Συντρόφισσες, σύντροφοι

Με το σημείωμα αυτό θέλω να συμβάλω και εγώ στον προβληματισμό για την καλύτερη επιτυχία του συνεδρίου μας. Εχοντας τη βεβαιότητα ότι μέσα από τον προσυνεδριακό διάλογο, και πρωτίστως από το ίδιο το συνέδριο, το κόμμα θα βγει πιο ισχυρό, πιο ενισχυμένο, μέσα από τη γενίκευση θετικών και αρνητικών εμπειριών, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι η δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 17ο συνέδριο με έκαναν να νιώσω υπερηφάνεια που είμαι μέλος του ΚΚΕ. Η τεκμηριωμένη αυτοκριτική της ΚΕ μπροστά στο Κόμμα, την ΚΝΕ, την εργατική τάξη, το λαό γενικότερα, ήταν αναγκαία για την ισχυροποίηση του Κόμματος. Παράλληλα είναι μάθημα διαπαιδαγώγησης υψηλού επιπέδου και ισχυρότατο γρονθοκόπημα στους εχθρούς και αντίπαλους του Κόμματος. Ιδιαίτερα στους διάφορους διαστρεβλωτές οπορτουνιστές. Μια στάση-θέση που πρέπει να υιοθετηθεί από όλα τα όργανα και τα μέλη του Κόμματος.

Είμαστε Κόμμα που αποσκοπεί στην κομμουνιστική κοινωνία, που σίγουρα πρέπει πρώτα να ρίξει τη δικτατορία των μονοπωλίων και να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το σοσιαλισμό που είναι η πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Αρα η βούληση για αναβάθμιση της θεωρητικής -μελετητικής δουλιάς όπως προκύπτει και από τις Θέσεις θα πρέπει να περιλαμβάνει και τις σημερινές συνθήκες που βιώνουν η εργατική τάξη, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, την εδραίωση της προλεταριακής επανάστασης, τη σταδιακή απονέκρωση του προλεταριακού κράτους και το πέρασμα στην κομμουνιστική κοινωνία. Αρα απαιτείται η αναβάθμιση της λειτουργίας του ΚΜΕ και επέκταση της μελέτης και πέρα από το σοσιαλισμό μέχρι και τον κομμουνισμό, που πιστεύω πρέπει να είναι ένα από τα καθήκοντα της νέας ΚΕ.

Παρακολουθώντας τον προσυνεδριακό διάλογο, βλέπω ότι αρκετοί σύντροφοι, αλλά και φίλοι και οπαδοί επαναφέρουν το θέμα της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων, τον δεξιό και αριστερό οπορτουνισμό που δηλητηρίασε αρκετά κομμουνιστικά κόμματα που ήταν στην εξουσία. Εχω την άποψη ότι τη δουλιά που ξεκινήσαμε το 1995, με την πανελλαδική συνδιάσκεψη, επιβάλλεται να τη συνεχίσουμε και μετά το 17ο Συνέδριο με συστηματική έρευνα και μελέτη σε συλλογική βάση, με άλλα κομμουνιστικά κόμματα, επιστήμονες, μαρξιστές που έζησαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που συμφωνούσαν ή και διαφωνούσαν με το κάθε τι που γινόταν στις χώρες αυτές. Η συνέχιση της δουλιάς αυτής, με την παράλληλη υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και που πράγματι είχε θετικά, θετικότατα μάλιστα, αποτελέσματα στην κοινωνία και με επιδράσεις στο καπιταλιστικό σύστημα προς όφελος των λαών, θα μας ανοίξει περισσότερους και ευκολότερους διαύλους επικοινωνίας με τις λαϊκές μάζες. Με λίγα λόγια, «να μην πετάξουμε μαζί με τα απόνερα και το παιδί», αλλά να εξετάσουμε το «παιδί» από μικρόβια, ασθένειες, επιδημίες. Οχι πλέον μισόλογα και από μας. Να βγούμε θαρρετά, καθαρά, πέρα και έξω από κάθε επιφύλαξη, να μιλήσουμε για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, τις προσπάθειες που έγιναν για το χτίσιμό του, για το σοσιαλισμό που μπορούμε να οικοδομήσουμε, διδαγμένοι από τις θετικές και τις αρνητικές εμπειρίες μας, για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, για την κομμουνιστική κοινωνία.

