Και σεναριογράφος να υπήρχε, τόση ειρωνεία δύσκολα θα τη σκεφτόταν. Στρίβοντας δεξιά από Σοφάδες για Παλαμά, Βλοχό και τα άλλα χωριά του κάμπου, στέκει ακόμα μια μεγάλη πινακίδα της Περιφέρειας, μάρτυρας για τα «μεγάλα έργα» και τα «κονδύλια της ΕΕ» που δόθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τα αποτελέσματά της τα βλέπει κανείς παντού τριγύρω, στα μπαμπακοχώραφα που έχουν γίνει ίσωμα.

Οπου κι αν κοιτάξει κανείς πριν και μετά την καταστροφή μπορεί να δει τα σημάδια της εγκληματικής πολιτικής του αστικού κράτους, που βάζει τη ζωή, τη δουλειά, την περιουσία του λαού στο ζύγι του «κόστους - οφέλους» και των κερδών του κεφαλαίου.

Αυτής που κάνει έργα με βάση την «οικονομική αποδοτικότητα» και εφαρμόζοντας μέτρα «που δεν συνεπάγονται υπερβολικό κόστος στον τομέα της διαχείρισης των κινδύνων πλημμύρας». Αυτής που λέει ότι «είναι οικονομικά αποδοτικότερο να προστατευθούν από την πλημμύρα εκείνοι με τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία (δηλαδή εύπορες οικογένειες ή πολύτιμα εργοστάσια) από το να προστατευθούν εκείνοι που είναι φτωχοί και με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία».

Με αυτό το «ζύγι» δεν έγιναν τα έργα που ζητάνε οι κάτοικοι «με τα πενιχρά περιουσιακά στοιχεία», που γνωρίζουν τον τόπο σαν την παλάμη τους, με αυτό το «ζύγι» έγιναν κι εκείνα τα λίγα που έγιναν: «Εως τον Παλαμά έχει δέκα γιοφύρια που τα φτιάχνανε 100 χρόνια πριν οι παππούδες μας. Τα πήραν και τα ξήλωσαν, να τα φτιάξουν τάχα, και τους ζητάγαμε να αφήνουν χώρο από κάτω να περνάμε τα πρόβατα. Και πήγαν κι έβαλαν μια σωλήνα τόση δα».

Παντού στον πνιγμένο κάμπο, από τον Παλαμά μέχρι το αποκλεισμένο Κεραμίδι - στον «πάτο του σιφονιού» που οι καταβόθρες τραβάνε ακόμα σιγά σιγά νερό - και από τις εργατογειτονιές της Λάρισας πλάι στον Πηνειό μέχρι την άλλη μεριά του κάμπου, στα χωριά γύρω από το Κιλελέρ, που στα χωράφια το νερό θα φύγει σε δυο χρόνια όπως τους λένε, όλοι γνωρίζουν καλά το πώς πνίγηκαν: Εχουν να σου πουν για εκείνο το αντιπλημμυρικό έργο που έγινε έτσι ώστε έστειλε τα νερά πάνω τους (είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι περιοχές που πνίγηκαν, πνίγηκαν από τις πλημμύρες ...άλλων περιοχών), για το αντλιοστάσιο που έχει πρόβλημα, για το τάδε ανάχωμα που έσπασε, για τα γνωστά σημεία που πλημμυρίζουν σε κάθε μεγάλη βροχή και όχι στις δήθεν «ιστορικές πλημμύρες», και που επανειλημμένα έχουν καταγγείλει με διαβήματα, ανακοινώσεις, διαμαρτυρίες σε δήμους, Περιφέρεια, κυβερνήσεις.

«Φωνάζει» η έλλειψη ολοκληρωμένου αντιπλημμυρικού σχεδιασμού, ο οποίος ολοφάνερα σκοντάφτει πάνω στην πολιτική που έχει στο επίκεντρο το κέρδος, την «ανταποδοτικότητα» και την ιεράρχηση των έργων που είναι φτηνότερα για το κράτος και πιο κερδοφόρα για τους εργολάβους, τις Περιφέρειες και τους δήμους, που μοιράζουν την «πίτα» των κερδών και πετάνε το «μπαλάκι» των ευθυνών ο ένας στον άλλο όταν πρόκειται για έργα για τον λαό, την κυβέρνηση που «κρατάει την μπαγκέτα» των «ιεραρχήσεων», των «μεγάλων» έργων και υποδομών και των «προτεραιοτήτων» με κριτήριο τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αυτών των προτεραιοτήτων που θα «στεριώσουν» και τα νέα «γιοφύρια της Αρτας», των κυβερνητικών διακηρύξεων περί «ολοκληρωμένου σχεδιασμού» και «οργανισμών» διαχείρισης του νερού, που θα τα πάρει και πάλι το ποτάμι. «Από λόγια χορτάσαμε», λένε.

