Σύντροφοι

Α. Από το 15ο Συνέδριο ακόμα φαίνεται να υπάρχει αδυναμία προσδιορισμού του χαρακτήρα του ΑΑΔΜ, η οικοδόμηση του οποίου εντάσσεται στα βασικά νέα καθήκοντα του Κόμματος. Μετά το 16ο Συνέδριο φάνηκε να ξεκαθαρίζει ότι στόχος του Μετώπου είναι ο σοσιαλισμός. Και δεν μπορούσε, κατά την άποψή μου, να είναι διαφορετικά καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα εμφανιζόταν ανυπέρβλητη η αντίφαση μεταξύ των στόχων του Μετώπου και της πραγματικότητας της οικοδόμησής του πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού. Κανείς δεν αρνείται το ότι η πορεία και οι στόχοι του Μετώπου θα μεταβάλλονται και θα εξελίσσονται στην προοπτική, μόνο σύγχυση και απαισιοδοξία θα φέρει όμως τυχόν επαναφορά της λογικής της δημιουργίας ενός ακόμα «ενδιαμέσου σταδίου» πριν το σοσιαλισμό.

Το ζήτημα «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» αποδείχτηκε ένα ιστορικό ψευτοδίλημμα. Για ένα ΚΚ ο αγώνας για τις μεταρρυθμίσεις, για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων στον καπιταλισμό είναι αυτονόητη υποχρέωση, που δεν αποσυνδέεται όμως ποτέ από το στόχο του σοσιαλισμού, γιατί απλούστατα αποτελεί συνείδηση και θεωρητική κατάκτηση του Κόμματος ότι κάθε τέτοιος αγώνας αποτελεί μια συμβολή στον αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, προκειμένου να κατακτήσει την πολιτική εξουσία. Γι' αυτό ακριβώς όσο πιο εξαθλιωμένη είναι η εργατική τάξη, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση και υποστήριξη του Κόμματος, τόσο αδυνατεί να φτάσει τον αγώνα στο σημείο να διεκδικήσει την ανατροπή της δικτατορίας της αστικής τάξης. Συνεπώς το ΚΚΕ θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι άμεσος και τελικός στόχος του ΑΑΔΜ δεν μπορεί παρά να είναι ο σοσιαλισμός, άσχετα αν στην πορεία αυτή συνεχίσει να αγωνίζεται ενάντια στις επιπτώσεις της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οσο επικίνδυνο είναι να συγχέεται η τακτική με τη στρατηγική, τόσο χειρότερο είναι ο στρατηγικός στόχος να αποσυνδέεται από την καθημερινή δουλιά του Κόμματος, καθιστώντας αυτόν «χιλιαστική» αναφορά ή οδηγώντας σε αμφίβολες και βιαστικές συνεργασίες χωρίς καμία προοπτική.

Η υπόθεση της οικοδόμησης του Μετώπου θα κριθεί από την ικανότητα του Κόμματος, των συμμάχων και του εργατικού κινήματος να εντάξουν τις τακτικές κινήσεις, συμβιβασμούς και ελιγμούς στην πορεία επίτευξης του στρατηγικού στόχου. Ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του Μετώπου αποδεικνύεται αντικαπιταλιστικός στη βαθύτερη ουσία του, οι εργαζόμενοι που εντάσσονται στο ΑΑΔΜ στην πορεία κατανοούν και την αναγκαιότητα του επόμενου βήματος για το σοσιαλισμό.

Β. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η συζήτηση για τον ιμπεριαλιστικό ή όχι χαρακτήρα της Ελλάδας. Σωστά σημειώνουν οι Θέσεις ότι την τελευταία περίοδο ενισχύθηκαν τα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό καθόλου δεν αντιφάσκει με το γεγονός ότι ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται εξαρτημένος σε μεσαία θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού αποδεικνύεται από την προσπάθειά του να αποκτήσει οικονομική διείσδυση και να καθορίσει σφαίρα επιρροής, κατ' αρχήν στα Βαλκάνια. Επίσης, αποκτά ιδιαίτερη σημασία το ελληνικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο σαν μοχλός διείσδυσης, ειδικά μέσω εξαγοράς βαλκανικών επιχειρήσεων σε τομείς όπως οι τηλεπικοινωνίες κλπ. Κυρίως με την οργανική σύνδεση του ελληνικού κεφαλαίου με την ΕΕ, έναν από τους βασικούς ιμπεριαλιστικούς πυλώνες της εποχής μας (πέρα από μηχανισμός εκμετάλλευσης των λαών της), όχι με όρους εξάρτησης αλλά με πρόθεση ανάλογης συμμετοχής στα δημιουργούμενα υπερκέρδη.

Η πρακτική σημασία του ζητήματος έγκειται και πάλι στο θέμα, αν η Ελλάδα είναι έτοιμη για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Το να υποστηρίζουμε τον μη ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της χώρας μας ουσιαστικά οδηγεί σε μια ιδιότυπη «συμμαχία» με την ντόπια αστική τάξη (που δήθεν πλήττεται το ίδιο από το ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο), σε λογικές αναπτυξιολαγνείας με αστικούς όρους, σε εθνοκεντρικές αντιλήψεις, στο να υιοθετούμε τακτικούς στόχους αντιφατικούς προς τη στρατηγική της μετάβασης στο σοσιαλισμό και τελικά στην ανάπτυξη καιροσκοπικών θέσεων.

Γ. Στο κείμενο των Θέσεων γίνεται διάσπαρτα αναφορά στις αρνητικές συνέπειες που βιώνει η εργατική τάξη λόγω της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ, απουσιάζει όμως η ρητή επανάληψη της Θέσεως του Κόμματος για αποδέσμευση από την ΕΕ και διάλυσή της και ακόμα παραπάνω δεν αναφέρονται τα τακτικά καθήκοντα για την επίτευξη του στόχου αυτού ή το αν το θέμα αυτό θα αποτελεί μία από τις προϋποθέσεις ή έστω τους σκοπούς της συγκρότησης του ΑΑΔΜ.

Και όμως το θέμα της πάλης ενάντια όχι μόνο στις επιλογές της ΕΕ αλλά και στην ίδια την ουσία της αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα σχέσης άμεσης τακτικής και στρατηγικής αλλά και πεδίο όπου κρίνονται άτομα και πολιτικές δυνάμεις. Ετσι:

α) Η ΕΕ αποτελεί μια βασική επιλογή και ανάγκη του ευρωπαϊκού (τουλάχιστον) κεφαλαίου. Μέσα από τους μηχανισμούς της υλοποιούνται οι πιο αντιδραστικές πολιτικές, αναδεικνύοντας στην πράξη πόσο δίκιο είχε ο Λένιν στην μπροσούρα για «τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». Κάθε μάχη ενάντια στις επιλογές της αποτελεί ευθύτατη αντιπαράθεση με τους πιο ξεγυμνωμένους μηχανισμούς του ταξικού αντιπάλου. Επομένως, αναγκαία, κάθε αγώνας τακτικής (ελαστικές εργασιακές σχέσεις κλπ.) αποτελεί όχι απλά βελτίωση των καθημερινών συνθηκών αλλά και πάλη ενάντια στην ουσία του ευρωπαϊκού αλλά και ελληνικού καπιταλισμού. Τυχόν νίκες δεν οδηγούν ασφαλώς στον εξανθρωπισμό του ούτε στην αποδυνάμωσή του, αλλά εντάσσονται στην πορεία ανατροπής του σε μια ή περισσότερες χώρες της ΕΕ που θα αποδειχτούν ο αδύνατος κρίκος. Στα πλαίσια αυτά είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι στις πρόσφατες εκλογές το Κόμμα κέρδισε σημαντική υποστήριξη, την ώρα που η προεκλογική μάχη επικεντρώθηκε ακριβώς σε θέματα πολιτικής της ΕΕ. Σήμερα όλο και μεγαλύτερα κομμάτια των εργαζομένων κατανοούν, αν μη τι άλλο, το ότι η ΕΕ αποτελεί ένα μηχανισμό επιβάρυνσης της θέσεώς τους. Καθήκον του Κόμματος είναι να κερδίσει και άλλα τμήματα του λαού και να πείσει ότι η πολιτική αυτή δεν είναι απλώς «αναγκαίο κακό», ότι είναι ώριμο και ρεαλιστικό το αίτημα της ανατροπής της.

β) Το ζήτημα των συμμαχιών δεν μπορεί παρά να εξεταστεί και στο πρίσμα της στάσης κάθε κόμματος ή πολιτικής κίνησης έναντι της ΕΕ. Αν η ΕΕ γεννήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και μάλιστα με τον πιο επιθετικό τρόπο (αν κάποιος διαφωνεί ας μου πει ποιες άλλες ήταν οι υλικές αντικειμενικές συνθήκες και οι υποκειμενικοί παράγοντες που την επέβαλαν και με ποιο τρόπο - Δεν πιστεύω να μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι αποτέλεσε αίτημα των λαών!) τι περιθώρια συνεργασίας υπάρχουν με κινήσεις που αποδέχονται πλήρως την ύπαρξη και τους σκοπούς της και παλεύουν γι' αυτούς; Τελικά δε στρέφονται άμεσα και ενεργητικά κατά των εργαζομένων; Σε ποια βάση, λοιπόν, μπορεί να βοηθήσει, έστω, μια συμμαχία με τέτοιες δυνάμεις;

Το ότι καιροσκοπικά κάποιες φορές, οι δυνάμεις του ρεφορμισμού υψώνουν τους τόνους είναι απολύτως υποκριτικό. Ενα παράδειγμα: Οι δυνάμεις του λεγόμενου Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αρνούνται το παρόν ευρωσύνταγμα ζητώντας ένα άλλο, δήθεν φιλικό στους λαούς. Πέρα από τον αντιδιαλεκτικό ισχυρισμό ότι ένα Καταστατικό Κείμενο διαμορφώνει τους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς όρους και όχι το ανάποδο υπάρχει και το ερώτημα: Αφού θεωρούν ότι «ένα άλλο Σύνταγμα είναι εφικτό» στα πλαίσια της ΕΕ γιατί στην πολιτική τους απόφαση περιορίζονται σε ανόητα ευχολόγια και δεν καταθέτουν ένα δικό τους πλήρες κείμενο για να μας δείξουν τι ακριβώς εννοούν; Μα ακριβώς αυτό δε θέλουν. Γιατί έτσι θα αποδεικνυόταν ότι ένα Ευρωσύνταγμα ή θα είναι αντιδραστικό ή δε θα υπάρξει μέσα σε αυτό το θεσμικό πλαίσιο.

