Η Φαλίτσα Ρίτσου στο 26ο Φεστιβάλ

Φέτος, λόγω της συμπλήρωσης 50 χρόνων του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», επιλέχτηκε το Φεστιβάλ να κάνει στάση σε όλα τα σημεία της Αττικής απ' όπου «πέρασε» τα προηγούμενα 50 χρόνια.

Τρίτος σταθμός του Φεστιβάλ, μετά την Καισαριανή και την Γκράβα, είναι η Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου, το διήμερο 31 Μαΐου-1 Ιουνίου.

Δίνοντας ξανά τώρα ραντεβού στην Πανεπιστημιούπολη, το 50ό Φεστιβάλ λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές απευθύνει πλατύ κάλεσμα στους νέους και τις νέες της Αττικής να κάνουν τη διαφορά, με πιο δυνατό ΚΚΕ και εκεί που παίρνονται οι αντιλαϊκές αποφάσεις, στο Ευρωκοινοβούλιο, και εκεί που ανατρέπονται, στους δρόμους του αγώνα!

Αναλυτικά το πρόγραμμα του Φεστιβάλ την ερχόμενη Παρασκευή και το Σάββατο έχει ως εξής:

• Συζήτηση για τις ευρωεκλογές με τη συμμετοχή των Κολεκτίβων Νέων Κομμουνιστών - Ισπανία. Θα μιλήσουν οι:

Ο χάρτης του 27ου Φεστιβάλ

- Eva Garcia De Madariaga, Γενική Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου των Κολεκτίβων Νέων Κομμουνιστών - Ισπανία.

- Θανάσης Θεοδωρόπουλος, στέλεχος της ΚΝΕ και πρόεδρος του Φοιτητικού Συλλόγου της Σχολής Μηχανικών του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

• Μουσικό αφιέρωμα στο πολιτικό τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου. Επιμέλεια: Ιάσονας Μανούσος. Φιλική συμμετοχή: Θύμιος Παπαδόπουλος και Πολυξένη Καράκογλου. Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά) οι: Κ. Αβραμίδης, Μ. Κακαβα, Ι. Μανούσος, Γ. Ντόκου, Π. Σπανός, Θ. Χατζηαθανασίου, Ελ. Ψαρούλη.
• Μεγάλη συναυλία με την Ματούλα Ζαμάνη.
• Παραδοσιακό γλέντι - οδοιπορικό με τραγούδια απ' όλη την Ελλάδα. Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά) οι: Γιαννούλης Μαργώνης (κιθάρα), Σωτήρης Μαργώνης (βιολί), Αντρέας Νιάρχος (κρουστά), Δημήτρης Ρέντας (λαούτο - φωνή), Χρήστος Χάρης (κλαρίνο), Αχιλλέας Χαχάμης (φωνή).

• Μεγάλη πολιτική συγκέντρωση - Θα μιλήσει ο Θοδωρής Κωτσαντής, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.
• Μουσικό αφιέρωμα στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό τραγούδι. Επιμέλεια - ενορχήστρωση: Θύμιος Παπαδόπουλος. Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά) οι: Σπύρος Γραμμένος, Αλέξανδρος Δάικος, Βιολέτα Ικαρη, Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης, Πολυξένη Καράκογλου, Δημήτρης Μητσοτάκης, Μιρέλα Πάχου.
• Συναυλία με τους Banda Entopica.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος στο 27ο Φεστιβάλ

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90, τα βήματα που έχει κάνει η ΚΝΕ μετά την ανασυγκρότησή της την καθιστούν και πάλι μια μαζική Οργάνωση Νεολαίας, που δένεται με τις μάζες και αυτό εκφράζεται χρόνο με τον χρόνο και στα Φεστιβάλ της. Ετσι, η «μετακόμιση» του Φεστιβάλ στα Ιλίσια συμπίπτει και με την εντυπωσιακή άνοδο της μαζικότητάς του. Εχοντας ξεπεράσει τα χρόνια της κρίσης, το Φεστιβάλ δεν νοσταλγεί πια το παρελθόν του, αλλά συγκρίνεται μ' αυτό, συνεχίζοντας με την ίδια δυναμική την πορεία του προς το μέλλον.

Τα παραπάνω δεν εκφράζονται μόνο στη μαζικότητα με την οποία το αγκαλιάζει η νεολαία, αλλά παράλληλα στον εμπλουτισμό του προγράμματός του, που αφουγκράζεται και δένεται με την επικαιρότητα. Ετσι, π.χ. το 25ο Φεστιβάλ το 1999 μετατράπηκε σε μεγάλη εκδήλωση αλληλεγγύης προς τους σεισμόπληκτους, αφού πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες μετά τον φονικό σεισμό της Αθήνας και τα έσοδά του διατέθηκαν στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων ως μια συμβολική κίνηση για την αποκατάσταση των σχολικών συγκροτημάτων που επλήγησαν. Το 2001, λίγο μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο, η μία από τις συζητήσεις του 27ου Φεστιβάλ αφιερώνεται στην «επόμενη μέρα» και το τι αναμένεται για τους λαούς. Το 2004, χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων και της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, οργανώνονται δύο συζητήσεις για τον Αθλητισμό καθώς και Λαϊκός Αγώνας Δρόμου 14 χιλιομέτρων (Πανεπιστημιούπολη - Ομόνοια - Πανεπιστημιούπολη) κόντρα στο ζοφερό κλίμα της εμπορευματοποίησης των Αγώνων κ.ο.κ.