«Και τώρα πάμε για τον χειμώνα, τι θα γίνουμε;» ρωτάνε οι αγρότες στο Καστρί, με το ανάχωμα να έχει σταματήσει τα νερά μερικά μέτρα μακριά απ' τις αποθήκες και τα σπίτια τους. «Πρώτα απ' όλα επείγει να καθαριστούν τα ποτάμια. Θα ξαναπνιγούμε» λένε στη Φαρκαδόνα κι αλλού όπου οι πλημμύρες έχουν πλήξει ακόμα και τις στοιχειώδεις τραγικά ελλιπείς υποδομές αντιπλημμυρικής προστασίας που υπήρχαν. «Φωνάζει» η ανάγκη να παρθούν εδώ και τώρα και έκτακτα μέτρα.

«Φωνάζει» η ανάγκη για σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, για να γίνουν άμεσα έργα αποκατάστασης, για τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα, τις υποδομές που θα μπορούν να προστατεύουν αλλά και να κάνουν ανθρώπινη τη ζωή του λαού της περιοχής.

Στη Γιάννουλη τα βρωμόνερα από τις απαντλήσεις, σχεδόν δυο βδομάδες μετά, κυλάνε ακόμα ανάμεσα σε σπασμένα έπιπλα, λασπωμένα σκεύη, πλυντήρια, βιβλιοθήκες και σακούλες με χριστουγεννιάτικα που μαζεύουν οι παλιατζήδες με γυμνά χέρια.

Ούτε ένα γάντι δεν τους έδωσαν στις γειτονιές, με τον κόσμο να καθαρίζει όπως - όπως τα λύματα μέσα από τα σπίτια του. Αλλοι κρατάνε ακόμα τα σάπια έπιπλα μέσα στα σπίτια: Φοβούνται ότι αν τα βγάλουν, δεν θα αποζημιωθούν.

«Ο καθένας κάνει ό,τι καταλαβαίνει, με ό,τι ξέρει, χωρίς κανέναν να οργανώνει, να σχεδιάζει, να υλοποιεί», μας λένε, «να λέει στον κόσμο τι να κάνει μετά. Να έρθει η Τεχνική Υπηρεσία να γκρεμίσει αυτά που πρέπει να γκρεμίσει. Να έρθει η ΔΕΥΑΛ να απολυμάνει αυτά που πρέπει να απολυμάνει. Να έρθει το Ογκωδών να φορτώσει αυτά που πρέπει να φορτώσει. Δεν έχει τόσο κόσμο στο δημαρχείο; Να πάρει. Γιατί δεν παίρνουν και τα δίνουν στους ιδιώτες; Δεν είχε λεφτά να τους πληρώσει; Ασε το χρήμα που παίρνει. Και απ' τα νερά και απ' τα σκουπίδια». Δεν «έτυχε» η κρατική αδιαφορία που τους έχει ήδη φορτώσει το κόστος του καθαρισμού: «Αλλιώς κάτσε και πιάσε χολέρα, σου λένε». Με την «πείρα» μίας ακόμα καταστροφής, η κυβέρνηση ετοιμάζεται την ίδια ώρα να «επισημοποιήσει» την κατάσταση αυτή: Με νέα χαράτσια και ιδιωτική ασφάλιση στα σπίτια, στέλνοντας πελατεία στις ασφαλιστικές και βγάζοντας τον μπελά από πάνω της.

«Για δες εκεί, τι είναι από κει κάτω;». Μέσα στις στοίβες με τα παλιοπράγματα που γεμίζουν τους πεζόδρομους των εργατικών πολυκατοικιών ο Χρήστος βλέπει κάτι να κινείται - μπορεί κάποιον αρουραίο. «Ανθρωποι και ποντίκια» το 2023.

