Μέχρι τη μέση της ταινίας θέλεις να φύγεις! Κυλάει τόσο αργά και τόσο κοινότοπα. Στη συνέχεια μετανιώνεις για τη βιαστική σκέψη σου. Μπορεί βέβαια ο Σαμπρόλ να μην είναι ο Μπουνιουέλ - και δεν είναι - όμως, τελικά, και αυτός κατάφερε να κάνει ένα καθαρό καυστικό σχόλιο πάνω στην αριστοκρατία και, κυρίως, πάνω στους γελωτοποιούς της και στους υπηρέτες της.

Αν ο θεατής κάνει τους απαραίτητους συνειρμούς. Αν δηλαδή μεταφέρει τη δράση της ταινίας από τη Γαλλία στην Ελλάδα, τότε θα είναι και πιο χρήσιμα τα συμπεράσματά του. Θα δει όλη αυτή την πλούσια «αφρόκρεμα» να κυλιέται μέσα στα βίτσια και στα σκάνδαλα και δίπλα της, από κάτω της, συγγραφείς, δικηγόρους, ηθοποιούς, βεντέτες της τηλεόρασης να ανοίγουν τα φερμουάρ ή τα πόδια τους, για να ευχαριστήσουν τα αφεντικά. Με το αζημίωτο, βέβαια. Η καριέρα είναι που μετράει! Ολο το ελληνικό σκηνικό, βέβαια, απέχει σε «λεπτότητα» και «γούστο» από το Γαλλικό. Το δικό μας είναι βλαχο-αριστοκρατικό και οι γελωτοποιοί μας πιο άτσαλοι! Η ουσία, όμως, είναι η ίδια!

Η ταινία, βέβαια, μπορεί να διαβαστεί και σαν μια απλή ερωτική ιστορία. Ενα οικογενειακό θρίλερ. Σαν μια ταινία που προσπαθεί να μιμηθεί τον Χίτσκοκ. Μια νεαρή γυναίκα, η Γκαμπριέλ, βρίσκεται ανάμεσα σε δυο άντρες. Τον έναν τον αγαπάει, τον άλλον τον παντρεύεται. Ο ένας άντρας θα σκοτώσει τον άλλο για χάρη της. Εκείνη, πάντως, θα μείνει ξεκρέμαστη!

Οποιος δει την ταινία με την παραπάνω (απλοϊκή) οπτική θα αδικήσει και τον σκηνοθέτη και τον εαυτό του. Η ταινία μπορεί να μην είναι κοινωνιολογική μελέτη, είναι, όμως, κοινωνιολογικό σχόλιο. Και έτσι πρέπει να ιδωθεί. Γιατί μόνον έτσι έχει αξία. Κυρίως για τους συνειρμούς. Για τη μεταφορά της δράσης στην αυλή μας!

Παίζουν: Λουντιβίν Σενιέρ, Μπενουά Ματζιμέλ, Φρανσουά Μπερλεάντ, κ.ά.