Γι' αυτό, λοιπόν, προτείνω να τεθεί στις Θέσεις ότι στόχος του Κόμματος είναι η έξοδος από την ΕΕ από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Ο στόχος αυτός μπορεί να μην αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για τις συμμαχίες, αλλά θα πρέπει να απαιτηθεί τουλάχιστον η ξεκάθαρη πολιτική εναντίωση στις επιλογές της ΕΕ. Το Κόμμα ακόμα και μέσα στα πλαίσια του ΑΑΔΜ θα παλεύει για την υλοποίηση του στόχου αυτού.

Με ευχές για την επιτυχία του Συνεδρίου

Βασίλης Καραντζίδης

Φλώρινα

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι θα μπω κατευθείαν στο θέμα.

Τι πρέπει να κάνουμε για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο στρατηγικό μας στόχο:

TO ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.

1ο) Σε σωστή κατεύθυνση οι Θέσεις μας για το 17ο Συνέδριο. Διαβάστηκαν όμως; Μελετήθηκαν;

Νομίζω ότι ακόμα και από εμάς τα κ.μ. δε διαβάστηκαν, δε μελετήθηκαν, και δε μεταδόθηκαν όσο θα έπρεπε.

2ο) Σωστές οι επισημάνσεις του Κόμματος, για την αναγκαιότητα της ισχυροποίησης του Κόμματος, για τα καθήκοντα που προκύπτουν για όλους εμάς, για την ιδεολογικοπολιτική μας κατάρτιση που πρέπει να ανεβαίνει συνεχώς και για την προοπτική της συγκρότησης του ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ.

3ο) Αριστες αποδείχτηκαν οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις του ΚΚΕ την τελευταία 12ετία, επαληθεύτηκαν και επιβεβαιώθηκαν όλες του οι οικονομικοπολιτικές του αναλύσεις τόσο για τη χώρα μας όσο και για το διεθνές περιβάλλον.

Παρ' όλα αυτά συν/φοι δεν προχωράει όσο θα έπρεπε η συμμετοχή του λαού μας για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ.

Γιατί τα βήματά μας είναι αργά; Τώρα που έχουν πέσει σχεδόν παντού οι μάσκες του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, αλλά και των κυβερνήσεων που το υπηρετούν και που τα όπλα του για το κέρδος σκοτώνουν σε όλα τα σημεία της γης, γιατί δεν μπορούμε να πείσουμε ακόμη συν/φοι στο βαθμό που θα έπρεπε παρ? όλο το δίκιο μας;

Νομίζω, συν/φοι, πρέπει να ψάξουμε μέσα μας, αλλά και γύρω μας για να εντοπίσουμε εκείνα τα ελλείμματα που δυσκολεύουν τα βήματα για τη συγκρότηση του τόσο αναγκαίου ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ στη χώρα μας.

Σε αυτή την κατεύθυνση, συν/φοι, θέλω κι εγώ να καταθέσω τη δική μου αγωνία σαν κ.μ στην Κόρινθο για την αποτελεσματικότητα της δουλιάς μας, ποιοτικά κυρίως, αλλά και ποσοτικά που νομίζω ότι βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα και επειδή ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός μας αυτούς τους καιρούς που ζούμε, πρέπει και να βιαστούμε. Είναι ώρα για δουλιά.

Συν/φοι και φίλοι του ΚΚΕ (κυρίως τα στελέχη) πρέπει να μετατραπούμε σε σύγχρονους ΕΑΜίτες, δείχνοντας το δρόμο για την αποφυγή των νομοτελειών του καπιταλισμού από τη μία και για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, το σοσιαλισμό, από την άλλη.

Συν/φοι, είναι σίγουρο πως ο λαός μας έχει τεράστιες δυνατότητες μέσα του - πρέπει όμως να απελευθερωθούν και να περάσουν στη δράση.

Γι' αυτό, παράλληλα με τη δική μας καλυτέρευση πρέπει να στοχεύουμε σε πιο εκλαϊκευμένες προτάσεις προς το λαό μας και να εξηγούμε όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα τι σημαίνει ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ - ΛΑΪΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.

Είναι χρέος μας ακόμη προς το λαό μας -ΑΝΕΞΟΦΛΗΤΟ - η εξήγηση για τις εξελίξεις - ανατροπές του μισοϋπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί για εμάς ιδεολογικό τσουνάμι.

Μόνο που αυτό δεν ήταν φυσικό, συν/φοι. Ηταν εξ ολοκλήρου έργο του ταξικού μας αντιπάλου στην πιο κατάλληλη γι' αυτόν στιγμή, στηριζόμενο όμως πάνω σε δικά μας λάθη (πώς να χαρακτηρίσω τους πρώην συν/φους δικά μας λάθη τα χαρακτηρίζω).

Αυτό, συν/φοι, θέλει από τη μια εξήγηση στο λαό αλλά και από την άλλη να βγουν για εμάς κρίσιμα πολιτικά συμπεράσματα, για το τι θα κρατηθεί και για το τι θα απορριφθεί από το σοσιαλιστικό παρελθόν και ποιες θα είναι οι ασφαλιστικές δικλίδες του μέλλοντος. Σίγουρα δε χάθηκε ο πόλεμος, συν/φοι, παρά μόνο μια μάχη. Ο πόλεμος αυτός δε χάνεται, γιατί στηρίζεται στο πανανθρώπινο δίκαιο και είναι νομοτελειακό να νικήσουν οι λαοί και να χάσουν οι εκμεταλλευτές τους.

Οσο για εμάς είναι σίγουρο πως θα βγούμε πιο δυνατοί, καλύτεροι και πιο εμπλουτισμένοι ιδεολογικά και αυτό νομοτελειακό είναι.

Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στο πώς δουλεύει σήμερα ο ταξικός μας αντίπαλος. Δουλεύει με τις μηχανές στο φουλ.

Το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, έχοντας μείνει σχεδόν ανενόχλητο μια 15ετία τώρα έχει εξαπολύσει παγκόσμια ταξική επίθεση, δηλώνοντας απροκάλυπτα και ζητώντας απόλυτη υποταγή από τους λαούς, ότι όποιος δεν είναι μαζί τους, θα θεωρείται ότι είναι εναντίον τους και καταλαβαίνουμε πού το πάει και τι εννοεί εδώ στη χώρα μας. Προς το παρόν εξαπατούν - χειραγωγούν - φθείρουν και εξαγοράζουν συνειδήσεις από τη μια και ταυτόχρονα προσπαθούν να υποτάξουν τους εργαζόμενους με εκβιασμούς - εκφοβισμούς - απολύσεις και άλλα πολλά.

Παράλληλα, προσπαθούν να συγκροτήσουν και τους ιδιωτικούς τους στρατούς (ίσως ξέρουν καλύτερα αυτοί τι έρχεται).

Στο αστικό τους κοινοβούλιο με το δικομματισμό τους που εξυπηρετεί προς το παρόν τις ανάγκες τους, παίζουν κανονικό θέατρο από τη μία και από την άλλη, φροντίζουν να προετοιμάσουν το έδαφος για τυχόν δυσκολότερες μέρες που θα τους έρθουν.

Ξέροντας λοιπόν ότι το οικονομικό τους σύστημα, εκτός από τα πλούτη τους κουβαλάει για τους λαούς με αυξητικές τάσεις ανεργία - φτώχεια - ακρίβεια - κλείσιμο μικροεπιχειρήσεων και με πολέμους προσπαθούν να απαξιώσουν και να αλλοιώσουν τα πάντα με στόχο τη χειραγώγηση και τη φθορά της σκέψης.

Εχοντας δημιουργήσει λοιπόν μια πέμπτη φάλαγγα εξαγορασμένων συνειδήσεων, δουλεύουν σε ειδικές αποστολές κύρια στα ΜΜΕ - στον πολιτισμό - στον αθλητισμό και στους κομματικούς μηχανισμούς του δικομματισμού.

Ειδικά στα ΜΜΕ έχουν εισβάλει κυριολεκτικά στο κάθε σπίτι και προσπαθούν να αντικαταστήσουν πρότυπα και αξίες του πολιτισμού μας με σκουπίδια. Επίσης, υποδαυλίζοντας τον εθνικισμό - ρατσισμό - και θρησκευτικό φανατισμό, έχουν σαν στόχο τον οριστικό αποπροσανατολισμό και ταυτόχρονα έχουν και τα κάρβουνα αναμμένα για να ρίξουν αν χρειαστεί τα παιδιά του λαού.

Αυτό το νευραλγικό σημείο, συν/φοι, θέλει σοβαρή επαγρύπνηση. Αυτή την πηγή σήψης και βαρβαρότητας που την έχουμε καθημερινά στα σπίτια μας και που ποτίζει το λαό μας με δηλητήριο πρέπει να την πολεμήσουμε ποιοτικά. Συν/φοι - φίλοι και σύμμαχοι του πολιτισμού, βοηθήστε μας με τη γνώση σας και τη δουλιά σας.

Συν/φοι, κλείνοντας θέλω να βάλω μερικά ζητήματα που κατά τη γνώμη μου θέλουν αναζήτηση - προβληματισμό και δυναμική λαϊκή παρέμβαση.

Νομίζω ότι για να την προσεγγίσουμε περισσότερο μας λείπουν οι προτάσεις - κλειδιά. Αυτές που θα ξεκλειδώσουν τις σκέψεις και τις συνειδήσεις του λαού μας. Θα τις διεγείρου,ν θα τις επαναστατήσουν και θα σαρώσουν στο πέρασμά τους όλη την αδικία και τον εξευτελισμό που υπάρχει στον πλανήτη μας. Πρέπει να πείσουμε με αυταπόδειχτα επιχειρήματα ότι στα κοινωνικά προβλήματα που προέρχονται από τον καπιταλισμό, οι λύσεις δεν μπορεί να είναι ατομικές.

Θέλοντας αν μπορώ να συμβάλω στην προσπάθειά μας για το καλύτερο, προτείνω να τους απαξιώσουμε όσο γίνεται περισσότερο δύο γερές τους ρίζες που νομίζω ότι με αυτές χειραγωγούν και ακρωτηριάζουν τις σκέψεις των λαών γενικότερα.

1. Την πρώτη που προανέφερα ΜΜΕ - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.

