Στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ συμμετείχε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ. Σε δήλωσή της στους δημοσιογράφους, η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε: «Οι εργατοϋπάλληλοι, οι μικρομεσαίοι της πόλης και η αγροτιά δεν μπορούν πια να είναι κακοί τερματοφύλακες μιας αντιλαϊκής πολιτικής. Πρέπει να αντεπιτεθούν, οφείλουν και πρέπει να διεκδικήσουν τα πάντα. Αν δε διεκδικήσουν τα πάντα και δεν αντεπιτεθούν, θα τα χάσουν όλα».

Το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ δεν απέδειξε μόνο την ικανότητα των ταξικών δυνάμεων να οργανώνουν μεγάλες κινητοποιήσεις, να κινητοποιούν λαϊκές δυνάμεις. Ανέδειξε, ταυτόχρονα, και τη σημασία που έχει η προσπάθεια για την οργάνωση της εργατικής τάξης. Η επιτυχία του έγκειται στο γεγονός ότι ήρθε ως αποτέλεσμα μιας μεγάλης κινητοποίησης στους χώρους δουλιάς, σε όλη την Ελλάδα. Αποτύπωσε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο, το πλατύ άνοιγμα, που όλο το προηγούμενο διάστημα έκαναν οι δυνάμεις του Πανεργατικού Μετώπου. Την αποφασιστικότητά του και τη θέλησή του να συζητά και να συγκινεί τα λαϊκά στρώματα, να διευρύνει το ακροατήριό του, να επιμένει στους στόχους του και πάνω απ' όλα στην αξία της ταξικής πάλης. Στη σημασία που έχει η συμμετοχή σε αυτή την πάλη.

Το Συλλαλητήριο ήταν ένα ακόμα βήμα στην κοινή δράση της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, με τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των μονοπωλίων. Και είναι και αυτό ένα ελπιδοφόρο στοιχείο για την προσπάθεια να χτιστεί η Λαϊκή Συμμαχία, να καταδικαστεί η πολιτική της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, να απορριφθούν τα νεφελώματα και οι αυταπάτες που καλλιεργεί ο ΣΥΝ για το μονόδρομο της ΕΕ.

Τρεις μέρες μετά το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο, το πλατύ άνοιγμα που έγινε για την προετοιμασία του, πρέπει να βρει συνέχεια. Οι διεργασίες και οι ζυμώσεις που έγιναν στους εργατικούς χώρους, να έχουν και «οργανωτικά» αποτελέσματα. Να γίνει ακόμα πιο ισχυρό το ΠΑΜΕ μέσα στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις. Νέες δυνάμεις να συσπειρωθούν στην αγωνιστική γραμμή. Να καταδικαστεί ο κυβερνητικός εργοδοτικός συνδικαλισμός από ακόμα περισσότερους εργαζόμενους. Και μέσα απ' αυτό το μπόλιασμα εργάτες και εργάτριες να εγκαταλείψουν τα κόμματα του κεφαλαίου. Πιο αποφασιστικά και οριστικά να γυρίσουν την πλάτη στους πολιτικούς εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου.

Μπροστά στις ταξικές δυνάμεις μπαίνουν καινούρια καθήκοντα. Η πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 14 Δεκέμβρη είναι το επόμενο βήμα. Ο αγώνας για τις νέες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι βασικά μέτωπα πάλης. Σε αυτούς τους αγώνες, οι δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, από σήμερα, «πέφτουν» με μεγαλύτερες απαιτήσεις, εντείνουν τις προσπάθειές τους. Και στις μέρες που έρχονται, βασική προτεραιότητα παραμένει η δουλιά στα πρωτοβάθμια σωματεία, η καθημερινή επαφή με τον κόσμο της δουλιάς. Μέσα σ' αυτόν τον κόσμο βρίσκεται η δύναμη του ΠΑΜΕ. Το Συλλαλητήριο αφήνει παρακαταθήκες και βάζει νέα καθήκοντα. Μας οπλίζει με νέες δυνατότητες. Στο χέρι των ταξικών δυνάμεων είναι να τις αξιοποιήσουν.

