Η τρέχουσα κινηματογραφική βδομάδα στολίζεται με ένα μεγάλο κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα! Από τις 4-10 Οκτώβρη στον κινηματογράφο «Ιλιον» θα παιχτεί μεγάλος αριθμός ταινιών ντοκιμαντέρ που αναφέρονται στον μεγάλο κομμουνιστή επαναστάτη. Θα παιχτούν ταινίες από την Κούβα, τη Χιλή, τη Βολιβία, την Αργεντινή, την Ιταλία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, αλλά και την Ελλάδα. Επίσης, γνωστοί ηθοποιοί θα διαβάσουν κείμενα και θα απαγγείλουν ποιήματα.

Πληροφορίες στις καλλιτεχνικές σελίδες του «Ριζοσπάστη» και στον κινηματογράφο.

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΝΟΝΟΣ, της Ολγας Μαλέα.

Δεν είναι ποτέ ευχάριστο να απορρίπτεις μια ταινία. Ιδιαίτερα όταν αυτή είναι Ελληνική. Ξέρεις πόσος κόπος - και πόνος - χρειάζεται για να γυρίσεις ένα φιλμ. Και πόσα εμπόδια πρέπει να ξεπεράσεις!

Ομως, για να σε κερδίσουν τα συναισθήματα και η κατανόηση που πρέπει να δείξεις, απαιτείται η ταινία να έχει τουλάχιστον «καλές προθέσεις». Να σου επιτρέπει κάποιες δικαιολογίες. Σε αντίθετη περίπτωση, τι να πεις;

Οσο καλή διάθεση και αν έδειξα δε βρήκα κανέναν λόγο σχετικά με το γιατί να γυριστεί η συγκεκριμένη ταινία. Σε τι βοηθάει; Ακόμα και αν ήταν στις προθέσεις των δημιουργών απλώς να μας διασκεδάσουν αυτό δε φάνηκε, ούτε προέκυψε κάποια στιγμή! Ο,τι συνέβαινε στην οθόνη, δεν ενδιέφερε κανέναν! Ηταν όλα τόσο τετριμμένα. Τα διαδραματιζόμενα, άλλωστε, τα έχει κανείς δει δεκάδες φορές σε παλιές ελληνικές ταινίες. Πιο αυθεντικά και πιο κωμικά!

Ο μικρός Νίκος Παπανδρέου (η ταινία στηρίζεται στο σχεδόν αυτοβιογραφικό βιβλίο του γιου του Ανδρέα Παπανδρέου), φτάνει στην Κρήτη για να βαφτίσει ένα μικρό Κρητικόπουλο. Η βάφτιση θα γινότανε από τον Αντρέα, αλλά εκείνος έπρεπε να βρίσκεται στην Πάτρα. Αυτή η αλλαγή του νονού, υποτίθεται, προκαλεί διάφορα κωμικά επεισόδια. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό, αν, βέβαια, την ταινία τη γύριζαν οι Ιταλοί του νεορεαλισμού. Ή τέλος πάντων Ελληνες που θα είχαν τις ίδιες προθέσεις και τις ίδιες ανησυχίες!

Παίζουν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Γιώργος Κιμούλης, Ελένη Καστάνη, Γιάννης Καλατζόπουλος, Εβελίνα Παπούλια, ο μικρός νονός Tex Rardue, κ.ά.

• ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΝΕΑΡΟΥ ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΑ, του Ντέιβιντ Μακένζι. Ενας έφηβος γίνεται άντρας! Περνάει από τις φαντασιώσεις στην πραγματικότητα. Θαυμάσιο, δίχως άλλο, το θέμα! Δυστυχώς ο Μακένζι, ο οποίος έγραψε και το σενάριο, διάλεξε άγρια, και εξωπραγματικά στοιχεία, για να πει τον τρυφερό λόγο του. Ο νεαρός έφηβος της ταινίας, για να συνειδητοποιηθεί, περνάει μέσα από ανθυγιεινά λούκια. Λούκια που, σε καμία περίπτωση, δεν μπορούν να τον φέρουν στον «φυσιολογικό» κόσμο. Μπανιστήρια, σεξ με τη μητριά, οιδιπόδεια συμπλέγματα, κ.λπ., χαλάνε - οπωσδήποτε - τον άνθρωπο. Ενας τέτοιος έφηβος γερνάει πριν την ώρα του!