2. Το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ τους και ΣΥΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ τους σύστημα.

Πάνω σε αυτά τα δύο ζητήματα θέλω να καλέσω τα ανώτερα εργατικά στελέχη - καλλιτέχνες - επιστήμονες και τη διανόηση γενικότερα του Κόμματος και όχι μόνο αλλά και του ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ που πρόκειται να γεννηθεί από τη μάνα ανάγκη, να σκύψουν στο πρόβλημα, να στύψουμε όλοι τα κεφάλια μας και να επινοηθούν εναλλακτικές λύσεις, ώστε να μπορέσουμε να επέμβουμε όσο πιο δυναμικά μπορούμε στον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ και στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ που ο λαός να το νιώθει, να το αναπνέει, να το αισθάνεται.

Για τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ που προαναφέραμε χρειάζεται θέληση - συστράτευση - δράση.

Οι συν/φοι - οι φίλοι - και οι αληθινοί καλλιτέχνες να σηκώσουν το βάρος και την ειδική ευθύνη που τους αναλογεί και να δημιουργήσουν σαν άξιοι συνεχιστές του πολιτισμού μας και να αναδείξουν τον πολιτιστικό μας πλούτο, έτσι ώστε να γίνεται αντιληπτή η διαφορά της πραγματικής τέχνης από τα σκουπίδια τους.

Για το δεύτερο ζήτημα, το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ τους σύστημα, πιστεύω πως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.

Ξέρω όμως ότι πρέπει να τους αμφισβητήσουμε και να αντιπροτείνουμε άλλο συναλλακτικό τρόπο που θα αποφεύγεται πρακτικά η συσσώρευση πλούτου και που ο κάθε εργαζόμενος θα μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια και χωρίς φόβο για το αύριο. Χωρίς φόβο για την κάθε ανάγκη που τον έχει σήμερα γονατιστό να περιμένει από κάπου.

Σήμερα που το χρήμα προβάλλεται σαν η απόλυτη αξία, πρέπει να υπάρχει η πρόταση μας για έναν άλλο τρόπο συνδιαλλαγής συντροφικότερο με σκοπό τις ανάγκες και την ευημερία του ανθρώπου και που να αποκλείει τον ατομικό πλουτισμό.

Πρέπει να τους απαξιώσουμε την (ελεύθερή τους οικονομία) προβάλλοντας τις αρνητικές της νομοτέλειες, τώρα που λίγο - πολύ είναι ορατές σε όλους και να δώσουμε μια άλλη δυνατότητα στη συναλλακτική οργάνωση της κοινωνίας.

Να αναζητηθούν ίσως καινοτόμες ιδέες για τις συναλλαγές των ανθρώπων, αλλά και των λαών γενικότερα.

Πρέπει να προβάλλουμε μια ΛΑΪΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ που ο κάθε εργαζόμενος θα είναι έτοιμος να την υπερασπιστεί μέχρι θανάτου.

Γιατί θα είναι ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ και δε θα τον εξαπατά κανένας ΒΑΛΕΣΑ - ΧΑΒΕΣ -ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟ 17ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Ν. ΠΕΤΙΜΕΖΑΣ

Στις Θέσεις υπάρχει μια φανερή διαφορά από προηγούμενα, όχι περιορισμό της συζήτησης στα θετικά, καθώς και μια δηλωμένη κριτική στα δρώμενα της ΚΕ.

Χωρίς, λοιπόν, να επαίρω τη θετική πλευρά, η οποία αναμφισβήτητα υπάρχει, αν και το πιο θετικό και μου αρκεί, είναι ότι τα Κόμμα κατάφερε να σταθεί όρθιο. Επομένως, το ζητούμενο είναι να περπατήσει. Τι κάνουμε γι' αυτό:

Σελίδα 28: «Το ότι σήμερα εντοπίζουμε πιο ανάγλυφα και πιο αυστηρά τα προβλήματα που δε λύθηκαν, στο επίπεδο της ΚΕ, δείχνει ότι είμαστε πιο ώριμοι να τα αντιμετωπίσουμε. Τα βλέπουμε, δεν τα κρύβουμε». Δηλαδή, προηγούμενα δεν υπήρχε ωριμότητα, δεν τα βλέπαμε ή τα βλέπαμε και τα κρύβαμε;

Ενσταση έχω στον αγώνα (σελ.6) για την εξουσία σε εθνικό επίπεδο. Παραλλαγή με το επανάσταση σε μια χώρα στο 16ο που το πήραμε τότε πάλι πίσω. Αν είναι έτσι, γιατί το επαναλαμβάνουμε;

Αλλο αγώνας για εργατικές κατακτήσεις σήμερα και άλλο εξουσία σε εθνικό επίπεδο μ' αυτές τις ευρωπαϊκές και γενικά παγκόσμιες συνθήκες. Και κατανοώ τα στελέχη που τους γίνεται κριτική, στη σελ. 29, που τον αγώνα του Μετώπου για λαϊκή εξουσία και σοσιαλισμό τον κατανοούν σαν στόχο του απώτερου μέλλοντος και αυτό δεν είναι αδυναμία όπως σημειώνουν οι Θέσεις, αλλά ρεαλισμός.

Αλλο σαν περιεχόμενο στρατηγικής και άλλο - ποθητό όραμα στις σημερινές συνθήκες. Και ούτε αυτό μας οδηγεί σε δεξιό ή αριστερό οπορτουνισμό, αλλού είναι ο φόβος, στην έπαρση σχεδόν πάντα κορυφαίων στελεχών που εγκαταλείπουν το Κόμμα από ταπεινά κίνητρα για να δείξουν το μπόι τους και καταλήγουν στις λίστες άλλων κομμάτων. Στη σχεδόν εγκληματική - άκριτη σιωπή μελών και περισσότερο των μεσαίων στελεχών, λογοκρίνοντας τον εαυτό τους μήπως και θεωρηθούν αντιηγετικοί.

Αδυναμίες, ελλείψεις, και λάθη είναι φυσικό να παρουσιάσει ένα κόμμα, φυσικό δεν είναι η αυτοκριτική και να μη ρωτάμε ποτέ κανέναν για πολύ σοβαρά ζητήματα. Και δεν εννοώ, αλλά ούτε και θα 'θελα να γίνει ανασκαφή σε θέματα Ζαχαριάδη, Μπελογιάννη, Πλουμπίδη, που αναφέρουν πολλοί στο διάλογο, γιατί δε νομίζω ότι μπορούν να λυθούν σε ένα τέτοιο συνέδριο, αλλά ούτε θα βοηθήσουν, περισσότερο κακό θα κάνουν στα σημερινά μέλη μας. Η μεταχουντική περίοδος είναι αρκετή και περισσεύει.

Δέκα μέρες πριν το 12ο ο Χαρίλαος εξηγούσε στο Στάδιο Ειρήνης, γιατί δεν καθόμαστε σε ένα τραπέζι με το Εσωτερικό και στο Συνέδριο καλέσαμε αντιπρόσωπο του Εσωτερικού και τον Αμερικανό πρέσβη. Τι άλλαξε σε μια βδομάδα, ενημερώσαμε κανέναν;

Εγινε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ όχι για την κάθαρση, αλλά για τη συρρίκνωση του Κόμματος και με διαχρονικό στίγμα. Ρωτήθηκε κανένας; Ο Μητσοτάκης ήδη με την αυτοκριτική του ζήτησε δημόσια συγνώμη. Εμείς το θεωρούμε ακόμη επίτευγμα; Πρώτη φορά μας δόθηκε ευκαιρία από πρόταση του ΠΑΣΟΚ να ψηφιστεί η απλή αναλογική. Δεν την ψηφίσαμε, γιατί προτάθηκε σε ανόμοιο νομοσχέδιο. Γιατί;

Εγινε ο Συνασπισμός, ρωτήσαμε κανέναν;

Εγινε διάσπαση, έφυγε η μισή ΚΕ και πάνω από 2.700 μεσαία στελέχη. Μετά, όλοι τους γνωρίζαμε, προτού φτάσουμε εκεί τι κάναμε, ποιος τους συντηρούσε, οι ΚΟΒ; Οι ΚΟΒ σίγουρα δε φταίνε, εντολές παίρνουν και πειθήνια διαγράφουν. Διαγράψαμε το 60% και πλέον στα Γιάννενα με ανεπανόρθωτες μέχρι σήμερα συνέπειες. Το γιατί εδώ δε χωράει ανάλυση, όμως οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν.

Πολλοί αναφέρονται στο 20ό Συνέδριο. Εμείς χτες ακόμα γράφαμε στο 12ο για το «ιστορικό 27ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ που η Σοβ. Ενωση επιταχύνει την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη στο δρόμο προς τον κομμουνισμό και ξεπερνάει τα αρνητικά της...». Μόνο άγαλμα δε στήσαμε του Γκορμπατσόφ, πιθανόν για οικονομικούς λόγους. Μετά την αντεπανάσταση (χωρίς να ανοίξει μύτη) εξαγνιστήκαμε με κριτική στο ΚΚΣΕ.

Δεν κρίνω την αριθμητική στασιμότητα των εκλογών, αλλά κρίνω που πανομοιότυπα λέμε, δεν μπόρεσε ο λαός να αφομοιώσει έγκαιρα το πρόγραμμα, φταίει ο δικομματισμός, οι ψηφοφόροι μας είναι εγκλωβισμένοι. Η Πολιτική Ανοιξη εξαφανίστηκε, το ΔΗΚΚΙ έσβησε, ο Συνασπισμός παραμίκραινε, το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε. Πού πήγαν αυτοί, οι δικοί μας είναι όλοι στη ΝΔ;

Πολιτική συμμαχιών: Το ΠΑΜΕ δε συμμετέχει στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, κάνουμε ξεχωριστές συγκεντρώσεις ακόμη και την Πρωτομαγιά. Αυτοαπομόνωση, λες και δεν υπάρχουν εργάτες στο 95% που ψηφίζουν άλλα κόμματα, ή μέσα από τα αντιδραστικά συνδικάτα του Λένιν, θα ίσχυε μόνο προτού καταρρεύσει η Σοβιετική Ενωση. Δε συμφωνώ. Περισσότερο άνοιγμα και όχι να κλεινόμαστε σε αλεξίσφαιρο τούνελ, να τρωγόμαστε μεταξύ μας και κάθε τόσο να πολλαπλασιαζόμαστε διά της διχοτόμησης.