Η αντιλαϊκή πολιτική στόχο έχει να γιγαντώσει ακόμα πιο πολύ το μεγάλο κεφάλαιο, σημείωσε στο χαιρετισμό του ο Π. Γαλανόπουλος, εκ μέρους της Ομοσπονδίας Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας. Είναι η ίδια πολιτική, που «επιταχύνει το κλείσιμο των μικρών μαγαζιών, διώχνει τους μικρομεσαίους αγρότες από τον τόπο τους, επιτίθεται στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το αγωνιστικό κομμάτι των μικρών και αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ επιλέξαμε να είμαστε μαζί σας, γιατί το επιβάλλει η κοινωνική μας θέση. Εχουμε κοινό αντίπαλο το μεγάλο κεφάλαιο. Τα αιτήματα που διεκδικεί το ΠΑΜΕ είναι και δικά μας αιτήματα, απαντάνε στις λαϊκές ανάγκες. Είμαστε βέβαιοι ότι οι συντονισμένοι και μαζικοί αγώνες μας θα βάλουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική».

«Είμαστε εδώ σήμερα για να διαδηλώσουμε την οργή των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική λογική της κυβέρνησης και της ΕΕ», επισήμανε μεταξύ άλλων ο Π. Τσίρκας, μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ και γραμματέας της ΔΗΣΕΚ. «Να καταγγείλουμε την πολεμοχαρή πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ που δολοφονούν τους λαούς. Να απαντήσουμε στο δικομματισμό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που ακολουθούν την ίδια αντεργατική πολιτική που υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας». Παλεύουμε, τόνισε, «για μια πλατιά λαϊκή κοινωνική συμμαχία, που θα υπηρετεί τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Καλούμε τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα σε συσπείρωση και συμπαράταξη. Οχι πια άλλη ανοχή. Οχι συναίνεση και υποταγή. Οχι δειλία και μοιρολατρία».

«Η μικρομεσαία αγροτιά συμμετέχει σήμερα σε αυτή τη μεγαλειώδη συγκέντρωση που οργανώνει το ΠΑΜΕ, μετά από ένα πλατύ άνοιγμα και κάλεσμα της ΠΑΣΥ σε όλη τη χώρα», τόνισε ο Β. Μπούτας, εκ μέρους της ΠΑΣΥ, δίνοντας το στίγμα της παρουσίας της αγροτιάς στο Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. «Ολο και περισσότεροι μικρομεσαίοι αγρότες κατανοούν ότι τα προβλήματά τους προέρχονται από την πολιτική που ευνοεί την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η πολιτική της νέας κοινής αγροτικής πολιτικής ξεκληρίζει τη μικρομεσαία αγροτιά. Αυτή την πολιτική εξωραΐζει η κυβέρνηση της ΝΔ και στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, από κοντά και ο ΣΥΝ, θεματοφύλακας της ΕΕ. Μαζί και οι ξεπουλημένες ηγεσίες στις ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥΔΑΣΕ δουλεύουν συντονισμένα να συγκεντρωθεί η γη και η παραγωγή σε λίγα χέρια. Είναι ανάγκη να φτιάξουμε το δικό μας λαϊκό μέτωπο για να αντιμετωπίσουμε το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου. Στην κατεύθυνση αυτή η ΠΑΣΥ προχωρά πιο αποφασιστικά στην οργάνωση των αγροτών, για νέους αγώνες, για μεγαλύτερο βάθεμα της συμμαχίας με τα ταξικά συνδικάτα».

Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, την εκμετάλλευση, η πάλη για κοινωνική δικαιοσύνη, πλήρη εργασία, για αλληλεγγύη και Ειρήνη, αποτελούν τους στόχους του 15ου Συνεδρίου της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) που θα πραγματοποιηθεί σε λιγότερο από δύο βδομάδες στην Αβάνα στην Κούβα, σημείωσε στην αρχή του χαιρετισμού του, ο Κουβανός συνδικαλιστής Ραμόν Καρντόνα, εκ μέρους της ΠΣΟ.

Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος και να ανατρέψουμε αυτήν την επικίνδυνη ιμπεριαλιστική πολιτική, τόνισε. «Οι εργαζόμενοι και όλη η ανθρωπότητα δε θα μείνουν αδρανείς μπροστά σ' αυτήν τη βαρβαρότητα». Ομως, για «να αντισταθούμε είναι σημαντικό οι εργαζόμενοι να ενωθούμε».

Στην ΠΣΟ, υπογράμμισε, «καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι η προοπτική μας δεν μπορεί να είναι το "μακιγιάρισμα" ενός συστήματος που έχει οξύνει επικίνδυνα τις ανισότητες». Γι' αυτό, η ΠΣΟ «είναι τμήμα του συνδικαλισμού που ψάχνει πραγματικές αλλαγές για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση, πιέσεις και ταπεινώσεις». Για να ανταποκριθούμε στις σημερινές απαιτήσεις, σημείωσε, «πρέπει να δυναμώσουμε τη δράση μας» στην πράξη. Υπολογίζουμε γι' αυτό στις μαχητικές δυνάμεις, όπως το ΠΑΜΕ. «Σας ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας και σας βεβαιώνουμε ότι η Κούβα, με τις επαναστατικές αξίες που χαρακτηρίζουν τους εργαζομένους της, θα είναι μια αφετηρία για την αναγέννηση της ΠΣΟ». Κατέληξε φωνάζοντας τα συνθήματα: «Ζήτω το ΠΑΜΕ», «Ζήτω οι Ελληνες εργαζόμενοι», «Ζήτω η ενότητα και ο αγώνας όλου του κόσμου!».