Παίζουν: Τζέιμι Μπελ, Σοφία Μάιλς, Κιαράν Χιντς, Κλερ Φορλάνι.

• DECEMBER BOYS,του Ροντ Χάρντι.

Τέσσερα ορφανά παιδιά στέλνονται από το ορφανοτροφείο τους σε μια οικογένεια με προοπτική κάποιο από αυτά να υιοθετηθεί από την οικογένεια! Το διάστημα που θα μείνουν στο σπίτι που τα φιλοξενεί, τα παιδιά μαθαίνουν πως η ελευθερία είναι καλύτερη από την, έστω και καλή, υιοθεσία!

Ενδιαφέρουσα ταινία η οποία, όμως, είναι σχηματική. Μοιάζει να έγινε απλώς για να συγκινήσει. Να έγινε για να προβάλλεται σκόπιμα τα Χριστούγεννα που μαζεύεται ολόκληρη η οικογένεια, που οι «πιστοί» νιώθουν ενοχές για τα «πλούτη» τους, για την «ήσυχη» ζωή τους ενώ δίπλα τους, κ.λπ., κ.λπ.

Παίζουν: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Λι Κόρμι, Κρίστιαν Μπάιερς, Τζέιμς Φρέιζερ.

• ΤΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΠΟΡΝ, του Πολ Γκρίνγκρας.

Η τρίτη ταινία της σειράς. Ενας πράκτορας της CIA έχει χάσει τη μνήμη του. Κάποιοι κακοί συνάδελφοί του από το ευαγές ίδρυμα του στήνουν διάφορες παγίδες. Αυτός, όμως, δε μασάει. Και αρχίζει το κυνηγητό!...

Ενα κυνηγητό ανούσιο με πολύ θόρυβο, με πολλά τρακαρίσματα, με πολλά απρόοπτα, με μηχανή λήψης στο χέρι και με διαρκές, και χωρίς λόγο, κούνημα, με παλαβό, για να χαζέψουμε, μοντάζ.

Μια χορταστική περιπέτεια η οποία, τελικά, σε αφήνει νηστικό. Αφού δεν υπάρχει ψαχνό. Και με τα κόκαλα δε χορταίνεις!

Παίζουν: Ματ Ντέιμον, Τζόαν Aλεν, Τζούλια Στάιλς, Ντέιβιντ Στράθενρ, κ.ά.

• ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ, του Τζόναθαν Κινγκ.

Αν είχε γίνει κωμωδία θα έσπαγε κόκαλα. Δυστυχώς, οι δημιουργοί είδαν την ταινία σοβαρά ή τέλος πάντων κάπου μεταξύ! Με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα χάος στην οθόνη. Ο θεατής να μην ξέρει πώς να δει την ταινία. Να την πάρει στα σοβαρά ή να αρχίσει να γελάει!

Ενας κακός κτηνοτρόφος με φάρμακα δημιουργεί χιλιάδες πρόβατα. Τα τεχνητά πρόβατα, όμως, δεν είναι καθόλου αρνάκια. Κάποια στιγμή τους τη δίνει και αρχίζουν να τρώνε ανθρώπους! Πώς εμείς τρώμε τα κοψίδια; Ετσι και αυτά τρώνε τους λαιμούς, τις καρδιές, τα μάγουλά μας! Καλή όρεξη! (Αν δεν αηδιάσατε).

Παίζουν: Νέιθαν Μέιστερ, Ντάνιελ Μέισον, Πίτερ Φίνεϊ.

Η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι ισάξια με άλλες δουλιές του Νοτιοκορεάτη δημιουργού. Ούτε στην αισθητική ούτε στο περιεχόμενο. Ούτε, προπαντός, στο πάθος! Το πάθος που είναι σχεδόν δείγμα κατατεθέν του Κιμ Κι Ντουκ!

Ενα ευτυχισμένο ζευγάρι μπαίνει αναπάντεχα σε μια περιπέτεια. Η νεαρή γυναίκα καταλαμβάνεται από ξαφνικό άγχος ότι ο εραστής της θα βαρεθεί την εμφάνισή της. Πρέπει, λοιπόν, να ανανεωθεί! Υποβάλλεται σε πλαστική προσώπου. Γίνεται μια καινούρια γυναίκα! Η οποία, με το καινούριο της πρόσωπο, πλησιάζει τον εραστή της. Εκείνος, βέβαια, εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος με την «παλιά». Οταν αποκαλυφθεί η αλήθεια, ο πληγωμένος άντρας ακολουθεί το δρόμο της αγαπημένης του. Υποβάλλεται και αυτός σε πλαστική. Γίνεται και αυτός ένας νέος άντρας! Ο οποίος πλησιάζει την ερωμένη του! Δυο «καινούριοι» άνθρωποι, οι οποίοι ελπίζουν ότι θα πάρουν «παράταση» από τη φθορά του χρόνου. Μετά ξανά πλαστική και πάει λέγοντας!...