Οι Θέσεις γράφουν πολλά για στελέχη και τη σωστή ανάδειξη. «Θέλουμε στελέχη που συμβάλλουν στην ανάδειξη νέων στελεχών, απαλλαγμένα από πνεύμα αυτάρκειας, μονιμότητας και παραγοντισμού...», είναι ό,τι το καλύτερο στις Θέσεις, γιατί δεν έχω καθόλου καλή εικόνα στις μέχρι σήμερα διαδικασίες. Η προώθηση συνήθως γίνεται στον αριστερό, στον πειθήνιο, σ' αυτόν που δεν εκφράζει γνώμη και που συμφωνεί πάντα με τον προλαλήσαντα καθοδηγητή, και φυσικά ο καθοδηγητής που θέλγεται δεν αναβαθμίζει σαν στέλεχος τον εαυτό του. Αποτέλεσμα, οι προτεινόμενοι δεν έχουν ό,τι το καλύτερο, οι σκεπτόμενοι περνούν στην απογοήτευση, τυπικότητα, μη συμμετοχή, πισωγύρισμα στο κίνημα.

Ειδικά ανώτερα στελέχη δεν πρέπει να μπαίνουν στον επαγγελματισμό αν δεν έχουν επάγγελμα, γιατί πέρα από τη φιλοδοξία δε θα δώσουν ποτέ τη θέση τους στον καλύτερο, λόγω επιβίωσης. Τοιουτοτρόπως θα αποτελούνε (ήδη) τους αθάνατους. Καλοί είναι οι αθάνατοι μπορεί όμως να υπάρχουν και καλύτεροι. Και αν μερικοί νομίζουν ότι δεν είναι έτσι, θα 'πρεπε γι' αυτούς να μην είχε ανακαλυφθεί ο τροχός.

Ενα είναι σίγουρο. Το Κόμμα έχει ρίζες και σ' αυτές τις ρίζες στηριζόμαστε να δώσουν κάτι καινούριο. Μην τους απογοητέψουμε.

Εγινε ανατροπή στην ΕΣΣΔ, τα ανώτερα στελέχη του ΚΚΣΕ είναι σήμερα ανώτερα στελέχη τρικομματισμού, θανάσιμοι εχθροί του κομμουνισμού. Τα ανθρωπάκια δε φταίξανε, ήρθαν στην Ελλάδα και πλένουν σκάλες. Ποτέ απλά μέλη του Κόμματος δε συνωμότησαν, ακόμη και αυτοί που έφυγαν δε θα μπουν ποτέ σε παραβάν με γαλάζιο ψηφοδέλτιο. Ανώτερα στελέχη εγκατέλειψαν, λασπολόγησαν, εκμεταλλεύτηκαν και πολιτεύτηκαν στη Δεξιά. Δεν είμαι αντιηγετικός, αλλά το ότι το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει είναι σοφή λαϊκή ρήση και αγαπημένη φράση της Παπαρήγα, την οποία και υπερεκτιμώ.

Γιατί σημειώνω αυτά και ξοδεύω τις λέξεις, αφού ο χώρος είναι περιορισμένος ενώ θα μπορούσα να γράψω παρατηρήσεις ή προτάσεις. Το σκέφτηκα και αυτό, αλλά άλλαξα γνώμη, γιατί πιστεύω αλλού είναι το νόημα. Προτάσεις είναι σε θέση να κάνουν όλοι οι σύνεδροι, αρκεί να μη σηκώνουν μόνο το χέρι και να μην εκφέρουν τέτοια γνώμη που θα τους εξασφαλίσει μόνο και μόνο το όνομα στη λίστα.

Σύντροφοι, ας γίνει το 17ο ιστορικό Συνέδριο. Οσοι κουράστηκαν να το πουν, όσοι είναι αρνητικοί να τους το πούμε εμείς με οποιοδήποτε κόστος, εμείς θα 'μαστε πάλι κομμουνιστές, τα ιδανικά δεν εξαργυρώνονται ούτε με την εξασφάλιση παραμονής στο Κόμμα.

Συμπέρασμα: Με λίγη προσοχή στις αποφάσεις μας και περισσότερο περιφρούρηση στο στελεχικό μας δυναμικό θα ήμασταν σήμερα τουλάχιστον οι διπλοί.

Η λέξη διαγραφή ή δυνατόν να σβήσει από το λεξιλόγιό μας και το κυριότερο να πάρουμε όλα τα παιδιά μας ξανά στο Κόμμα, αφού το θέλουν ή τους πείσουμε να θέλουν. Αλλιώς αντί να χωράμε όπως σήμερα σε μια πλατεία και είμαστε όλοι γνωστοί, σε 10 με 15 χρόνια που θα λείψουμε εμείς οι μεγαλούτσικοι, θα χωράμε σίγουρα σε μια γκαρσονιέρα και θα 'μαστε όλοι συγγενείς.

Χρήστος Κώστας

ΚΟΒ Αγ. Παντελεήμονα Αχαρνών

Η παράθεση, στη Θέση 9, της φράσης περί ενίσχυσης των βασικών γνωρισμάτων του ιμπεριαλιστικού σταδίου του ελληνικού καπιταλισμού ήταν, αν μη τι άλλο, άστοχη για τους εξής λόγους:

Το εάν μια χώρα είναι ιμπεριαλιστική ή όχι δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο δημοψηφίσματος, έστω και εσωκομματικού. Ενας τέτοιος ισχυρισμός απαιτεί ισχυρή επιστημονική τεκμηρίωση, με επεξεργασία μεγάλου όγκου στατιστικού και άλλου υλικού, πράγμα που δε φαίνεται να έχει γίνει.

Επιτρέπει σε όποιον «έχει αυτήν τη γνώμη» να διακηρύσσει ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα και έτσι δημιουργείται μια στείρα, ανεπίκαιρη και αποπροσανατολιστική από τους στόχους του Συνεδρίου αντιπαράθεση με εκείνους, στους οποίους κάτι τέτοιο «φαίνεται λάθος». Στο σημείο αυτό μπορεί να συμβεί οι μεν να θεωρούν τους εαυτούς τους «πιο λενινιστές, πιο αριστερούς» από τους δε, με όσα αρνητικά αυτό συνεπάγεται, πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν τίθεται το θέμα της σχέσης στρατηγικής και τακτικής, θέμα λυμένο από προηγούμενα συνέδρια.

Δε γίνεται καθαρό ποιες νέες ανάγκες ανάπτυξης του κινήματος υπαγόρευσαν μια βεβιασμένη τοποθέτηση σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, τη στιγμή, που η επικαιρότητα του προγράμματος του Κόμματος, ως έχει, γίνεται κοινά αποδεκτή.

Πίσω από μια τέτοια θέση υποκρύπτεται μια πιθανή σύγχυση και, τελικά, ταύτιση των εννοιών «ιμπεριαλισμός» και «κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός», τη στιγμή, που ο τελευταίος αποτελεί σήμερα τη μορφή οργάνωσης όλων λίγο - πολύ των καπιταλιστικών κοινωνιών και αυτό επειδή όλες οι καπιταλιστικές χώρες, χωρίς να είναι στο σύνολό τους ιμπεριαλιστικές, βρίσκονται κάτω από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Υποκρύπτεται, όταν αυτή δεν εκφράζεται ανοιχτά, η άποψη, ότι, για να θεωρηθούν ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες της επανάστασης, δεν είναι αρκετό για την εκάστοτε χώρα να είναι καπιταλιστική, χώρα όπου κυριαρχεί το βιομηχανικό κεφάλαιο και η βασική αντίθεση της εποχής μας, ούτε καν φτάνει να ανήκει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Πρέπει και η ίδια να είναι ιμπεριαλιστική. Μια τέτοια άποψη σημαίνει δυο πράγματα: μετάθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης για τις περισσότερες, πέρα από τη «μια χούφτα», χώρες στο απώτερο μέλλον και δικαιολογημένο οίκτο προς τους Μαρξ και Ενγκελς, που πάλευαν για την επανάσταση, χωρίς να έχουν αντιληφθεί το ανώριμο του πράγματος.

Επομένως, η φράση αυτή πρέπει να απαλειφθεί από τα ντοκουμέντα του Συνεδρίου και, εάν κρίνεται αναγκαίο, να επανέλθουμε στο ζήτημα με μια επιστημονική μελέτη, που θα πραγματεύεται και το ζήτημα του καπιταλιστικού κύκλου στη χώρα μας και θα αναλάβουν να διεκπεραιώσουν οι αρμόδιες επιτροπές του Κόμματος και, ίσως, του ΚΜΕ.

Σε ό,τι αφορά το ζητούμενο, δηλαδή την ισχυροποίηση του Κόμματος, υπάρχουν δυο σημεία, που δεν έχουν φωτιστεί αρκετά. Αυτό του βοηθητικού μηχανισμού της ΚΕ και αυτό της αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων.

Ο βοηθητικός μηχανισμός της ΚΕ υπάρχει για να υποστηρίζει με εξειδικευμένες μελέτες και επεξεργασίες τις πολιτικές αποφάσεις και τη δραστηριότητα του Κόμματος. Δεν παράγει θέσεις. Προτείνει στην ΚΕ, η οποία έχει την ευθύνη και λογοδοτεί. Αυτονόητα πράγματα, θα έλεγε κανείς. Ομως, λόγω της μακρόχρονης παρουσίας στον μηχανισμό, άρα και απόσπασης από την παραγωγή, τα μέλη των επιτροπών και τμημάτων (όσα τουλάχιστον δεν εκλέγονται) διατρέχουν τον κίνδυνο να αποτελέσουν ιδιαίτερη, παγιωμένη ομάδα στο εσωτερικό του Κόμματος, ομάδα, που δε λογοδοτεί σε όργανα και τελικά ενδιαφέρεται για τη συντήρηση της κατάστασης και όχι για την ανατροπή της. Τέτοια φαινόμενα, που κατά την περίοδο της ανασυγκρότησης δεν μπορούσαν να πάρουν διαστάσεις, είναι πιθανό να οξύνονται με το πέρασμα του χρόνου, στις νέες συνθήκες της κομματικής οικοδόμησης. Εδώ, πιθανά και να βρίσκεται η πηγή καινοφανών αντιλήψεων, «πρωτότυπων» διατυπώσεων, που, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τις θέσεις του Κόμματος και να εμβαθύνουν σε αυτές, τελικά τις διαστρέφουν διά της διολίσθησης σε άλλες. Η νέα ΚΕ, στην προσπάθεια στελέχωσης του βοηθητικού μηχανισμού, εκτός από τα πάγια κριτήρια της επιστημονικής επάρκειας και κομματικότητας, πρέπει να πάρει υπόψη και τις ανάγκες συνεχούς βελτίωσης, ελέγχου και ανάπτυξης αυτών των συντρόφων, που για όσους αμείβονται ισχύει ότι δεν αποτελούν επαγγελματικά στελέχη (αφού δεν εκλέγονται και δε λογοδοτούν), αλλά υπαλλήλους (χωρίς αυτό να τους μειώνει στο παραμικρό) του Κόμματος. Το θέμα θίγεται σωστά στη Θέση 38, χρειάζονται όμως και μέτρα, όπως, για παράδειγμα, η λειτουργία κομματικών ομάδων ή ακόμα και ΚΟΒ, για τα οποία δε γίνεται λόγος.