«Οι εργάτριες του εργοστασίου της "Σεξ Φορμ" είναι μαζί σας. Μαζί με το ΠΑΜΕ. Αυτό επιβάλλει η ταξική μας θέση» τόνισε στο χαιρετισμό της η Δ. Μαστρογιάννη, εργαζόμενη στη «Σεξ Φορμ», που μαζί με τις συναδέλφισσές της βρίσκονται 75 μέρες στους δρόμους του αγώνα. «Δίνουμε τη μάχη με το ταξικό κίνημα, συνέχισε. Με το συνδικάτο μας και με το ΠΑΜΕ. Μας δίνει μεγάλη δύναμη το κίνημα της εργατικής αλληλεγγύης. Ζούμε συγκινητικές στιγμές, που μόνο ένας αγνός, τίμιος ταξικός αγώνας, μπορεί να δώσει για το πιο βασικό αίτημα που ζητάει σήμερα ολόκληρη η εργατική τάξη της χώρας: να έχουν όλοι οι εργάτες δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλιά».

Ο αγώνας, υπογράμμισε, έχει μεγάλες απαιτήσεις. «Χρειάζεται οργάνωση και αντοχή. Να έχεις ξεκάθαρο ποιος είναι ο φίλος και ποιος ο αντίπαλός σου. Και εμείς πλέον μάθαμε να ξεχωρίζουμε: Τον υπουργό που με τις πολιτικές του δημιουργεί όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Το μαθητή που στερείται το χαρτζιλίκι του ενός ευρώ για να ενισχύσει τον αγώνα μας. Τον εργάτη των 26 ευρώ που κάνει το ίδιο. Το συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ που μας προσανατόλισε και μας έδωσε δύναμη να μπορέσουμε να αντέξουμε αυτόν τον αγώνα. Μάθαμε, ακόμα, ότι χρειάζεται να παλεύεις με πίστη και ταξικό προσανατολισμό και έτσι θα συνεχίσουμε».

Στην ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας που αποσκοπεί στην ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων αναφέρθηκε ο Κ. Αρτεμίου, πρόεδρος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών. Ενός κλάδου που βιώνει με ιδιαίτερη ένταση και με συνεχείς δικαστικές διώξεις την επιχείρηση τρομοκράτησης των εργαζομένων από την εργοδοσία. «Η εργοδοσία, σημείωσε, ποινικοποιεί όχι μόνο την απεργία, αλλά με ένα ύποπτο και ύπουλο σύστημα σπιλώνει συνειδήσεις και υπολήψεις. Καταφεύγει σε συκοφαντικές μηνύσεις, προκειμένου με δικαστικές αποφάσεις να κρατηθεί σε ομηρία η ηγεσία ενός μαχητικού και ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Το πρόβλημα αυτό αφορά όλη την εργατική τάξη, διότι η απεργία είναι το σημαντικό όπλο όλου του συνδικαλιστικού κινήματος». Καταλήγοντας, τόνισε ότι μπροστά στους γενικότερους αντεργατικούς σχεδιασμούς, κυβέρνησης και κεφαλαίου, η απάντηση των εργαζομένων και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος επιβάλλεται να είναι ο ενωμένος ταξικός αγώνας, που εκφράζει το ΠΑΜΕ.

Οι ομιλητές στην εξέδρα της συγκέντρωσης. Στο βήμα ο Γ. Μαυρίκος

Πρώτος παραλήπτης είναι η κυβέρνηση της ΝΔ, «που με τη φιλομονοπωλιακή πολιτική της επιτίθεται λυσσασμένα σ' όλες τις κατακτήσεις, σ' όλα τα δικαιώματά μας και στρώνει το δρόμο των βιομηχάνων με πλούσια υπερκέρδη. Επιχειρεί να αποτελειώσει ό,τι δεν μπόρεσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ».

«Ε, λοιπόν, κύριοι της κυβέρνησης, σας στέλνουμε πιο ηχηρό το δικό μας μήνυμα. Θα πολεμήσουμε την πολιτική σας μέχρι τέλους. Συσπειρωμένοι εργάτες - αγρότες - σπουδαστές θα αναμετρηθούμε με τα αντιλαϊκά σας μέτρα».

