Στις Θέσεις υπάρχει μια φανερή διαφορά από προηγούμενα, όχι περιορισμό της συζήτησης στα θετικά, καθώς και μια δηλωμένη κριτική στα δρώμενα της ΚΕ.

Χωρίς, λοιπόν, να επαίρω τη θετική πλευρά, η οποία αναμφισβήτητα υπάρχει, αν και το πιο θετικό και μου αρκεί, είναι ότι τα Κόμμα κατάφερε να σταθεί όρθιο. Επομένως, το ζητούμενο είναι να περπατήσει. Τι κάνουμε γι' αυτό:

Σελίδα 28: «Το ότι σήμερα εντοπίζουμε πιο ανάγλυφα και πιο αυστηρά τα προβλήματα που δε λύθηκαν, στο επίπεδο της ΚΕ, δείχνει ότι είμαστε πιο ώριμοι να τα αντιμετωπίσουμε. Τα βλέπουμε, δεν τα κρύβουμε». Δηλαδή, προηγούμενα δεν υπήρχε ωριμότητα, δεν τα βλέπαμε ή τα βλέπαμε και τα κρύβαμε;

Ενσταση έχω στον αγώνα (σελ.6) για την εξουσία σε εθνικό επίπεδο. Παραλλαγή με το επανάσταση σε μια χώρα στο 16ο που το πήραμε τότε πάλι πίσω. Αν είναι έτσι, γιατί το επαναλαμβάνουμε;

Αλλο αγώνας για εργατικές κατακτήσεις σήμερα και άλλο εξουσία σε εθνικό επίπεδο μ' αυτές τις ευρωπαϊκές και γενικά παγκόσμιες συνθήκες. Και κατανοώ τα στελέχη που τους γίνεται κριτική, στη σελ. 29, που τον αγώνα του Μετώπου για λαϊκή εξουσία και σοσιαλισμό τον κατανοούν σαν στόχο του απώτερου μέλλοντος και αυτό δεν είναι αδυναμία όπως σημειώνουν οι Θέσεις, αλλά ρεαλισμός.

Αλλο σαν περιεχόμενο στρατηγικής και άλλο - ποθητό όραμα στις σημερινές συνθήκες. Και ούτε αυτό μας οδηγεί σε δεξιό ή αριστερό οπορτουνισμό, αλλού είναι ο φόβος, στην έπαρση σχεδόν πάντα κορυφαίων στελεχών που εγκαταλείπουν το Κόμμα από ταπεινά κίνητρα για να δείξουν το μπόι τους και καταλήγουν στις λίστες άλλων κομμάτων. Στη σχεδόν εγκληματική - άκριτη σιωπή μελών και περισσότερο των μεσαίων στελεχών, λογοκρίνοντας τον εαυτό τους μήπως και θεωρηθούν αντιηγετικοί.

Αδυναμίες, ελλείψεις, και λάθη είναι φυσικό να παρουσιάσει ένα κόμμα, φυσικό δεν είναι η αυτοκριτική και να μη ρωτάμε ποτέ κανέναν για πολύ σοβαρά ζητήματα. Και δεν εννοώ, αλλά ούτε και θα 'θελα να γίνει ανασκαφή σε θέματα Ζαχαριάδη, Μπελογιάννη, Πλουμπίδη, που αναφέρουν πολλοί στο διάλογο, γιατί δε νομίζω ότι μπορούν να λυθούν σε ένα τέτοιο συνέδριο, αλλά ούτε θα βοηθήσουν, περισσότερο κακό θα κάνουν στα σημερινά μέλη μας. Η μεταχουντική περίοδος είναι αρκετή και περισσεύει.