Μηχανικός, στα 60, διπλά πνιγμένος από το αστικό κράτος: «Εγώ ήμουν πρόεδρος των πλημμυροπαθών στη Νεάπολη το '99. Την επόμενη χρονιά μπήκαμε εδώ. Για 5 χρόνια παίρναμε μια βοήθεια, μη φανταστείς. Τα ίδια πράγματα γίνονται κι εδώ πάλι. Το ξαναζώ πάλι, ύστερα από 25 χρόνια». Το αστικό κράτος «έχει συνέχεια», διαχρονικά εχθρικό στον λαό: Και τότε κάποια παρόμοια προσχήματα θα επιστράτευσαν για «ακραία» και «πρωτόγνωρα» φαινόμενα. Και τότε το αστικό κράτος προτιμούσε να «αποζημιώνει» στις φτωχογειτονιές με ψίχουλα, από το να τις προστατεύει με έργα, μέχρι την επόμενη, την σημερινή τραγωδία.

«Εχω ένα μάτι, το άλλο το έχασα πέρυσι από έρπη ματιού», μας λέει. Παρόμοιες ιστορίες παντού, σε όλες τις εργατικές πολυκατοικίες: Αλλοι ΑμεΑ, υπερήλικες, με καρδιολογικά προβλήματα, νεφροπαθείς. Με τα κουνούπια παντού γύρω και το πόδι να βουλιάζει μέσα στη λάσπη που ζέχνει, στα παρτέρια κάτω από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Κι όμως, ούτε υποψία υγειονομικής μέριμνας δεν υπάρχει σε όλο το συγκρότημα, όπου ζουν πάνω από 3.500 κόσμος, μόλις δύο χιλιόμετρα από το κέντρο της Λάρισας. Στους αρρώστους λένε «να πάει το βουνό στον Μωάμεθ», να κουβαληθούν στο υποστελεχωμένο έτσι κι αλλιώς Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Δεν μπορούσαν από πριν, αλλά θα μπορούν τώρα...

Τα ισόγεια πλημμύρισαν όλα. Στον πρώτο και στον δεύτερο είναι κατοικήσιμα, αλλά πώς να μείνεις; Με τη μυρωδιά να σε πιάνει από τον λαιμό, να καθαρίζεις το σπίτι σου και να ξαναβάζεις τη βρώμα μετά από τα πεζοδρόμια και τους γύρω δρόμους. Κι ούτε ένας να τους πει αν έχουν πειραχτεί τα θεμέλια, τι θα γίνει σε έναν σεισμό ή και στην επόμενη πλημμύρα, τώρα που η κοίτη του Πηνειού άλλαξε.

Ούτε συζήτηση για συνεργεία απολυμάνσεων. Πού και πού βλέπεις μόνο κάτι σκόρπια, υποστελεχωμένα συνεργεία του δήμου, να καθαρίζουν «με φτυάρια πιο βαριά απ' τις κοπελιές» ή «ξεσκονίζοντας» την ξεραμένη σκόνη που μπαίνει πάλι στα ρουθούνια.

«Λένε για αποζημιώσεις. Αλλά για να μας πουν, ξαναφτιάχνεις σπίτι με 6.600; Και τι θα γίνει με τους τοίχους, τα φέροντα υλικά, τη στατικότητα;». Αλλοι φύγανε κι άλλοι, μετά από μέρες στα αμάξια, σε φίλους, σε γείτονες, στους δικούς τους, «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού», αλλά για πόσο, αλήθεια; Τα νοίκια τραβάνε κιόλας την ανηφόρα. Καμία μέριμνα για το πού θα μείνει αυτός ο κόσμος, «ατομική ευθύνη» κι αυτό.

Το αστικό κράτος είναι απασχολημένο αλλού: Πάνω από τους στίχους της Γιάννουλης περνάνε ανά τακτά διαστήματα τα ελικόπτερα από τη βάση των ΝΑΤΟικών στο Στεφανοβίκειο. «Μας πήραν τα αυτιά», λένε από κάτω. «Για το ΝΑΤΟ και για την Ουκρανία έχουν», έλεγε κάποιος στη σύσκεψη στη Φαρκαδόνα. Αργότερα, στις ευθείες ανάμεσα σε Λάρισα και Βόλο, το έργο σε επανάληψη: Κομβόι του στρατού να μεταφέρουν υλικά 500 μέτρα από εκεί που δυο παππούδες παλεύουν μόνοι τους με τη λάσπη που έχει γλιτσιάσει και κολλάει παντού. «Είπαμε πήραμε σύνταξη να έρθουμε στο χωριό να ησυχάσουμε, αλλά "άλλες οι βουλές της κυβέρνησης"».