Η παράσταση «Αντιγόνη» από το 32ο Φεστιβάλ

Ενδιαφέρουσες συναυλιακές συμμετοχές όμως υπάρχουν και από το εξωτερικό, όπως στο 24ο Φεστιβάλ, το 1998, την ορχήστρα από τη Δανία αποτελούμενη από 27 γυναίκες και άντρες εργάτες, οικοδόμους, πυροσβέστες, εκπαιδευτικούς κ.τ.λ. Το 2005 και το 2006, το ιταλικό συγκρότημα Banda Bassotti με τους σκα ρυθμούς του, τους Βάσκους Skalariak, τους Τούρκους καλλιτέχνες Ρενάν Μπιλέκ και Ντιλέκ Κοτς κ.ά.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στη σκηνή του 32ου Φεστιβάλ

Σημαντικές είναι και οι συμμετοχές ξένων Οργανώσεων Νεολαίας, που σε κάποια Φεστιβάλ στα Ιλίσια φτάνουν έως και τις 40, ενώ στο 29ο Φεστιβάλ, το 2003, λειτουργεί για πρώτη φορά στη Διεθνούπολη ένα αυθεντικό κουβανέζικο μπαρ και επίσημοι προσκεκλημένοι - που συμμετείχαν και σε σχετική συζήτηση για το Νησί της Επανάστασης - ήταν οι Ολυμπιονίκες Αλμπέρτο Χουαντορένα και Ανα Φιδέλια Κιρό.

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» επέστρεψε στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια το 2020 λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών του κορονοϊού, που επέτρεπαν μαζικές εκδηλώσεις κάτω από συγκεκριμένες αυστηρές προϋποθέσεις. Τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ με μεράκι και ευρηματικότητα κράτησαν το Φεστιβάλ δυνατό μέσα στις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας, διαμορφώνοντας τους χώρους παίρνοντας υπόψη την προστασία της υγείας των επισκεπτών, ώστε να αποφευχθεί ο συγχρωτισμός σε όλες τις εκδηλώσεις.

Οι Ιταλοί Banda Bassotti ήρθαν στο Φεστιβάλ το 2005 και 2006

Εκρηξη συμμετοχής συνοδεύει το Φεστιβάλ από τη «μετακόμισή» του στην Πανεπιστημιούπολη (φωτ. από το 25ο Φεστιβάλ)

Το μεγάλο ταμπλό με το πορτρέτο του Λένιν, που φιλοτέχνησε ο Γ. Σκαρπερός, τοποθετείται για πρώτη φορά στο 23ο Φεστιβάλ

Δεν θα μπορούσε από μια εκδήλωση του Φεστιβάλ που έγινε αμέσως μετά τις φοιτητικές εκλογές να λείπουν η αναφορά στη νίκη της «Πανσπουδαστικής» για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και οι σχετικοί πανηγυρισμοί.

«Μαζί μάθαμε να παλεύουμε, μαζί ξέρουμε να νικάμε» έλεγε το πανό που άνοιξαν στη σκηνή οι φοιτητές, μαζί με καπνογόνα και κάλεσαν τους νέους και στις 9 Ιούνη στις ευρωεκλογές να... το κάνουν όπως οι φοιτητές!

Το μεγαλύτερο σχολικό συγκρότημα της Αθήνας γέμισε το περασμένο Σάββατο με νιάτα στην εκδήλωση του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», που πέρασε από εκεί στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που κάνει σε όλα τα μέρη της Αττικής όπου έχει πραγματοποιηθεί κεντρικό Φεστιβάλ στην 50χρονη ιστορία του.

Από νωρίς οι νέοι περιηγούνταν στην έκθεση, που ήταν αφιερωμένη κυρίως στους μαθητές, καλώντας τους η πρώτη τους ψήφος στις 9 Ιούνη να είναι κόκκινη, έδιναν τις μάχες τους στα τραπέζια του πινγκ πονγκ, περιηγούνταν στην έκθεση βιβλίου της «Σύγχρονης Εποχής», συζητούσαν, αντάλλαζαν εμπειρίες και εκτιμήσεις από την πρόσφατη μάχη των φοιτητικών εκλογών, μέχρι που σήμανε η έναρξη για το πλούσιο πρόγραμμα που ξεδιπλώθηκε μέσα στο θεατράκι του σχολικού συγκροτήματος...

Και η γειτονιά αντήχησε τραγούδια και συνθήματα. Τραγούδια για την αλληλεγγύη. Συνθήματα για τον αγώνα.

