Κάθε χώρα και κάθε λαός, στην πορεία του μέσα στο χρόνο, στην εξέλιξή του στις αντικειμενικές συνθήκες που δημιουργούνται, έχει τους δικούς του διανοητές με προοδευτική σκέψη, που άλλοτε αναθεώρησαν και άλλοτε έμειναν πιστοί μέχρι το τέλος. Ενας από αυτούς υπήρξε και ο Χένρι Τζορτζ (Henry George, Jr. 1862- 1916).Ο πατέρας του, είχε γεννηθεί το 1840, στα δεκαπέντε του χρόνια εγκατέλειψε το σχολείο και μπάρκαρε. Ετσι είχε την ευκαιρία να δει τον κόσμο. Οταν γύρισε άρχισε να δουλεύει σ' ένα τυπογραφείο, για να καταλήξει ρεπόρτερ, δημοσιογράφος και ιδιοκτήτης εφημερίδας.

Ο γιος του, Χένρι Τζορτζ, ανέπτυξε τη δική του πολιτική και οικονομική φιλοσοφία και έγινε πολύ πλατιά γνωστός από τη διακήρυξή του για την κατάργηση όλων των φόρων, εκτός της αξίας της γης. Τις σκέψεις του τις διατύπωσε στο βιβλίο του «Πρόοδος και Φτώχεια» (Progress and Poverty), έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα, όπου ισχυρίζεται ότι: «Πρέπει να κάνουμε τη γη κοινή ιδιοκτησία». Αυτό συνοψίζεται σε μια φράση: Οτιδήποτε δεν είναι φτιαγμένο από τα ανθρώπινα χέρια, είναι γη. Προφανώς και η θάλασσα. Και όχι μόνον αυτή, αλλά και η ατμόσφαιρα που περιβάλλει τον πλανήτη μας. Ορισε τη γη σε δυο κατηγορίες: 1) Στη φυσική αξία της και 2) την εκπονημένη αξία της γης.

Υπήρξε αυστηρός επικριτής των συμφερόντων των σιδηροδρόμων και των μεταλλείων, της διαφθοράς των πολιτικών, των εκμεταλλευτών της γης και των μεγάλων εργολάβων. Μια μέρα έφιππος σταμάτησε στο Σαν Φρανσίσκο να θαυμάσει τον Κόλπο. Αργότερα, έγραψε τι ένιωσε τότε. «Ρώτησα κάποιον περαστικό ναυτικό να μου πει τι άξιζε εκεί η γη. Εκείνος, μου έδειξε πέρα μακριά τις αγελάδες που έβοσκαν και φαίνονταν σαν ποντίκια, και είπε: "Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά εκεί βρίσκεται κάποιος που πουλάει γη για χίλια δολάρια". Με χτύπησε σαν αστραπή ότι αυτή ήταν η αιτία για την αυξανόμενη φτώχεια και τον αυξανόμενο πλουτισμό. Με την αύξηση του πληθυσμού, μεγαλώνει η αξία της γης, και οι άνθρωποι που τη δουλεύουν αναγκάζονται να πληρώνουν φόρους γι' αυτό το προνόμιο».

Αυτό ενισχύθηκε από μια επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη που ξαφνιάστηκε από το προφανές παράδοξο ότι οι φτωχοί, σε αυτή την από καιρό ιδρυμένη πόλη, ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους φτωχούς στη λιγότερο αναπτυγμένη Καλιφόρνια. Ισχυρίστηκε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πλούτου που δημιουργείται από την κοινωνική και τεχνολογική πρόοδο σε μια ελεύθερη οικονομία καταλαμβάνεται από τους ιδιοκτήτες γης και τα μονοπώλια διαμέσου των ενοικίων, και ότι αυτή η συγκέντρωση πλούτου, που δεν κερδήθηκε από προσωπική εργασία, ήταν η αιτία της φτώχειας. Θεωρούσε, επίσης, μεγάλη αδικία το γεγονός ότι το ιδιωτικό κέρδος προερχόταν από την απαγόρευση πρόσβασης στο φυσικό πλούτο, ενώ εφορολογείτο ο ανθρώπινος μόχθος.

Αυτά και άλλα ξαναδιαβάζω εξαιτίας των πυρκαγιών στην πατρίδα και τα σχέδια που εκπονούνται για την καμένη γη.