Προτεραιότητες είναι αυτές. Το «κράτος για όλους» αποκαλύπτεται ξανά ως αυτό που είναι: Ενα αστικό κράτος «γρήγορο και ικανό» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα ΝΑΤΟικά σχέδια, «ανύπαρκτο» και εχθρικό για τον λαό.

«Εγώ έχω χάσει και τη δουλειά μου, είναι από δω πίσω. Ευτυχώς ακόμα δεν μας έχει βάλει σε αναστολή. Ακόμα. Γιατί είναι όλα στον αέρα», μας λέει η Νίκη από τις εργατικές της Γιάννουλης. Σαν την Νίκη είναι ακόμα εκατοντάδες στον «αέρα», άλλοι σε αναστολή, να βγάλουν τον μήνα και να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους με τα 500 ευρώ της αναστολής, άλλοι χωρίς μεροκάματο όλες αυτές τις μέρες. Τους εκατοντάδες εποχικούς, που ήταν για «καμπάνια» στα εργοστάσια τροφίμων που χτυπήθηκαν, κανένα κυβερνητικό σχέδιο δεν τους περιλαμβάνει. Μαζί και άλλα ζητήματα: Οι οικοδόμοι δεν έχουν μπετά να δουλέψουν και η δουλειά πάει πίσω, τα εκκοκιστήρια δεν έχουν πρώτη ύλη. Και την ίδια ώρα άλλους τους πιέζουν να πάνε στη δουλειά ...με την μπουλντόζα, με την εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς να σπάει κόκαλα και έναν εργαζόμενο να βγάζει δουλειά για τρεις. Και ούτε συζήτηση για άδεια και ενίσχυση για τους εργαζόμενους που την υπόλοιπη μέρα καθαρίζουν τα πλημμυρισμένα σπίτια τους: Στον Αγιο Θωμά ο Βασίλης, ένα νέο παιδί, εργάτης στη βιομηχανία, με 5μελή οικογένεια και την κόρη γεννημένη τρεις μήνες πριν, έχει ξηλώσει το μισό σπίτι. Είναι στην απογευματινή βάρδια. «Εγώ μπορώ όλη μέρα, οι άλλοι;». Τις «συνηθισμένες» μέρες έχει την «επιλογή», όπως λέει η κυβέρνηση, να δουλεύει και πλακάς, «δυο δουλειές, γιατί τα λεφτά δεν φτάνουν».

Επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι έχουν πνιγεί στις λάσπες. Ο μήνας τρέχει χωρίς εισόδημα, τα χρέη τρέχουν κανονικά και νέα φέσια έρχονται μπροστά, δίνοντας σε πολλούς το τελειωτικό χτύπημα: Η Αλίνα είχε στο μαγαζί τα ψυγεία στο υπόγειο, δεν έμεινε τίποτα. «Σου λένε, αποζημίωση 70%. Θα σου γράψουν - αν σου γράψουν - ζημιά 20, θα σου δώσουν τα 14 και τα υπόλοιπα από την τσέπη σου. Νέα δάνεια στις τράπεζες. Και σε στέλνουν και από υπηρεσία σε υπηρεσία, από την Περιφέρεια στην Πυροσβεστική, από δω κι από εκεί. Και τον μήνα που θέλει μέχρι να ξαναμπεί μέσα, χωρίς εισόδημα». Ιδια η κατάσταση σε όλα τα μαγαζιά στη γειτονιά.

«Τώρα είμαστε τα ψοφίμια και έρχονται σαν τα όρνια από πάνω», σχολιάζουν, για τα περί «νέου παραγωγικού μοντέλου» που λένε κυβέρνηση και άλλοι, οι αγρότες στα χωριά γύρω από τη λίμνη Κάρλα. «Το μοντέλο είναι να μας έχουν δούλους, να δίνουμε την παραγωγή για ένα κομμάτι ψωμί», μας λένε και η συζήτηση πάει απευθείας στις τιμές όλα τα χρόνια, στο κόστος παραγωγής, στα αδιέξοδα από την πολιτική ΕΕ και κυβερνήσεων, που οδηγούν στο ξεκλήρισμα. «Τι θα γίνει δηλαδή; Θα φύγουμε όλοι για Γερμανία;», αναρωτιέται ένας νέος.