Στην Γκράβα το απόγευμα του Σαββάτου η νεολαία πέρασε πύλες ξαναστολισμένες με το σήμα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Και τώρα έγραφε 50. Και τραγούδησε αυτά για τα οποία παλεύει και σήμερα και που ακόμα ονειρεύεται.

Κάποιοι από αυτούς ήταν εκεί και το 1990. Αλλοι ήρθαν αργότερα. Κάποιοι έχουν φύγει, δυστυχώς δεν πρόλαβαν αυτό το όμορφο Σάββατο. Ομως τη θέση τους πήραν νέα παιδιά. Περισσότερα παιδιά. Παιδιά αγκαλιασμένα.

Και οι κόκκινες σημαίες παρατάχτηκαν. Και η Γκράβα ήταν πιο όμορφη από ποτέ. Μέχρι την επόμενη φορά!

Μια αναφορά των καλλιτεχνών από τη σκηνή στο πρώτο μέρος των συναυλιών hip hop έδωσε το έναυσμα για να απλώσει στις κερκίδες ένα γιγαντοπανό, να ανάψουν καπνογόνα και να δονηθεί το θεατράκι από το σύνθημα «Η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά».

Μίλησε για την πρωτιά της «Πανσπουδαστικής» για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι «αυτό το μήνυμα μπορεί να δυναμώσει ακόμα περισσότερο, το χαστούκι στην κυβέρνηση να πονέσει διπλά, με ψήφο στο ΚΚΕ στις ευρωεκλογές της 9ης Ιούνη!

Γιατί αυτό που απέδειξαν και οι φοιτητικές εκλογές είναι ότι υπάρχει αντίπαλο δέος στην εγκληματική πολιτική της ΕΕ, που υλοποιεί η κυβέρνηση και στην οποία έχει συνένοχους τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Αριστερά, την Ελληνική Λύση και όλα τα άλλα αστικά κόμματα, που συμφωνούν σε όλα τα μεγάλα και κρίσιμα.

Αυτός που πραγματικά μπορεί να τα βάλει με την κυβέρνηση του Μητσοτάκη είναι το ΚΚΕ, που πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης του λαού και της νεολαίας.

Είναι ο μεγαλειώδης αγώνας φοιτητών και μαθητών, που με τα τεράστια συλλαλητήρια και τις καταλήψεις για 2 μήνες καθυστέρησε τον νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τότε που η κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη προσπαθούσε να μας πείσει ότι είναι δίκαιο να μπαίνεις στην Ιατρική όχι με 19.000 μόρια, αλλά με 9.000 αν πληρώσεις 19.000 ευρώ...

Είναι η συγκλονιστική απεργία της 28ης Φλεβάρη, στον έναν χρόνο από το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη, όπου οι μαθητές και οι μαθήτριες έδωσαν μαζικό "παρών", για να εξασφαλίσουν ότι το έγκλημα δεν θα ξεχαστεί, δεν θα συγκαλυφθεί, για να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Για να μην ξαναθρηνήσουμε συμμαθητές και συμφοιτητές μας που πήραν το τρένο και "δεν έφτασαν ποτέ", επειδή αυτό είναι ιδιωτικοποιημένο - "απελευθερωμένο" στη γλώσσα της ΕΕ - και λειτουργεί με κριτήριο το κέρδος, σε βάρος της ασφάλειας της ανθρώπινης ζωής.

Είναι οι δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στη σφαγή στην Παλαιστίνη, που έκαναν τη νεολαία της Ελλάδας κρίκο στην αλυσίδα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, η οποία αγκαλιάζει όλο τον κόσμο.

Είναι οι μεγάλοι αγώνες των βιοπαλαιστών αγροτών στα μπλόκα, οι αγώνες των εργαζομένων μαζί με τα σωματεία τους για ΣΣΕ και πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, ο αγώνας για να σωθεί κάθε λαϊκό σπίτι από τα "κοράκια" των τραπεζών και των funds.

Εδώ βρίσκεται η ελπίδα. Στον αγώνα κόντρα στην πολιτική της ΕΕ των λόμπι, της εκμετάλλευσης, των πολέμων. Και όχι στις ξαναζεσταμένες αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, των άλλων κομμάτων που μαζί με τη ΝΔ συνδιαμορφώνουν αυτήν την πολιτική στο Ευρωκοινοβούλιο».

Επεσήμανε ακόμα ότι «το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που δεν έχει δεσμεύσεις στην ΕΕ και σε επιχειρηματικά συμφέροντα, και γι' αυτό μπορεί να αποκαλύπτει, να προειδοποιεί τον λαό για τις αντιδραστικές της αποφάσεις, να τον ενημερώνει και κυρίως να μπαίνει μπροστά, να οργανώνει τον αγώνα για να τις αντιπαλέψει μέσα σε κάθε σχολείο, σε κάθε πανεπιστήμιο, σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές.