Σχετικά με την αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων και ενώ προβάλλεται ως ορθή επιλογή, από τις Θέσεις δίνεται μια εσφαλμένη εικόνα. Το Κόμμα δεν έχει υλοποιήσει, παρά μόνο μερικώς, αυτό που προτείνεται και στην ΚΝΕ (Θέση 31), να μεταφερθούν δηλαδή σε κλαδικές ΚΟΒ οι εργαζόμενοι της συνοικίας. Οσο καθυστερούμε, τόσο περισσότερο και για μεγαλύτερο διάστημα παρατείνεται η «προσωρινή... δυσκολία κατά δήμο, συνοικία», επειδή διαιωνίζεται το πρόβλημα, παρατείνεται όμως και η δυσκολία στο εργατικό κίνημα. Οι ΚΟΒ εργατοϋπαλλήλων κατά Δήμο ή διαμέρισμα εμφανίζουν καλύτερα αποτελέσματα, κυρίως λόγω της βελτιωμένης ηλικιακής τους σύνθεσης και όχι λόγω του άλλου προσανατολισμού από μια κλασική συνοικιακή οργάνωση. Υπάρχει άραγε εδαφική ΚΟΒ, που δεν έχει ως κύριο στοιχείο του προσανατολισμού της τη δουλιά στους εργατοϋπαλλήλους, Ελληνες και μετανάστες, της περιοχής της; Προφανώς όχι. Το πρόβλημα εστιάζεται στη διστακτικότητά μας να απομακρυνθούμε από το κυρίαρχο μοντέλο διάταξης των δυνάμεών μας, που παραμένει εδαφικό, παρά τις εγγενείς του, πλέον, αδυναμίες. Αυτές ήταν, εξάλλου, που οδήγησαν το Κόμμα να πάρει την απόφαση για την αναδιάταξη. Κάθε καθυστέρηση βαλτώνει περισσότερο το κύτταρο του Κόμματος. Υπάρχει δυσκολία στον κατά τόπους συντονισμό των κομματικών μελών που ανήκουν σε κλαδικές ΚΟΒ; Βεβαίως. Υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί; Ασφαλώς. Είναι στο χέρι μας. Αρκεί να εστιάσουμε στο διακηρυγμένο στόχο του 17ουΣυνεδρίου και να μη φυγομαχούμε πελαγοδρομώντας.

Συντροφικά,

Γιώργος Μαγγανάς

Αθήνα

Το κείμενο των Θέσεων για το 17ο Συνέδριό μας, απαντά βασικά στο πώς πρέπει να κινηθούμε για να πάμε πιο μπροστά ως πολύ μπροστά τους πανανθρώπινους στόχους μας και φυσικά με τις παρεμβάσεις - παρατηρήσεις των συντρόφων συνέδρων και μη, θα βελτιωθούν ακόμα περισσότερο στο κείμενο των αποφάσεων.

Ετσι κι εγώ, πιστεύοντας ότι συμβάλλω στο διάλογο παρατηρώ:

1. Οι Θέσεις πάσχουν, υστερούν από οικονομική ανάλυση, γενίκευση, που να δείχνει την όξυνση του οικονομικού ανταγωνισμού, παγκόσμια, ενδοκαπιταλιστικά, μεταξύ των τριών ή καλύτερα τεσσάρων κέντρων της παγκόσμιας οικονομίας (ΗΠΑ - ΕΕ - Ιαπωνία - Κίνα) και της όξυνσης που είναι ταυτόσημη για τις πηγές ενέργειας, κυρίως πετρέλαιο.

Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν από μακρού προσχεδιασμένος, και θα ακολουθήσουν και άλλοι. Διάβαζε προληπτικό πλήγμα, τρομοκρατία, επέκταση επιχειρ. ορίων NATO κ.λπ. «Είμαστε στο τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού τον ιμπεριαλισμό».

Σαν συνέχεια λείπει το αναγκαίο συμπέρασμα που προκύπτει από τα παραπάνω ότι ο σοσιαλισμός θα 'ρθει σαν αδήριτη ανάγκη για να διορθώσει και να εξομαλύνει αυτές τις αντιθέσεις - οξύνσεις, καθώς και να απελευθερώσει το φρένο που βάζει το σημερινό σύστημα στην παγκόσμια οικονομία, με την αδυναμία εκατομμυρίων ανθρώπων να πάρουν μέρος στην παραγωγή αγαθών (19 εκ. άνεργοι στην Ευρώπη) κατ' επέκταση στην αγορά, κατανάλωσή τους. Θα 'ρθεί σαν αδήριτη ανάγκη και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι, κατά την έκφραση παλιού συντρόφου, όσο επώδυνα και αν χρειαστεί αυτό να γίνει.

Ας είμαστε ψυχολογικά έτοιμοι και ας ετοιμαζόμαστε και από όλες τις άλλες πλευρές. Πάντα υπάρχει κίνδυνος πισωγυρίσματος.

2. Το θέμα κατάρρευσης του ανύπαρκτου σήμερα σοσιαλισμού, μια και παραμένει ανοιχτό, πιστεύω ότι έλειπε η ανάπτυξη της θεωρίας μας ή και η κατανόηση της υπάρχουσας. Ο Λένιν έγραφε «ότι το πρόγραμμα εξηλεκτρισμού της χώρας ήταν εξίσου σημαντικό με το πρόγραμμα του ΚΚΣΕ».

Οι νέες τεχνολογίες που υπήρχαν, πέταξαν πρώτοι στο διάστημα, δεν πέρασαν ποτέ στην παραγωγή για να βελτιώσουν την ποιότητα των προϊόντων και να ρίξουν το κόστος τους στην ντόπια και παγκόσμια αγορά. Αποτέλεσμα, να ηττηθούν οικονομικά, και πολιτικά στη συνέχεια. Εννοείται συν όλους τους άλλους παράγοντες που έχουν ειπωθεί έως σήμερα.

3. Τι είναι σήμερα η Κίνα; Σοσιαλιστική ή καπιταλιστική; Μέσα από την ταμπέλα εννοείται.

Προσωπικά πιστεύω ότι η εργατική τάξη της Κίνας έχασε το παιχνίδι της εξουσίας, θα μου πείτε μα η οικονομική ανάπτυξη της Κίνας; Ναι αλλά για ποιον, για ποιους;

4. Στο 95% των λαών όλου του κόσμου συμφέρει η αλλαγή του συστήματος, πέρα από την αλματώδη αύξηση όλων των αγαθών που θα προκύψει, μαζί με τη δυνατότητα πρόσβασης σε αυτά, θα εξομαλυνθούν όλες οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές αντιθέσεις, θα μειωθεί κατακόρυφα η εγκληματικότητα, η χρήση ναρκωτικών, η πορνεία, η περιθωριοποίηση μεγάλου τμήματος της κοινωνίας και η μείωση πολλών ασθενειών που είναι αποτέλεσμα αυτών.

Πρέπει πρώτα να το ξέρουμε και να το πιστεύουμε εμείς και μετά να το δώσουμε πειστικά στον κόσμο. Είναι θέμα ιδεολογικοπολιτικής ανόδου.

5. Οικολογία: Ελλιπέστατη η θέση μας, σύντροφοι. Η ύπαρξη της γης στο μέλλον κρέμεται στα χέρια της εργατικής τάξης, που κατ' ανάγκη θα μπορεί να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις, όταν δε θα είναι νόμος, όπως στον καπιταλισμό, το κυνήγι του μέγιστου δυνατού κέρδους. Βλέπουμε τα παγκόσμια συνέδρια και την αδυναμία παρέμβασής τους π.χ. τρύπα όζοντος, φαινόμενα θερμοκηπίου, εναλλακτικές πηγές ενέργειας, πυρηνικά απόβλητα, καμένα δάση, κομμένα δάση, διαχείριση σκουπιδιών, πόσιμο νερό κ.λπ, κ.λπ.

Από τα παραπάνω βγαίνει ότι συμφέρουν το σύνολο των ανθρώπων οι αλλαγές που προτείνουμε και παλεύουμε. Μπορεί να είμαστε το Κόμμα της εργατικής τάξης, αλλά είμαστε το μέλλον της Γης, της ανθρωπότητας, της ειρήνης και τελικά θα νικήσουμε.

