστυνομική περιπέτεια και τίποτα περισσότερο.

Αλλοι ηγέτες του φοιτητικού κινήματος, οι οποίοι ζούνε και βασιλεύουν, αυτοκτόνησαν πολιτικά. Ενσωματώθηκαν στο σύστημα, το οποίο υποτίθεται πως πολεμούσαν. Ο Μισέλ Ρεκανατί ήταν, κατά κάποιο τρόπο, τυχερός! Πέθανε όρθιος. Πέθανε πριν ξεπέσει! Ο σκηνοθέτης λάτρευε τον αυτόχειρα. Ηταν ο πολιτικός μέντοράς του. Το παράδειγμά του! Η ταινία του είναι ταινία μνήμης και τιμής για εκείνον!

Το «Να Πεθαίνεις στα Τριάντα», του Ρομάν Κουπίλ έχει την αγνότητα ενός νεαρού εξεγερμένου και την ίδια στιγμή την κακοπιστία ενός δηλωμένου μικροαστού «επαναστάτη». Ενός αριστεριστή, ο οποίος, αδυνατώντας να εξηγήσει τον κόσμο σωστά, καταφεύγει σε αφορισμούς και συνθήματα. Ενός αριστεριστή «επαναστάτη», ο οποίος αγνοώντας την αυτοκριτική με πολλή ευκολία φορτώνει όλα τα στραβά και όλα τα ανάποδα του κινήματος στο κομμουνιστικό κόμμα, χωρίς παράλληλα να του αναγνωρίζει κάποια αρετή ή έστω συμμετοχή στους λαϊκούς αγώνες! Η ταινία έχει όλη την αγνότητα της ελπίδας και της επιθυμίας. Αλλά και όλη την απογοήτευση που πιάνει τους μικροαστούς και τους βιαστικούς αριστεριστές «επαναστάτες» από την αποτυχία της όποιας απόπειρας!

Η ταινία προσφέρεται για συζήτηση και για πολλαπλά συμπεράσματα! Το θέμα, άλλωστε, παραμένει πάντα ανοιχτό. Παραμένει ανοιχτό, γιατί η θολούρα που επικράτησε γύρω από τις αιτίες, τους σκοπούς και τους στόχους, αλλά και από τις δυνάμεις που συγκρότησαν το κίνημα του Μάη, εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη και τους ρεφορμιστές. Παραμένει, ωστόσο, ανοιχτό και από τους κομμουνιστές και τους πραγματικούς αγωνιστές, οι οποίοι θέλουν να αντλήσουν τα δικά τους χρήσιμα συμπεράσματα. Και η ταινία είναι μια ακόμα τέτοια ευκαιρία!

Το «Να Πεθαίνεις στα Τριάντα» σκόπιμα ή από πολιτική αφέλεια προβάλλει την άποψη που επικράτησε, με τη βοήθεια της άρχουσας τάξης, της «αριστερής» διανόησης και των αριστεριστών, για το Μάη του '68. Μια άποψη που λέει πως οι φοιτητές ήταν η επανάσταση και οι εργάτες και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το εμπόδιό της! Και λέει, επίσης, πως η εξέγερση ήταν έργο της διανόησης, των καθηγητών, των μαθητών και των φοιτητών. Τα πράγματα, βέβαια, ήταν τελείως διαφορετικά. Ο,τι συνέβη στη Γαλλία του '68 που, βέβαια, ήταν σε στενή σχέση με το παγκόσμιο εργατικό κίνημα και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της εποχής, ήταν, κυρίως και πρωτίστως, έργο της εργατικής τάξης και του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Της ταινίας τής διαφεύγει ή το αποσιωπά, πως για να φτάσουν οι φοιτητές στις καταλήψεις των πανεπιστημίων είχαν προηγηθεί πολύχρονοι εργατικοί αγώνες. Μήνες πριν τις καταλήψεις και τη φοιτητική εξέγερση είχαν προηγηθεί οι εργατικές καταλήψεις στα εργοστάσια, η δημιουργία εργατικών επιτροπών. Πριν καταληφθεί η Σορβόννη είχαν καταληφθεί οι δρόμοι της Γαλλίας, με επίκεντρο τους δρόμους του Παρισιού, από εκατομμύρια ξεσηκωμένους εργάτες! Και όλα αυτά κάτω από την καθοδήγηση του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της γαλλικής εργατικής συνδικαλιστικής ένωσης CGT (προσκείμενη στο ΓΚΚ).