Ισως κάποιος να νομίζει πως με την αποχή του εκφράζει την αγανάκτησή του για όσα ζει. Πως είναι μια πράξη σύγκρουσης και αμφισβήτησης της πολιτικής που δεν τον εκφράζει. Τον καλούμε να προβληματιστεί. Την επόμενη μέρα, τα κόμματα και τα επιτελεία του συστήματος θα ερμηνεύσουν την αποχή όπως τους βολεύει.

Αντίθετα, η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μόνη που δεν νοθεύεται, δεν παρερμηνεύεται, δεν παραποιείται! Είναι η ψήφος που μπορεί να εκφράσει καλύτερα την καταδίκη των νέων στη βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ».

«Στις 9 Ιούνη, λοιπόν, κάνουμε τον φόβο τους πραγματικότητα! Πάμε στην κάλπη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στο χέρι!», κάλεσε. Γιατί - συνέχισε - «η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος αμφισβήτησης του σάπιου εκμεταλλευτικού κόσμου τους, είναι ψήφος ενίσχυσης των αγώνων για να ζήσουμε καλύτερα, να κατακτάμε τα δικαιώματά μας, είναι ψήφος αντιπολεμική σε μια ΕΕ που συμμετέχει αλλά και δημιουργεί εστίες πολέμου, είναι ψήφος αυθεντική, γιατί διαλέγουμε να ψηφίσουμε ανθρώπους σαν κι εμάς, είναι ψήφος - μαχαιριά στην καρδιά της ακροδεξιάς και του φασισμού, είναι ψήφος ελπίδας ότι οι λαοί σε όλη την Ευρώπη έχουν δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα».

Και κατέληξε: «Ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε! Διεκδικητικά! Ανυπότακτα! Με πολλά κόκκινα ψηφοδέλτια στις κάλπες στις 9 Ιούνη!

Πάμε λοιπόν το ΚΚΕ όσο πιο ψηλά γίνεται, την ΚΝΕ κάθε μέρα όλο και πιο δυνατή! Θα νικήσουμε, τα δεδομένα θα αλλάξουν, θα τα αλλάξουμε εμείς!».

Ο Κυριάκος Ιωαννίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ, άνοιξε αυτήν τη συζήτηση οδηγώντας τους νέους να σκεφτούν και να απαντήσουν «γιατί δεν κουμπώνουν οι νέοι στο παρόν;» και μέσω της εφαρμογής συνέχιζαν να τίθενται ερωτήματα και να απαντιούνται από τους μαθητές.

Στο ερώτημα «Ποιο είναι το πιο κοινό συναίσθημα των μαθητών για το σχολείο;» η πιο κοινή απάντηση των μαθητών από το κοινό ήταν το «βαριέμαι τις περισσότερες ώρες μέσα στο μάθημα», μια απάντηση που δεν δικαιολογείται για τους 15χρονους που «βράζει το αίμα τους», αλλά δείχνει το υπόβαθρο που δημιουργεί τα φαινόμενα της βίας, του μπούλινγκ κ.λπ.

Στο επόμενο ερώτημα για το τι χρειάζεται για να εξαλειφθεί το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού, η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών απάντησε το «να μπουν οι ανάγκες των μαθητών στο επίκεντρο του σχολείου σε μια κοινωνία που θα έχει εξαλειφθεί το κυνήγι του κέρδους». Ομως εκεί ο Κ. Ιωαννίδης ανέδειξε ότι στα σχολεία σήμερα υπάρχουν μόνο 2.181 ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί για 3.500 σχολικές μονάδες, ότι 20 εκατ. παιδιά στην ΕΕ βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού κ.λπ.

Στο θέμα των εξαρτήσεων στάθηκε ο Παναγιώτης Κατηφές, υπεύθυνος του Τμήματος Κατά των Ναρκωτικών της ΚΕ του ΚΚΕ, παραθέτοντας στοιχεία για τη διακίνηση ουσιών, τις συμμορίες ανηλίκων και τις αιτίες που οδηγούν τους νέους σε αυτά.

Ενώ κατέληξε ότι δεν είναι ελευθερία η χρήση και η τοξικομανία, γιατί εξάρτηση σημαίνει φραγμός στην κοινωνική δράση. Πρόοδος είναι να κρατάς τη ζωή στα χέρια σου κι όχι να τους την παραδίνεις. Να έχεις το κεφάλι ψηλά, να καθορίζεις εσύ τη ζωή σου, να μπορείς να σχεδιάζεις και να ονειρεύεσαι το μέλλον.