Κουτούφαρης Νίκος

ΚΟΒ Εύδηλου Ικαρίας

Οι προσυνεδριακές εργασίες του ΚΚΕ συνεχίζονται καθημερινά και ο πυρετός της δουλιάς ανεβαίνει όσο πλησιάζει η ημερομηνία έναρξης του Συνεδρίου. Κάθε συνέδριο του ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό γεγονός ξεχωριστής σημασίας! Ολα τα ΜΜΕ χαμπάρι δεν πήραν, βουβαμάρα έχουν, όλο αυτό τον καιρό. Το φυλλάδιο των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ το διάβασα με προσοχή, ενημερώθηκα. Είναι μια εργασία άξια της ευθύνης και της μεγάλη κοινωνικής αποστολής μας. Δεν είναι ρουτίνα ούτε ξύλινος λόγος. Παρατήρησή μου μόνο είναι η εξής: Πιάνουν πολλές σελίδες και δεν είναι εύκολη η μελέτη τους από τον κόσμο μας. Πιο στέρεη, πιο καλοδεμένη και πιο χτυπητή και σταράτη ανάπτυξή τους, θα ήταν πιο κατάλληλη και πιο αποτελεσματική δουλιά. Σκοπός και ενδιαφέρον δικό μας είναι να εμπεδώσουμε στη συνείδηση των μελών μας, στους οπαδούς, τους φίλους μας σ' όλη την εργατική τάξη και όλο τον εργαζόμενο κόσμο σε ποια κατάσταση και σε ποιες συνθήκες βρισκόμαστε στην Ελλάδα και τον κόσμο αυτές τις μεγάλες και ιστορικές στιγμές της ανθρώπινης κοινωνίας, πού πάμε, πώς και με ποιους θα πάμε με ποια ξεκάθαρη προοπτική κι ολοκάθαρο σκοπό; Πατάμε σωστά, βαδίζουμε ορθά; Εχουμε εξασφαλίσει όλους τους απαραίτητους όρους και μέσα για το σοσιαλισμό, τη λαϊκή εξουσία και τη σχεδιασμένη οικονομία; Ολα γύρω μας βρωμάνε. Διαπλεκόμενα, διαφθορά, αδιαφορία πάντων για τα πάντα ανηθικότητα, αρπαχτή, βόλεμα προσωπικό, οικογενειακό και σφύριγμα πέρα βρέχει, από το κατεστημένο ούτε κανένα φως ούτε καμιά διέξοδος φαίνεται, το μόνο που τους περισσεύει ο θάνατος. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι τα νιάτα του κόσμου. Ο Σοσιαλισμός κομμουνισμός είναι η νομοτελειακή αναγκαιότητα της κοινωνίας των ανθρώπων, των πραγμάτων, των ιδεών. Είναι το ιστορικό γίγνεσθαι! Φορέας, ασφαλής πυξίδα και ακριβό εργαλείο το ΚΚ, πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης απαντοχή μεγάλη όλου του κόσμου του καθημερινού μόχθου. Το ΚΚ όπου γη ζωή και δράση είναι κόμμα νέου τύπου, δεν έχει τίποτα το κοινό διαφέρει σε όλα από τα κόμματα του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού και στη μορφή και στο περιεχόμενο. Το 'χουμε πει και το 'χουμε γράψει από πολύ παλιά, ήμασταν και ήμαστε η άρνηση αυτού του κόσμου. Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο! Πιστεύουμε στη ρήξη και παλεύουμε για την ανατροπή. Αν δε βάλουμε με τον ξεσηκωμό της κοινωνίας τα καρφιά στο φέρετρο του κοινωνικού συστήματος της αχαλίνωτης εκμετάλλευσης, μοίρα στον ήλιο όλοι οι άνθρωποι της εξαρτημένης μισθωτής εργασίας δε θα ιδούμε, όλους θα μας φάει το άγχος της αβεβαιότητας του αύριο. Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε πρέπει να την πάρουμε στα σοβαρά πολύ στα σοβαρά και στα ογδόντα πρέπει να φυτεύουμε ελιές! (Ναζίμ Χικμέτ). Ολα εξαρτώνται από τη δουλιά μας! Αν δεν αποδείξουμε στον αντίπαλο ότι δεν είμαστε αρκούδια, αν δεν αποκτήσουμε συνείδηση εαυτού, συνείδηση ταξική, ο ζυγός δε θα πέσει από το σβέρκο μας. Πρέπει με σχολές με αυτομόρφωση να οπλιστούμε ιδεολογικά - πολιτικά. Γιατί αν δεν απαλλαχτούμε από τη μοιρολατρία και τη μιζέρια, αν δεν επιστημονικοποιηθούμε δε θα απαλλαχτούμε από την κακοδαιμονία και τ' αφεντικά! Ο πολιτισμός και η τεχνολογία αναπτύσσονται. Αν δεν παρακολουθούμε τις εξελίξεις και δε μαθαίνουμε τους αντικειμενικούς νόμους της εξέλιξης και των αλλαγών θα περπατάμε ξυπόλυτοι στ' αγκάθια. Οι αθάνατες διδασκαλίες των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν είναι ο μίτος της Αριάδνης η σιγουριά της επιτυχίας μας! Η χιονοστιβάδα που πλάκωσε το χώρο του υπαρκτού σοσιαλισμού, που ανέτρεψε την πανένδοξη ΕΣΣΔ και κατέλυσε το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού, γύρισε την κοινωνία στην πρώτη Ι0ετία του 19ου αιώνα. Είναι το πιο τρομερό κοινωνικό τσουνάμι.

Το 17ο συνέδριο του ΚΚΕ, με τις εργασίες και τις αποφάσεις του να σταθεί στο φοβερό αυτό κακό να κάμει βαθιά κομμουνιστική αυτοκριτική και να

διακηρύξει μετά παρρησίας για όποιες παραλείψεις και αδυναμίες μας φταίει η έλλειψη επαγρύπνησης η απομάκρυνση από τις αρχές μας η μη τήρηση των κανόνων λειτουργίας και καθημερινής δράσης μας. Την αντεπανάσταση τη χειροκροτήσαμε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Γης, πιαστήκαμε στον ύπνο όλοι μας. Το ΚΚΕ το μικρό ΚΚΕ είναι το πιο σωστό το ολόρθο μέσα στην κοσμοχαλασιά και το ατράνταχτο στην ιστορική πορεία του. Τα κοράκια της αντίδρασης άγρια κράζουν, οι σκυλάνθρωποι γαυγίζουν, το καραβάνι προχωρεί, πιο ψηλά σύντροφοι την κόκκινη σημαία μας!

Βασίλης Καραμπάτσος

ΚΟΒ Νέας Χαλκηδόνας

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο πιστεύω ότι είναι αποτέλεσμα βαθιάς μελέτης της σημερινής πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας, συνδυασμένης με την πολύχρονη πείρα του ΚΚΕ και δείχνουν καθαρά ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε για να επιτύχουμε την ισχυροποίηση του Κόμματος, κάτι που είναι απαραίτητο για να μπορέσει να οργανώσει τους εργαζόμενους - το λαό - και να τους καθοδηγήσει στον αγώνα για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης και στο σοσιαλισμό.

Για να υλοποιηθούν, όμως, οι στόχοι που βάζουν οι Θέσεις, πρέπει να δουλέψει όλο το Κόμμα, όπως ακριβώς δουλεύει η ηγεσία.

Αυτό ως τώρα δε συμβαίνει και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η βάση του Κόμματος δεν προσφέρει όσο πρέπει και αυτό δε βοηθάει στην εκλαΐκευση των θέσεων του Κόμματος που είναι απαραίτητη για τον απεγκλωβισμό των ανθρώπων του μόχθου από τα κόμματα του δικομματισμού και τις συμπληρωματικές δυνάμεις τους.

Γι' αυτήν την κατάσταση υπάρχουν αντικειμενικές αλλά και υποκειμενικές αιτίες.

Μία από τις αντικειμενικές είναι τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας και η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλουμε για την επιβίωση, το κυνήγι δηλαδή του μεροκάματου πέραν του 8ωρου, αλλά που όσο κι αν το κυνηγάμε δεν είναι ποτέ αρκετό.

Το πιο σοβαρό πρόβλημα, όμως, είναι οι υποκειμενικές αιτίες. Είναι η χαλάρωση που μας έμεινε από την εποχή του '90, είναι η εσωστρέφεια και η λειψή μελέτη των θέσεων και αποφάσεων του Κόμματος που μας εμποδίζει να ανοιχτούμε με θάρρος στον κόσμο και να τον πείσουμε για την ορθότητα της σκέψης και της δράσης του ΚΚΕ.

Πρώτα απ' όλα, λοιπόν, πρέπει να ανεβάσουμε όλοι το ιδεολογικό επίπεδό μας, να μελετάμε τις θέσεις και τις προτάσεις του Κόμματος και να ταξινομήσουμε το χρόνο μας έτσι, ώστε να καταφέρουμε να βρισκόμαστε μέσα στον κόσμο, κοντά στα μικρά και στα μεγάλα προβλήματα, να προτείνουμε τις λύσεις και να αποδεικνύουμε με επιχειρήματα ότι όλα τα προβλήματα έχουν πολιτική αφετηρία και ότι αυτή η πολιτική χρειάζεται να ανατραπεί.

Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης είχαν πάντα σταθερό προσανατολισμό στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, που γεννούν τις κοινωνικές αδικίες, την ανεργία, τη φτώχεια και τη δυστυχία για τους πολλούς και τον αμύθητο πλούτο για τους λίγους.

Πάλεψαν και συνεχίζουν να παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, πρόοδο, ειρήνη, και σοσιαλισμό.

Γι' αυτήν τους τη δράση διώχτηκαν, εξορίστηκαν, χιλιάδες εκτελέστηκαν. Αλλά όσοι επιβίωσαν, κρατούν γερά και συνεχίζουν τον αγώνα.

Οι διώκτες τους, παρά την προσπάθεια μισού αιώνα, δεν πέτυχαν να απαλλαγούν από αυτούς και τις ιδέες τους. Ηρθε, όμως, ο ανίκητος χρόνος και λίγο - λίγο κλείνει ο βιολογικός κύκλος τους.

Για να μη μείνει κενός ο χώρος της αντίστασης και σβήσει το ανεπανάληπτο αυτό έπος, το ΚΚΕ σε συνεργασία με την ΠΕΑΕΑ ίδρυσαν τον Πανελλήνιο Πολιτιστικό Σύλλογο Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας.

Σκοπός του Συλλόγου είναι να διατηρήσει άσβεστη τη φλόγα της ΕΑ και να μεταλαμπαδεύσει τους στόχους, τις ιδέες και τα οράματα των αγωνιστών στις νεότερες γενιές.

O σύλλογος έχει τη δική του αυτοτέλεια, συνεργάζεται άψογα με την ΠΕΑΕΑ και τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις, συμπληρώνει με στελέχη του τα κενά που δημιουργούνται στις διοικούσες επιτροπές και στην κεντρική διοίκηση της ΠΕΑΕΑ, σχεδόν όλα τα παραρτήματά μας που σήμερα είναι 45 συστεγάζονται στα γραφεία των παραρτημάτων της ΠΕΑΕΑ, είναι μέλος της ΠΟΑΟ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Αντιστασιακών Οργανώσεων) και είναι μέλος της FIR.

Ο Σύλλογος συμμετέχει σε όλους τους κοινωνικούς, ταξικούς αγώνες με όλες τις δυνάμεις του μέσα από τις γραμμές της ΕΕΔΥΕ και του ΠΑΜΕ, ενισχύει όλους τους αγώνες του ΚΚΕ, συμβάλλει στο βαθμό των δυνατοτήτων του στη δημιουργία του ΑΑΔ Μετώπου.