«Αποδέκτης του ίδιου μηνύματος - συνέχισε το στέλεχος του ΠΑΜΕ - είναι ο ΣΕΒ και όλοι οι πλουτοκράτες, που αποθρασυμένοι από την πολιτική των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων προβάλλουν προκλητικές απαιτήσεις. Θέλουν να βάλουν στο χέρι όλα τα συνδικάτα και να τα κάνουν ομοτράπεζους στο τραπέζι της ταξικής συνεργασίας. Ομως, το κίνημα που εμείς εκπροσωπούμε σήμερα, ούτε τώρα, ούτε και στο μέλλον θα συμφιλιωθεί μαζί σας. Εκπροσωπούμε εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα. Μας χωρίζει η άβυσσος της υπεραξίας. Το χάος των ληστρικών υπερκερδών. Μας χωρίζει το αίμα της Βασιλακοπούλου, η δολοφονία του Παπαρήγα, η εκτέλεση του Τατάκη. Οι σκοτωμένοι εργάτες στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα, οι σκοτωμένοι στα σαπιοκάραβα, στο "Σαμίνα" και το "Δύστος"».

Είναι και οι τρεις τους συνυπεύθυνοι, τόνισε. «Βασίζονται στην εξαπάτηση και με ένα καλά στημένο δικομματικό σκηνικό θέλουν να μας έχουν σαν το μπαλάκι του πινγκ-πονγκ. Ας τους στείλουμε το μήνυμα ότι δεν τσιμπάμε στα χρυσωμένα τους δολώματα».

Ξεχωριστοί παραλήπτες του σημερινού μας μηνύματος, επισήμανε, «είναι και οι πλειοψηφίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ». Το ρήγμα ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και στις πλειοψηφίες αυτές βαθαίνει. Ολοι οι εργαζόμενοι «οφείλουν να αντιληφθούν ότι για να αλλάξουν τα πράγματα για τους ίδιους, πρέπει να χτυπηθεί η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, να ενισχυθούν οι ταξικές δυνάμεις. Να ενισχυθεί το ΠΑΜΕ. Πρέπει να ανασυγκροτούνται και να ξαναζωντανεύουν τα συνδικάτα. Να απομονωθεί ο οπορτουνισμός και οι κύριοι εκφραστές του, που σήμερα είναι η ηγεσία του ΣΥΝ, που συμφωνεί με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, καλλιεργεί το συμβιβασμό, την ηττοπάθεια στο εργατικό κίνημα. Ορος απαράβατος για να αναζωογονηθεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι η καθημερινή ήττα των ρεφορμιστών». Στους στόχους αυτούς, πρόσθεσε, μπορεί και πρέπει να πρωτοστατήσει η εργατική νεολαία, όλη η νέα γενιά.

Αναφερόμενος, πιο κάτω, στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα τόνισε: «Είμαστε διεθνιστές! Είμαστε με την Κουβανέζικη Επανάσταση, με τη Βενεζουέλα, με το Λαό της Συρίας και της Παλαιστίνης, με τους λαούς και τα κινήματα, που δε φοβούνται και δεν υποτάσσονται».

«Η επιτυχία του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου, υπογράμμισε, μας βάζει μπροστά σε νέες ευθύνες και καινούρια καθήκοντα. Εχουμε μπροστά μας τη μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Σε εμάς πέφτει το καθήκον να ενημερώσουμε έγκαιρα τους εργαζόμενους, να οργανώσουμε τις αντιδράσεις με στόχο να εμποδιστεί και να ξεσκεπαστεί ο Κοινωνικός Διάλογος της υποταγής».

Επόμενος σταθμός η 24ωρη Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία, στις 14 Δεκέμβρη. «Να μπολιάσουμε με το πλαίσιο διεκδικήσεων του ΠΑΜΕ το σύνολο των εργαζομένων. Να εκλαϊκευτούν τα αιτήματά μας». Καταλήγοντας, έδωσε το σύνθημα:

«Χτίστε και δυναμώστε το ΠΑΜΕ παντού. Δυναμώστε τη συμμαχία της εργατικής τάξης με όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εμπλουτίστε τις συνειδήσεις των εργαζομένων με την αναγκαιότητα ριζικών κοινωνικοπολιτικών αλλαγών».