Ο Παναγιώτης Βαλάκος, φιλόλογος στο 52ο Γυμνάσιο - 52ο ΓΕΛ Αθηνών και μέλος της Τομεακής Επιτροπής Εκπαιδευτικών της ΚΟ Αττικής, μίλησε για την καθημερινότητα του σημερινού σχολείου και τη βία του, για τους μαθητές που δεν μπορούν να συμμετάσχουν στις εκδρομές, για τους μαθητές που πάνε στο σχολείο χωρίς κολατσιό, για τους καθηγητές που κάθε χρόνο αλλάζουν και δεν μπορεί να διαμορφωθεί μια σταθερή σχέση με τα παιδιά, για τους μαθητές που έχουν να αντιμετωπίσουν φασιστικές ομάδες όπως η «ΠΡΟΠΑΤΡΙΑ» κ.λπ. Αλλά φέρνοντας και παραδείγματα για το πώς ένας εκπαιδευτικός μπορεί να σταθεί απέναντι σε όλα αυτά σπέρνοντας τον σπόρο της αλληλεγγύης και του αγώνα για την υπεράσπιση των ξεριζωμένων, των κάθε είδους αδυνάτων, για να έρθουν οι μέρες του φωτός, για να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία.

Αρχικά, τη σκυτάλη πήραν διαδοχικά ο Κίσσα γκρι, ο Drugitiz, ο Dason και ο Retro, που ξεσήκωσε κανονικά το κοινό με τη «Φωτιά στα προάστια» κι ακολούθησε από το κοινό το σύνθημα «ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί», για να πάρει τη σκυτάλη ο Frank the Zapper και να συνεχίσει με τους ρυθμούς του, κλείνοντας με ένα συγκινητικό κομμάτι για τους πρόσφυγες και της Γης τους κατατρεγμένους.

Επειτα ήρθε η σειρά του Κώστα Μαλιάτση - Σάλα, που σε μια ξεκαρδιστική παράσταση stand up comedy κατάφερε να κάνει τον κόσμο να γελάσει με τα πάντα: Τον COVID, τις παραλίες της... ταλαιπωρίας, τα fancy ξενοδοχεία που για να βγάλει νερό το ντους πρέπει να λύσεις μια εξίσωση... Αλλά και τις ατάκες και τις συνήθειες των ηλικιωμένων, τη μόδα στα 90's, την κακή τηλεόραση, τους γιατρούς του ΙΚΑ, τα παλιά παγωτά και παιχνίδια κ.ά. Κι έκλεισε καλώντας για ένα χειροκρότημα στο Φεστιβάλ «που οργάνωσε όλη αυτή τη φασάρα»!

Το μικρόφωνο πέρασε μετά στον McYinka, που πυροδότησε το κλίμα με τους υπέροχους στίχους του και την ερμηνεία του, τραγουδώντας όλο νόημα «χαιρετώ με σεβασμό τον δικό σου αγώνα, παίρνω φως και τραγουδώ τη δικιά σου εικόνα».

Κι όμως κανένας δεν κουνήθηκε απ' τη θέση του!

Και τη σκυτάλη πήρε ο Raibo, που... δικαιολογήθηκε αν κάνει κοκοράκι η φωνή του, καθώς την Τετάρτη είχε φωνάξει πολύ γιατί... τους τα πήραμε όλα! Με ένα κοινό που είχε ήδη ζεσταθεί για τα καλά, δεν ήταν δύσκολο το hip hop να κάνει... χαμό! Ο οποίος συνεχίστηκε κι όταν στη σκηνή ανέβηκε Το Σφάλμα με full band και το κοινό χτυπιόταν στους ρυθμούς του και ενάλλασσε τα συνθήματα με τους στίχους του, όπως το «οι φίλοι μου λιοντάρια παντός καιρού, ποδοπατάν το τέρας του φασισμού», που ακολουθήθηκε από το σύνθημα «είστε η σαπίλα όλου του ντουνιά - τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά».

Το κλείσιμο της βραδιάς όμως επεφύλασσε κάτι διαφορετικό. Ο «λόγος» δόθηκε στα μπουζούκια και την κιθάρα των «Ρεμπετωραίων», που έκαναν την εισαγωγή τους με τους «Χαρταετούς» του Μίκη Θεοδωράκη κι έπειτα άρχισαν τα ζεϊμπέκικα και οι καρσιλαμάδες, με αγαπημένα ρεμπέτικα και άλλα λαϊκά τραγούδια, που παρέσυραν τους χορούς στην πίστα.

Στο πλευρό τους βρέθηκαν εργατικά σωματεία και φορείς, στηρίζοντας έμπρακτα τις διεκδικήσεις τους.

Παρευρέθηκαν και χαιρέτισαν ο Νίκος Εξαρχος, βουλευτής του ΚΚΕ, και ο Γιώργος Χαβατζάς, περιφερειακός σύμβουλος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

Οι γονείς και οι εργαζόμενοι ανέδειξαν τα οξυμένα προβλήματα, με κυρίαρχο αυτό της σχολικής στέγης, καθώς τα Ειδικά Σχολεία είναι ελάχιστα για να στεγάσουν τις ανάγκες των ΑμεΑ, υπερπλήρη και στην πλειοψηφία τους ακατάλληλα: Στεγάζονται σε καταστήματα πολυκατοικιών, χωρίς αυλή, σε πολυώροφα κτίρια χωρίς ασανσέρ, σε πρώην βιομηχανικούς χώρους κ.λπ.