Το αίτημα για αποζημιώσεις στο 100%, για να μπορέσουν να μείνουν στον τόπο τους και να καλλιεργήσουν ξανά, είναι παραπάνω από επίκαιρο. Και πρέπει να δοθούν τώρα, όχι όπως τους λένε ότι «ο ΕΛΓΑ θα έρθει να εκτιμήσει αφού υποχωρήσουν τα νερά»! «Τώρα είπαν, θα ξανάρθουν οι επιτροπές. Πότε θα μπουν τα λεφτά; Εχουν περάσει ήδη 15 μέρες...».

15 μέρες μετά, κανείς δεν τους λέει κανένα σχέδιο για το πώς θα αποστραγγιστούν τα νερά, για το πώς θα μπουν στα χωράφια τους. Κάτι «ιστορίες για αγρίους» μόνο, για τους Ολλανδούς ειδικούς που θα φέρουν. «Ηρθε ο υφυπουργός και ό,τι του λέγαμε, αυτός έλεγε ότι θα πάρουμε αποζημιώσεις. Χορτάσαμε αποζημιώσεις! Θα πάρω 600 ευρώ και μετά τι; Γιατί, τις επιστρεπτέες τις έδωσε; Εμείς θέλουμε να μπούμε στο χωράφι μας». Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις, αν δεν παρθούν μέτρα τα λιμνάζοντα νερά θα στεγνώσουν ...σε δύο χρόνια. Κι αυτό αν δεν ρίξει στάλα βροχή. «Η ζημιά είναι συνολική, δεν είναι μόνο τα σπίτια, είναι και το αύριο. Τα χωριά θα μαραζώσουν». «Τους ήρθε κουτί. Αμα δεν έχει μείνει σχολείο θα μείνει ο άνθρωπος;» αναρωτιούνται.

«Ολα καλώς καμωμένα», λέει το ίδιο εκείνο βράδυ στο Δημοτικό Συμβούλιο ο δήμαρχος Λάρισας Καλογιάννης, που στηρίζεται από ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ - ΜέΡΑ25. Σήμερα το ακροατήριο είναι μεγάλο και διαφορετικό, μετά το κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου και των επιτροπών των πλημμυροπαθών, που πραγματοποιούν κινητοποίηση.

Για πάνω από 50 λεπτά επιχειρεί φιλότιμα να το κοιμίσει, με ανθυπολεπτομέρειες περί των υποτιθέμενων «μεγάλων και άνισων μαχών» που δόθηκαν από τη δημοτική αρχή στα αναχώματα απέναντι σε ένα «ιστορικό φαινόμενο», αναπαράγοντας τα προκλητικά της κυβέρνησης περί του 112 που έστελνε ειδοποιήσεις για εκκένωση προς άγνωστη κατεύθυνση και σχέδιο, αλλά που «δυστυχώς υπήρξαν και αρκετοί συμπολίτες που δεν μας άκουσαν και εγκλωβίστηκαν στη συνέχεια», κουνώντας το δάχτυλο γιατί «δεν κάνεις κριτική την ώρα της μάχης» και άλλα τέτοια. Αφιερώνει τα πέντε τελευταία λεπτά στο «γκραν φινάλε» της υποτιθέμενης αρωγής της δημοτικής αρχής στους πληγέντες: Με διάφορα νούμερα, παρουσιάζει ως τέτοια το προσωρινό πάγωμα φόρων και χαρατσιών που σκόπευε να φορτώσει στους πνιγμένους, όπως ...τα τέλη της ΔΕΥΑΛ στα πλημμυρισμένα σπίτια. Ολα «την επόμενη περίοδο και εξετάζοντας το νομοθετικό πλαίσιο της αυτοδιοίκησης», αυτό το νομοθετικό πλαίσιο που φροντίζει να πνίγονται και να πληρώνουν οι πνιγμένοι. Πιο συγκεκριμένα και γρήγορα ακούγονται τα σχέδια για «κτηνοτροφικό πάρκο και με προϋποθέσεις μεταποίησης», σχέδια που «μπαίνουν επί τάπητος και υλοποιούνται πιο γρήγορα», όπως λέει. «Μιλούσες 50 λεπτά και δεν είπες κουβέντα για αντιπλημμυρικά έργα», του φωνάζουν. «Τα αντιπλημμυρικά είναι γνωστό πως δεν είναι δική μας αρμοδιότητα αλλά της Περιφέρειας», λέει με ψυχραιμία. Το γνωστό βολικό μπαλάκι των δημάρχων και Περιφερειών, που «κάνουν ό,τι μπορούν» στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Το «τραγικό συμβάν, που αντίστοιχο δεν υπάρχει στην Ιστορία», για το οποίο μίλαγε λίγη ώρα πριν, δεν μοιάζει τόσο κοσμοϊστορικό όταν τον λόγο παίρνει μια γκριζομάλλα κυρία από τον συνοικισμό της ΑΤΑ: Την πνίγει το δίκιο όπως μιλάει και ζητάει συγγνώμη για την ταραχή, κουνάει στον αέρα τα χαρτιά που στέλνουν οι κάτοικοι από το 2018 στον δήμο, λέγοντάς του ότι πλημμυρίζουν σε κάθε βροχή και τα καπάκια των υπονόμων πετάγονται, δίπλα ακριβώς από τα σχολεία. «Σας ακούσαμε κυρία μου», της λέει ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου με κυνισμό.