Οπως καταλαβαίνετε έχουμε να κάνουμε με ένα αλληγορικό τραγικό ερωτικό παιχνίδι. Το οποίο, δυστυχώς, δεν καταφέρνει να μας απορροφήσει! Η εικόνα του δε διαθέτει τη γνωστή δύναμη του Κιμ Κι Ντουκ και το περιεχόμενό του δεν ξεκαθαρίζει τους στόχους του. Δεν πλήττουμε βέβαια, αλλά δεν πεταγόμαστε και από το κάθισμά μας από ενθουσιασμό.

Παίζουν: Γιούνγκ-Γου Χα, Ηιούν-α-Σονγκ.

Πολύ λίγες φορές ο κινηματογράφος με πολύ λίγα πράγματα καταφέρνει να γίνει τόσο μεστός και αποτελεσματικός, όσο στην ταινία του Εράν Κολιρίν, «Η Επίσκεψη της Μπάντας». Φέρνω στο νου μου ταινίες του Ζακ Τατί. Κάπου εκεί πρέπει να τοποθετήσουμε και τον Ισραηλινό σκηνοθέτη. Ο οποίος διαθέτει -και αυτός - μεγάλη παρατηρητικότητα και αυστηρό χιούμορ!

Μια αιγυπτιακή μπάντα φτάνει στο Ισραήλ για να λάβει μέρος σε μια τελετή. Επειδή κανένας δεν την περιμένει και πουθενά δεν υπάρχει μια επιγραφή στα αραβικά, παρότι ο μισός πληθυσμός του Ισραήλ είναι αραβόφωνος, η μπάντα χάνεται στην έρημο! Χωρίς να το καταλάβει βρίσκεται σε μια μικρή πόλη - χωριό. Εκεί, για καλή της τύχη, θα ανταμώσει το ίδιο «χαμένους», το ίδιο «ξεχασμένους» ανθρώπους, ισραηλίτες αυτή τη φορά.

Δυο «προαιώνιοι» εχθροί θα ανακαλύψουν ότι τίποτε, τελικά, δεν τους χωρίζει. Αντίθετα, η σχεδόν ενιαία κουλτούρα, οι σχεδόν ενιαίες παραδόσεις και συνήθειες, αλλά, πάνω απ' όλα, η τρυφερότητα και η ανάγκη για επικοινωνία, για κατανόηση και για αγάπη, αλλά και η μουσική, τους ενώνει! Μέσα από διάφορα κωμικά και τρυφερά επεισόδια, τα μέλη της μπάντας και οι κάτοικοι του χωριού θα γίνουν ένα! Τόσο πολύ που όταν φτάσει η στιγμή του αποχωρισμού να υπάρχει μεγάλη συγκίνηση. Η οποία μεταφέρεται και στο θεατή!

Τρυφερή και ανθρώπινη ταινία. Η οποία, επί πλέον, διαθέτει και ...στιλ! Πράγματι η φόρμα της ταινίας είναι σχεδόν μοναδική! Μακριά και αργά πλάνα. «Εξεζητημένες» θέσεις της μηχανής. Εξαιρετικά γαλάζια κοστούμια της μπάντας. Φάτσες και χώροι που γράφουν. Πολύ καλές ερμηνείες!

Παίζουν: Ρόνιτ Ελκαμπέζ, Σασόν Γκαμπάι, Σχλόμι Αβραάμ, Σαλέχ Μπακρί, κ.ά.