Επίσης κατήγγειλαν την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί σε όλες τις δομές Ειδικής Αγωγής και Πρόνοιας, και τον αποκλεισμό πολλών μαθητών και ενήλικων με αναπηρίες από την Εκπαίδευση, την εργασία, τις υπηρεσίες Υγείας και τις ειδικές θεραπείες που έχουν ανάγκη.

Για την κατάσταση αυτή που έχει διαμορφωθεί κατήγγειλαν ως υπεύθυνη την πολιτική «κόστους - οφέλους» και εμπορευματοποίησης που ακολουθούν διαχρονικά οι κυβερνήσεις.

Με συνθήματα όπως «Θέλουμε σχολεία για όλα τα παιδιά, ούτε αποθήκες ούτε μαγαζιά», «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη», «Θέλουμε δομές, όχι στη λιτότητα και στις περικοπές» και «Το μέλλον μας δεν μπαίνει στη ζυγαριά - Θέλουμε υγεία, μόρφωση, δουλειά», διαμήνυσαν την απόφασή τους να συνεχίσουν και να κλιμακώσουν τον αγώνα τους.

Στη συγκέντρωση καλούσαν: Το Συντονιστικό Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων ΕΕΕΕΚ Θεσσαλονίκης (εκπροσωπεί όλα τα ΕΕΕΕΚ της Θεσσαλονίκης), το Σωματείο Εργαζομένων Ειδικής Αγωγής Κεντρικής Μακεδονίας, η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων Θεσσαλονίκης, η Ομοσπονδία Ενώσεων Γονέων και Κηδεμόνων Κεντρικής Μακεδονίας, ο Σύλλογος Εκτάκτου Προσωπικού ΕΚΕΚ - ΑμεΑ Θεσσαλονίκης (Λακκιά) και οι Α' και Δ' ΕΛΜΕ.

Από το βήμα η Αλτα Πανέρα, γραμματέας του Συλλόγου Γονέων 1ου ΕΕΕΕΚ Θεσσαλονίκης και μέλος του Συντονιστικού των ΕΕΕΕΚ, ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Εμείς, οι γονείς των παιδιών με αναπηρία, νυχθημερόν προσπαθούμε να καλύψουμε τις αυξημένες και επιτακτικές ανάγκες των παιδιών μας, αντιμέτωποι με τις ατελείωτες ανεπάρκειες του κράτους. Γιατί η απουσία κατάλληλων κρατικών δομών ξεκινά από τη γέννηση ενός παιδιού με αναπηρία και ακολουθεί κάθε βήμα των γονιών και της οικογένειάς του στον μοναχικό τους αγώνα σε αχαρτογράφητα νερά, αναγκάζοντάς μας σε συνεχή υπέρβαση των ορίων μας. Η θεραπεία, φροντίδα, καθημερινότητα, εκπαίδευση και υγεία των παιδιών είναι αποτέλεσμα σχεδόν αποκλειστικά της δυνατότητας των γονιών και της οικογένειας να παλέψουν γι' αυτά».

Πρόσθεσε πως «οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε υψηλά ποσοστά ανεργίας, γιατί πώς θα δουλέψεις όταν το 17χρονο παιδί σου ακόμα σχολάει από το σχολείο στις 12.30 μ.μ., όπως και όταν ήταν στα νήπια, και δεν μπορεί μόνο του ούτε λεπτό, και όταν ξενυχτάς δίπλα του τα βράδια; Στην πλειοψηφία μας επίσης είμαστε μονογονεϊκές οικογένειες».

Αναφέρθηκε επίσης στο περιεχόμενο της Εκπαίδευσης, τονίζοντας ότι «οι μαθητές δεν αποκτούν τα κατάλληλα εφόδια για την ομαλή τους ένταξη στον επαγγελματικό βίο, και καταδικάζονται στον κοινωνικό αποκλεισμό και στη φτώχεια».

Και κατέληξε λέγοντας: «Αγωνιστικά θα τους αναγκάσουμε να χτίσουν σχολεία, να είναι δωρεάν και επαρκείς οι ειδικές θεραπείες, να υπάρχει πλήρης ιατροφαρμακευτική κάλυψη, να καλύπτονται πλήρως όλοι οι απαραίτητοι εξοπλισμοί και τα βοηθήματα, να υπάρχουν στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης. (...) Ας ξεκινήσουν από τα σχολεία της ντροπής τώρα!».

Η Γεωργία Κάκαρη, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Ειδικής Αγωγής Κεντρικής Μακεδονίας, αναφέρθηκε στις ελλείψεις σε προσωπικό, στις εργασιακές σχέσεις και στα εμπόδια που βρίσκουν οι εργαζόμενοι να κάνουν όπως πρέπει τη δουλειά τους.

«Εμάς που δεν μας αφήνουν να φροντίσουμε τους ανθρώπους σας με επιστημονική παρέμβαση και εκπαιδευτικό προγραμματισμό, εμάς που δενόμαστε με τα παιδιά σας και εκείνοι - η κάθε λογής εργοδοσία, το ίδιο το κράτος μέσα από τις πολιτικές του - μας πετάνε ένα ωραίο πρωί έξω από τη δουλειά μας, δηλώνοντάς μας απερίφραστα ότι είμαστε αναλώσιμοι».