Αν για μια στιγμή πάγωνε η εικόνα και αποφάσιζες με μεγάλα βήματα να διασχίσεις την πορεία του Σαββάτου από την αρχή έως το τέλος της, θα χρειαζόσουνα τουλάχιστον μία ώρα γρήγορο περπάτημα. Για να φτάσεις από τους απολυμένους της «Σεξ Φορμ», των Κλωστηρίων της Νάουσας, της «Σόφτεξ» και τους καπνεργάτες της Μακεδονίας στην κεφαλή της πορείας, στο ύψος της πλατείας Συντάγματος, μέχρι το τελευταίο μπλοκ με τους εργάτες από τις συνοικίες της Αθήνας, που «έκλειναν» το ανθρώπινο ποτάμι, χωρίς ακόμα να έχουν ξεκινήσει από το Πεδίον του Αρεως!

Για να περάσεις ανάμεσα από τους εργάτες και τους υπάλληλους της Αθήνας, τους οικοδόμους, τους εκπαιδευτικούς, τους ξενοδοχοϋπάλληλους. Να αφήσεις στα δεξιά σου το μπλοκ των ΕΒΕ, τους μεταλλεργάτες, τους εργαζόμενους στα Εμφιαλωμένα Ποτά. Να βρεις μπροστά σου το γεμάτο ζωντάνια, συντεταγμένο μιλιούνι των Πανελλαδικών Συντονιστικών ΑΕΙ - ΤΕΙ, τους εργάτες της μουσικής και του θεάτρου, τις γυναίκες της ΟΓΕ. Να διασχίσεις από τα πλάγια το μπλοκ της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, της Κομοτηνής, του Κιλκίς, των εργαζόμενων όλης της Μακεδονίας και της Θράκης. Να αποτυπώσεις στη μνήμη σου τις υψωμένες γροθιές των εργαζομένων και αγροτών της Θεσσαλίας. Να ρίξεις τη ματιά σου στους εργάτες και νεολαίους της Ηπείρου, της Λευκάδας, της Κεφαλονιάς, της Στερεάς και της Εύβοιας. Να προσπεράσεις το μπλοκ της Πελοποννήσου για να βρεθείς πάνω στους ναυτεργάτες και τους άλλους εργαζόμενους του Πειραιά. Να ακούσεις φευγαλέα τα συνθήματα των νησιωτών του Αιγαίου, των εργατών της Κρήτης και της Ικαρίας. Και λίγο πριν φτάσεις ξανά στο Πεδίον του Αρεως, να βρεθείς στο μπλοκ των μεταναστών από το Μπαγκλαντές, δίπλα στους Ελληνες συναδέλφους τους να διαδηλώνουν τα κοινά τους αιτήματα.

Ηταν χιλιάδες οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί αγρότες, οι μικροί ΕΒΕ, οι νεολαίοι φοιτητές και μαθητές, οι γυναίκες από κάθε πόλη και συνοικία που διαδήλωσαν το Σάββατο το δίκιο τους στο κέντρο της Αθήνας. Που σήκωσαν το μπόι τους στην πολιτική εκείνων που κλέβουν τον ιδρώτα τους, στους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς τους υπηρέτες. Που έκαναν την οργή τους σύνθημα, σμίγοντας όλοι μαζί κάτω από τα ίδια πανό, γραμμένα με τα αιτήματα των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών τους, αναδείχνοντας σαν μοναδική διέξοδο την ένταση των ταξικών αγώνων.

Το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ καταγράφηκε στη μνήμη και στη συνείδηση όλων σαν μια κορυφαία λαϊκή κινητοποίηση, από κείνες που είχε χρόνια να ζήσει το εργατικό κίνημα. Και σαν τέτοια αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη στους αγώνες που έρχονται. Για να μεταφερθεί η ορμή και το πάθος της, τα αιτήματα και το περιεχόμενό της, η μαζικότητα και τα συνθήματά της, η μάχη της προετοιμασίας της και οι καρποί της σε κάθε χώρο δουλιάς, σε κάθε χωριό της υπαίθρου, σε κάθε πανεπιστημιακή αίθουσα, σε κάθε χώρο που ζει, εργάζεται, μοχθεί και παλεύει η εργατική τάξη και τα παιδιά της.

Από σήμερα, πιο ώριμοι, με μεγαλύτερη πείρα και ορμή, ΠΑΜΕ ακόμα πιο μπροστά!

Παραδειγματίζει και μιλάει απλά. «Ηρθαμε εδώ γιατί δεν μπορούμε άλλο να μας κάνουν το βίο αβίωτο», μας απάντησε μια εργαζόμενη απ' τη Δυτική Αττική, που όταν τη ρωτήσαμε πού δουλεύει, μας απάντησε: «Δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως το παιδί μου χτες με ρώτησε γιατί μετά το σχολείο και το φροντιστήριο πρέπει να μοιράζει έντυπα που διαφημίζουν ψεύτικες εικόνες».