Με βάση τις στατιστικές, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης κατέχουν το 1/5 του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Η αστική τάξη, και στο παρελθόν και σήμερα μάλιστα πιο έντονα, προσπαθεί να πάρει με το μέρος της, πέρα από τμήμα της εργατικής τάξης, και τα στρώματα αυτά. Στόχος της είναι οι επαγγελματίες βιοτέχνες, μικροί έμποροι και μικρομεσαίοι αγρότες να στηρίξουν ιδεολογικά και πολιτικά την αστική τάξη να διατηρήσει την εξουσία της. Τη στιγμή μάλιστα που προσπαθεί να επιβάλει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην κοινωνία και την οικονομία, γνωρίζοντας και τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και τους αντικειμενικούς παράγοντες που αμφισβητούν την κυριαρχία της. Γίνεται επιτακτική η ανάγκη για την εργατική τάξη, και πολύ περισσότερο για την πρωτοπορία της, το κομμουνιστικό κόμμα, να οξύνει την αντιπαράθεση με την αστική τάξη, να κερδίσει τα μικροαστικά στρώματα με το μέρος της. Παράλληλα να βελτιώσει την προπαγάνδα του, να εμπλουτίσει την επιχειρηματολογία του και προς την εργατική τάξη και προς τα μικροαστικά στρώματα. Να γίνει καταλύτης ώστε να πάρει σάρκα και οστά η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα, όταν μάλιστα οι αντικειμενικοί παράγοντες εξυπηρετούν αυτήν τη συμμαχία.

Πρέπει λοιπόν να απευθυνθούμε σε ολόκληρα τα στρώματα αυτά, ανεξάρτητα αν είναι αυτοαπασχολούμενοι χωρίς προσωπικό ή εργοδότες 2-3 εργαζόμενων. Το μεγάλο στοίχημα είναι αν στο σύνολό τους τα μικροαστικά στρώματα είναι με το μέρος της εργατικής τάξης και στη χειρότερη αν ένα μικρό τμήμα τους συμμαχήσουν με την αστική τάξη και οι υπόλοιποι θα μείνουν ουδέτεροι ή θα συνεργαστούν με την εργατική τάξη.

Αλλά για να πείσουμε τα στρώματα αυτά δε φθάνει μόνο να λέμε ότι στον καπιταλισμό θα καταστρέφονται, θα αναπαράγονται, θα είναι στο περιθώριο και φόρου υποτελείς στο μεγάλο κεφάλαιο. Αλλά και τι σκεφτόμαστε να κάνουμε όταν αρχίσουμε να οικοδομούμε το σοσιαλισμό, π.χ. το εμπόριο θα είναι κρατική υπόθεση, στην παραγωγή όπου δεν έχει γίνει μεγάλη συγκέντρωση θα δημιουργηθούν παραγωγικοί συνεταιρισμοί και μέσα σε μια σχεδιασμένη οικονομία κλαδική πολιτική και στην κοινωνικοποιημένη μεγάλη βιομηχανία θα παράγουν τα προϊόντα τους. Και όσοι περισσέψουν θα γίνουν εργαζόμενοι με καλύτερες συνθήκες και όρους ζωής, σε υψηλό επίπεδο υγείας, ασφάλειας παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας, που θα παρέχονται από το σοσιαλιστικό κράτος. Με καθαρές, σταράτες κουβέντες να δείξουμε πως εμείς σκεπτόμαστε τη δικτατορία του προλεταριάτου και όχι ότι προσπαθούμε να γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό, αφού το δημοκρατικό μέτωπο το χαρακτηρίζουμε αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό.

Παράλληλα προς την εργατική τάξη στις σημερινές συνθήκες στο έδαφος του καπιταλισμού θα λέμε ότι οι υψηλές τιμές της αγοράς δεν είναι αποτέλεσμα του υπερβολικού κέρδους του μικρέμπορα, του βιοτέχνη, του επαγγελματία, του μικρομεσαίου αγρότη, αλλά αντίθετα της δράσης των μονοπωλίων, του μονοπωλιακού κεφαλαίου γενικότερα. Αντίθετα οι μικροαστοί που καταστρέφονται αυξάνουν τις στρατιές των ανέργων, συμβάλλοντας ακούσια στην πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Μέλη και στελέχη του Κόμματος, τα οποία απαξιούν ή αποστρέφονται τη δουλιά στα μικροαστικά στρώματα ή χαρακτηρίζουν γραφικούς τους συντρόφους που δουλεύουν στους χώρους αυτούς, ξεχνώντας ότι οι σύντροφοι ΕΒΕ είναι οι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης μέσα στους μικροαστούς, με τη στάση τους αυτή πιστεύουν άραγε ότι σπρώχνουν την εργατική τάξη στην έφοδό της στους ουρανούς ή στην ουσία γίνονται τροχοπέδη στην προσπάθεια αυτή; Η απόφαση του 16ου Συνεδρίου για ενίσχυση της δουλιάς στην εργατική τάξη και την ΚΝΕ σε καμία περίπτωση δε σημαίνει παραίτηση από το ΑΑΔΜ.

Με τη βεβαιότητα ότι η νέα ΚΕ που θα βγει από το 17ο Συνέδριο θα λύσει σε ικανοποιητικό βαθμό προβλήματα όπως καθυστέρηση, υποτίμηση της δουλιάς στα μικροαστικά στρώματα, ιδιαίτερα της πόλης, συνεργασίας τμημάτων, μόρφωσης, αυτό-μόρφωσης, μελέτης, έρευνας, κομματικών σχολών, ΚΜΕ, εύχομαι επιτυχία στο 17ο Συνέδριό μας.

Μπάμπης Μηνάς