Αναρωτήθηκε πώς προβάλλεται ότι είναι ψηλά στην ατζέντα και αναγορεύεται σε εθνική στρατηγική η αναπηρία «όταν το προσωπικό στα ΚΔΑΠ και στα ΚΔΗΦ δεν φτάνει για τις ανάγκες, πληρώνεται με ψίχουλα, δουλεύει με ελαστικές σχέσεις εργασίας, γίνονται τα πτυχία και οι γνώσεις του κουρελόχαρτα».

Και ξεκαθάρισε ότι οι εργαζόμενοι μαζί με τους γονείς «θα δώσουμε μάχη ενάντια στην πολιτική αυτή και σε όσους την εφαρμόζουν, μέχρι να τους αναγκάσουμε να πάρουν μέτρα».

Ο Θανάσης Κοκονάς, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Γονέων Κεντρικής Μακεδονίας, τόνισε ότι «ο μαζικός αγώνας τώρα είναι ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουν τα παιδιά μας, συνολικά οι άνθρωποι με αναπηρία και οι εργαζόμενοι στον κλάδο, αυτά που τους αξίζουν! Τα εκρηκτικά προβλήματα στα Ειδικά Σχολεία και στις δομές Πρόνοιας είναι ντροπιαστικά για το σύνολο της κοινωνίας μας, όμως αυτοί που τα δημιούργησαν δεν αισθάνονται ντροπή. Αντιθέτως, έχουν το θράσος να κάνουν κάθε τόσο φιέστες για την αναπηρία. Οι γονείς και τα άτομα με αναπηρία δεν πρέπει πια να κάνουν τους χειροκροτητές εκείνων που θεωρούν την Ειδική Αγωγή και Πρόνοια είτε κόστος είτε ευκαιρία για κέρδη!».

Ο Στέλιος Καζεπίδης, επικεφαλής της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων Θεσσαλονίκης, ανέφερε ότι η ΣΕΑΑΝ στηρίζει το διεκδικητικό πλαίσιο και κάλεσε σε κλιμάκωση της πάλης: «Τώρα στον καιάδα ο ανταγωνισμός, και όχι τα ΑμεΑ και ο εργαζόμενος».

Η Χρύσα Κοφίνα, πρόεδρος της Δ' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, που στον χώρο ευθύνης της έχει 7 σχολεία Ειδικής Αγωγής, με πάμπολλα προβλήματα, ανέδειξε ότι το πέρασμα των αρμοδιοτήτων για τη συντήρηση των σχολείων από το κράτος στην Τοπική Διοίκηση και το πετσόκομμα της κρατικής χρηματοδότησης για τα σχολικά κτίρια έχει φέρει στα όριά της τη σχολική στέγη συνολικά, και ακόμα περισσότερο τα σχολεία Ειδικής Αγωγής.

Αναφέρθηκε στην περίπτωση του 2ου ΕΕΕΕΚ Πυλαίας Χορτιάτη, που στην αρχή της σχολικής χρονιάς ανακοινώθηκε ότι θα κλείσει, λόγω ακαταλληλότητας του κτιρίου. «Το κλείσιμο αυτό τελικά το ακυρώσαμε, με τους πολύμηνους και συντονισμένους αγώνες μας, εκπαιδευτικοί, ειδικό προσωπικό και γονείς. Και συνεχίζουμε να παλεύουμε για να χτιστεί επιτέλους δημόσιο κτίριο, κατάλληλο και ασφαλές για τα παιδιά και τους εργαζόμενους Ειδικής Αγωγής, όπου να καλύπτονται όλες οι εκπαιδευτικές και θεραπευτικές ανάγκες».

Η εξέλιξη που υπάρχει σχετικά με το ζήτημα είναι ότι σχεδιάζεται να κατασκευαστεί στον δήμο Θέρμης νέο σχολικό συγκρότημα για τη στέγαση δύο Ειδικών Σχολείων, του 1ου και του 2ου ΕΕΕΕΚ, καθώς επίσης του 2ου Ενιαίου Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου - Λυκείου (2ο ΕΝΕΕΓΥ-Λ) Ανατολικής Θεσσαλονίκης, που φιλοξενούνται σε ακατάλληλα κτίρια.

Ο δήμος Θέρμης θα παραχωρήσει στην ΚΤΥΠ ΑΕ έκταση 20 στρεμμάτων στην περιοχή του Ν. Ρυσίου για την ανέγερση του σχολικού συγκροτήματος. Η ΚΤΥΠ ΑΕ θα αναλάβει να δημοπρατήσει το έργο με τη μέθοδο Μελέτη - Κατασκευή και το υπουργείο Εσωτερικών θα χρηματοδοτήσει την κατασκευή του.

Παράλληλα, ο δήμος Θέρμης ξεκινά τις διαδικασίες για τη μίσθωση κατάλληλου κτιρίου προκειμένου να φιλοξενήσει το 2ο ΕΕΕΕΚ, προσωρινά, μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή του νέου σχολικού συγκροτήματος.