Η Κοιλάδα του Ηλά είναι η τοποθεσία στην οποία, υποτίθεται, έγινε η άνιση μονομαχία ανάμεσα στον Δαβίδ και το Γολιάθ. Το ερώτημα που βάζει η ταινία είναι πόσο άφρονας θα πρέπει να ήταν ο βασιλιάς Σαούλ, που επέτρεψε (έστειλε) ένα παιδί να τα βάλει με ένα γίγαντα. Το ουσιαστικότερο ερώτημα της ταινίας, το σύγχρονο και επίκαιρο ερώτημα, είναι πόσο παράφρονας πρέπει να είναι ο σύγχρονος Σαούλ, η Αμερική δηλαδή, να στέλνει νέους ανθρώπους, παιδιά ακόμα, να τα βάλουν με τον γίγαντα - πόλεμο. Και, τέλος, είναι δυνατόν η βιβλική υπερβολή (να νικήσει ο Δαβίδ) να ισχύει στην πραγματικότητα; Υπάρχει περίπτωση να μην συντρίψει τους νεαρούς Αμερικανούς ο Φιλισταίος γίγαντας (ο πόλεμος) ο οποίος, μάλιστα, είναι μέχρι τα δόντια οπλισμένος; Είναι ηλεκτρονικός, είναι χημικός, είναι αυτοματοποιημένος! Και βέβαια ψυχολογικός -και κυρίως - άδικος!

Ενας πατέρας, η Αμερική με άλλα λόγια, στρατιωτικός και ο ίδιος και μέχρι το κόκαλο «πατριώτης», έχασε το πρώτο του παιδί στον πόλεμο. Ο πρώτος θάνατος δεν ήταν αρκετός για να τον συνετίσει. Ο ίδιος ήταν βαμμένος Αμερικάνος! Στέλνει και το δεύτερο παιδί του στο στρατό. Και ο στρατός το στέλνει στο Ιράκ...

Κάποια μέρα στην πόρτα του πατέρα φτάνει ένα σήμα. Ο γιος του μόλις επέστρεψε από το Ιράκ βρέθηκε κομμένος σε κομμάτια και απανθρακωμένος κοντά στη βάση που υπηρετούσε. Θυμωμένος για τη σφαγή, και μάλιστα στην πατρίδα, αρχίζει να ψάχνει τον άγνωστο ένοχο. Οσο, όμως, ξεδιπλώνεται το κουβάρι, ο πατέρας αντί να φτάνει στο δολοφόνο φτάνει στο παιδί του. Το οποίο, βέβαια, δεν είναι, πια, εκείνο που αυτός θεωρούσε ότι ήταν! Ο πόλεμος στο Ιράκ, αλλά και η δική του στραβή «πατριωτική» διαπαιδαγώγηση και συμπεριφορά, το είχε κάνει κομμάτια! Αλλού το χέρι, αλλού το πόδι, αλλού το κεφάλι, αλλού το μυαλό, αλλού η καρδιά! Και η μάνα, άβουλη και καρτερική, να σπαράζει!..

Τολμηρή, πολύ τολμηρή ταινία. Η οποία, αν δεν είχε μερικές «αμερικανιές», ελαφρότητες στους διαλόγους και στις συμπεριφορές κάποιων ηρώων, αν δεν έκανε μερικές υπερβολικές υπερβάσεις (ο πατέρας λύνει και δένει μέσα στο στρατό και στην αστυνομία - ενώ όλοι ξέρουμε πως όταν το σύστημα θέλει να κρυφτεί δεν ανοίγει ούτε χαραμάδα) θα ήταν μια πολύ σοβαρή ταινία. Η οποία δεν καταγγέλλει απλώς, αλλά αποδεικνύει! Η οποία αργά και μεθοδικά ξεγυμνώνει. Αποκαλύπτει ότι ο στρατός της Αμερικής, δεν είναι πια στρατός, αλλά σφηκοφωλιά, εστία μόλυνσης! Ναρκωτικά, πορνεία, σαδισμός, απελπισία! Σφαγείο για εχθρούς και φίλους!