Δέκα μέρες πριν το 12ο ο Χαρίλαος εξηγούσε στο Στάδιο Ειρήνης, γιατί δεν καθόμαστε σε ένα τραπέζι με το Εσωτερικό και στο Συνέδριο καλέσαμε αντιπρόσωπο του Εσωτερικού και τον Αμερικανό πρέσβη. Τι άλλαξε σε μια βδομάδα, ενημερώσαμε κανέναν;

Εγινε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ όχι για την κάθαρση, αλλά για τη συρρίκνωση του Κόμματος και με διαχρονικό στίγμα. Ρωτήθηκε κανένας; Ο Μητσοτάκης ήδη με την αυτοκριτική του ζήτησε δημόσια συγνώμη. Εμείς το θεωρούμε ακόμη επίτευγμα; Πρώτη φορά μας δόθηκε ευκαιρία από πρόταση του ΠΑΣΟΚ να ψηφιστεί η απλή αναλογική. Δεν την ψηφίσαμε, γιατί προτάθηκε σε ανόμοιο νομοσχέδιο. Γιατί;

Εγινε ο Συνασπισμός, ρωτήσαμε κανέναν;

Εγινε διάσπαση, έφυγε η μισή ΚΕ και πάνω από 2.700 μεσαία στελέχη. Μετά, όλοι τους γνωρίζαμε, προτού φτάσουμε εκεί τι κάναμε, ποιος τους συντηρούσε, οι ΚΟΒ; Οι ΚΟΒ σίγουρα δε φταίνε, εντολές παίρνουν και πειθήνια διαγράφουν. Διαγράψαμε το 60% και πλέον στα Γιάννενα με ανεπανόρθωτες μέχρι σήμερα συνέπειες. Το γιατί εδώ δε χωράει ανάλυση, όμως οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν.

Πολλοί αναφέρονται στο 20ό Συνέδριο. Εμείς χτες ακόμα γράφαμε στο 12ο για το «ιστορικό 27ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ που η Σοβ. Ενωση επιταχύνει την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη στο δρόμο προς τον κομμουνισμό και ξεπερνάει τα αρνητικά της...». Μόνο άγαλμα δε στήσαμε του Γκορμπατσόφ, πιθανόν για οικονομικούς λόγους. Μετά την αντεπανάσταση (χωρίς να ανοίξει μύτη) εξαγνιστήκαμε με κριτική στο ΚΚΣΕ.

Δεν κρίνω την αριθμητική στασιμότητα των εκλογών, αλλά κρίνω που πανομοιότυπα λέμε, δεν μπόρεσε ο λαός να αφομοιώσει έγκαιρα το πρόγραμμα, φταίει ο δικομματισμός, οι ψηφοφόροι μας είναι εγκλωβισμένοι. Η Πολιτική Ανοιξη εξαφανίστηκε, το ΔΗΚΚΙ έσβησε, ο Συνασπισμός παραμίκραινε, το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε. Πού πήγαν αυτοί, οι δικοί μας είναι όλοι στη ΝΔ;

Πολιτική συμμαχιών: Το ΠΑΜΕ δε συμμετέχει στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, κάνουμε ξεχωριστές συγκεντρώσεις ακόμη και την Πρωτομαγιά. Αυτοαπομόνωση, λες και δεν υπάρχουν εργάτες στο 95% που ψηφίζουν άλλα κόμματα, ή μέσα από τα αντιδραστικά συνδικάτα του Λένιν, θα ίσχυε μόνο προτού καταρρεύσει η Σοβιετική Ενωση. Δε συμφωνώ. Περισσότερο άνοιγμα και όχι να κλεινόμαστε σε αλεξίσφαιρο τούνελ, να τρωγόμαστε μεταξύ μας και κάθε τόσο να πολλαπλασιαζόμαστε διά της διχοτόμησης.

Οι Θέσεις γράφουν πολλά για στελέχη και τη σωστή ανάδειξη. «Θέλουμε στελέχη που συμβάλλουν στην ανάδειξη νέων στελεχών, απαλλαγμένα από πνεύμα αυτάρκειας, μονιμότητας και παραγοντισμού...», είναι ό,τι το καλύτερο στις Θέσεις, γιατί δεν έχω καθόλου καλή εικόνα στις μέχρι σήμερα διαδικασίες. Η προώθηση συνήθως γίνεται στον αριστερό, στον πειθήνιο, σ' αυτόν που δεν εκφράζει γνώμη και που συμφωνεί πάντα με τον προλαλήσαντα καθοδηγητή, και φυσικά ο καθοδηγητής που θέλγεται δεν αναβαθμίζει σαν στέλεχος τον εαυτό του. Αποτέλεσμα, οι προτεινόμενοι δεν έχουν ό,τι το καλύτερο, οι σκεπτόμενοι περνούν στην απογοήτευση, τυπικότητα, μη συμμετοχή, πισωγύρισμα στο κίνημα.