Μιλάει απλά. «Μαγειρεύουμε, σερβίρουμε κι όμως... πεινάμε», έγραφε πανό εργαζομένων απ' τον Πειραιά, ενώ λίγο πιο μπροστά βρίσκονταν οικοδόμοι που είχαν γράψει «Διεκδικούμε τον πλούτο που παράγουμε και μας κλέβουνε».

Τη μεγαλύτερη σημασία έχει το παράδειγμα όλων αυτών των ανθρώπων που δε μένουν στο «να κάθονται να διαμαρτύρονται στην τηλεόραση για την "άδικη κοινωνία"». Ηταν ένα συλλαλητήριο που έδειχνε τον αντίπαλο, αλλά και το δρόμο.

Σ' αυτόν το δρόμο γνωρίζουμε πως «έχουμε να κλάψουμε πολύ ακόμα για να κάνουμε τον κόσμο να γελάει», όπως έγραφε ο Γ. Ρίτσος. Στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ με τόσους πολλούς εργάτες ενωμένους να μη διεκδικούν απλά ένα καρβέλι ψωμί παραπάνω, αλλά μια καλύτερη ζωή, χαμογελάσαμε όλοι...

Η κεφαλή της πορείας φτάνει μπροστά στη Βουλή. Τα επτά «τύμπανα της αποφασιστικότητας» που χτυπούν νεολαίοι δεν έχουν σιγήσει καθόλου. Αυτή την αποφασιστικότητα σηματοδοτούν πάνω από όλα τα συνθήματα. Με μια φωνή, οι εργάτριες φωνάζουν: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, κι όχι των εργοδοτών το ψέμα κι η απάτη». Μια ηλικιωμένη γυναίκα (συνταξιούχος του κλάδου, από κείνες που δώσανε τη μεγάλη μάχη στο «Αιγαίον» του Καρέλα) τις χαιρετά με βουρκωμένα μάτια, έχει σηκώσει τη γροθιά της ψηλά.

«Ξεκινήσαμε απ' τις 12 χτες το βράδυ» εξηγεί η Μαρία, απ' τα «Κλωστήρια Β΄». «Βεβαίως φέραμε και τις οικογένειές μας, εμένα κι ο γιος μου κι ο άνδρας μου είναι άνεργοι. Θα βάλουμε το μαχαίρι στο κόκαλο...».

Οι εργάτες μαθαίνουν: Η αντεπίθεσή τους «οικοδομείται» βήμα προς βήμα, κάθε αγώνας βοηθά να ωριμάσουν, να 'ναι πιο δυνατοί στην πάλη ενάντια στον ταξικό τους αντίπαλο. «Ο αγώνας της "ΤΡΙΚΟΛΑΝ" άφησε το μήνυμα για συσπείρωση των εργαζομένων, των ανέργων, όλου του λαού, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε κάτι», τονίζει στο «Ρ» η Ελένη, μία απ' τις εργάτριες που μέτρησαν μήνες επίμονου αγώνα έξω απ' τις πύλες της «ΤΡΙΚΟΛΑΝ». Μιλά για τον εμπαιγμό των απολυμένων: «Είμαστε 4 μήνες απλήρωτοι στα προγράμματα μερικής απασχόλησης... Κανείς να μην πάει εκεί. Παλεύουμε για σταθερή δουλιά!» λέει και τραβάει μπροστά - αγκαζέ με τις συναδέλφισσές της που ταξίδεψαν από τη Νάουσα για να πάρουν μέρος στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα.

Η Στ. Β. βρέθηκε να δουλεύει καπνεργάτρια μετά από 30 χρόνια δουλιά στον ιματισμό, επειδή ο εργοδότης πήγε την επιχείρησή του στη Βουλγαρία. Σήμερα βρίσκεται πάλι ένα βήμα πριν την απόλυση γιατί το καπνεργοστάσιο που απασχολείται τα τελευταία 6 χρόνια θα βάλει λουκέτο. Επέλεξε το δρόμο του αγώνα και δηλώνει: «Δε ζητιανεύουμε, διεκδικούμε δουλιά για μας και τα παιδιά μας». Εκεί δίπλα και οι καπνοπαραγωγοί, στον κοινό αγώνα ενάντια στην πολιτική που τους ξεκληρίζει, να καταγγέλλουν πως «οι αποσυνδεμένες επιδοτήσεις είναι τα "αργύρια" του ξεκληρίσματος της αγροτιάς».