Οι γονείς παραμένουν σε αγωνιστική ετοιμότητα και επαγρύπνηση, επεσήμανε η Μελπομένη Δημητριάδου, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων 2ου ΕΕΕΕΚ. Στον χαιρετισμό της είπε ότι «η χρονιά κοντεύει να τελειώσει και ακόμα δεν ξέρουμε τι θα γίνει τον Σεπτέμβρη. Γονείς και παιδιά είμαστε σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση.

Ολο υποσχέσεις, χτυπήματα στην πλάτη και καμία απόφαση ότι αύριο θα μεταστεγαστούμε σε ένα καινούριο σχολείο. Αν δεν μεταστεγαστούμε σε άλλο σχολείο, θα πρέπει να γίνει διαμοιρασμός των παιδιών. Αυτό δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να γίνει. Φτάνουν τα ψέματα και οι υποσχέσεις. Θέλουμε σχολείο. Τέλος».

Ο Θέμος Βασιλείου, αντιπρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Ειδικής Αγωγής Κεντρικής Μακεδονίας, αναφέρθηκε στην προσπάθεια συντονισμού της πάλης.

«Τα 6 από τα 7 ΕΕΕΕΚ της Θεσσαλονίκης είναι σε ακατάλληλα και επικίνδυνα κτίρια. Μπροστά στο εκρηκτικό πρόβλημα, οι γονείς αποφάσισαν να κάνουν κάτι όλοι μαζί και αυτό είναι ένα πρώτο κέρδος: Αντί να παλεύει μόνος του ο καθένας για το σχολείο του, ένωσαν τις δυνάμεις τους με όλα τα σχολεία που έχουν πρόβλημα και δημιούργησαν το Συντονιστικό.

Αυτό στη συνέχεια έκανε κάλεσμα σε εργαζόμενους στον κλάδο, εκπαιδευτικούς και στους εργαζόμενους άλλων κλάδων, καθώς και σε γονείς των Γενικών Σχολείων και άλλων Ειδικών Σχολείων. Αυτό οδήγησε σε μια πολύ πετυχημένη ευρεία σύσκεψη, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 15 φορείς. Εκεί περιγράφηκαν τα εκρηκτικά προβλήματα, οι αιτίες, που είναι κοινές, και οι ένοχοι, που είναι οι κυβερνήσεις διαχρονικά και οι πολιτικές για την Υγεία - Πρόνοια.

Αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο. Είπαν, όχι πια συνδιαλλαγές, όχι πια ραντεβουδάκια σε γραφεία πίσω από κλειστές πόρτες, όχι πια "θα" και υποσχέσεις από δημάρχους και περιφερειάρχες, που κάνουν τις ευθύνες μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Ολοι αυτοί που μαζί υλοποιούν την ίδια πολιτική θα μας βρουν απέναντί τους, ώστε να επιβάλουμε ο τεράστιος πλούτος που παράγει ο εργαζόμενος λαός να πάει πρώτα και κύρια σε εκείνους που το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, τους ανθρώπους με αναπηρίες».

Τέλος, θύμισε ότι το προηγούμενο διάστημα και πάλι οι γονείς, με τον συντονισμένο αγώνα τους μαζί με τους εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους άλλων κλάδων, κατάφεραν να αποτρέψουν το ξεπούλημα του ιστορικού κτιρίου της Σχολής Τυφλών από την κυβέρνηση.

Γονείς, εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι απαιτούν: Ισότιμη πρόσβαση στην κοινωνία για τους ανθρώπους με αναπηρία, δουλειά για όλους τους ικανούς προς εργασία, με προσαρμογή των εργασιακών χώρων, εύκολη και δωρεάν πρόσβαση στο σύστημα Υγείας, θεραπείες και υλικοτεχνική υποστήριξη με βάση τις ανάγκες και όχι την τσέπη τους.

Ειδικότερα, διεκδικούν:

• Να ξεκινήσει άμεσα η ανέγερση νέων κτιρίων για τα ΕΕΕΕΚ Πυλαίας - Χορτιάτη, Κορδελιού και Θέρμης.
• Να ξεκινήσει συνολικό σχέδιο νέων σχολικών κτιρίων σε όλη την περιοχή όπου είναι υπερπλήρη.
• Να μην κλείσει το μοναδικό Ειδικό Νηπιαγωγείο για αυτισμό του δήμου Θεσσαλονίκης.
• Στελέχωση των Ειδικών Σχολείων με όλο το απαραίτητο προσωπικό, με κάλυψη όλων των κενών.
• Πρόσληψη μόνιμου προσωπικού για τη στήριξη των φοιτητών με αναπηρία (διερμηνέων νοηματικής, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, προσωπικών βοηθών).

Διεκδικούν επίσης κάλυψη των πραγματικών αναγκών των ατόμων με αναπηρία και προστασία των εργαζομένων στον κλάδο.