Και μόνον το τέλος της ταινίας, το κρέμασμα της αμερικάνικης σημαίας ανάποδα, σαν ένδειξη ότι η χώρα βρίσκεται σε έκτακτη ανάγκη, βρίσκεται στο χείλος της αυτοκαταστροφής, είναι ικανό για να κερδίσει το σεβασμό μας. Ο συν-σεναριογράφος και σκηνοθέτης, όλοι οι συντελεστές της ταινίας, οι οποίοι είναι ένας και ένας [ο σκηνοθέτης είναι ο βραβευμένος με όσκαρ σκηνοθεσίας (Crash) και σεναριογράφος των («Million Dollar Baby», «Οι Σημαίες των Προγόνων μας», «Γράμματα από την Ιβο Τζίμα», κ.ά.), ο πρωταγωνιστής είναι, ανάμεσα στα άλλα, και ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της θαυμάσιας ταινίας «Οι Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράντα», η Σάραντον η γνωστή ακτιβίστρια Σάραντον, η βραβευμένη με Οσκαρ Σαρλίζ Θερόν], αποδεικνύουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια «ψαγμένη» ταινία. Μια ταινία στην οποία όλοι οι συντελεστές γνώριζαν τι ήθελαν να κάνουν! Ηθελαν να φωνάξουν δυνατά - και εμπεριστατωμένα - κάτω ο πόλεμος! Μια ταινία αυτοκριτική. Μια ταινία χαμηλών τόνων αλλά πολύ αποκαλυπτική.

Παίζουν: Τόμι Λι Τζόουνς, Σαρλίζ Θερόν, Σούζαν Σάραντον, Τζος Μπρόλιν, Τζέιμς Φράνκο, Τζέισον Πάτρικ.

Τέσσερις ταινίες, από τις εννέα καινούριες ταινίες της βδομάδας, παρουσιάζουν σοβαρό ενδιαφέρον. Η πρώτη χρησιμοποιεί την πολιτική, οι δυο τη μουσική και η τέταρτη τον έρωτα σαν αφορμή για να πουν τον ανθρωπιστικό λόγο τους! Η ταινία του Πολ Χάγκις «Στην Κοιλάδα του Ηλά», ασχολείται με αρκετά τίμιο τρόπο με τις ψυχικές επιπτώσεις του πολέμου του Ιράκ στους νέους Αμερικανούς. Η ταινία του Γερμανού Κρις Κράους, «Σε 4 λεπτά», αναφέρεται στις σχέσεις, αλλά και στο σκοτεινό παρελθόν, μιας ηλικιωμένης δασκάλας πιάνου σε γυναικείες φυλακές και μιας κρατούμενης νεαρής πιανίστριας. «Η επίσκεψη της μπάντας», του Ισραηλινού Εράν Κολιρίν, αναφέρεται με χιούμορ και ευαισθησία στην επίσκεψη μιας αιγυπτιακής μπάντας στο Ισραήλ. Ο γνωστός Νοτιοκορεάτης, Κιμ Κι Ντουκ, («Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και... άνοιξη»), πιστός στον... έρωτα, παρακολουθεί τις «ακρότητες» ενός ζευγαριού που προσπαθεί να μείνει για πάντα μαζί!

Τρυφερές ταινίες, αλλά ανολοκλήρωτες, συγχυσμένες και με καθαρά εμπορικούς στόχους, είναι «Το ημερολόγιο ενός ρομαντικού ηδονοβλεψία», του Ντέιβιντ Μακένζι και το «December boys», του Ροντ Χάντρι. Η πρώτη παρακολουθεί την ενηλικίωση ενός εφήβου και η δεύτερη το πέρασμα τεσσάρων ορφανών παιδιών στην εφηβεία!

Αν δεν έχετε δει τις δυο πρώτες ταινίες του ειδικού πράκτορα Μπορν («Χωρίς ταυτότητα», «Στη σκιά των κατασκόπων»), αλλά και να τις έχετε δει, δεν υπάρχει λόγος να δείτε και την τρίτη («Το τελεσίγραφο του Μπορν», του Πολ Γκρίνγκρας). Τετριμμένη πρακτορική περιπέτεια! Επίσης, δεν υπάρχει λόγος να χάσετε δύο πολύτιμες ώρες για να δείτε την αλλοπρόσαλλη αμερικάνικη βεντέτα ανάμεσα σε έξι αδέρφια (από δυο διαφορετικές μητέρες -τρία και τρία!). Και πολύ περισσότερο, βέβαια, δεν υπάρχει λόγος να δείτε το «αστείο» αγροτικό «περιβαλλοντικό» θρίλερ του Τζόναθαν Κινγκ, «Μαύρο πρόβατο».

Τέλος, η ελληνική «Πρώτη φορά νονός», της Ολγας Μαλέα, βασισμένη σε μισοβιογραφικό βιβλίο του Νίκου Παπανδρέου, δεν έχει αποφασίσει τι είναι. Είναι κωμωδία, είναι σάτιρα, είναι ηθογραφία; Τελικά δεν είναι τίποτα!.. Ούτε καν μια εμπορική ταινία.