Μπροστά - μπροστά οι Σαμιώτες. «Δεν μπορούσαμε να μην έχουμε αυτή τη δυναμική παρουσία στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ», δήλωσε στο «Ριζοσπάστη» ο Νίκος από την Ικαρία, συμπληρώνοντας ότι «όλος αυτός ο κόσμος και οι φορείς που σήμερα είναι εδώ βρεθήκαμε μαζί σε κοινούς αγώνες που αφορούσαν ζητήματα υγείας για την περιοχή, ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών κ.ά. Σήμερα δίνουμε συνέχεια στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ».

Ο Δημήτρης λέει πως «στη Λέσβο εκτός από την ανεργία σοβαρό πρόβλημα αποτελεί και ο ανταγωνισμός στις ακτοπλοϊκές εταιρίες που αντί για καλυτέρευση των συγκοινωνιών έχει οδηγήσει πολλά νησιά και το δικό μας στον αποκλεισμό. Γι' αυτό και το προηγούμενο διάστημα είχαμε κινητοποιήσεις και θα συνεχίσουμε».

Μαζική και μαχητική ήταν και η συμμετοχή των Κρητικών. Από τις 6 το πρωί του Σαββάτου έφτασαν στο λιμάνι του Πειραιά και από την προσυγκέντρωση της Ομόνοιας βρέθηκαν στο Πεδίον του Αρεως. «Το σημερινό συλλαλητήριο πρέπει να αποτελέσει για κάθε νέο εργαζόμενο τη βάση για ακόμα πιο μαζικούς αγώνες», λέει ο Αγγελος, νέος εργαζόμενος και σπουδαστής της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων στην Κρήτη.

Μαζικά έδωσαν το «παρών» τους οι ναυτεργάτες εν ενεργεία, συνταξιούχοι και άνεργοι. Με τα δύο μεγάλα πανό τους τα οποία υπέγραφαν τα ταξικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, η Ενωση Συνταξιούχων ΝΑΤ και η Επιτροπή Ανέργων έκαναν ξεκάθαρο ότι ο αγώνας κλιμακώνεται. Τη δική τους σφραγίδα έβαλαν και οι εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, το «βαρύ πυροβολικό» των εργαζομένων του Πειραιά.

Πρωτόγνωρη εμπειρία ήταν για τον 25χρονο μεταλλεργάτη Γιώργο Ρεσβάνη η συμμετοχή του στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. «Δεν έτυχε να ξαναδώ τόσο κόσμο, τόσους εργαζόμενους να διαδηλώνουν. Αυτό γεμίζει ελπίδα εμάς τους νέους ανθρώπους και θα πρέπει τώρα να συνεχίσουμε ακόμα πιο δυναμικά, με μεγαλύτερη αγωνιστικότητα, για να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν».

Η Κατερίνα Λουκά, ναυτιλιακή υπάλληλος (από έναν κλάδο που βρίσκεται και αυτός στο «μάτι του κυκλώνα») μας είπε: «Ηρθα εδώ σήμερα γιατί έχω αντιληφθεί ότι μόνο μέσα από αυτό το Αγωνιστικό Μέτωπο μπορούμε να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις μας, τα συμφέροντά μας. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι οι συνάδελφοί μου, όλοι οι εργαζόμενοι».

Ανυπόταχτα πορεύονται όλοι μαζί. Εργάτες από κάθε περιοχή, κάθε γωνιά της Ελλάδας. Μια αλυσίδα γερή, μια γροθιά σφιχτή που με μια φωνή αντηχούσε στους δρόμους της Αθήνας: «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, τώρα με το ΠΑΜΕ αντίσταση και πάλη».

Τη ζωή τους οι εργάτες την εικονογράφησαν σε ένα πανό πάνω σε φορτηγό που πορευόταν μαζί με τους διαδηλωτές. Τη ζωή που το κεφάλαιο προσπαθεί να επιβάλλει: Μια γυναίκα σέρνεται κουβαλώντας στην πλάτη το νοικοκυριό και τραβώντας το παιδί της. Ανεβαίνει τη σκάλα της ζωής της, για να καταφέρει να πάρει σύνταξη στα 65. Σκαλί σκαλί βιώνει την εκμετάλλευση. Γι' αυτό και το πανό καλεί το λαό να δείξει «Ανυπακοή στις οδηγίες της ΕΕ». Γι' αυτό και οι ταξικές δυνάμεις κάλεσαν σε αγώνα για τα δικαιώματα της εργατιάς, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των ΕΒΕ, των εκπαιδευτικών, όλου του λαού.