Η ΚΕ και το ΠΓ ενδιαφέρονται, ενισχύουν και καθοδηγούν τη δράση του Συλλόγου, παρά όμως τις προσπάθειές τους, δεν εκδηλώθηκε ακόμα ανάλογο ενδιαφέρον από όλες τις δυνάμεις του Κόμματος, με αποτέλεσμα σε πόλεις όπου έχουμε ως Κόμμα σημαντικές δυνάμεις να μην μπορούμε ακόμα να στήσουμε παράρτημα, είτε γιατί υποτιμούμε αυτή τη δουλιά, είτε γιατί υπάρχουν θολούρες σχετικά με το σκοπό και τη χρησιμότητα του Συλλόγου.

Φυσικά, η καταξίωση του συλλόγου θα έρθει μέσα από τη δική του δράση και δε θα είναι δοτή. Αυτό όμως δε θα πει ότι δε χρειάζεται τη συμβολή όλων μας για την παραπέρα ανάπτυξη και μαζικοποίησή του.

Ο «Ριζοσπάστης» φιλοξενεί πάντα και προβάλλει τις δραστηριότητες του συλλόγου, αν γίνει το ίδιο και από τα άλλα μέσα ενημέρωσης του Κόμματος, πιστεύω ότι θα έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα.

Το πρόσφατο συνέδριο της ΠΕΑΕΑ ασχολήθηκε σοβαρά με το σύλλογο και ανέδειξε το ρόλο του. Πιστεύω ότι το 17ο Συνέδριο του Κόμματός μας, μας δίνει μια πολύ μεγαλύτερη ευκαιρία να προχωρήσουμε πιο δυνατά στην εκπλήρωση του σκοπού μας ως Πανελλήνιος Πολιτιστικός Σύλλογος Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Γρηγόρης Τουγλίδης

Πρόεδρος της Κεντρικής Διοίκησης του Πανελλήνιου Πολιτιστικού Συλλόγου Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας

Συντρόφισσες, σύντροφοι

Με το σημείωμα αυτό θέλω να συμβάλω και εγώ στον προβληματισμό για την καλύτερη επιτυχία του συνεδρίου μας. Εχοντας τη βεβαιότητα ότι μέσα από τον προσυνεδριακό διάλογο, και πρωτίστως από το ίδιο το συνέδριο, το κόμμα θα βγει πιο ισχυρό, πιο ενισχυμένο, μέσα από τη γενίκευση θετικών και αρνητικών εμπειριών, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι η δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 17ο συνέδριο με έκαναν να νιώσω υπερηφάνεια που είμαι μέλος του ΚΚΕ. Η τεκμηριωμένη αυτοκριτική της ΚΕ μπροστά στο Κόμμα, την ΚΝΕ, την εργατική τάξη, το λαό γενικότερα, ήταν αναγκαία για την ισχυροποίηση του Κόμματος. Παράλληλα είναι μάθημα διαπαιδαγώγησης υψηλού επιπέδου και ισχυρότατο γρονθοκόπημα στους εχθρούς και αντίπαλους του Κόμματος. Ιδιαίτερα στους διάφορους διαστρεβλωτές οπορτουνιστές. Μια στάση-θέση που πρέπει να υιοθετηθεί από όλα τα όργανα και τα μέλη του Κόμματος.

Είμαστε Κόμμα που αποσκοπεί στην κομμουνιστική κοινωνία, που σίγουρα πρέπει πρώτα να ρίξει τη δικτατορία των μονοπωλίων και να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το σοσιαλισμό που είναι η πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Αρα η βούληση για αναβάθμιση της θεωρητικής -μελετητικής δουλιάς όπως προκύπτει και από τις Θέσεις θα πρέπει να περιλαμβάνει και τις σημερινές συνθήκες που βιώνουν η εργατική τάξη, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, την εδραίωση της προλεταριακής επανάστασης, τη σταδιακή απονέκρωση του προλεταριακού κράτους και το πέρασμα στην κομμουνιστική κοινωνία. Αρα απαιτείται η αναβάθμιση της λειτουργίας του ΚΜΕ και επέκταση της μελέτης και πέρα από το σοσιαλισμό μέχρι και τον κομμουνισμό, που πιστεύω πρέπει να είναι ένα από τα καθήκοντα της νέας ΚΕ.

Παρακολουθώντας τον προσυνεδριακό διάλογο, βλέπω ότι αρκετοί σύντροφοι, αλλά και φίλοι και οπαδοί επαναφέρουν το θέμα της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων, τον δεξιό και αριστερό οπορτουνισμό που δηλητηρίασε αρκετά κομμουνιστικά κόμματα που ήταν στην εξουσία. Εχω την άποψη ότι τη δουλιά που ξεκινήσαμε το 1995, με την πανελλαδική συνδιάσκεψη, επιβάλλεται να τη συνεχίσουμε και μετά το 17ο Συνέδριο με συστηματική έρευνα και μελέτη σε συλλογική βάση, με άλλα κομμουνιστικά κόμματα, επιστήμονες, μαρξιστές που έζησαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που συμφωνούσαν ή και διαφωνούσαν με το κάθε τι που γινόταν στις χώρες αυτές. Η συνέχιση της δουλιάς αυτής, με την παράλληλη υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και που πράγματι είχε θετικά, θετικότατα μάλιστα, αποτελέσματα στην κοινωνία και με επιδράσεις στο καπιταλιστικό σύστημα προς όφελος των λαών, θα μας ανοίξει περισσότερους και ευκολότερους διαύλους επικοινωνίας με τις λαϊκές μάζες. Με λίγα λόγια, «να μην πετάξουμε μαζί με τα απόνερα και το παιδί», αλλά να εξετάσουμε το «παιδί» από μικρόβια, ασθένειες, επιδημίες. Οχι πλέον μισόλογα και από μας. Να βγούμε θαρρετά, καθαρά, πέρα και έξω από κάθε επιφύλαξη, να μιλήσουμε για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, τις προσπάθειες που έγιναν για το χτίσιμό του, για το σοσιαλισμό που μπορούμε να οικοδομήσουμε, διδαγμένοι από τις θετικές και τις αρνητικές εμπειρίες μας, για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, για την κομμουνιστική κοινωνία.

Με βάση τις στατιστικές, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης κατέχουν το 1/5 του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Η αστική τάξη, και στο παρελθόν και σήμερα μάλιστα πιο έντονα, προσπαθεί να πάρει με το μέρος της, πέρα από τμήμα της εργατικής τάξης, και τα στρώματα αυτά. Στόχος της είναι οι επαγγελματίες βιοτέχνες, μικροί έμποροι και μικρομεσαίοι αγρότες να στηρίξουν ιδεολογικά και πολιτικά την αστική τάξη να διατηρήσει την εξουσία της. Τη στιγμή μάλιστα που προσπαθεί να επιβάλει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην κοινωνία και την οικονομία, γνωρίζοντας και τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και τους αντικειμενικούς παράγοντες που αμφισβητούν την κυριαρχία της. Γίνεται επιτακτική η ανάγκη για την εργατική τάξη, και πολύ περισσότερο για την πρωτοπορία της, το κομμουνιστικό κόμμα, να οξύνει την αντιπαράθεση με την αστική τάξη, να κερδίσει τα μικροαστικά στρώματα με το μέρος της. Παράλληλα να βελτιώσει την προπαγάνδα του, να εμπλουτίσει την επιχειρηματολογία του και προς την εργατική τάξη και προς τα μικροαστικά στρώματα. Να γίνει καταλύτης ώστε να πάρει σάρκα και οστά η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα, όταν μάλιστα οι αντικειμενικοί παράγοντες εξυπηρετούν αυτήν τη συμμαχία.

Πρέπει λοιπόν να απευθυνθούμε σε ολόκληρα τα στρώματα αυτά, ανεξάρτητα αν είναι αυτοαπασχολούμενοι χωρίς προσωπικό ή εργοδότες 2-3 εργαζόμενων. Το μεγάλο στοίχημα είναι αν στο σύνολό τους τα μικροαστικά στρώματα είναι με το μέρος της εργατικής τάξης και στη χειρότερη αν ένα μικρό τμήμα τους συμμαχήσουν με την αστική τάξη και οι υπόλοιποι θα μείνουν ουδέτεροι ή θα συνεργαστούν με την εργατική τάξη.

Αλλά για να πείσουμε τα στρώματα αυτά δε φθάνει μόνο να λέμε ότι στον καπιταλισμό θα καταστρέφονται, θα αναπαράγονται, θα είναι στο περιθώριο και φόρου υποτελείς στο μεγάλο κεφάλαιο. Αλλά και τι σκεφτόμαστε να κάνουμε όταν αρχίσουμε να οικοδομούμε το σοσιαλισμό, π.χ. το εμπόριο θα είναι κρατική υπόθεση, στην παραγωγή όπου δεν έχει γίνει μεγάλη συγκέντρωση θα δημιουργηθούν παραγωγικοί συνεταιρισμοί και μέσα σε μια σχεδιασμένη οικονομία κλαδική πολιτική και στην κοινωνικοποιημένη μεγάλη βιομηχανία θα παράγουν τα προϊόντα τους. Και όσοι περισσέψουν θα γίνουν εργαζόμενοι με καλύτερες συνθήκες και όρους ζωής, σε υψηλό επίπεδο υγείας, ασφάλειας παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας, που θα παρέχονται από το σοσιαλιστικό κράτος. Με καθαρές, σταράτες κουβέντες να δείξουμε πως εμείς σκεπτόμαστε τη δικτατορία του προλεταριάτου και όχι ότι προσπαθούμε να γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό, αφού το δημοκρατικό μέτωπο το χαρακτηρίζουμε αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό.