Μια 80χρονη σήμερα δασκάλα, η οποία λατρεύει τη μουσική, διδάσκει πιάνο συνεχώς από το 1944 σε φυλακισμένες. Σε αυτή την προχωρημένη ηλικία, συναντά μια ταλαντούχα αλλά ατίθαση και αυτοκαταστροφική νεαρή δολοφόνο. Κόντρα σε όλα τα είθισται, στον εγωισμό της και την αξιοπρέπειά της, δίνει δυνατές μάχες να πείσει τη μικρή να αφοσιωθεί στο πιάνο. Μάχες, επίσης, δίνει και με το περιβάλλον της φυλακής, το οποίο δε νοιάζεται για την τέχνη.

Ετσι όπως ξεδιπλώνεται καρέ - καρέ η πολύ ενδιαφέρουσα ταινία βλέπουμε πως τόσο η δασκάλα όσο και η μαθήτρια δεν είναι αυτό που φαίνονται με την πρώτη ματιά. Η νεαρή και ατίθαση δολοφόνος δεν έχει κάνει ποτέ έγκλημα. Αντίθετα, η αξιοπρεπής και σοβαρή δασκάλα, ενώ εργαζότανε σαν νοσοκόμα, εγκατέλειψε στα χέρια των ναζί το ερωτικό ταίρι της, μια νεαρή κομμουνίστρια. Στην ουσία, τους την παρέδωσε και την εκτέλεσαν!

Τελικά, τι ενώνει τις δυο αυτές διαφορετικές γυναίκες; Η τέχνη ισχυρίζεται η δασκάλα. Και θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η άποψη. Δυο διαφορετικές προσωπικότητες, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες γυναίκες, να βρούνε κοινές συνιστάμενες στην τέχνη. Στη δύναμη της τέχνης! Δυστυχώς, η τρύπα που άνοιξε η ταινία με τη λεσβιακή ιδιαιτερότητα της 80χρονης γυναίκας μικραίνει τον ισχυρισμό της δασκάλας. Κάνει καχύποπτο τον θεατή. Είναι πράγματι η τέχνη ή η τέχνη είναι μόνον η αφορμή. Η αφορμή για να βρίσκεται η γεραιά κυρία κοντά στη νεαρή μαθήτρια; Πράξη ευτελής και χυδαία!..

Το πολύ δυνατό «εύρημα» της ταινίας, δυο διαφορετικά πλάσματα ενώνονται από την τέχνη, δυστυχώς υποσκάφτηκε από το πρόσθετο, και χωρίς δραματουργική αξία, στοιχείο της ερωτικής ιδιαιτερότητας της δασκάλας. Αλλη μια τρύπα, άξια και αυτή για παρατήρηση, είναι και οι σχηματικές αναφορές της ταινίας στο ναζισμό. Ή μάλλον η αποπροσανατολιστική συσχέτιση του ναζισμού με το σημερινό σύστημα των φυλακών. Τρύπα, επίσης, είναι και ο βιασμός της μικρής μαθήτριας από τον πατέρα της! Τρία αυθαίρετα πρόσθετα στοιχεία που φορτώνουν αδικαιολόγητα την ταινία και αλλοιώνουν το τελικό αποτέλεσμα!

Τελικά, φαίνεται, οι πληγές των Γερμανών δεν είναι εύκολο να κλείσουν! Κάθε τόσο μπαίνουν μπροστά τους και μετριάζουν το έργο τους. Οπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Που μια θαυμάσια, κατά τα άλλα, ταινία, φορτώνεται με πρόσθετα στοιχεία (και ενοχές) αλλοιώνοντας τους στόχους της.

Ωστόσο, για να μην αδικήσουμε κανέναν, η ταινία είναι πολύ δυνατή. Εχει πολλές στιγμές καλής τέχνης, έχει πολλές στιγμές θαυμάσιας αισθητικής. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις ερμηνείες. Τόσο της δασκάλας, όσο, και κυρίως, της θαυμάσιας πρωτοεμφανιζόμενης μαθήτριας. Αλλά και τη γενική ατμόσφαιρα της ταινίας. Και το θαυμάσιο μουσικό και δραματικό φινάλε της!

Παίζουν: Μόνικα Μπλάιμπτροϊ, Χάνα Χέρτσπρουνγκ, Σφεν Πίπινγκ.