Εκεί και ο φοιτητής. Που έβλεπε τον πατέρα του, σκυφτό, μια ζωή μεροδούλι μεροφάι, και αποφάσισε να παλέψει για μια διαφορετική ζωή. Που δε συμβιβάζεται με τους ψευδεπίγραφους τίτλους - διαβατήρια για την ανεργία και την ημιαπασχόληση.

Στην Πανεπιστημίου, μπροστά από τα Προπύλαια

Η πορεία φτάνει κοντά στο Σύνταγμα. Η μία κόρη του Αλέξανδρου είναι 12 χρόνων και η άλλη μόλις δύο. «Γιατί τις φέρατε σήμερα μαζί σας;», τον ρωτάμε. «Ακου να δεις», λέει με αυστηρό ύφος και οι λέξεις βγαίνουν χείμαρρος: «Οσο περνάει από το χέρι μου θα υπερασπιζόμαστε πάντα το δίκιο. Το ίδιο θέλω να περάσω και στα παιδιά μου. Θα υποστηρίζουμε τη δικαιοσύνη. Οχι το άδικο. Τα παιδιά μας δεν πρέπει να τα χαρίζουμε στον εχθρό».

Η Μαρίνα Παρασκευοπούλου είναι 23 χρόνων. Δουλεύει στα «Μακ Ντόναλντς» εδώ και δύο χρόνια. «Είμαι ωρομίσθια και με σύμβαση ημιαπασχόλησης», μας λέει. «Τι σημαίνει αυτό;». «Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε μια βδομάδα μπορεί να δουλεύω από 20 μέχρι και 42 ώρες. Τη μια μέρα τέσσερις ώρες και την άλλη οχτώ. Τη μια μισό ένσημο και την άλλη ολόκληρο». Και από μισθό; «Λιγότερο και από το βασικό. 500 με 550 ευρώ το μήνα, που όμως μπορεί να πάει και 400 με 450 ευρώ». Ακόμη και οι συνθήκες εργασίες είναι άθλιες. Ενα σύγχρονο γκέτο. «Είναι δυνατό να μην αντισταθείς σε αυτή την πολιτική; Να μην παλέψεις;»...

Το μήνυμα της αντίστασης στον εργοδοτικό αυταρχισμό δεν ήταν «γραμμένο» μόνο στα πανό, ήταν πάνω απ' όλα μαρτυρία, παράδειγμα προσωπικό, των εργαζομένων που συντάχθηκαν πίσω απ' τα πανό. Ο Ζαφείρης, συνδικαλιστής απ' τον κλάδο των λιθογράφων απολύθηκε, λίγο πριν τη συνέλευση που θα γινόταν για τη συγκρότηση Εργοστασιακής Επιτροπής. «Οταν στρέφονται ενάντια στους συνδικαλιστές, στόχος τους είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι», σημειώνει. «Αυτό που μπορεί να τρομοκρατήσει τους εργοδότες είναι ο συντονισμένος αγώνας, και μέσα στους χώρους δουλιάς, η συσπείρωση γύρω από τα σωματεία, να 'χουν αλληλεγγύη μεταξύ τους, ενάντια στα κρούσματα αυταρχισμού».

«Τα βγάζω με δυσκολία πέρα, μόνο για το ενοίκιο δίνω 300 ευρώ. Κάνω περικοπές, στερούμαι να βγω έξω για ένα ποτό, δεν πάω κινηματογράφο, οι έξοδοι είναι κομμένες και ό,τι άλλο κάνει κάθε νέος, για να μπορέσω να σπουδάσω»... Ηταν η περιγραφή της πραγματικότητας, της σκληρής καθημερινότητας για τον φοιτητή, που από την επαρχιακή του πόλη, βρέθηκε για σπουδές στην Αθήνα.

Η Φωτεινή, απολυμένη, πριν ένα χρόνο, από την αλλαντοβιομηχανία ΒΕΚΚΑ στην Κόρινθο λέει: «Βρίσκομαι σήμερα εδώ για να ενώσω τη φωνή μου με τον υπόλοιπο λαό ενάντια σε αυτή την πολιτική που μας στέλνει στην ανεργία και στη φτώχεια. Αυτό που πέρασα κι ακόμα περνάω μετά την απόλυσή μου να μην το ζήσει κανένας. Δεν έχουμε πάρει όχι μόνο την αποζημίωση αλλά ούτε και τα δεδουλευμένα. Στον αγώνα μας μόνο το ΠΑΜΕ στάθηκε πραγματικά δίπλα μας κι αποδείχτηκε ότι αν υιοθετούσαμε την πρότασή του για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων την κατάλληλη στιγμή, τώρα θα ήμασταν σε καλύτερη θέση».