Μια 80χρονη σήμερα δασκάλα, η οποία λατρεύει τη μουσική, διδάσκει πιάνο συνεχώς από το 1944 σε φυλακισμένες. Σε αυτή την προχωρημένη ηλικία, συναντά μια ταλαντούχα αλλά ατίθαση και αυτοκαταστροφική νεαρή δολοφόνο. Κόντρα σε όλα τα είθισται, στον εγωισμό της και την αξιοπρέπειά της, δίνει δυνατές μάχες να πείσει τη μικρή να αφοσιωθεί στο πιάνο. Μάχες, επίσης, δίνει και με το περιβάλλον της φυλακής, το οποίο δε νοιάζεται για την τέχνη.

Ετσι όπως ξεδιπλώνεται καρέ - καρέ η πολύ ενδιαφέρουσα ταινία βλέπουμε πως τόσο η δασκάλα όσο και η μαθήτρια δεν είναι αυτό που φαίνονται με την πρώτη ματιά. Η νεαρή και ατίθαση δολοφόνος δεν έχει κάνει ποτέ έγκλημα. Αντίθετα, η αξιοπρεπής και σοβαρή δασκάλα, ενώ εργαζότανε σαν νοσοκόμα, εγκατέλειψε στα χέρια των ναζί το ερωτικό ταίρι της, μια νεαρή κομμουνίστρια. Στην ουσία, τους την παρέδωσε και την εκτέλεσαν!

Τελικά, τι ενώνει τις δυο αυτές διαφορετικές γυναίκες; Η τέχνη ισχυρίζεται η δασκάλα. Και θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η άποψη. Δυο διαφορετικές προσωπικότητες, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες γυναίκες, να βρούνε κοινές συνιστάμενες στην τέχνη. Στη δύναμη της τέχνης! Δυστυχώς, η τρύπα που άνοιξε η ταινία με τη λεσβιακή ιδιαιτερότητα της 80χρονης γυναίκας μικραίνει τον ισχυρισμό της δασκάλας. Κάνει καχύποπτο τον θεατή. Είναι πράγματι η τέχνη ή η τέχνη είναι μόνον η αφορμή. Η αφορμή για να βρίσκεται η γεραιά κυρία κοντά στη νεαρή μαθήτρια; Πράξη ευτελής και χυδαία!..

Το πολύ δυνατό «εύρημα» της ταινίας, δυο διαφορετικά πλάσματα ενώνονται από την τέχνη, δυστυχώς υποσκάφτηκε από το πρόσθετο, και χωρίς δραματουργική αξία, στοιχείο της ερωτικής ιδιαιτερότητας της δασκάλας. Αλλη μια τρύπα, άξια και αυτή για παρατήρηση, είναι και οι σχηματικές αναφορές της ταινίας στο ναζισμό. Ή μάλλον η αποπροσανατολιστική συσχέτιση του ναζισμού με το σημερινό σύστημα των φυλακών. Τρύπα, επίσης, είναι και ο βιασμός της μικρής μαθήτριας από τον πατέρα της! Τρία αυθαίρετα πρόσθετα στοιχεία που φορτώνουν αδικαιολόγητα την ταινία και αλλοιώνουν το τελικό αποτέλεσμα!

Τελικά, φαίνεται, οι πληγές των Γερμανών δεν είναι εύκολο να κλείσουν! Κάθε τόσο μπαίνουν μπροστά τους και μετριάζουν το έργο τους. Οπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Που μια θαυμάσια, κατά τα άλλα, ταινία, φορτώνεται με πρόσθετα στοιχεία (και ενοχές) αλλοιώνοντας τους στόχους της.

Ωστόσο, για να μην αδικήσουμε κανέναν, η ταινία είναι πολύ δυνατή. Εχει πολλές στιγμές καλής τέχνης, έχει πολλές στιγμές θαυμάσιας αισθητικής. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις ερμηνείες. Τόσο της δασκάλας, όσο, και κυρίως, της θαυμάσιας πρωτοεμφανιζόμενης μαθήτριας. Αλλά και τη γενική ατμόσφαιρα της ταινίας. Και το θαυμάσιο μουσικό και δραματικό φινάλε της!

Παίζουν: Μόνικα Μπλάιμπτροϊ, Χάνα Χέρτσπρουνγκ, Σφεν Πίπινγκ.