Παράλληλα προς την εργατική τάξη στις σημερινές συνθήκες στο έδαφος του καπιταλισμού θα λέμε ότι οι υψηλές τιμές της αγοράς δεν είναι αποτέλεσμα του υπερβολικού κέρδους του μικρέμπορα, του βιοτέχνη, του επαγγελματία, του μικρομεσαίου αγρότη, αλλά αντίθετα της δράσης των μονοπωλίων, του μονοπωλιακού κεφαλαίου γενικότερα. Αντίθετα οι μικροαστοί που καταστρέφονται αυξάνουν τις στρατιές των ανέργων, συμβάλλοντας ακούσια στην πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Μέλη και στελέχη του Κόμματος, τα οποία απαξιούν ή αποστρέφονται τη δουλιά στα μικροαστικά στρώματα ή χαρακτηρίζουν γραφικούς τους συντρόφους που δουλεύουν στους χώρους αυτούς, ξεχνώντας ότι οι σύντροφοι ΕΒΕ είναι οι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης μέσα στους μικροαστούς, με τη στάση τους αυτή πιστεύουν άραγε ότι σπρώχνουν την εργατική τάξη στην έφοδό της στους ουρανούς ή στην ουσία γίνονται τροχοπέδη στην προσπάθεια αυτή; Η απόφαση του 16ου Συνεδρίου για ενίσχυση της δουλιάς στην εργατική τάξη και την ΚΝΕ σε καμία περίπτωση δε σημαίνει παραίτηση από το ΑΑΔΜ.

Με τη βεβαιότητα ότι η νέα ΚΕ που θα βγει από το 17ο Συνέδριο θα λύσει σε ικανοποιητικό βαθμό προβλήματα όπως καθυστέρηση, υποτίμηση της δουλιάς στα μικροαστικά στρώματα, ιδιαίτερα της πόλης, συνεργασίας τμημάτων, μόρφωσης, αυτό-μόρφωσης, μελέτης, έρευνας, κομματικών σχολών, ΚΜΕ, εύχομαι επιτυχία στο 17ο Συνέδριό μας.

Μπάμπης Μηνάς

Ο σκληρός ιδεολογικοπολιτικός αγώνας μεταξύ κομμουνισμού και καπιταλισμού συνεχίζεται αδιατάρακτα. Οι ανατροπές 1989 - 1991 που είχαν επηρεάσει και το Κόμμα μας, ήταν μόνο επεισόδια - μάχες ενός μεγάλου πολέμου που έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που οι μεγάλοι φιλόσοφοι Μαρξ - Ενγκελς έγραψαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848).

Μετά την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού και του εργατικού κινήματος, η ανάπτυξη του ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου βρίσκεται και η Ελλάδα, που είναι ενσωματωμένη, έχει δημιουργήσει όξυνση το κεφαλαίου και βιάζεται να «προελάσει», να χτυπήσει τις εστίες αντίστασης που είναι πολλές σε όλο τον κόσμο, αλλά χωρίς συντονισμό και χωρίς απαραίτητα ιδεολογική συγγένεια.

Χρέος μας είναι να ενισχύσουμε τις αντιιμπεριαλιστικές εστίες αντίστασης, ώστε κάθε προέλαση του ιμπεριαλισμού να του στοιχίζει όσο γίνεται περισσότερο και ταυτόχρονα να προετοιμάζουμε ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά που θα οδηγήσει στην κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Ξέρουμε, παντού όπου αναπτύσσεται ο καπιταλισμός, γεννιέται και αναπτύσσεται η εργατική τάξη. Επίσης ξέρουμε μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία, γεννιούνται κατά καιρούς, ορισμένα χρονικά διαστήματα, κρίσεις, οι οποίες ακολουθούνται από μια ανύψωση της βιομηχανίας. Οταν γίνεται καμιά μεγάλη εφεύρεση που επιφέρει ανατροπή στις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, τότε μεταβάλλεται και ολόκληρη η κοινωνική ζωή. Γι' αυτό και η ανθρωπότητα βαδίζει προς τον κομμουνισμό. Γιατί μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία γεννήθηκε η εργατική τάξη, η οποία δε βρίσκει καμία θέση σ' αυτή και παλεύει να πάρει την εξουσία στα χέρια της. Οπως ξέρουμε έως ότου η εργατική τάξη καταλάβει την εξουσία ζει, κατ' ανάγκη κάτω από το ζυγό του καπιταλισμού. Και μέσα στον απελευθερωτικό της αγώνα οφείλει διαρκώς να υπολογίζει ποια στάση θα κρατήσει τούτη ή εκείνη η τάξη της κοινωνίας. Ολα αυτά τα προβλήματα για να λυθούν σωστά απαιτούν γνώσεις για την κοινωνία, για τις τάξεις της. Απαιτούν μια κοινωνική επιστήμη, την οποία το προλεταριάτο έχει, υπό τη μορφή της θεωρίας, της θεμελιωμένης από τον Μαρξ. Σε πολύ γενικές γραμμές σκιαγράφησα ορισμένα θεωρητικά και οργανωτικά στοιχεία. Για να αποδείξω ότι όσα μέτρα και αν πάρει ο καπιταλισμός σε βάρος της εργατικής τάξης, για να σταθεί μέσα στην κοινωνία, αναπόφευκτα θα ανατραπεί.

Ως προς το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα, Θέση 8, σελ. 14.

Για μένα ο όρος Αριστερά έχει ταλαιπωρηθεί πολύ στην εποχή μας. Η Αριστερά για μας είναι ο πολιτικός χώρος που προσπαθεί να ανατρέψει το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα και να το αντικαταστήσει από το κοινωνικό σύστημα, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Επομένως, αυτό το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα υπολείμματα του οπορτουνισμού της 2ης Διεθνούς. Οπως ο οπορτουνισμός ξέθαψε το πτώμα της 2ης Διεθνούς μετά την επανάσταση της Ρωσίας, για να παίξει τον προδοτικό της ρόλο ενάντια στην ανερχόμενη προλεταριακή επανάσταση. Ετσι και σήμερα ξεθάβει το πτώμα της με την ονομασία Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα, για να εγκλωβίσει και αποπροσανατολίσει τις λαϊκές δυνάμεις, μπαίνοντας τροχοπέδη στην ανάπτυξη του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Λένιν. Η χρεοκοπία της 2ης Διεθνούς είναι χρεοκοπία του οπορτουνισμού.

Αναφερόμενος στο οπορτουνιστικό ρεύμα και κόμματα, έγραφε: «Η μετατροπή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος σε εθνικοφιλελεύθερο προχωρεί περίφημα. Θα ήταν όμως επικίνδυνο για την αστική τάξη αν το κόμμα αυτό τραβούσε δεξιά... Οι μάζες έχουν ανάγκη από ριζοσπαστικά λόγια για να πιστέψουν σ' αυτά. Οι οπορτουνιστές είναι έτοιμοι να τα επαναλαμβάνουν υποκριτικά» (Απαντα τόμ. 27, σελ. 10).

Οσο για τη συμμετοχή ορισμένων κομμάτων στο Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα, ο Λένιν λέει: «Μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της ιστορίας του προλεταριάτου» (Απαντα τόμ. 25, σελ. 22).

Για τη δουλιά του Κόμματος μέσα στο εργατικό κίνημα Θέση 21, σελ. 38.

Το Κόμμα με τα συνδικαλιστικά του στελέχη να ρίξει το βάρος του στην ανάπτυξη των ταξικών πολιτικών κοινωνικών αγώνων. Να οργανώσει την εργατική τάξη σε ταξική βάση. Αταλάντευτα και χωρίς παλινδρομήσεις, να μελετάει και να προβάλλει τα αιτήματα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, να διακηρύττει και να παλεύει για την ενότητα της εργατικής τάξης για την ενότητα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Να μη σταματήσει ούτε στιγμή να πασχίζει για τη μαζικοποίηση των σωματείων, για την τροποποίηση των αντιδραστικών καταστατικών. Να δημιουργήσει κλαδικά γραφεία σε όλους τους τόπους δουλιάς, από το μικρότερο εργοστάσιο ως τη μεγαλύτερη βιομηχανία. Να επιδιώκει τοπικά και πανελλαδικά, στο βαθμό που είναι δυνατό, τη συνεννόηση και κοινή δράση με τα άλλα στρώματα του λαού, που πλήττονται από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική πάνω σε κοινά προβλήματα (ΕΒΕ, αγρότες, επιστήμονες κλπ.). Εδώ πρέπει να πω ότι παρουσιάζουμε αδυναμίες και πρέπει να το προσέξουμε.

Ως προς το θέμα των ανέργων. Οφείλεται στο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα. Κι αυτό ακριβώς δεν πρόκειται να λυθεί παρά μόνο από την αντικατάσταση των υπαρχουσών σχέσεων παραγωγής, με άλλες που θα επιτρέπουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Γι' αυτό τα μέτρα ανακούφισης της ανεργίας δε μας απαλλάσσουν από τα πρόβλημα. Το ζήτημα σήμερα είναι πώς θα μπορέσουμε να αγωνιστούμε για την ολοκληρωτική λύση του. Και μέχρι να γίνει αυτό τι μέτρα μπορούν να παρθούν όχι για την ανακούφιση της ανεργίας αλλά για την ανακούφιση των ανέργων.

Οσο για τους ΕΒΕ, είναι γνωστό σε όλους μας αυτή η μικροαστική τάξη, πριν μερικά χρόνια πραγματοποίησε μεγαλειώδεις αγωνιστικές κινητοποιήσεις που αποτελούσαν πολύτιμη παρακαταθήκη για τα μέλλον. Εδειξαν πλούσια θετική και αρνητική εμπειρία που έπρεπε να αξιοποιηθεί.

α) Δηλαδή να συγκεντρώσει την προσοχή μας στο δυνάμωμα των πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών.

β) Να επιδιώξει τη συνεχή άμεση επαφή και ενημέρωση των συναδέλφων μελών ή μη των σωματείων μέχρι τη ΓΣΕΒΕΕ.

γ) Να επιμείνει στην κοινή δράση των οργανώσεων ΓΣΕΒΕΕ και ΓΣΕΕ, στόχους που πρέπει να βάλουμε.

1. Η νέα ΚΕ με τα συνδικαλιστικά στελέχη του Κόμματος να ρίξουν το βάρος τους στους βιομηχανικούς εργάτες, γιατί έχουμε σοβαρές αδυναμίες.

2. Η ΚΕ να μελετήσει τον τρόπο αγωνιστικού μετώπου διεκδικήσεων και από την αυτοδιοίκηση βάσει των προβλημάτων των κατοίκων.

3. Να αναδιοργανωθεί η ΔΗΚΕΒΕ στη βάση κατά τόπους, συνοικίες και δήμους, γιατί χωλαίνει.

4. Να οπλιστούμε, οι ΚΟΒ, με θεωρητικά στοιχεία για να μπορέσουμε να εκτελέσουμε το δύσκολο έργο του Κόμματος.

Στέλιος Διαβολάκης

ΚΟΒ Αμφιάλης