«Η Λεμονιά» με πολύ πειστικό τρόπο δείχνει τον παραλογισμό που επιβλήθηκε και επικρατεί σε αυτήν την περιοχή του κόσμο. Τον παραλογισμό και το πολιτικό αδιέξοδο! Το Ισραήλ βλέπει ή θέλει να βλέπει παντού απειλές. Πάνω σε αυτή την άποψη οικοδομεί την επιθετική πολιτική του. Και καταφεύγει στις ακρότητες. Θέλει να ξεριζώσει καθετί παλαιστινιακό! Στη συγκεκριμένη περίπτωση τις λεμονιές ενός μικρού παλαιστινιακού κτήματος, το οποίο συνορεύει με το σπίτι του υπουργού Εθνικής Αμυνας του Ισραήλ. Οι «Λεμονιές» είναι μια απειλή (αφού κάτω από τις φυλλωσιές μπορούν να κρυφτούν οι παλαιστίνιοι «τρομοκράτες»). Πρέπει, λοιπόν, να κοπούν κεφάλια! Να καθαρίσει το τοπίο!

Από την άλλη μεριά, η Παλαιστίνια γυναίκα στην οποία ανήκει το κτήμα, η Παλαιστίνη με άλλα λόγια, δεν μπορεί να δεχτεί τον αποκεφαλισμό (ξεριζωμό) των παιδιών της (των Λεμονιών). Αντιστέκεται. Θα δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος!

Η ταινία γυρίστηκε από Ισραηλινό σκηνοθέτη! Και αυτό είναι μια ελπίδα. Εστω και αν, για ευνόητους λόγους, αναγκάστηκε να μιλήσει παραβολικά ή να κάνει κάποιες συναισθηματικές παραχωρήσεις. Να βάλει, για παράδειγμα, τη γυναίκα του υπουργού του Ισραήλ, να κατανοεί την Παλαιστίνια γυναίκα (γιατί και η Ισραηλινή γυναίκα νιώθει φυλακισμένη, αφού είναι υποχρεωμένη να κυκλοφορεί με σωματοφύλακες). Ή να βάλει τον Παλαιστίνιο δικηγόρο να συμπεριφέρεται στην Παλαιστίνια γυναίκα με αποικιοκρατικό τρόπο. Αυτός ο συμψηφισμός, πως και από τις δύο πλευρές υπάρχουν οι κακοί και οι καλοί, είναι ισοπεδωτικός και άδικος.

«Η Λεμονιά» είναι καλογυρισμένη. Εχει εξαιρετικές ερμηνείες, με πρώτη την Παλαιστίνια γυναίκα, η οποία με τα θαυμάσια μάτια της και μόνον «γράφει» τη θέληση της Παλαιστίνης να αγωνιστεί ενάντια στο ξερίζωμα και στα συρματοπλέγματα. Η ταινία είναι τρυφερή και προβληματίζει.

Παίζουν: Χιάμ Αμπάς, Αλί Σουλιμάν, Ρόνα Λιπάζ-Μάικλ, Ντόρον Ταβορί.