Ειδικά ανώτερα στελέχη δεν πρέπει να μπαίνουν στον επαγγελματισμό αν δεν έχουν επάγγελμα, γιατί πέρα από τη φιλοδοξία δε θα δώσουν ποτέ τη θέση τους στον καλύτερο, λόγω επιβίωσης. Τοιουτοτρόπως θα αποτελούνε (ήδη) τους αθάνατους. Καλοί είναι οι αθάνατοι μπορεί όμως να υπάρχουν και καλύτεροι. Και αν μερικοί νομίζουν ότι δεν είναι έτσι, θα 'πρεπε γι' αυτούς να μην είχε ανακαλυφθεί ο τροχός.

Ενα είναι σίγουρο. Το Κόμμα έχει ρίζες και σ' αυτές τις ρίζες στηριζόμαστε να δώσουν κάτι καινούριο. Μην τους απογοητέψουμε.

Εγινε ανατροπή στην ΕΣΣΔ, τα ανώτερα στελέχη του ΚΚΣΕ είναι σήμερα ανώτερα στελέχη τρικομματισμού, θανάσιμοι εχθροί του κομμουνισμού. Τα ανθρωπάκια δε φταίξανε, ήρθαν στην Ελλάδα και πλένουν σκάλες. Ποτέ απλά μέλη του Κόμματος δε συνωμότησαν, ακόμη και αυτοί που έφυγαν δε θα μπουν ποτέ σε παραβάν με γαλάζιο ψηφοδέλτιο. Ανώτερα στελέχη εγκατέλειψαν, λασπολόγησαν, εκμεταλλεύτηκαν και πολιτεύτηκαν στη Δεξιά. Δεν είμαι αντιηγετικός, αλλά το ότι το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει είναι σοφή λαϊκή ρήση και αγαπημένη φράση της Παπαρήγα, την οποία και υπερεκτιμώ.

Γιατί σημειώνω αυτά και ξοδεύω τις λέξεις, αφού ο χώρος είναι περιορισμένος ενώ θα μπορούσα να γράψω παρατηρήσεις ή προτάσεις. Το σκέφτηκα και αυτό, αλλά άλλαξα γνώμη, γιατί πιστεύω αλλού είναι το νόημα. Προτάσεις είναι σε θέση να κάνουν όλοι οι σύνεδροι, αρκεί να μη σηκώνουν μόνο το χέρι και να μην εκφέρουν τέτοια γνώμη που θα τους εξασφαλίσει μόνο και μόνο το όνομα στη λίστα.

Σύντροφοι, ας γίνει το 17ο ιστορικό Συνέδριο. Οσοι κουράστηκαν να το πουν, όσοι είναι αρνητικοί να τους το πούμε εμείς με οποιοδήποτε κόστος, εμείς θα 'μαστε πάλι κομμουνιστές, τα ιδανικά δεν εξαργυρώνονται ούτε με την εξασφάλιση παραμονής στο Κόμμα.

Συμπέρασμα: Με λίγη προσοχή στις αποφάσεις μας και περισσότερο περιφρούρηση στο στελεχικό μας δυναμικό θα ήμασταν σήμερα τουλάχιστον οι διπλοί.

Η λέξη διαγραφή ή δυνατόν να σβήσει από το λεξιλόγιό μας και το κυριότερο να πάρουμε όλα τα παιδιά μας ξανά στο Κόμμα, αφού το θέλουν ή τους πείσουμε να θέλουν. Αλλιώς αντί να χωράμε όπως σήμερα σε μια πλατεία και είμαστε όλοι γνωστοί, σε 10 με 15 χρόνια που θα λείψουμε εμείς οι μεγαλούτσικοι, θα χωράμε σίγουρα σε μια γκαρσονιέρα και θα 'μαστε όλοι συγγενείς.

Χρήστος Κώστας

ΚΟΒ Αγ. Παντελεήμονα Αχαρνών