Θα σας αναφέρω μερικούς αριθμούς για να ξέρουμε για τι μιλάμε. Οι Γάλλοι φοιτητές στο Παρίσι το Μάη του '68 δεν ξεπερνούσαν τις 50.000 - 60.000. Οι εργάτες και οι εργαζόμενοι γενικά που έλαβαν μέρος στην εξέγερση του Μάη στη Γαλλία ξεπέρασαν τα 15.000.000! Στο Παρίσι διαδήλωσαν πάνω από 2.000.000 εργάτες! Ποιος, τελικά, ήταν ο αιμοδότης της εξέγερσης;

Η ταινία, επίσης, αποσιωπά, το ίδιο κάνουν και οι «αριστεροί» ρεφορμιστές, πως η στροφή του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος προς τον συμβιβασμό κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, ήταν αποτέλεσμα των ρεφορμιστικών αντιλήψεων που επικράτησαν στο συγκεκριμένο κομμουνιστικό κόμμα (αλλά και αλλού, π.χ. Ιταλία,) τη δεδομένη ιστορική στιγμή. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας, όπου οι «αριστεροί» ρεφορμιστές αναζητούν κυβερνητικές συμμαχίες με αστικά κόμματα, το έκανε 40 χρόνια πριν το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα! Ενώ στα εργοστάσια, στους δρόμους, στα πανεπιστήμια δενότανε το ατσάλι, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το ρεφορμιστικό κομμάτι που επικράτησε, υποκύπτοντας σε ρεφορμιστικούς συμβιβασμούς ζήτησε υποστολή των λαϊκών αγώνων και κάλεσε την εργατική τάξη, στο όνομα της αναζήτησης μιας κυβέρνησης συμμαχίας και με δική του συμμετοχή, να αρκεστεί στα οικονομικά ψίχουλα που της πέταξε ο Ντε Γκολ. Το ίδιο κάνει και η δική μας σημερινή κεντροαριστερή συμμαχία. Προτείνει τη διαχείριση του συστήματος και μπαίνει εμπόδιο στη ριζοσπαστικοποίηση και στην οριστική ανατροπή.

Η ταινία και οι «αριστεροί» ρεφορμιστές, η «αριστερή» διανόηση, οι βιαστικοί μικροαστοί «επαναστάτες», δε λένε ποιο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ανέστειλε τους αγώνες και ζήτησε από τους εργάτες να γυρίσουν στις δουλειές τους. Λένε γενικά το Κομμουνιστικό Κόμμα. Και με αυτόν τον αφορισμό θεωρούν που καθάρισαν! Πως συκοφάντησαν οριστικά το κομμουνιστικό κίνημα! Η αλήθεια είναι πως το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα που κάλεσε σε αναστολή το Μάη του '68, αργότερα εγκατέλειψε οριστικά και τον μαρξισμό. Συγγενείς αυτού του κόμματος είναι οι δικοί μας αναθεωρητές με όλες τις αποχρώσεις τους! Οι οποίοι, κατά καιρούς, καλούν διάφορους «φιλόσοφους», οι οποίοι «εξηγούν», με τη δική τους οπτική, την οπτική του συμβιβασμού, την εξέγερση του Μάη του '68.

Θεωρώ πως το «Να Πεθαίνεις στα Τριάντα», παρ' όλη τη μονομέρειά του, μπορεί να λειτουργήσει θετικά, αν ο θεατής μπει στην αίθουσα για μελέτη! Εάν ανοίξει τα μάτια του και τα αυτιά του και δει πίσω από το άσπρο πανί προς όλες τις κατευθύνσεις. Η ταινία σε οπλίζει με θέληση να ψάξεις και να μάθεις την αλήθεια! Γιατί, επιτέλους, πρέπει να μαθευτεί η αλήθεια και για τον Μάη του '68. Οι σκοτεινές ή οι θολωμένες σελίδες της Ιστορίας δε βοηθάνε τους σημερινούς και τους αυριανούς αγώνες που έρχονται!