«Τόση ώρα σας ακούγαμε, τώρα θα ακούσετε εσείς», του απαντάνε. Οι επιτροπές πλημμυροπαθών του Αγίου Θωμά, της Γιάννουλης, κάτοικοι από τη Νέα Σμύρνη, τον Ιπποκράτη, από τη Φαλάνη, το Δασοχώρι, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, παίρνουν τον λόγο και μεταφέρουν την πραγματική κατάσταση στις συνοικίες και στους δρόμους τους, την πλήρη ανυπαρξία του δήμου και των άλλων κρατικών μηχανισμών, τα αιτήματα και τις επείγουσες ανάγκες, απαιτώντας την άμεση ικανοποίησή τους, για αποζημιώσεις στο 100%, αποκατάσταση των ζημιών, μέτρα για την υγεία και την περίθαλψη του λαού, την απομάκρυνση όλων των υλικών και μπάζων, με ευθύνη του δήμου, οργανωμένη μέριμνα για όσους έχασαν το σπίτι τους, μέτρα για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων, αντιπλημμυρικά έργα για να μην πνιγούν ξανά.

Ξεκαθαρίζουν ότι θα είναι εδώ και την επόμενη μέρα, απέναντι και στην προσπάθεια της δημοτικής αρχής να εφησυχάσει, να κερδίσει χρόνο, να στείλει την μπάλα στην εξέδρα για τα αιτήματά τους. Απέναντι στην προσπάθεια και της «συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης» της ΝΔ, που η παράταξή της σπεύδει να προσφέρει χέρι βοήθειας, με μια κακοστημένη παράσταση και κάτι δακρύβρεχτα λόγια για τους πλημμυρισμένους. Και τι να τους χωρίσει άλλωστε; Ο δήμαρχος των ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ έλεγε λίγη ώρα πριν όσα με ευκολία θα προσυπέγραφαν οι υπουργοί της κυβέρνησης.

Απέναντί τους μόνο ο εκπρόσωπος της «Λαϊκής Συσπείρωσης», ο Π. Κρίκης, ξανά υποψήφιος δήμαρχος: Μεταφέρει τα αιτήματα των πλημμυροπαθών για μέτρα τώρα, τις ευθύνες του δήμου και της πολιτικής, δείχνει τον δρόμο του αγώνα γιατί «όχι στον 21ο αιώνα δεν μας αξίζει τέτοια ζωή. Το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα ήταν η γνήσια αλληλεγγύη του λαού. Να σώσει ο ένας το σπίτι του άλλου, να σώσουν τις υποδομές, να μην πνιγεί η πόλη. Και ταυτόχρονα όχι να αφήσουμε αυτή τη συζήτηση για μετά. Πάνω στη βράση γίνεται αυτή η συζήτηση. Εμείς δεν θα λογαριαστούμε μετά. Εμείς δώσαμε τη μάχη ως ΚΚΕ, ήμασταν παντού, τα ξημερώματα φορτώναμε σακιά στο φυτώριο, ήμασταν στις γειτονιές και ταυτόχρονα δεν ήμασταν στη λογική της φιλανθρωπίας, αλλά καλούμε τον λαό να διεκδικήσει. Να βγάλει συμπεράσματα μπροστά και στις εκλογές της 8ης Οκτώβρη». Να γιατί ο λαός χρειάζεται πολλούς περισσότερους τέτοιους εκλεγμένους, πραγματικό αποκούμπι για τον λαό και τις ανάγκες του...